曾是年少时
รักเธอตั้งแต่วันวาน

ชิงเหม่ย 青浼 เขียน
หนูน้อยฉี แปล

 

— โปรย —

เฉินจินหยาง คุณหนูบ้านรวย สวย สูง เรียนเก่ง
นักศึกษาจากคณะภาษาต่างประเทศ ต้องมาสอนพิเศษให้อ้ายเจีย
เด็กเกรียนรุ่นน้อง จนบ่มเพาะความรู้สึกที่ลึกซึ้ง

ทว่าเฉินจินหยางต้องไปเรียนเพิ่มเติมที่ต่างประเทศ
ขณะที่อ้ายเจียเองก็หมายจะเข้าสู่ลีกเกมออร์เดอร์ออฟสตรอม

ท่ามกลางเรื่องราวความรักของคุณหนูไฮโซสาว
กับเกมเมอร์หนุ่มมีอุปสรรคมากมาย
ทั้งคู่ต้องจูงมือกันฝ่าฟันขวากหนามอย่างไม่ย่อท้อ
เพื่อที่จะก้าวสู่เส้นทางเกียรติยศในอนาคต!

 

_______________________________

 

ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“

สำนักพิมพ์อรุณ

 

(ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)

 

เมื่อรับงานแล้ว จินหยางมองเหล่าเอ้อร์ที่ถลึงตาใส่เธอราวกับเห็นผี ก่อนรีบหมุนตัววิ่งออกไปโทรศัพท์ ท่าทางนั้นดูตลกมากจริงๆ พอจินหยางได้สติกลับมาก็อดเสียใจอยู่บ้างไม่ได้…

การเล่นเกม กีฬาชนิดนี้ในความคิดของเธอเป็นการดำรงอยู่ที่เธอไม่เข้าใจเช่นเดียวกับอินเทอร์เน็ตคาเฟ่

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนกระโดดโลดเต้นกับไอเท็มจำลองที่แตะต้องไม่ได้พวกนั้น

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนตะโกนให้ตีให้ฆ่าทหารจิ๋ว[1]ชุดหลากสีพวกนั้น

ไม่เข้าใจว่าทำไมถึงมีคนที่ไม่มีเงินจะกินข้าว แต่ยังเอาเงินไปทุ่มซื้อไอเท็ม

และยิ่งไม่เข้าใจว่าทำไมแค่จะฆ่าสัตว์ประหลาดหรือมอนสเตอร์ คนเป็นสิบต้องมารวมตัวกันที่แพลตฟอร์มสตรีมมิ่ง[2] แหกปากตะโกนไม่หลับไม่นอนอย่างกับลัทธิประหลาดด้วย…

ในความคิดของเธอ ถ้าคนเรามีเวลาว่างเล่นเกม ไม่สู้เอาเวลามาทำแบบฝึกหัด TEM4 TEM8 เป็นห่วงว่าตัวเองจะเรียนจบได้อย่างราบรื่นยังดีซะกว่าไหม มีเงินมีเวลาว่างไปซื้อพวกไอเท็มจำลอง ไม่สู้เอาไปซื้อรองเท้าส้นสูงจิมมี่ ชู[3]ดีกว่า อย่างน้อยยังใส่ไปเดินบนพรมแดงในงานฉลองปีใหม่ของบริษัทพ่อได้…

เฮ้อ

จินหยางถอนหายใจใส่มือถือที่เพิ่งได้รับข้อความตอบกลับอย่างตื่นเต้นจากรุ่นพี่ เป็นการทอดถอนใจครั้งที่สองของวันนี้ เธอน่าจะแก่แล้วจริงๆ จินหยางยกมือลูบหน้า เปิด QQ[4]เพื่อเปิดฉากสนทนากับสาววัยรุ่น…

