หวังทง องครักษ์เสื้อแพร
เล่ม 1

 

特别白 เท่อเปี๋ยไป๋ เขียน
ซิวเสียนอวี๋เล่อ แปล

 

— โปรย —
ชีวิตก่อนต้องตายอยู่บนเตียงในโรงพยาบาลเพียงลำพังตั้งแต่ยังหนุ่ม
ชีวิตนี้ได้เกิดใหม่อีกครั้งพร้อมความทรงจำจากยุคสมัยปัจจุบัน
หากใช้คำพูดของคนโบราณคงเรียกว่าเกิดมาพร้อมพรสวรรค์และความเฉียบแหลม
แต่สำหรับตัว ‘หวังทง’ เองแล้ว นี่จะเรียกว่า ‘สูตรโกง’ เล็ก ๆ ก็ไม่ผิด
รัชสมัยว่านลี่แห่งต้าหมิง หวังทง ลูกหลานองครักษ์เสื้อแพรประสบกับจุดหักเหในชีวิต
ทำให้หนทางสู่อำนาจวาสนาและความมั่งคั่งได้เปิดออกตรงหน้า
หนุ่มน้อยขอสาบานกับตัวเอง ชีวิตในครั้งนี้ของตนจะต้องไม่เรียบ ๆ ง่าย ๆ
แต่เขาจะพยายามไต่ขึ้นไปให้สูงที่สุดเท่าที่โชคชะตาจะพาไปถึง!

 

ต้นฉบับนี้ยังไม่ใช่ฉบับสมบูรณ์

 

ตอนที่ 2

ความเมตตาและความโหดร้าย

 

เดือนเก้า ปีที่สี่ในรัชสมัยว่านลี่ ณ ใจกลางแผ่นดิน เมืองหลวงแห่งต้าหมิง หิมะแรกตกแล้ว

หิมะตกไม่หนักนัก แต่บรรดาขุนนางบัณฑิตเมืองหลวงต่างพากันร่ายกาพย์กลอนสรรเสริญว่าเป็นปีรุ่งเรืองหิมะมงคล จึงได้มีลางมงคลเช่นนี้ ย่อมเป็นเพราะฮ่องเต้มีบุญญาธิการ และความหลักแหลมของใต้เท้าจางมหาอำมาตย์

เรื่องราวเหล่านี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องอันใดกับหวังทงผู้ซึ่งเดินอยู่ท่ามกลางหิมะแม้แต่น้อย หนึ่งปีผ่านไปเขาสูงขึ้นอีกเล็กน้อย ยิ่งดูเหมือนผู้ใหญ่ขึ้นอีกหน่อย

บ้านของเขาอยู่ทางทิศใต้ของเขตเมืองหลวงซึ่งเรียกว่าเขตทักษิณ ที่นี่เป็นเขตพักอาศัยของราษฎรและขุนนางระดับล่างของเมืองหลวง ยามที่เดินผ่านนั้นจึงมิได้รู้สึกถึงความรุ่งเรืองและความขลังในความเป็นเมืองหลวงแม้แต่น้อย

เกล็ดหิมะปลิวว่อนในอากาศ ทว่ากลับไม่หนาวเท่าใด หวังทงวิ่งเหยาะ ๆ เข้าไปในร้านค้าแห่งหนึ่ง ลูกจ้างในร้านเห็นลูกค้ามาก็รีบเข้าไปทักทาย พวกเขาเอาไม้ขนไก่ปัดเกล็ดหิมะบนตัวของหวังทงออก

เถ้าแก่เจ้าของร้านกับลูกจ้างแม้ว่าจะสุภาพ แต่ใบหน้าไร้รอยยิ้ม นี่มิใช่ว่าพวกเขาทำการค้าไม่เป็น หากเพราะร้านของพวกเขาเป็นร้านขายเครื่องเซ่นไหว้และธูปเทียน

“เถ้าแก่ ข้าต้องการเทียนงานศพสำหรับสามวัน ธูปหอมมัดหนึ่ง กระดาษเงินกระดาษทองยี่สิบพับ…ให้คนไปส่งที่บ้านข้าได้ไหม”

หวังทงสะกดกลั้นน้ำเสียงกล่าวขึ้น เถ้าแก่ที่ผ่านโลกมามากและลูกจ้างในร้านเมื่อเห็นเด็กที่ยังไม่โตนักดวงตาแดงก่ำ ใบหน้าเต็มไปด้วยความโศกเศร้า ย่อมรู้ว่าเกิดเหตุการณ์ใดขึ้น จึงพยักหน้าตอบรับอย่างรวดเร็ว

