การกลับมาของนางฟ้า
回归的女神

 

เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง 月下蝶影 เขียน
ซานซาน แปล

 

— โปรย —

หนิงซี เด็กเก่งขั้นเทพที่เพื่อนๆ สมัยมัธยมปลายตั้งฉายาให้ว่า “ยายกระปุกหมู”
ต้องสูญเสียครอบครัวเพราะการกลั่นแกล้งของเพื่อนนักเรียน
จนเธอต้องระหกระเหินไปเรียนต่อต่างประเทศ ปากกัดตีนถีบตามลำพังเพื่อเอาชีวิตรอด

            เจ็ดปีผ่านไป เธอกลับมาอีกครั้งพร้อมกับรูปร่างหน้าตาที่สวยงามราวกับนางฟ้า
และก้าวเข้าสู่วงการบันเทิงเป็นขวัญใจของแฟนคลับจำนวนมาก
ทว่าการกลับมาครั้งนี้ของเธอไม่ใช่แค่เพื่อแสวงหาเกียรติยศ เงินทอง แต่เพื่อแก้แค้น!

เมื่อหนิงซีหวนกลับประเทศอีกครั้ง ฉางสือกุย
ประธานหนุ่มหล่อพ่อรวยที่แอบชอบเธอมาตั้งแต่สมัยเรียน
จึงรีบก้าวเข้ามาสารภาพรักกับเธอก่อนที่จะสายเกินไปอย่างครั้งก่อน

ท่ามกลางเรื่องราวความรักของไฮโซหนุ่มกับดาราสาวมีปมปัญหาผุดขึ้นมามากมาย
ทั้งคู่ต้องร่วมกันฝ่าฟันอุปสรรคและข่าวลือนานัปการไปด้วยกันอย่างไม่ย่อท้อ

 

_______________________________

 

ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“

สำนักพิมพ์อรุณ

 

(ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)

 

4

 

หนิงซีถ่ายละครอยู่ในกองถ่ายตลอดฤดูร้อน หลังจากไม่มีบทในส่วนของเธอและกินข้าวฉลองปิดกล้องกับพวกทีมงานก็ล่วงเข้าฤดูใบไม้ร่วงแล้ว

ตอนออกจากโรงถ่ายไปขึ้นเครื่องบินกลับเมือง หนิงซีถอนใจโล่งอกอย่างผ่อนคลาย เพื่อเร่งถ่ายให้จบ ครึ่งเดือนมานี้คนในกองถ่ายไม่ได้พักผ่อนเต็มที่สักคน ไม่เว้นแม้แต่นางรองอย่างเธอ

เครื่องบินทะยานสู่ฟ้าได้ไม่นาน เธอก็ปิดตานอนหลับจนกระทั่งเจ้านกเหล็กเริ่มสั่นสะเทือนถึงตื่นขึ้นมา ที่แท้เตรียมจะลงจอดแล้ว

เธอยกมือขึ้นดูนาฬิกาเห็นเป็นเวลาประมาณบ่ายสามโมง เธอนวดขมับอย่างมึนศีรษะอยู่บ้างขณะเอนหลังพิงพนักเก้าอี้หลับตาพักสมอง

เสี่ยวหยางช่วยดึงผ้าห่มที่เลื่อนไหลลงไปที่หัวเข่าขึ้นมาห่มให้หนิงซีอย่างเอาใจใส่แล้วถาม “พี่ซีซี ยังสบายดีหรือเปล่าคะ”

“ไม่เป็นไร” หนิงซียิ้มเจื่อน “แค่พักนี้ไม่ค่อยได้นอนเต็มที่น่ะ”

พอคิดไปถึงการถ่ายละครรวดเดียวตลอดสองสามวันมานี้แล้ว เสี่ยวหยางก็ย่นคอ เป็นนักแสดงนี่ไม่ง่ายเลยจริงๆ

…

ตอนออกจากสนามบิน เจอพวกแฟนคลับที่มารอรับดาราพอดี เป็นเหตุให้บริเวณนั้นอึกทึกวุ่นวาย หนิงซียังโดนสาววัยรุ่นที่วิ่งตะบึงมาชนจนเกือบล้มกับพื้น แต่ท่าทางที่เธอเอามือข้างหนึ่งยันพื้นไว้ก็ไม่ได้น่าดูสักเท่าไร

“ขอโทษค่ะๆ” สาววัยรุ่นรู้ตัวว่าชนคนก็กระดากใจเกินกว่าจะไปตามถ่ายรูปศิลปินคนโปรดของตัวเองต่อ เธอก้มตัวลงพยุงหนิงซี