[แม่นางเฉิน : นี่ รู้จักเกมออร์เดอร์ออฟสตรอมไหม] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ฉันรู้แค่ว่าคนบางคนอยากทำแบบฝึกหัดอีกแล้ว] [แม่นางเฉิน : …เธอช่วยตอบให้มันดีๆ หน่อย] [แม่นางเฉิน : ฉันเพิ่งรับงานพาร์ตไทม์เป็นพิธีกรการแข่งรอบคัดเลือกของเกมนี้ที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ บ้าเอ๊ย เกมนี้มันเป็นเกมอะไรไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย ด้วยจรรยาบรรณของพิธีกร ฉันเลยต้องทำการบ้านล่วงหน้าน่ะสิ] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ??? งานพาร์ตไทม์เหรอ เธอน่ะนะ เกมรึ ยังมีอินเทอร์เน็ตคาเฟ่อีก สหายเอ๋ย การกระทำของเธอเล่นเอาคนหน้ามืดตาลายทีเดียวเชียว…] [แม่นางเฉิน : ฉันทักเพื่อให้เธอแขวะฉันกลับหรือไง] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : เห็นไหม พอพูดความจริงก็โมโห] [แม่นางเฉิน : …บัดซบ!] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : เธอถามถูกคนแล้ว ฉันย่อมรู้จักเกมออร์เดอร์ออฟสตรอมอยู่แล้ว แฟนคนใหม่ของแฟนฉันก็เหมือนจะชื่อนี้แหละ <กลอกตา> เกมออร์เดอร์ออฟสตรอม (ชื่อย่อ OOS) เป็นเกมที่พัฒนาโดยบริษัทอาลี เป็นเกมอีสปอร์ตแนวโมบา[5]ที่ฮีโร่หรือตัวละครสองฝ่ายต่อสู้กัน สองปีมานี้มีผู้เล่นจำนวนมาก ตอนนี้เป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนมัธยมต้น วิธีเล่นหลักๆ ยังคงยึดตามจุดเด่นของเกมโมบา ก็คือฆ่าคน เก็บเลเวล[6] ตีหรือดันป้อม แย่งมอนสเตอร์ เก็บเลเวลต่อ ทำลายป้อมใหญ่

สำหรับลีกอาชีพของเกมออร์เดอร์ออฟสตรอม…

เกมนี้แบ่งคนที่เล่นเก่งกับเล่นห่วยด้วยการจัดอันดับหรือแรงก์[7] โหมดจัดอันดับของเกม หากชนะหนึ่งตา ระบบก็จะให้รางวัลเป็นแต้มเกียรติยศ พอแพ้ก็จะถูกหักแต้มเกียรติยศ…

แฟนฉันมีแต้มเกียรติยศสองพันแต้ม ได้ยินว่าถ้ามีแต้มเท่านี้ก็ถือว่าเป็นระดับมืออาชีพแล้ว…

แต่ได้ยินมาว่าปีนี้ระบบการจัดอันดับจะเปลี่ยนเป็นเหรียญเงินเหรียญทองแดงพวกนั้นแทนแล้ว ฉันเชื่อว่าบอกไปเธอก็ไม่สนใจอยู่ดี] [แม่นางเฉิน : สุดยอดไปเลย ฟังไม่ออกแม้แต่คำเดียว] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : …รู้จัก DOTA[8] ไหม] [แม่นางเฉิน : …] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ปฏิเสธงานนี้ไปเถอะ สละโอกาสให้คนที่มีฝันแทน] [แม่นางเฉิน : ไม่ คนที่มีฝันแอบใช้ชาแนลของฉัน และยังสาปแช่งให้ครอบครัวฉันล้มละลายด้วย] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ?????] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ฟังแล้วเหมือนรับงานเพราะอารมณ์ชั่ววูบ ทำไปเพราะมีเป้าหมายเอาคืนแน่เลย ก็ได้ งั้นเธอลองเล่นสักตาก็จะรู้ว่าเป็นยังไง] [แม่นางเฉิน : คอมพ์ฉันอยู่ที่บ้าน] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ไปเล่นที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่สิ ถ้าเธอศึกษาเอง งมอยู่ครึ่งชั่วโมงก็ยังไม่เข้าใจเลยมั้งว่าจะเดินเลน[9]ยังไง เข้าอินเทอร์เน็ตคาเฟ่แล้วให้คนข้างๆ สักคนสอนเธอสิ อินเทอร์เน็ตคาเฟ่มีพวกโง่ๆ อย่างเจี่ยนหยางอยู่เพียบ หน้าตาอย่างเธอไปนั่งปุ๊บ เดี๋ยวก็กรูกันมาพาเธอขึ้นแรงก์แล้ว] [แม่นางเฉิน : มีเหตุผล]

