ฤดูร้อนเมื่อครั้งประถมผมได้เป็นอัศวิน

ความกล้าหาญ… คือดาบแผ้วถางหนทางชีวิต

ผมได้รับความกล้าหาญในฤดูร้อนปีสุดท้ายของยุคโชวะ จากวันนั้น เวลาผ่านมาสามสิบเอ็ดปี… เด็กน้อยอายุสิบสองปี เติบใหญ่กลายเป็นชายวัยกลางคนวัยสี่สิบสามปี

เศษเสี้ยวความกล้าหาญที่ได้รับในครั้งนั้น อาจเป็นสิ่งที่ช่วยให้ผมพอจะฝ่ากระแสคลื่นลมในชีวิตมาได้จนทุกวันนี้

ช่วงที่ฤดูร้อนสุดท้ายของชั้นประถมกำลังจะมาเยือน ผมยังเป็นเด็กขี้ขลาด ไร้ความมุมานะ ผมกลัวคนรอบตัวจะรู้ความจริง จึงแสร้งทาตัวร่าเริงอยู่เสมอ…

ทุกคนต่างมีเมล็ดพันธุ์แห่งความกล้าหาญอยู่ และคนที่จะดูแลเมล็ดพันธุ์นั้นให้เติบโตขึ้นได้ก็คือตัวเราเอง