[ทดลองอ่าน] 社交温度 SocialOutcast เมื่อผมตกหลุมรักคนที่เกลียดขี้หน้า บทที่ 1

SocialOutcast

เมื่อผมตกหลุมรักคนที่เกลียดขี้หน้า

社交温度

 

卡比丘 ข่าปี่ชิว เขียน

G.N Voyager แปล

 

โปรย

เขาจำเสียงนี้ได้ดี

ไอ้ผู้ชายตุ้งติ้งน่ารังเกียจในห้องแล็บที่มหาวิทยาลัย

…

เพราะเพื่อนตัวดีของ ซ่งหย่วนสวิน แอบเล่นพิเรนทร์ติดตั้งแอปฯ หาคู่ไว้ในโทรศัพท์มือถือของเขา

แล้วจู่ ๆ มันก็เด้งเตือนการจับคู่กับบุคคลเลวร้ายที่สุดในความทรงจำของเขาอย่าง ฟางเจามู่

อีกทั้งไม่รู้ว่าปีศาจตนใดเข้าสิง แทนที่ซ่งหย่วนสวินจะลบแอปฯ นั้นทิ้ง

กลับเผลอคุยกับอีกฝ่ายไปเสียหลายประโยค

เรื่องราวหลังจากนั้นยิ่งบานปลาย

ทำให้ซ่งหย่วนสวินจำต้องแสร้งคุยต่อแล้วค่อยหาโอกาสสลัดอีกฝ่ายทิ้ง

แต่ไม่รู้ทำไม ไม่เพียงสลัดอีกฝ่ายออกไปไม่ได้ ดันติดต่อกันบ่อยขึ้นด้วยเนี่ยสิ!

 

—.—.—.—.—.—.—.—.—.—

 

ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing

…XOXO…

มาดามโรส

 

ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์

 

บทที่ 1

 

ซ่งหย่วนสวินส่งจ้าวหานเข้าไปยังจุดตรวจรักษาความปลอดภัยของสนามบิน หลังกลับเข้ามาในรถและเพิ่งหย่อนตัวลงนั่ง ทันใดนั้นโทรศัพท์มือถือของเขาก็มีการแจ้งเตือนหนึ่งเด้งขึ้นมา

‘Mu แมทช์กับคุณแล้ว’

ซ่งหย่วนสวินหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจึงพบว่าการแจ้งเตือนดังกล่าวมาจากแอปพลิเคชันหนึ่งที่เขาไม่เคยเห็นมาก่อน เมื่อกดเปิดดูก็เห็นเพียงรูปเซลฟี่ที่กินพื้นที่กว่าครึ่งหน้าจอรูปหนึ่งบนหน้าต่างแอปพลิเคชันตัวใหม่

จุดเด่นของภาพเซลฟี่คือส่วนคางของใครคนหนึ่งที่สวมเสื้อยืดสีดำ คอเสื้อยืดที่ไม่คับไม่หลวมจนเกินไปปกปิดไหปลาร้าได้รูปและบอบบางเอาไว้ แต่ด้วยหน้าอกที่แบนราบภายใต้เสื้อยืดทำให้ยากจะแยกแยะว่าเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงด้วยการมองเพียงรูปภาพ

ซ่งหย่วนสวินเลื่อนลงมา ด้านล่างรูปภาพระบุข้อมูลเบื้องต้นของผู้ใช้อีกฝ่ายไว้ คนคนนี้ชื่อ Mu เป็นผู้ชายเชื้อสายเอเชียอายุ 21 ปี พอเลื่อนถัดลงมาอีกก็เป็นคำอธิบายวิธีการใช้งานการจับคู่ในแอปพลิเคชัน โดยหากปัดขวาแสดงว่ายอมรับ หากปัดซ้ายแสดงว่าไม่สนใจ

เมื่อดูมาถึงตรงนี้ซ่งหย่วนสวินก็เข้าใจทันทีว่าจ้าวหานติดตั้งแอปหาคู่ให้เขาเสียแล้ว

ตัวอักษรบนหน้าจอโทรศัพท์กำลังกะพริบราวกับกระตุ้นให้ซ่งหย่วนสวินรีบตัดสินใจ

เดิมทีซ่งหย่วนสวินอยากปัดซ้าย เขาคิดจะเมินเฉยคนที่ชื่อ Mu แล้วค่อยลบแอปทิ้ง แต่เมื่อมองดูรูปภาพครึ่งหนึ่งบนหน้าจอเขากลับไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรดี มือของเขาชะงักงันแล้วเลื่อนถอยกลับไปอีกทาง หน้าต่างแอปพลิเคชันเปลี่ยนจากโทนสีเย็นเป็นโทนสีอบอุ่น ตามมาด้วยเสียงหัวใจเต้นตึกตักสั้น ๆ เป็นการแจ้งเตือนว่าซ่งหย่วนสวินแมทช์กับ Mu เรียบร้อยแล้ว