“พี่ซีซี” เสี่ยวหยางตกใจ เธอวางกระเป๋าเดินทางลงด้านข้าง ช่วยกันกับเด็กสาวพยุงหนิงซีลุกขึ้น

“ไม่เป็นไร” หนิงซีปัดปอยผมที่ระข้างแก้มออกด้วยท่าทางนุ่มนวลสง่างาม ยังส่งยิ้มน้อยๆ ให้สาววัยรุ่น

สาววัยรุ่นมองหน้าหนิงซีอย่างตะลึงงัน นานครู่ใหญ่กว่าจะดึงสติคืนมาแล้วพูดว่า “คุณ…คุณเจ็บตรงไหนหรือเปล่าคะ ฉันจะพาคุณไปหมอ”

“ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ค่ะ คุณไม่ต้องห่วง” หนิงซีชูนิ้วชี้โบกไปมา จากนั้นแย้มริมปากแดงเล็กน้อยพลางชี้ไปด้านหน้า “ดูเหมือนดาราที่คุณชอบเดินไปไกลแล้วนะ”

“ว้าย!” สาววัยรุ่นเพิ่งนึกขึ้นได้เดี๋ยวนี้ว่าวันนี้มาต้อนรับไอดอลของตัวเอง เธอเอ่ยขอโทษหนิงซีอีกครั้ง ค่อยวิ่งหน้าตั้งไล่กวดกลุ่มคนข้างหน้าไป

รอจนไม่เห็นสาววัยรุ่นคนนั้นแล้ว หนิงซีถึงสะบัดข้อมือตัวเองแบบไม่เหลือมาดสักนิด เป่าลมฟู่ๆ ใส่แผลติดๆ กันหลายทีก่อนทำหน้าม่อยบอกว่า “มิน่าเมื่อคืนฉันฝันเห็นชามตกแตกละเอียด”

“หือ” เสี่ยวหยางงุนงง “เกี่ยวอะไรกันด้วยคะ”

หนิงซีขมวดคิ้ว “ก็เป็นลางบอกเหตุว่าวันนี้ฉันจะหกล้มยังไงละ”

“อ้อ” เสี่ยวหยางพยักหน้าอย่างเข้าใจบ้างไม่เข้าใจบ้าง เธอมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของหนิงซี อดคิดไม่ได้ว่าพี่ซีซีเป็นคนอ่อนโยนจริงๆ เจ็บขนาดนี้ยังใจดีไม่เอาเรื่องสาววัยรุ่นที่น่าตะอายุแค่สิบห้าสิบหกเมื่อครู่

เธอเงยหน้ามองไปทางที่มีคนคึกคักที่สุด เห็นเหล่าสาวกเหิงถือป้ายสารพัดแบบในมือเขียนข้อความต่างๆ เช่น “รักเหิงตลอดไป” อะไรประมาณนี้

มิน่าถึงคลั่งกันนัก เวลานี้ฉู่เหิงได้แฟนคลับเป็นกลุ่มวัยรุ่นสาวเพิ่มขึ้นอีกไม่น้อยจากการเล่นเป็นพระเอกในละครวัยรุ่นเรื่องหนึ่งจนดังเปรี้ยงปร้าง การที่มีคนมารอต้อนรับที่สนามบินจำนวนมากอย่างนี้ก็เป็นเรื่องธรรมดา

ทว่าหนิงซีในขณะนี้อยากจะบ้าตายอยู่แล้ว เธอเจ็บจนอยากลงไปดิ้นกับพื้นใจจะขาด แต่คนที่รวมเอาความสวยกับความสง่าไว้ในตัวคนคนเดียวได้อย่างเธอจะทำเรื่องเสียภาพลักษณ์แบบนี้ได้อย่างไร

ดังนั้นเธอยอมทน!