การเดินทางจากเอ้าเหมินมายังเมืองหลวง หวังลี่และหวังทงรอนแรมมาเกือบครึ่งปี หนทางยาวไกลทำให้ร่างกายของหวังลี่ที่เดิมทีอ่อนแออยู่แล้วนั้นยิ่งทรุดหนักลง

หลังจากกลับมาถึงเมืองหลวง หวังลี่ได้เดินทางไปยังกองปราบสำนักองครักษ์เสื้อแพรเพื่อรายงานตัวส่งมอบงาน ไม่กี่วันต่อมาเขาก็ล้มป่วย หลังจากหมอที่หวังทงเชิญมารักษาตรวจอาการแล้วก็วินิจฉัยว่าเป็นโรคที่มิอาจรักษาได้ หมอสามคนล้วนกล่าวเหมือนกัน หวังทงดูแลอย่างสุดกำลังอยู่หลายเดือน ในวันก่อนหิมะแรกตกวันนั้น หวังลี่ก็ฝืนทนต่อไปไม่ไหว สิ้นลมจากไปบนเตียงนั่นเอง

หวังทงเศร้าเสียใจอย่างยิ่ง ในโลกใบนั้นเขาเป็นเด็กกำพร้า ในโลกใบนี้มารดาด่วนจากไปก่อน บิดาก็มาจากไปอีกคน เขาจะต้องอยู่อย่างโดดเดี่ยวไร้ที่พึ่งเช่นนี้ต่อไปหรือ

ถึงแม้ว่าความคิดเขาจะใกล้เคียงกับคนวัยสี่สิบ แต่เมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ก็รู้สึกมืดมนเช่นกัน จึงได้แต่ร่ำไห้เสียงดังอยู่เบื้องหน้าร่างไร้วิญญาณของบิดา

นางหม่า หญิงหม้ายข้างบ้านได้ยินเสียงก็อดไม่ได้ที่จะแวะมาดู แม้ว่าหวังลี่จะเป็นองครักษ์เสื้อแพร แต่ก็มีความสัมพันธ์อันดีกับเพื่อนบ้าน ตอนป่วยหนักนางหม่ายังให้ความช่วยเหลืออยู่ไม่น้อย

เมื่อเห็นหวังทงร่ำไห้เสียงดัง นางก็ปลอบโยนไปว่าศพจะวางไว้เช่นนี้คงไม่ได้ รีบจัดการงานศพเสีย ทำพิธีฝังให้เรียบร้อย

ชีวิตยังคงต้องดำเนินต่อไป หวังทงฝืนกล้ำกลืนความเศร้าโศกทำตามคำแนะนำของเพื่อนบ้าน โลงศพและเสื้อผ้าพร้อมทั้งสิ่งของเครื่องใช้ในงานศพก็ทยอยจัดเตรียมจนพร้อมสรรพตามคำแนะนำของนางหม่า ตระกูลหวังไม่มีญาติในเมืองหลวง หวังทงจึงไปแจ้งเรื่องงานศพที่กองปราบสำนักองครักษ์เสื้อแพร แจ้งบรรดามิตรสหายเก่าแก่สองสามคนของหวังลี่ให้ทราบ

หลังจากซื้อธูปเทียนที่ร้านนี้เสร็จก็ใกล้ถึงเวลาต้อนรับแขกเหรื่อที่จะมาเคารพศพบิดา ที่บ้านมีงานหลายส่วนที่ยังไม่ได้จัดเตรียม พอหวังทงจ่ายเงินเสร็จจึงรีบวิ่งกลับบ้าน

 

ในวันที่หิมะตกหนัก อีกทั้งเป็นช่วงเวลาอาหารกลางวัน บนถนนแคบ ๆ จึงเงียบสงัดเป็นอย่างยิ่ง หวังทงวิ่งเหยาะ ๆ ไปสักครู่ก็ต้องผ่อนฝีเท้าลง

