หลังจากนั้น ความรักและความตายกลายเป็นสิ่งสามัญ

2 reviews for หลังจากนั้น ความรักและความตายกลายเป็นสิ่งสามัญ

1. 

   Rated 4 out of 5

   กานติมา ชีเปรม (verified owner) – 23/05/2018

   สะเทือนตั้งแต่เสมือนคำนำ ต้องอ่านให้จบเล่มวางไม่ลงจริงๆ
   เรารู้สึกว่าทำไมให้ความสนใจกับรายละเอียดที่เอามาผนวกกับเรื่องได้ลงตัวจัง ใส่ความโรแมนติกเข้าไป
   คือมีช่วงหนึ่งก่อนหน้านั้น พ่อเสียลูกไปได้ยี่สิบแปดวันจึงเก็บดอกไม้เท่าจำนวนวันที่ลูกจากไป ภายหลังมีข้อความที่ว่า “กุหลาบนับได้ยี่สิบแปดดอก เท่าจำนวนวันในเดือนแห่งความรัก” ใส่ใจรายละเอียดในตอนนี้ได้ดีมาก

   และด้วยความที่ภาพฉากสถานที่ที่มีอยู่จริงผนวกกับเรื่องราวได้อย่างแยบยล จนบางครั้งหรือแท้จริงแล้วมีใครสักคนถูกบรรจุอยู่ในนวนิยายเรื่องนี้
   ไม่เพียงแต่เกิดจินตภาพยังเกิดจินตนาการไปถึงกลิ่นโดยรอบ กลิ่นธรรมชาติ กลิ่นหอมกรุ่นที่มาจากกาแฟในทุกห้วงของการอ่านเป็นระยะๆ คาเฟอีนจะช่วยให้สมองได้รับการผ่อนคลาย
   อ่านไปก็ยิ้มไปกับความสมจริงในห้วงของจินตนาการของตัวเอง ชวนให้อยากเดินตามรอยนวนิยายเรื่องนี้จริงๆ อยากไปสัมผัสสถานที่จริง ด้วยความรัญจวน และประวัติศาสตร์ของฉันจะถูกบันทึกที่สังขละบุรี

   ความรักเป็นสิ่งสวยงาม ความตายเป็นสิ่งนิรันดร์
   ทั้งคู่จึงออกมาเป็นหนังสือเล่มนี้ #หลังจากนั้นความรักและความตายกลายเป็นสิ่งสามัญ

2. 

   Rated 4 out of 5

   อนธการสีชาด – 27/11/2018

   รีวิวหนังสือ “หลังจากนั้นความรักและความตายกลายเป็นสิ่งสามัญ”
   คะแนน 7/10
   คนเว้าแหว่งควรอ่าน
   ส่วนคนที่คิดว่าไม่เว้าแหว่ง ควรอ่านยิ่งกว่า!!
   ——————————————————-
   เราอ่านเล่มนี้เมื่อหลายเดือนก่อน เป็นอันต้องหยุดไปชั่วคราวด้วยเหตุผลหลายประการ ในที่สุดจึงตั้งใจกลับมาอ่านใหม่รอบ 2 และรีวิว เรื่องราวเหล่านั้นจะได้ออกจากหัวไปสักที อันดับแรกชอบเสมือนคำนำ เอาไปเขียนต่อได้เลย พล๊อตเกี่ยวกับ Futurism/SCI-FI ผู้เขียนใช้พล๊อตแบบนี้ใน เสมือนคำนำมา 2 เล่มแล้ว หากใครเคยอ่าน ‘ร้านหนังสือแมวฮกเกี้ยน’ จะปะติดปะต่อได้ลาง ๆ เราชอบมากทีเดียว
   .
   ไม่น่าเชื่อว่าหนังสือเล่มบาง ๆ (อ่านจบได้ในวันเดียว) แต่เรื่องราวของมันช่างหนักเกินกว่าที่เคยเป็น คนเรามักทำแบบนั้นเสมอ หลีกหนีจากความเว้าแหว่งแห่งตน เพื่อไปเจอความเว้าแหว่งยิ่งกว่า ออกเดินทางพาตัวเองไปรักใครคนใหม่ เพื่อไปเจอคนที่มีอดีตฝังใจยิ่งกว่า “..เรามักพูดกันว่าเจ็บเจียนตายใช่ไหม แต่เราก็แค่เจียน ไม่เคยตายกันจริงสักที” — จอน
   .
   ภาพกึ่งจริงกึ่งฝัน คล้ายหลงอยู่ในหมอกควันตลอดเวลา ผู้เขียนใช้เทคนิคแพรวพราวเหลือเกินในการสลับฉากและสร้างบรรยากาศ ทำเอาทริปเมื่อต้นปีของเรา flashback ภาพ กลิ่น เสียง สี ของสังขละบุรีกลับมาให้รู้สึกคุกรุ่นในใจ “สามประสบ” จุดบรรจบแม่น้ำสามสาย ซองกาเลีย บีคลี่ รันตี ถูกฉายภาพขึนอย่างแจ่มชัด เพื่อบอกเล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้น ณ ดินแดนที่ชาติพันธุ์อันหลากหลาย ผสานกลืนกินกันอย่างไม่เป็นเนื้อเดียวกันนัก
   .
   เสน่ห์ของสะพานมอญ ถูกทำให้เคลือบแคลงสงสัยกับความตายของชาวมอญที่เกิดขึ้นไม่หยุดหย่อนผ่านการบอกเล่าถึงขบวนแห่ร่างไร้วิญญาณ ราวกับว่าพิธีกรรมนั้นมีอยู่จริงแต่ทว่าไม่เคยมีใครเคยเห็นมาก่อน ผู้เขียนตั้งใจใช้ ‘ความตาย’ เป็นสัญญะแทนหลายสิ่ง ‘ลบเลือน จางหาย หลงลืม สาบสูญ…’

   แม้จะเข้าใจหรือไม่ ความตายเล่นบทบาทของมันได้ดีเสมอ เหมือนขุดหลุมลึกลงไปหมายจะหาสิ่งที่ซ่อนไว้ อ่านจบกลับไม่พบอะไร พร้อมกับหลุมในใจที่ลึกกว่าเดิม
   .
   เมืองสังขละบุรี พาคนเว้าแหว่งสองคนมาเจอกัน ใช้ชีวิตร่วมกัน มองดาวดวงเดียวกัน ไม่แปลกหรอกที่พวกเขาคิดว่าต่างเข้ากันได้ดี แต่จนกว่าจะแน่ใจ ไม่ความรักก็ความตายจะพรากเขาหรือเธอไปจากกันอีกครั้ง อาจไปรออยู่บนดาวสักดวง…

   เรื่อง : หลังจากนั้นความรักและความตายกลายเป็นสิ่งสามัญ
   ผู้เขียน : นฤพนธ์ สุดสวาท
   รีวิว : อนธการสีชาด