…

ในห้องรับรองวีไอพี ชายหนุ่มสวมชุดสีเทาคนหนึ่งหลุดหัวเราะดังพรืด เขาถือถ้วยกาแฟในมือพูดกับเพื่อนที่มาด้วยกัน “ต่อให้ผู้หญิงสวยสักแค่ไหน ท่าล้มก็ดูไม่จืดสักราย”

เพื่อนของเขาวางถ้วยกาแฟลง เงยหน้าชำเลืองมองไปนอกหน้าต่าง เห็นแต่แฟนคลับสาววัยรุ่นที่มารอรับดารายืนออกันแน่นอยู่ชั้นล่างของสนามบิน

ชายหนุ่มเห็นเพื่อนไม่ตอบก็ไม่ถือสา แค่พูดยิ้มๆ “อีกสองสามวันจะมีมีตติ้ง จะมาสนุกด้วยกันไหม”

เพื่อนของหนุ่มชุดเทามองกาแฟที่เหลือติดก้นถ้วย ตอบเสียงนิ่งเรียบ “ดูก่อน” จากนั้นเบนหน้าไปมองคนที่เดินผ่านไปผ่านมาด้านล่างด้วยแววตาลุ่มลึก

 

หนิงซีกลับถึงบ้านพักผ่อนได้สองวันแล้วไปที่บริษัท จางชิงอวิ๋นก็ยัดบทละครอีกเรื่องหนึ่งให้

“ละครแนวไหนคะ” หนิงซีเปิดบทดู เห็นเป็นภาพยนตร์แนวอบอุ่นหัวใจเกี่ยวกับชีวิตคนเมืองเรื่องหนึ่ง ตัวละครที่เธอเล่นมีบทบาทไม่มาก “แฟนคนแรกของพระเอกหรือคะ”

แถมยังเป็นรักแรกที่ตายไปแล้วด้วยเหรอ

“กว่าเรื่อง ประกายรักลายเมฆ จะฉายยังต้องอีกพักหนึ่ง ตอนนี้คุณยังไม่เป็นที่รู้จัก รับบทภาพลักษณ์ดีๆ หน่อยจะส่งผลดีต่อโอกาสก้าวหน้าในวงการหลังจากนี้ของคุณครับ” จางชิงอวิ๋นอธิบาย “ถึงเรื่องนี้ไม่ใช่หนังฟอร์มใหญ่ แต่พระเอกเป็นดาราที่กำลังฮ็อตที่สุดตอนนี้ ยอดขายตั๋วคงไม่ถึงกับย่ำแย่เกินไป”

หนิงซีพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ เธอย่อมประจักษ์แก่ใจดีว่าจางชิงอวิ๋นวางแผนงานให้เธอแบบนี้ด้วยความเอาใจใส่มากเป็นพิเศษแล้ว

เขาเห็นท่าทางของหญิงสาวแล้วแอบดีใจมาก หยิบเสื้อนอกที่วางบนเก้าอี้ขึ้น “ผมจะพาคุณไปกองถ่ายพบผู้กำกับเดี๋ยวนี้เลย”

 

การถ่ายทำภาพยนตร์เรื่อง ใจมันรักเธอ ใกล้จบแล้ว เหลือแค่ตอนพระเอกรำลึกความหลังถึงรักแรกที่ไม่สมหวังอีกไม่กี่ฉาก ภาพยนตร์เรื่องนี้ดัดแปลงมาจากนิยายออนไลน์ยอดฮิต ในเรื่องบรรยายรูปร่างหน้าตาของรักแรกของพระเอกไว้น้อยมาก แต่จากคำพูดสั้นๆ ของพระเอกช่วงท้ายพอจะรู้ได้ว่าเป็นผู้หญิงที่สมบูรณ์แบบคนหนึ่ง ไม่อย่างนั้นคงไม่ทำให้พระเอกเฝ้าคิดถึงคะนึงหาตั้งหลายปีขนาดนั้น จนกระทั่งได้พบนางเอกในภายหลังถึงเลิกจมกับอดีต

ตอนแรกทีมงานเฟ้นหาตัวนักแสดงได้แล้วตอนเปิดกล้อง แต่ใครจะรู้ว่าจู่ๆ ดาราคนนั้นจะดังเป็นพลุแตก มีงานล้นมือ ก็เลยไม่เห็นบทเล็กๆ นี้อยู่ในสายตาแล้ว

ในวงการบันเทิงเจอะเจอเรื่องพรรค์นี้ได้บ่อยครั้ง ประกอบกับฝ่ายนั้นพูดจาน่าฟัง ทางกองถ่ายไม่อยากทำอะไรน่าเกลียดเกินไปจนมองหน้ากันไม่ติด ด้วยเหตุนี้สองฝ่ายจึงยกเลิกสัญญากันด้วยดี

