บ้านร้อยดอกไม้

กรอบรูปนั้นยืนอยู่บนขาตั้ง โปร่งบอบบางราวกับผ้าลูกไม้ถัก ทั้งๆ ที่ลวดลายเกี่ยวพันกระสันรัดนั้น เกิดขึ้นจากเนื้อไม้ต่างสี โอบไขว้กันไปมา และสิ่งอยู่ในกรอบสี่เหลี่ยมผืนผ้านั้น ยิ่งน่ามหัศจรรย์กว่า…มันงดงามราวกับไม่ได้สร้างจากมือมนุษย์…ทุกเส้นหลากสี ทุกสีที่มีเงาเลื่อมพรายประกอบกันเป็นทุ่งดอกไม้นับร้อยนับพันดอกดารดาษอยู่ในหุบเขา ทุกดอกทอดกิ่งก้านไหวอยู่ในสายลมอ่อน…สายลมที่โลมลูบทุกกลีบบาง แล้วหอบเอากลีบบางบางกลีบ หมุนคว้างอยู่กลางฟ้าใสโปร่งอย่างท้องฟ้าฤดูร้อน แค่งานชิ้นนี้ชิ้นเดียว เธอก็สามารถไถ่ถอน “บ้านร้อยดอกไม้” คืนมา!