ถึงฉันเล่นเกมไม่เป็น

แต่ฉันมีขาเรียวยาวกับใบหน้าแสนสวยนี่นา

เวลานี้จินหยางได้รับคำชี้แนะจากเพื่อนเลว จู่ๆ ก็รู้สึกเหมือนตัวเองค้นพบทางสว่าง หาทางออกให้ชีวิตพบแล้ว ด้วยเหตุนี้เลยไม่ชวนถงเหยาคุยต่อ รีบหนีไปก่อนที่ถงเหยาจะลากเธอไปช่วยทำแบบฝึกหัดต่อ จินหยางโยนมือถือทิ้งอย่างพึงพอใจ ลุกขึ้นยืน ก่อนเดินไปอาบน้ำแล้วมาสก์หน้า

 

ตกดึก

เหล่าลิ่วนอนไปได้ครึ่งคืนก็ได้ยินเสียงกรอบแกรบคล้ายเสียงหนูคุ้ยถังขยะ

เธอสะลึมสะลือเงยหน้ามา เห็นเงาดำขยับ…ก็ตกใจสะดุ้งเฮือก “ใครน่ะ”

“…ฉันเอง” เงาดำตอบเสียงเรียบ “ฉันจะไปฉี่ เธอนอนต่อเถอะ”

…

วันต่อมา

เวลาเที่ยงหลังเลิกเรียน จินหยางกลับหอพักไปเติมเครื่องสำอาง

เหล่าลิ่วตะเกียกตะกายลุกจากเตียง พอเห็นลิปสติกปลอกดำในมือของจินหยางแล้ว ก็เบิกตาโต “นี่ เธอ…”

“เมื่อคืนปีนลงจากเตียงมาเก็บกลับไป” จินหยางตอบโดยไม่หันมอง “ใช้กระดาษเช็ดหน้าเช็ดเสียหน่อยก็กลายเป็นลิปสติกแท่งใหม่แล้ว ใครบ้าจะโยนทิ้งจริงๆ”

เหล่าลิ่ว “…”

 

ยี่สิบนาทีต่อมา

จินหยางสวมแว่นกันแดด ใส่เสื้อเชิ้ตกระโปรงสั้นยืนอยู่หน้าประตูอินเทอร์เน็ตคาเฟ่เปยอวี๋ ยืนอยู่สิบนาทีและเป็นสิบนาทีแห่งความลังเล เธอหยิบมือถือขึ้นมากดเข้าแอปช็อปปิ้งออนไลน์เพื่อซื้อโน้ตบุ๊กเครื่องหนึ่ง ก่อนดูเวลาจัดส่ง พรุ่งนี้เช้าก่อน 10.00 นาฬิกา

จินหยางถอนหายใจ ตอนที่ยื่นมือไปผลักประตู จู่ๆ เธอก็อยากตะโกนใส่ทุกคนที่อยู่ด้านในว่า ดูสิ นางฟ้าจุติลงมาแล้ว!

น่าเสียดายที่เวลานี้ทุกคนในอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ต่างก็ยุ่งอยู่กับการจ้องหน้าจอคอมพิวเตอร์ของตัวเอง ดื่มด่ำเมามันกับมัน สีหน้าพวกเขาทั้งยิ้มร่า บ้างโมโห กังวล เคร่งเครียด อบอุ่น หลากหลายอารมณ์ ระดับความหมกมุ่นคล้ายกำลังเสพยา…ทำให้คนอยากโทร.แจ้งตำรวจทุกวินาที

[แม่นางเฉิน : ฉันมีคำถามข้อหนึ่ง ตอนนี้ใครบ้างที่ไม่มีโน้ตบุ๊ก ถ้าอยากเล่นเกมจริงๆ นั่งเล่นเงียบๆ อยู่ที่บ้านดีออกจะตายไป จะมาเบียดกันที่อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ทำบ้าอะไร] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : …ได้บรรยากาศมั้ง] [แม่นางเฉิน : ?] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ‘?’ อะไรน่ะ เธออยากพูดอะไรก็พูด กับฉันแล้วยังจะเล่นละครอะไรอีก] [แม่นางเฉิน : ‘?’ = วัยรุ่นสมัยนี้…] [ท่านเหยาสาวน้อยปลาเค็ม : ขอเป็นตัวแทนวัยรุ่นสมัยนี้ตอบกลับประโยคหนึ่ง คนคร่ำครึอย่างเธอจะไปเข้าใจอะไร]

จินหยาง “…”

