ปาจิงโกะ

แม้เหตุการณ์ในนวนิยายเรื่องนี้จะเกิดขึ้นในช่วงประวัติศาสตร์โลก ที่สําคัญ กลับไม่มีเหตุการณ์ทิ้งระเบิดในฮิโรชิมะ ไม่มีเหตุการณ์สงครามเกาหลี ไม่มีเหตุการณ์ใหญ่ ๆ ที่ถูกบันทึกไว้บนหน้าประวัติศาสตร์ทั้งก่อนและหลังสงครามโลกครั้งที่สอง

อีมินจินเลือกที่จะบอกเล่าเรื่องราวลึกลงไปอีก ไปยังกลุ่มคนที่อยู่ชั้นล่างในสังคมคนเกาหลีบนแผ่นดินญี่ปุ่นในช่วง ค.ศ. 1910 – 1989 ที่อาจไม่ได้ถูกบันทึกไว้ อาจไม่ได้ถูกพูดถึงในวงกว้าง หรืออาจจะมีหลายคนที่ไม่รู้เรื่องเหล่านี้ ความยาวกว่าสี่ร้อยหน้ามีชีวิตที่เอาแน่เอานอนไม่ได้ของคนเกาหลีพลัดถิ่นสี่รุ่นที่ผู้เขียนจะพาไปดูชีวิตของ พวกเขาที่ถูกลากไปทางนั้นที ลากไปทางนี้ที อันเป็นชะตากรรมที่เกิดขึ้นกับ

คนกลุ่มหนึ่งในยุคสมัยนั้นซึ่งถูกเรียกว่า “คนนอก” “คนต่างด้าว” หรืออะไร ก็แล้วแต่ เพราะไม่เป็นที่ยอมรับในประเทศญี่ปุ่น ทั้งที่เป็นประเทศที่พวกเขาเกิด ตัวละครต่าง ๆ ในเรื่องจึงทําได้เพียงเล่นไปตามเกมเหมือนลูกเหล็กที่ไหลอยู่ในเครื่องเล่นปาจิงโกะ

หลายคนโดยเฉพาะคนญี่ปุ่น ต่างมองว่าปาจิงโกะเป็นธุรกิจสีเทา และเป็นงานที่ไม่มีใครอยากทํา เพราะเป็นงานของคนชั้นล่าง เป็นงานของ พวกกรรมกร หาเช้ากินค่ํา คนที่ทํางานอยู่ในธุรกิจนี้ก็มีเพียงคนเกาหลี ที่มา “ขอ” อาศัยอยู่ในประเทศญี่ปุ่นเท่านั้น และแม้ว่าพวกเขาจะพยายามอย่างหนัก ขยันขันแข็งเพื่อให้มีชีวิตที่ดี และเป็นไปด้วยความสุจริตก็ตาม แต่คนเกาหลีก็คือคนเกาหลี ซึ่งนับเป็นสิ่งที่ผู้เขียนหยิบมาใช้เป็นสัญลักษณ์ได้อย่างแยบยล ทําให้ตัวละครในเรื่องมีความน่าสนใจเห็นภาพได้อย่างชัดเจน และเข้าถึงความเป็นมนุษย์ที่ไม่ได้รับการยอมรับในสังคมได้เป็นอย่างดี

ความน่าสนใจอย่างหนึ่งของอีมินจินก็คือการเล่าเรื่องขนาดยาวที่ไม่ ชวนให้ผู้อ่านวางหนังสือง่าย ๆ แม้หนังสือฉบับภาษาอังกฤษจะล่วงเลยไป เกือบห้าร้อยกว่าหน้าแล้วก็ตาม แต่เธอก็ทําให้ผู้อ่านลุ้นกับชะตากรรมของ ตัวละครได้อยู่หมัด เช่นกันกับการขึ้นกล่าวในวาระต่าง ๆ อีมินจินก็ยังคง เล่าเรื่องได้น่าฟังอยู่เสมอ อย่างที่วิทยาลัยแอมเฮิร์สต์ในปี ค.ศ. 2019 เธอเล่าเรื่องความรักและความสัมพันธ์ของตัวเองเสมือนกําลังเขียนนิยายให้ นักศึกษาที่นั่นได้อ่าน

ระหว่างที่ทําต้นฉบับเรื่องนี้ ประโยคจากนักเขียนชาวเกาหลีท่านหนึ่งก็ลอยมา เขาเขียนว่า “…ต่อให้เราโรยชีสลงบนต็อก มากมายแค่ไหน ต็อกนั้นก็ไม่มีทางกลายเป็นพิซซ่าได้อยู่ดี…” จริงอยู่ว่าต็อกก็คือต็อก แต่ ในเมื่อต็อกก็คืออาหารชนิดหนึ่งบนโลกใบนี้ และได้รับความนิยมไม่น้อยไปกว่าทาโกะยากิ ก็ไม่มีเหตุผลที่เราจะแบ่งแยกอยู่ดี

จงจําไว้ว่า แม้ผู้คนจะเกลียดหรือไม่ชอบคุณ แต่นั่นไม่ใช่ความผิดของคุณเสียหน่อย

ทดลองอ่าน