แล้วเราจะกลับมาพบกัน ในวันที่คิดถึงกันมากพอ (ฉ.ปรับปรุง)

แล้วเราจะกลับมาพบกัน ในวันที่คิดถึงกันมากพอ

มันเริ่มจากการที่เราพบกัน
ทำความรู้จัก
แลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกัน
ผูกพันกัน
แล้วทุกอย่างก็จบลง

ได้พบใครคนใหม่อีกครั้ง
ทำความรู้จัก
แลกเปลี่ยนเรื่องราวของกันและกัน
ผูกพันกัน
แล้วทุกอย่างก็จบลง

เป็นเช่นนี้เสมอมา
จนบางครั้งก็อดสงสัยไม่ได้ว่า
ถ้าหากการพบกันของเราเกิดจากเรื่องบังเอิญ
แล้วการที่เราจากกันนั้นเป็นเรื่องบังเอิญด้วยหรือเปล่า

จากที่เคยรู้สึกว่า นาซ่าก็พาเธอกลับมาไม่ได้
เหมือนอย่างที่ชื่อหนังสือเล่มแรกของอิสญะบอก
พอได้อ่านเล่มนี้กลับรู้สึกว่า นาซ่าไม่ต้องพาเธอกลับมาแล้วก็ได้
เพราะ เราจะกลับมาพบกันในวันที่คิดถึงกันมากพอ

ใช่ เราจะกลับมาพบกัน เราเชื่อแบบนั้นจริงๆ
แม้ว่าลึกๆ จะยังสงสัยว่าต้องคิดถึงกันระดับไหนถึงจะพอ

เราอาจบังเอิญเดินสวนกับใครบางคนที่ (เคย) รู้จักกันดีที่ไหนสักแห่ง
หรือหากการพบกันในความเป็นจริงของสิ่งมีชีวิตอยู่ต่างวงโคจรนั้น
เกิดขึ้นได้ยากเกินไป
เราก็คงได้เจอกันในความฝัน
หรือไม่ก็ที่ที่เรามักเจอกับเขาเสมอทุกครั้งที่คิดถึง
แม้ว่ามันจะเป็นความคิดถึงของเราเพียงฝ่ายเดียว
… ในความทรงจำของเรายังไงล่ะ

– Springbooks