จะว่าไปแล้ว บรรยากาศของอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ดีกว่าที่จินหยางจินตนาการเอาไว้อยู่บ้าง ถึงกับมี “เขตสูบบุหรี่” ที่สอดคล้องกับวัฒนธรรมของประเทศที่พัฒนาแล้วอยู่ด้วย

จินหยางหันซ้ายแลขวาขณะเดินไปที่เคาน์เตอร์ พอเดินไปถึงเคาน์เตอร์ เธอยกมือถอดแว่นกันแดด แล้วเคาะนิ้วลงบนโต๊ะ “เถ้าแก่ ร้านคุณมีเกมออร์เดอร์ออฟสตรอมไหมคะ”

ชายหนุ่มหลังเคาน์เตอร์หัวเราะตอบ “สาวน้อย ตอนนี้อินเทอร์เน็ตคาเฟ่ร้านไหนบ้างที่ไม่มีเกมนี้ เธอจะใช้อินเทอร์เน็ต หรือจะเล่นเกม หรือมาจับแฟนที่หลอกว่าตัวเองทำแบบฝึกหัดอยู่ที่ห้องสมุด แต่ความจริงแล้วมาเล่นเกมออร์เดอร์ออฟสตรอม”

จินหยาง “…ฉันจะใช้อินเทอร์เน็ต”

“อ้อ!” หนุ่มแคชเชียร์มองสำรวจเธอขึ้นลงรอบหนึ่ง ก่อนยื่นมือออกมา “ขอบัตรประชาชนมาลงทะเบียนด้วยครับ”

จินหยางเลิกคิ้ว ค่อนข้างหวาดระแวง “จะเอาบัตรประชาชนฉันไปทำไม”

หนุ่มแคชเชียร์สีหน้างุนงง “พี่สาว พี่ไม่รู้เหรอว่าตอนนี้ถ้าใช้บริการอินเทอร์เน็ตคาเฟ่ต้องลงทะเบียนด้วยชื่อจริง เป็นนโยบายส่งเสริมมารยาทและวัฒนธรรมของประเทศ ถ้ายังไม่บรรลุนิติภาวะจะถูกจำกัดเวลาการใช้คอมพิวเตอร์…”

จินหยางคิดในใจว่าเด็กคนนี้รู้จักพูดจริงๆ ถึงกับบอกว่าเธอหน้าตาเหมือนเด็กที่ยังไม่บรรลุนิติภาวะ!

เมื่อจิตใจเบิกบาน ไม่ว่ามองใครก็รู้สึกเป็นมิตร จู่ๆ จินหยางก็เลิกคิดในแง่ร้ายว่าเขาขอบัตรประชาชนเธอไปใช้ในทางฉ้อโกง เธอล้วงกระเป๋าเงินแล้วยื่นบัตรประชาชนให้หนุ่มแคชเชียร์ พอได้เลขโต๊ะมาแล้วก็หมุนตัวเดินไปหาเครื่องคอมพิวเตอร์…

จินหยางหาที่นั่งของตัวเองในเขตปลอดบุหรี่เจอแล้ว เธอโน้มตัวลงไปพินิจฝุ่นบนหน้าจอคอมพิวเตอร์ บนคีย์บอร์ด บนเมาส์ พอมั่นใจว่าทุกอย่างสะอาดกว่าที่เธอจินตนาการเอาไว้มาก เธอก็ล้วงกระดาษทิชชูเปียกออกมาเช็ดอย่างจริงจังอีกครั้งหนึ่ง สุดท้ายถึงค่อยกดเปิดคอมพิวเตอร์และขยับนั่งตัวตรง

คอมพิวเตอร์เริ่มทำงาน จินหยางเห็นไอคอนเกมต่างๆ เรียงเป็นแถวที่หน้าจอแล้วตะลึงเล็กน้อย ก่อนหันซ้ายแลขวาคราหนึ่ง เธอพบว่าที่นั่งด้านข้างล้วนว่างเปล่า จะมีก็แต่พี่ชายที่ดูรูปลักษณ์แล้วน่าจะเรียนปีสามปีสี่นั่งอยู่ทางด้านหลัง ไม่รู้ว่าเล่นเกมอะไรอยู่…

เธอต้องหาคนที่เล่นเกมออร์เดอร์ออฟสตรอมเป็น ต่อให้เธอไม่รู้ว่าเกมนี้หน้าตาเป็นอย่างไรก็เถอะ

