ถึงสถานีแห่งความสุขแล้วปลุกฉันด้วย

ความสุขไม่ใช่จุดหมายปลายทาง แต่อยู่ระหว่างทางที่ก้าวเดินไป

ฉีปู่ตุ้น ตำรวจสายสืบวัยเกษียณทำงานรับใช้ประชาชนบนเกาะเล็กๆ แห่งหนึ่งในมหาสมุทรแปซิฟิกใต้มากว่า 40 ปี เกาะแห่งนี้มีลักษณะคล้ายดอกไม้ แถมยังปลูกดอกไม้สีขาวกลีบบางเบาที่จะผลิบานและปลิวไสวในฤดูร้อน เหมือนเจ้าสาวที่ผ้าคลุมหน้าสีขาว จนได้รับชื่อว่าเกาะแม็กโนเลียขาว

ฉีปู่ตุ้น หวังว่าจะชดเชยเวลาที่เคยทุ่มเท่ให้กับงานหนักซึ่งเคยเบียดเบียนช่วงเวลาความสุขของภรรยากับลูกให้จงได้!

แต่โชคชะตากลับเล่นตลก การตัดสินใจหักหาญน้ำใจบีบบังคับให้ภรรยาที่เป็นมะเร็งระยะสุดท้าย เข้ารับการรักษาทำให้เขากลายเป็นคนผิดบาปในสายตาลูกชาย ซ้ำยังไม่อาจยื้อชีวิตเธอไว้ได้…

เมื่อไม่เคยเก็บกักความสุขเอาไว้ในช่วงเวลาที่ผันผ่าน
การเดินทางรอบโลกเพื่อตามหาดินแดนแห่งความสุขของชายชราจึงเกิดขึ้น!

เขากอดเก็บความรู้สึกผิดบาปกับแผ่นป้ายแขวนคอที่เขียนว่า
‘ถึงสถานีแห่งความสุขแล้วปลุกฉันด้วย’ พาตัวเองไปเจอกับผู้คน
หวังว่าพวกเขาเหล่านั้นจะชี้นำแสงสว่าง
ที่อาจบอกใบ้ให้ไปถึงสถานีแห่งความสุขเมื่อยามเขาลืมตาตื่นได้เสียที

ทดลองอ่าน