เพราะเบื้องหน้ามีองครักษ์เสื้อแพรในชุดมัจฉาเหินสองนายเดินวางก้ามอยู่ แม้ว่าหวังทงจะเป็นลูกหลานองครักษ์เสื้อแพร แต่เขาก็ไม่เคยกล้าอาศัยสถานะดังกล่าววางอำนาจบาตรใหญ่ นอกจากนี้หวังลี่ยังเป็นเพียงนายกองธงเล็กที่มีลูกน้องไม่ถึงสิบคน เหนือขึ้นไปยังมีขุนนางระดับต่าง ๆ ทั้งนายกองธงใหญ่ นายกองร้อย นายกองพัน ยิ่งไม่ต้องพูดถึงผู้เก่งกล้าสามารถมากบารมีที่ไม่เผยตัวในเมืองหลวงอีกมากมาย อำนาจหน้าที่เล็ก ๆ เท่านี้ไม่ถือว่าใหญ่โตอะไร

เมื่อเห็นองครักษ์เสื้อแพรสองนายเบื้องหน้า หวังทงก็ไม่กล้าวิ่งต่อไป ด้วยเกรงว่าหากผิดพลาดแม้เพียงชั่วขณะก็จะถูกเรียกตัวสอบสวน จะทำให้ยุ่งยากไม่น้อย

หวังทงซึ่งเป็นลูกหลานองครักษ์เสื้อแพรย่อมรู้ดีว่าคนเหล่านี้วางอำนาจเพียงไหน นับประสาอันใดกับที่บิดาของตนล้มป่วยตายจากไป ตนเองก็ขาดที่พึ่งเสียแล้ว

ตอนที่เดินเข้าไปใกล้ หนึ่งในสองคนนั้นหันมามองแวบหนึ่ง หวังทงสวมหมวกสานปีกกว้าง เมื่อก้มหน้าลงก็เห็นใบหน้าไม่ชัดนัก และยังผ่อนฝีเท้าลงอีก อีกฝ่ายจึงไม่สนใจ

ขณะที่หวังทงกำลังจะเดินหลบอ้อมไป กลับได้ยินคนข้างหน้ากล่าวถึง ‘หวังลี่’ คำหนึ่ง ครั้นได้ยินชื่อบิดาผู้จากไปก็ตกใจพลางชะลอฝีเท้าลง นิ่งอยู่ด้านหลังองครักษ์เสื้อแพรทั้งสองทันที

“ตายก็ตายไปแล้ว ยังต้องลำบากไปเคารพศพในวันหิมะตกหนักเยี่ยงนี้ น่าขัดใจจริง!”

“หัวหน้าหลิวอย่าได้โมโหไอ้แก่ที่ตายไปแล้วนี่เลย วันนี้ข้าน้อยเป็นเจ้ามือเลี้ยงสุราอุ่นกายให้ท่านสักหน่อย!”

“…เจ้าหวังลี่กลับมาจากทางใต้ ที่บ้านมันจะต้องมีเงินทองมากขึ้นไม่น้อยกระมัง”

“หัวหน้าหลิว คนที่กลับมากับมันบอกว่าไม่น้อยกว่าสองพันสองร้อยขอรับ”

“จุ๊ ๆ! พ่อค้าทางใต้พวกนั้นมือเติบเช่นนี้เลยรึนี่!”

“หวังลี่ตายไป ลูกชายก็เป็นแค่เด็กอมมือ จะเอาเงินก้อนนี้ก็ง่ายดายยิ่งนัก บ้านหลังนั้นที่ติดกับถนนนั่นก็…”

องครักษ์เสื้อแพรสองนายนั้นพูดอย่างไม่สนใจอะไร หวังทงที่อยู่ด้านหลังพลันรู้สึกว่าความหนาวเย็นภายนอกทะลุเข้ามาถึงเนื้อใน หนาวเหน็บทั่วสรรพางค์กาย

ช่วงเวลาที่หวังลี่อยู่เอ้าเหมิน ขุนนางท้องถิ่นและพ่อค้าชาวฮั่นของเอ้าเหมินทุกคนล้วนรู้งาน นำสิ่งของมาแสดงความเคารพ สั่งสมเงินทองกลับมาได้ไม่น้อยจริง ๆ หลังกลับมาถึงเมืองหลวงใช้รักษาตัวไปเล็กน้อย ยังเหลืออีกสองพันหนึ่งร้อยกว่าตำลึง ก่อนหวังลี่จากไปได้กล่าวกับหวังทงว่า ‘อย่าได้อยู่เมืองหลวงต่อ เอาเงินกลับไปที่บ้านเกิดที่เมืองจี่หนาน ซื้อที่นาและใช้ชีวิตอย่างสงบสุข’ คิดไม่ถึงว่าเงินก้อนนี้จะเป็นที่จับจ้องของผู้อื่น