เพราะศักดิ์ศรีทำให้จินหยางตัดสินใจลองด้วยตัวเองก่อน ด้วยเหตุนี้เธอจึงคลิกไอคอนที่เขียนว่าออร์เดอร์ออฟสตรอมสามคำ แล้วตั้งใจกรอกไอดี QQ และรหัสผ่านของตัวเองตามเงื่อนไข ก่อนล็อกอินเข้าเกม…

ขณะที่จินหยางนั่งอยู่หน้าคอมพิวเตอร์ เฝ้ารอเกมดาวน์โหลดอย่างอดทนอยู่นั้น ในเขตสูบบุหรี่ทางด้านหลังของเธอมีกลุ่มเด็กหนุ่มสวมชุดฝึกทหารเอะอะโวยวายอย่างคึกคักอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์…

“ลูกพี่ ฉันมาแล้ว! อัดมัน! อัดมัน!”

“นายมาทำบ้าอะไร ตอนที่เลือด[10]ของฝ่ายตรงข้ามเต็มหลอดดันไม่มา ฉันรัวสกิล[11]จนหมดแล้ว อีกฝ่ายปางตายแล้วนายถึงค่อยมาใช่ไหม ยังฆ่ามอนสเตอร์ไม่พอใช่ไหม เห็นเลนกลางของฉันเป็นตู้เอทีเอ็ม[12]หรือไง”

“ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ขอสักคิล[13] ขอสักคิล พี่ก็ไม่ได้ขาดยอดคิลสักหน่อย มีตั้งสองพันหนึ่งร้อยแต้ม เด็กเทพแรงก์ราชันเกียรติยศอย่างพี่ขาดไปสามร้อยทองก็ยังบุกเดี่ยวไปฆ่าข้าศึกได้อยู่ดี…”

“แล้วฉันไม่ได้ใช้หยาดเหงื่อและเลือดเนื้อค่อยๆ เก็บแต้มจนได้ถึงสองพันหนึ่งร้อยแต้มหรือไง นายก็รู้ว่าซีซั่นใหม่นี้ฉันไม่กินไม่ดื่มมากี่วันแล้วกว่าจะได้ขึ้นเป็นราชันเกียรติยศ ไสหัวไปให้ไกลเลย บัดซบ ไปเลย…เวรเอ๊ย แย่งฉันฆ่า! หวังเหล่ย นายอยากตายใช่ไหม”

“ฉันไม่อยากตาย ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่เพื่อเกาะขาพี่เป็นพวงกุญแจต่อไปอีกหลายปี ว้าว ลูกพี่ดูสิ ฝ่ายตรงข้ามยอมแพ้แล้ว ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ฮ่าๆๆ ลูกพี่จงเจริญ!”

“…ฉันจะลงแรงก์แล้ว พวกนายเล่นโหมดธรรมดากันเองก็แล้วกัน”

“อย่าสิๆ อย่าสิๆ มาเล่นโหมดธรรมดาด้วยกันก่อน เล่นจัดอันดับน่าเบื่อจะตาย พี่เองก็เคยบอกว่าต้องเล่นด้วยกันห้าคนถึงจะรู้ซึ้งถึงความสนุกของเกม เล่นโหมดธรรมดาสนุกออก”

“นายเชื่อคำพูดที่เอาไว้หลอกอาจารย์หวงทรงผมตี้จงไห่ด้วยเหรอ เล่นกับพวกไก่อ่อนอย่างพวกนาย ฉันไม่รู้สึกถึงความสนุกเลยสักนิด…ไสหัวไปให้ไกลๆ…อย่ามากอดแขนฉัน ไปไหนก็ไปเลย!”

เสียงหัวเราะเฮฮา กอดคอหยอกล้อกันแบบนี้

น่ารำคาญชะมัด

…มีเรี่ยวแรงเหลือเฟือขนาดนี้ การฝึกทหารยังทำให้พวกนายเหนื่อยไม่พอใช่ไหม

ขณะที่จินหยางแขวะในใจ เธอรู้สึกว่าน้ำเสียงของ “ลูกพี่” ของกลุ่มเด็กหนุ่มที่ส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวอวดโอ่เอามากๆ นั้นค่อนข้างคุ้นหูอยู่บ้าง…แต่เวลานี้เธอไม่คิดอะไรมาก จินหยางยกมือนวดหู สีหน้าราบเรียบขณะจ้องหน้าต่างเกมตรงหน้า เวลานี้เธอกำลังเผชิญหน้ากับโจทย์ยากอีกอย่างหนึ่ง…

