ด้วยก้าวของเราเอง

ผู้เขียน : ธมกร

“หมดยุคไปม็อบในเมืองใหญ่ หมดสมัยฮีโร่แมนให้แหนเห่ หมดเวลาตัวละครอ่อนแอ โอกาสแท้ผู้ไปต่อต้องเดินทาง ก้าวออกจากหมอกมนุษย์ผรุสวาท แยกจากมวลมิตรญาติความบาดหมาง พ้นจากเงาไอดอลช้อนอำพราง เคารพร่างและเงาของเราเอง ถอดชุดสตั๊นต์แมนและนอมินี สวมชุดซีอีโอตัวโก้เก่ง ทลายป้อมปราการความหวั่นเกรง กล้าเปล่งความหมายของชีวิต อินสไปร์หัวใจความใฝ่ฝัน เติมแพสชั่นสู่ฝั่งฟากอันศักดิ์สิทธิ์ อำลาคอมฟอร์ตโซนหม่นมืดมิด เสียงในจิตของเราเร้ารัวกลอง”

คุณโพสต์บทกวีออนไลน์ โยนหินถามหัวใจที่จับจ้อง มีดอกไม้ปิยมิตรมาเมียงมอง มีก้อนอิฐผิดพ้องมาพอกัน คุณยิ้มกับเนตรนัยหัวใจมนุษย์ ขณะหยุดใคร่ครวญนึกสรวลสัน ประใดใคร่เปิดก็แบ่งปัน หน้าต่างใดปิดกั้นมิกังวล คุณปิดสัญญาณการเชื่อมต่อ เก็บจอเก็บใจไม่ตกหล่น เก็บหินอีกบางก้อนที่กลมมน ไว้ในกลกาพย์กวีของชีวิต