Mu เองก็เหมือนกำลังรอคอยการตอบรับของซ่งหย่วนสวินอยู่เช่นกัน ทั้งสองคนเพิ่งแมทช์กันไม่ทันไรเขาก็ส่งข้อความมาหาซ่งหย่วนสวินแล้ว ทั้งยังเป็นข้อความเสียงอีกด้วย

ซ่งหย่วนสวินมองหน้าจอแต่ยังไม่ทันกดฟัง จอมวายร้ายอย่างจ้าวหานก็โทร.เข้ามาเสียก่อน หลังซ่งหย่วนสวินรับสาย จ้าวหานก็เอ่ยถามเขาอย่างเริงร่าทันที “เห็นของขวัญอำลาที่ฉันให้ไว้หรือยัง”

“นายติดตั้งอะไรไว้ในโทรศัพท์ฉันเนี่ย” ซ่งหย่วนสวินถามจ้าวหาน ท่ามกลางความเงียบสงบนั้นแฝงไว้ด้วยบรรยากาศอึมขรึมคล้ายพายุฝนกำลังจะโหมกระหน่ำ

“ก็แอปที่ฉันพูดกับนายเมื่อกี้ไง” จ้าวหานไม่ได้ตกอกตกใจเลยสักนิด เขาส่งเสียง “จุ๊ ๆ” ออกมาแล้วพูดต่อ “เมื่อวานเราคุยอะไรกันนายลืมไปแล้วเหรอ”

หากนำเพื่อน ๆ ของซ่งหย่วนสวินมาจัดอันดับโดยใช้ความไม่น่าเชื่อถือเป็นเกณฑ์ไล่จากสูงไปต่ำ คะแนนของจ้าวหานคงนำโด่งจนไม่ติดฝุ่นแน่นอน

ซ่งหย่วนสวินทบทวนความทรงจำอยู่ชั่วขณะ ก่อนจะนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานนี้ดูเหมือนจ้าวหานพูดเรื่องไร้สาระอะไรบางอย่างกับเขา

เมื่อวานจ้าวหานเดินทางมาที่เมือง C แล้วนอนค้างอยู่ที่บ้านของซ่งหย่วนสวิน ดื่มเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ของซ่งหย่วนสวิน สูบบุหรี่ของซ่งหย่วนสวิน แล้วยังถามซ่งหย่วนสวินด้วยท่าทางยียวนกวนประสาทอีกว่า “อาสวิน แม่นายไม่กล้าถามนาย เลยเอาแต่มาถามฉันอยู่เรื่อย ฉันเองก็อยากถามนายเหมือนกันว่าตกลงนายเป็นเกย์หรือเปล่า”

ซ่งหย่วนสวินกำลังเปิดคอมพ์วิเคราะห์ข้อมูลจากบันทึกห้องแล็บเมื่อกลางวัน พอได้ยินคำว่า ‘เกย์’ เขาก็พานนึกถึงชายหนุ่มในห้องแล็บคนนั้นที่มีท่าทางตุ้งติ้ง ฉับพลันทั่วทั้งร่างกายเขาก็สั่นเทิ้มขึ้นมา เขาชำเลืองมองจ้าวหานด้วยสายตาเย็นเยียบขณะย้อนถาม “คืนนี้นายอยากออกไปนอนที่โซฟาใช่ไหม”

“ไม่นะ ๆ” จ้าวหานเห็นซ่งหย่วนสวินปิดคอมพิวเตอร์แล้วลุกขึ้นเดินมาทางเขาด้วยท่าทางพร้อมบวกเต็มที่ก็รีบโบกมือพัลวัน “ฉันแค่ถามดูเฉย ๆ คุณป้าก็แค่มาถามฉันเองไม่ใช่หรือไง นายจะร้อนตัวขนาดนี้ไปทำไมกัน”