ทหารตัวเล็กยืนขาตายอยู่กลางหน้าจอ

จินหยาง “…”

…เกมนี้เล่นอย่างไรนะ

เมื่อกี้หน้าต่างแนะนำการเล่นพื้นฐานเขียนอะไรไว้บ้างนะ กลุ่มเด็กทางด้านหลังเสียงดังหนวกหูจนเธอหงุดหงิดกดปิดหน้าต่างไปแล้ว

นี่มันอะไรกัน

ช่องสี่เหลี่ยมพวกนี้คืออะไร

ลูกศรกะพริบๆ บ้าอะไร ฉันเองก็อยากขยับตัวเหมือนกัน ไม่ต้องเตือนฉันด้วยลูกศรใหญ่ขนาดนั้นก็ได้ ถ้าฉันรู้ว่าเดินอย่างไรก็คงเดินไปนานแล้ว…

…ปัดโธ่เว้ย!

เกมห่วยแตก!

จินหยางด่าผู้พัฒนาเกมครบทั้งบริษัทในใจเป็นร้อยรอบ ก่อนก่นด่าเหล่าเอ้อร์ที่ขุดหลุมล่อให้เธอกระโดดลงไปอีกพันรอบ จินหยางเบือนหน้าไปมองหน้าต่างเกมของพี่ชายที่อยู่ด้านหลังอย่างรวดเร็วแวบหนึ่ง

จากนั้นเธอก็หันกลับมามองหน้าต่างเกมของตัวเองอีกครั้ง

ซ้ำไปซ้ำมาอย่างนี้สิบกว่าครั้ง

ในที่สุดเธอก็มั่นใจแล้วว่าพี่ชายที่อยู่ด้านหลังก็เล่นเกมออร์เดอร์ออฟสตรอมเหมือนกัน

ด้วยเหตุนี้ นาทีต่อมา ขณะที่พวกเด็กปีหนึ่งล้อมวงกอดแขนขาทั้งซ้ายและขวาของลูกพี่พวกเขาที่มีสีหน้าหมดความอดทน อ้อนวอนขอให้แบก[14]พวกเขาอยู่นั้น…

ห่างจากพวกเขาออกไปอีกหลายแถว จินหยางฉีกยิ้มกว้างอย่างเป็นมิตรและถ่อมตัว ขณะยื่นมือออกไปสะกิดไหล่ของพี่ชายที่อยู่ด้านหลัง “รุ่นพี่ สวัสดีค่ะ ขอรบกวนนิดหนึ่ง พอดีอยากถามว่าทหารจิ๋วในเกมนี้เดินยังไงเหรอคะ ฉันไม่ทันระวังกดข้ามระบบสอนเล่นพื้นฐาน คลิกซ้ายตั้งหลายทีก็ไม่ขยับเลย”

 

[1] บางเกมเรียกครีป (Creep) หรือมินเนียน (Minion) ระบบจะปล่อยออกมาเพื่อป้องกันป้อมของฝ่ายตัวเองและโจมตีคู่ต่อสู้

[2] Platform Streaming ช่องทางการรับส่งสัญญาณทั้งภาพและเสียงบนอินเทอร์เน็ต ทั้งเว็บไซต์ เว็บเพจ แอปพลิเคชัน อาจเป็นการถ่ายทอดสด (Live Stream) การเล่นเกม การทำอาหาร แนะนำสินค้า ฯลฯ โดยสตรีมเมอร์ (Streamer) จะมีรายได้จากการสนับสนุนของผู้ชม ทั้งจากการบริจาค (Donate) การกดติดตามช่อง (Subscribe) หรือเงินจากผู้สนับสนุน (Sponsor)

[3] ยี่ห้อรองเท้าจากอังกฤษ

[4] แอปพลิเคชันสนทนาออนไลน์ของจีน และยังให้บริการอื่นๆ ด้วย เช่น เกมสโตร์ ข่าว ทั้งข่าวเกี่ยวกับเกม หรือข่าวการแข่งขันอีสปอร์ตรายการต่างๆ เป็นต้น