ตอนนี้ถ่ายทำเกือบจบแล้ว ผู้กำกับเพิ่งตบเข่าดังฉาด นึกขึ้นได้ว่ายังไม่ได้ถ่ายฉากคนรักเก่าฝังใจของพระเอกเลย จางชิงอวิ๋นสนิทกับผู้กำกับประมาณหนึ่ง พอเขารู้เรื่องนี้ก็เอารูปกับคลิปไลฟ์สไตล์ของหนิงซีที่ถ่ายไว้ไปวางตรงหน้าผู้กำกับ เรื่องนี้ถึงสำเร็จลงได้

…

หนิงซีไปถึงกองถ่ายไม่ทันไร ข้างนอกก็มีฝนตกลงมา ผู้กำกับบอกให้ทีมงานพาเธอไปที่ห้องแต่งหน้า จากนั้นเอ่ยอย่างร่าเริงเบิกบาน “ฟ้าเป็นใจ ถ่ายฉากคนรักเก่ากลางสายฝนสองฉากนั้นเลยแล้วกัน”

หนิงซีผู้รับบทคนรักเก่า “…”

ด้วยฝีมือสุดมหัศจรรย์ของช่างแต่งหน้า หนิงซีกลายร่างจากหญิงสาวอายุยี่สิบสามปีเป็นสาวน้อยวัยสิบเจ็ดสิบแปดในชั่วพริบตา เธอมองเงาสะท้อนของตัวเองที่ใส่กระโปรงขาว ผมดำเหยียดตรงในกระจกแล้ว อดคิดไม่ได้ว่าทำไมหนังทุกเรื่องต้องให้คนรักเก่าที่ใกล้ตายใส่กระโปรงขาวทุกทีสิน่า จะแหวกแนวสักนิดเปลี่ยนไปใส่กระโปรงแดง ดำ หรือลายดอกบ้างไม่ได้หรือไง

พอเธอออกจากห้องแต่งหน้า ผู้กำกับเดินมาบอกเธอว่า “ฉากนี้สำคัญมาก ถึงคุณไม่มีบทพูด แต่แววตา รอยยิ้ม ท่าวิ่งทุกอย่างก็คือบทพูดทั้งหมดของคุณ”

“คุณคือดอกไม้สดสวย คุณคือสายลมฤดูใบไม้ผลิ คุณคือของล้ำค่าที่สวยงามที่สุดในโลกนี้ ต่อให้เป็นน้ำฝนก็ลบเสน่ห์ของคุณออกไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”

“คุณเข้าถึงอารมณ์นี้ได้หรือเปล่า” ผู้กำกับทำหน้าทำตาตื่นเต้นเต็มที่ “แบบที่…แบบที่…ทำให้ผู้ชายนับไม่ถ้วนเห็นคุณแล้วรู้สึกรำลึกถึงรักแรก เข้าใจไหม”

หนิงซีอ้าปาก ยังไม่ทันได้พูดสักคำ ผู้กำกับก็โบกมือตัดบทเธอ

“ไม่เข้าใจก็ไม่เป็นไร ถ่ายซ้ำหลายๆ รอบคุณก็หาฟีลเจอเองแหละ” ผู้กำกับมองท้องฟ้าแล้วค่อยมองหญิงสาวอีกที “คุณโชคดีมากที่ไม่ต้องใช้รถฉีดน้ำถ่ายฉากนี้ น้ำในรถไม่ค่อยสะอาดเท่าไหร่”

พูดอย่างกับว่าฝนที่ตกในเมืองนี้ใสบริสุทธิ์ ไร้สิ่งสกปรกนักหนา

หนิงซีเห็นดวงตาแดงก่ำเป็นประกายวาววับอย่างตื่นเต้นของผู้กำกับแล้วสงบปากสงบคำอย่างมีไหวพริบ

ผู้กำกับอธิบายบทให้หนิงซีฟังเสร็จก็หันไปหาพระเอกต่อ พูดซักซ้อมกับเขาน้ำไหลไฟดับ จากนั้นฝ่ายฉากก็เริ่มขนย้ายอุปกรณ์ ทีมกล้องต่างเข้าประจำที่ หนิงซีซึ่งเป็นน้องใหม่ที่เพิ่งเข้ากองถ่ายมาหมาดๆ ก็ถูกรุนหลังออกไปกลางถนน

“คุณวางใจได้ ถนนเส้นนี้ถูกปิดไม่ให้รถคันอื่นเข้าออกแล้ว” ตอนหนิงซีเข้าฉาก ผู้กำกับพูดคำนี้กับเธออย่างเข้าอกเข้าใจเป็นพิเศษ