เดินต่อไปไม่กี่ก้าว องครักษ์เสื้อแพรทั้งสองก็เลี้ยวเข้าไปในร้านสุรา หวังทงเห็นใบหน้าด้านข้างของคนตรงหน้าอย่างชัดเจน เจ้า ‘หัวหน้าหลิว’ นั่นปากแหลมแก้มตอบ ไว้เคราแหลมเหมือนแพะ รูปร่างผอมบาง คนที่คอยรับคำสั่งข้าง ๆ ร่างกายกำยำสูงใหญ่ ใบหน้าเต็มไปด้วยหนวดเครารุงรัง

หากสิ่งที่ทำให้หวังทงตกใจเป็นอย่างมากก็คือป้ายประจำตำแหน่งของหัวหน้าหลิวที่โผล่ออกมาจากเอว เป็นป้ายเหล็กนิล ป้ายนี้แสดงตำแหน่งองครักษ์เสื้อแพร ‘กองธงใหญ่’ ตำแหน่งสูงกว่าหวังลี่มากนัก เพราะกองธงเล็กห้ากองจึงจะนับเป็นหนึ่งกองธงใหญ่

หลังจากที่ชายสองคนนั้นเข้าไปในร้านสุรา หวังทงก็ไม่กล้าตามเข้าไปจับตาดูต่อ ได้แต่วิ่งตรงกลับบ้านของตน

 

บ้านของหวังทงเป็นเรือนสี่ประสาน[1]ขนาดกลางที่ติดถนน บ้านส่วนใหญ่บนถนนสายนี้ล้วนเป็นร้านรวงต่าง ๆ ปกติแล้วทำการค้าเจริญรุ่งเรืองมาก บ้านหลังนี้จึงมีมูลค่าไม่น้อย

เมื่อกลับถึงบ้าน จิตใจหวังทงก็พลันสับสนวุ่นวาย ครอบครัวเขาเพิ่งจะประสบกับเหตุการณ์แสนเลวร้าย นี่กลับมีคนคิดจะฮุบทรัพย์สินของครอบครัว แม้แต่บ้านหลังนี้ก็ไม่เหลือไว้ให้เขา คิดจะทำกันจนถึงที่สุด

ตนเองก็ไร้ญาติขาดมิตร ปีนี้อายุเพียงสิบสามปีเท่านั้น ไม่มีความสามารถที่จะรับมือได้อย่างแน่นอน แล้วจะทำเช่นไรดี

นางหม่าได้ให้คนไปตามคนจัดการงานศพมาแล้ว จัดห้องโถงของบ้านตระกูลหวังให้เป็นโถงเคารพศพแล้ว รอแค่หวังทงกลับมา พอนางหม่าเห็นเขาท่าทางเหมือนตกอยู่ในภวังค์เดินเข้ามา ก็อดไม่ได้ที่จะกล่าวอย่างเอาใจใส่ด้วยความเป็นห่วงว่า

“เจ้าหนู น้ารู้ว่าเจ้าเสียใจ แต่ชีวิตจากนี้ไปยังอีกยาวไกล หากเจ้าเสียใจจนเสียสุขภาพไปจะทำอย่างไรเล่า”

หวังทงฝืนพยักหน้าตอบว่า

“ท่านน้า ข้าไม่เป็นไร หากครั้งนี้ไม่มีท่านน้าให้ความช่วยเหลือ ข้าก็ไม่รู้จะทำเช่นไรจริง ๆ”

เขารู้สึกซาบซึ้งในบุญคุณจากใจจริง ญาติห่างไกลมิสู้บ้านใกล้เรือนเคียง เรื่องในครานี้หญิงวัยสี่สิบกว่าท่านนี้ได้ช่วยเหลือครอบครัวเขาไม่น้อยเลย ทั้งที่ปีนั้นหวังลี่เพียงช่วยเหลือหญิงที่น่าสงสารผู้นี้ไปที่ที่ว่าการเมือง พูดให้ความเป็นธรรมเพียงสองสามคำเท่านั้น

 

[1] ลักษณะบ้านทั่วไปของคนจีน เป็นอาคารสี่เหลี่ยมหลายหลังประกอบกันภายในรั้ว ซึ่งอาคารแต่ละหลังมีประโยชน์ใช้สอยที่แตกต่างกัน เช่น เรือนนอน เรือนรับรอง หรือเรือนบริวาร ลานตรงกลางบ้านปล่อยโล่งสำหรับใช้ทำกิจกรรมต่าง ๆ