[5] Multiplayer Online Battle Arena : MOBA เป็นเกมประเภทวางแผนเรียลไทม์ แข่งกันสองทีม ผู้เล่นคนหนึ่งควบคุมฮีโร่ตัวหนึ่ง เป้าหมายคือทำลายสิ่งก่อสร้างของอีกฝ่าย

[6] หรือเก็บค่าประสบการณ์ (Experience Point  : EP) เพื่อบอกปริมาณความก้าวหน้าของฮีโร่ตลอดเกม โดยทั่วไปจะเก็บเลเวลหรือได้รับค่าประสบการณ์จากการทำภารกิจ การเอาชนะอุปสรรคและคู่ต่อสู้ เมื่อสะสมค่าประสบการณ์เพียงพอแล้ว ฮีโร่ก็จะ “เลเวลอัป” หรือพัฒนาในขั้นต่อไป เช่น มีพลังชีวิตและความแข็งแกร่งมากขึ้น ได้ความสามารถใหม่ หรือปรับปรุงความสามารถเดิม

[7] Rank การจัดอันดับความสามารถของผู้เล่นเกมตามแต้มเกียรติยศ เรียงจากต่ำไปสูง ได้แก่ บรอนซ์ ซิลเวอร์ โกลด์ แพลทินัม ไดมอนด์ มาสเตอร์ และผู้เล่นที่มีแต้มเกียรติยศสูงสุดสองร้อยคนแรกในแต่ละเซิร์ฟเวอร์จะได้เป็น “ราชันเกียรติยศ” ประจำเซิร์ฟเวอร์นั้นๆ

[8] Defense of the Ancients เกมโมบาที่พัฒนาโดย Valve จากสหรัฐอเมริกา แข่งกันสองทีม ทีมละห้าคน ผู้เล่นคนหนึ่งควบคุมฮีโร่ตัวหนึ่ง เป้าหมายคือทำลายฐานทัพของอีกฝ่ายให้แตก

[9] ในแผนที่เกมจะมีเส้นทางหลักหรือเลน (Lane) อยู่สามเส้นทาง ได้แก่ เลนบน เลนกลาง เลนล่าง และแต่ละเลนจะมีป้อมปราการสามป้อม ก่อนที่จะไปถึงฐาน โดยในฐานจะมีป้อมปราการตั้งอยู่ฝั่งซ้ายขวาของป้อมใหญ่ฝั่งละป้อม วิธีเล่นคือต้องทำลายป้อมของคู่แข่ง และถ้าฝ่ายไหนถล่มป้อมใหญ่ของคู่แข่งได้ก่อนก็ถือว่าชนะเกม

[10] หรือพลังชีวิตของฮีโร่ (Health Point  : HP)

[11] ฮีโร่แต่ละตัวจะมีเวทติดตัวสองชนิดที่ผู้เล่นเลือกก่อนเริ่มเกม และมีสกิล (Skill) ทั่วไปติดตัวฮีโร่นั้นๆ สามสกิล ผู้เล่นจะกดใช้สกิลได้ต่อเมื่อกดเข้าไปเรียนรู้แล้ว การเรียนรู้สกิลจะช่วยเพิ่มแต้ม โดยแต้มแรกจะได้รับตอนเริ่มเกม และจะได้รับแต้มที่เหลือหลังจากฮีโร่เลเวลอัปแล้ว การเรียกใช้สกิลทั่วไปกดปุ่ม Q W และ E และเรียกใช้ท่าไม้ตายหรืออัลติ (Ultimate Skill) ที่มีพลังโจมตีสูงสุด กดปุ่ม R

[12] ใช้เรียกผู้เล่นที่ตายง่าย ตายบ่อย แจกเงินให้ฝ่ายตรงข้ามง่ายๆ

[13] Kill การฆ่าฮีโร่ฝ่ายตรงข้าม ดับเบิลคิล (Double Kill) คือ การฆ่าสองตัวติดต่อกัน ทริปเปิลคิล (Triple Kill) คือ การฆ่าสามตัวติดต่อกัน ควอดราคิล (Quadra Kill) คือ การฆ่าสี่ตัวติดต่อกัน และเพนตาคิล (Penta Kill) คือ การฆ่าห้าตัวติดต่อกัน

[14] หรือแคร์รี่ (Carry) หมายถึง คนที่เล่นดีมาก มีความสามารถที่จะพาทีมคว้าชัยชนะ