หนิงซีถือร่มเดินไปตรงหน้าฉู่เหิงที่แสดงเป็นพระเอก แล้วทักทายเขาอย่างมีมารยาท

แม้เขากำลังโด่งดัง แต่ไม่ได้วางท่าหยิ่ง เขาคุยกับหนิงซีสองสามคำอย่างสุภาพแล้วสาวเท้าออกไปยืนดูเธอแสดงอยู่ด้านข้าง

ภาพยนตร์เน้นคุณภาพของภาพมาก ทำให้มีกล้องบันทึกภาพพร้อมกันมากกว่าในกองถ่ายละครหลายตัว ฉะนั้นถ้ามีตรงไหนแสดงไม่ดี จะกลายเป็นจุดผิดพลาดที่เห็นได้ชัดกว่าปกติ และส่งผลให้ต้องถ่ายใหม่

 

ฝน ร่ม คน

ท้องถนนยามเย็นในวันฝนพรำไม่มีคนสัญจรมากนัก เด็กสาวสวมกระโปรงผ้าฝ้ายสีขาวเดินกางร่ม ใบหน้าเธอยังแฝงยิ้มน้อยๆ ที่อ่อนหวานตามแบบฉบับสาวน้อย

วงหน้าของเธอสะสวยชวนมอง ยามผลิยิ้มดั่งดอกไม้แย้มบานพาให้ผู้พบเห็นยากลืมเลือน

กล้องซูมภาพเข้าไปใกล้ขึ้นๆ จนเห็นแพขนตาของเด็กสาวชัดถนัดตา

ในเวลานี้เองเธอชะงักเท้ากึก เบี่ยงตัวหลบไปด้านข้างสองก้าว

มีรถแล่นผ่านมาคันหนึ่ง เธอกลัวว่าน้ำโคลนจะกระเด็นเปื้อนชายกระโปรงเลอะเทอะ

บนถนนที่เริ่มมืดลงทุกที เด็กสาวเป็นดั่งจุดที่สว่างไสวกระจ่างตามากที่สุด ด้วยเหตุนี้พระเอกซึ่งนั่งอยู่บนรถโดยสารถึงสังเกตเห็นเธอผ่านทางหน้าต่างรถ และหัวใจเขาก็หวั่นไหวในแวบแรกนี้เอง

…

เมื่อถ่ายจบฉากหนึ่ง ยังถ่ายภาพโคลสอัปเพิ่มอีกหลายช็อต ผู้กำกับปรบมือให้หนิงซีอย่างพอใจมาก “ใช่แล้วๆ เป็นฟีลนี้แหละ ฟีลลิ่งที่ทำให้หัวใจของผู้ชายหวั่นไหว สุดยอด! ฉากต่อไปตอนคุณตาย อย่าลืมตายแบบสวยๆ หน่อยนะ”

มุมปากของหนิงซีกระตุกริกๆ เธอรับกระดาษทิชชูที่จางชิงอวิ๋นส่งให้มาเช็ดน้ำบนหลังมือ

 

“ถนนด้านหน้าถูกปิดช่วงหนึ่ง ดูคล้ายมีคนถ่ายหนังอยู่ค่ะ” คนขับรถจะขับรถผ่านไป เลขาฯที่นั่งอยู่ข้างเจ้านายเห็นกล้องถ่ายภาพยนตร์ตั้งอยู่บนถนนที่ว่างเปล่าไร้รถรา ยังมีรถบัสจอดอยู่ รวมถึงคนบนถนนที่แต่งตัวย้อนยุคไปสิบปี เธอพูดว่า “สงสัยว่าวันนี้พวกเราคงใช้ทางลัดเส้นนี้ไม่ได้แล้วค่ะ”

“ไม่เป็นไร” เขามองออกไปนอกหน้าต่าง เห็นนักแสดงหญิงใส่ประโปรงขาวคนหนึ่งวิ่งตะบึงอยู่บนถนน จากนั้นชนเข้ากับรถคันหนึ่งแล้วล้มลงกับพื้น เส้นผมยาวเฟื้อยแผ่สยายเต็มพื้นปะปนกับน้ำโคลน ดูแล้วน่าเวทนาสงสารเป็นพิเศษ

“จอดรถ!” เขาพูดกะทันหัน รอเมื่อรถจอดสนิทแล้ว เขาสาวเท้ายาวๆ เดินไปตรงจุดที่ถ่ายหนัง

เลขาฯอึ้งไปชั่วครู่ก่อนลุกลนหยิบร่มมากางแล้วไล่ตามไป