“เกย์บ้าเกย์บออะไร น่ารังเกียจชะมัด” ซ่งหย่วนสวินพูดด้วยสีหน้าเรียบเฉย

จ้าวหานตะลึงงันไปครู่หนึ่งเมื่อได้ยินถ้อยคำดังกล่าว ก่อนพูดออกมาอย่างใจเย็น “ทัศนคติของนายนี่ไม่ค่อยจะถูกต้องเท่าไรนะ”

ซ่งหย่วนสวินเปิดประตูตู้เย็นรินเหล้าให้ตัวเอง เอนหลังพิงกำแพง มองจ้าวหานที่อยู่บนโซฟาซึ่งห่างออกไปไม่ใกล้ไม่ไกลก่อนส่งเสียงตอบรับจ้าวหานหนึ่งคำ “อ้อ”

จากนั้นเอ่ยเสริมขึ้นมาอีกประโยค “แล้วมันไม่น่ารังเกียจหรอกเหรอ”

จ้าวหานลุกขึ้นนั่งมองไปทางซ่งหย่วนสวินสักพัก เขาดื่มเหล้าเข้าไปอีกอึกก่อนพูดออกมา “นี่ นายรู้อะไรไหม มีคำกล่าวที่ว่าพวกกลัวรักร่วมเพศมักจะปกปิดตัวตนเอาไว้”

เมื่อเห็นซ่งหย่วนสวินไม่หือไม่อือ จ้าวหานจึงพูดขึ้นอีกครั้ง “ฉันว่ามันก็สมเหตุสมผลนะ แล้วนายล่ะว่าไง”

“จ้าวหาน” ซ่งหย่วนสวินไม่ตอบรับ เขาแค่พูดออกมาอย่างเย็นชาสุดขีด “ฉันจะตอบคำถามของนายเมื่อกี้นี้ก่อนแล้วกัน ฉันไม่ได้เป็นเกย์”

หัวข้อสนทนาสิ้นสุดลงตรงนี้ อย่างน้อยก็เป็นเช่นนั้นในความทรงจำของซ่งหย่วนสวิน ดังนั้นเขาเลยไม่แน่ใจว่า ‘เมื่อวานเราคุยอะไรกัน’ ที่จ้าวหานพูดถึงมันหมายถึงประโยคไหนกันแน่

“แอปนี้สุดยอดไปเลยนะ” จ้าวหานพูด “ฉันไม่ได้ใช้ตัวตนจริง ๆ ของนายลงทะเบียนเสียหน่อย เพราะงั้นนายเล่นอย่างสบายใจได้ ปลดปล่อยสิ่งที่อยู่ในใจและสัญชาตญาณของนายออกมาซะ”

“ฉันจะลบมันเดี๋ยวนี้ละ” ซ่งหย่วนสวินพูด “จากนี้ไปถ้านายแตะต้องโทรศัพท์ฉันอีกก็อย่าหาว่าฉันไม่เกรงใจแล้วกัน”

ซ่งหย่วนสวินวางสายไปทันทีหลังพูดจบและคิดจะลบแอปนั่นทิ้ง ใครจะรู้ว่า Mu กลับส่งข้อความมาอีกแล้ว เขาเลยกดเล่นเสียงตามสัญชาตญาณ จากนั้นเสียงของ Mu ก็ดังออกมาจากข้อความเสียง

“สวัสดี ผม Mu นะ

“ไง”

น้ำเสียงของอีกฝ่ายทั้งร่าเริงและอ่อนโยน และซ่งหย่วนสวินก็จำเสียงนี้ได้ดี

ไม่รอให้ซ่งหย่วนสวินตอบสนอง อีกฝ่ายก็ส่งข้อความมาถามเขาอีกครั้ง “Andrew แมทช์กันแล้วทำไมไม่เห็นคุยกับผมเลยล่ะ”

เสียงของคนคนนั้นแทบจะเหมือนเวลาปกติไม่มีผิดเพี้ยน มันเผยให้เห็นความเกียจคร้านอย่างเป็นธรรมชาติ แต่ก็ฟังดูลุ่มลึกอย่างที่ซ่งหย่วนสวินไม่เคยได้ยินมาก่อน

ฟางเจามู่…ก็ใช้แอปนี้เหมือนกันเหรอ หมอนั่นเล่นมานานแค่ไหนแล้ว เคยนัดเดตมาแล้วกี่คน

ซ่งหย่วนสวินจ้องหน้าจอราวกับถูกปีศาจเข้าสิง เขาขยับนิ้วมือตอบข้อความไอ้ตุ๊ดที่เขาเกลียดที่สุดในห้องแล็บ [คุยอะไรล่ะ?]