Tag Archives: อัตชีวประวัติ

11
ก.ย.
Dhamma

พุทธทาสภิกขุ ผู้เขียนคู่มือมนุษย์ บุคคลสำคัญของโลกที่องค์การยูเนสโกยกย่อง

Posted on by AMARINBOOKS TEAM

ท่าน พุทธทาสภิกขุ คือพระภิกษุรูปสำคัญไม่ใช่แค่ในวงการศาสนาของไทย แต่ความยิ่งใหญ่ของท่านนั้นได้รับการยกย่องและยอมรับในระดับโลก มาดูกันว่าเพราะเหตุใดท่านจึงได้เป็นบุคคลสำคัญของโลกที่องค์การยูเนสโกยกย่อง ประวัติท่านพุทธทาสภิกขุ โดยสังเขป   พุทธทาสภิกขุมีนามเดิมว่า เงื่อม พานิช เกิดเมื่อวันที่ 27 พฤษภาคม 2449 เป็นชาวอำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี อุปสมบทขณะอายุได้ 20 ปี ณ วัดโพธาราม อำเภอไชยา จังหวัดสุราษฎร์ธานี ได้ รับฉายาว่า “อินทปัญโญ” แปลว่าผู้มีปัญญาอันยิ่งใหญ่ เดิมที่ท่านได้ตั้งใจไว้ว่าจะบวชเพียง 3 เดือน แต่เมื่อได้ศึกษาเล่าเรียนพระธรรมแล้วก็เกิดความซาบซึ้งในพระพุทธศาสนา จึงล้มเลิกความคิดที่จะลาสิกขา นี่คือเหตุแห่งการบวชตลอดชีวิตของท่าน โดยท่านได้กล่าวว่า ผมคิดว่าจะใช้ชีวิตให้เป็นประโยชน์แก่เพื่อนมนุษย์ให้มากที่สุด   ผลงานที่โด่ดเด่น อุดมคติในชีวิตของท่านพุทธทาสภิกขุนั้นเป็นไปเพื่อดำรงรักษาพระพุทธศาสนาและเผยแผ่พระศาสนาเพื่อผู้อื่น ดังมีปรากฏไว้ในบันทึกของท่านว่า “…ชีวิตของข้าพเจ้าสละทุกๆ อย่าง มุ่งหมายต่อความสุขนี้ และประกาศเผยแพร่ความสุขนี้เท่านั้น ไม่มีอะไรดีกว่านี้ในบรรดามีอยู่ในพระพุทธศาสนา”   ผลงานหนังสืออันเกิดจากความตั้งใจจะเผยแผ่พระศาสนานั้น ก็เช่น คู่มือมนุษย์ ธรรมะ 9 ตา ธรรมะสำหรับคนเกลียดวัด ตัวกูของกู อิทัปปัจจยตา […]

Continue reading →
16
ม.ค.
How To

รู้จัก เหรินเจิ้งเฟย ผู้ก่อตั้ง “หัวเว่ย HUAWEI”

Posted on by AMARINBOOKS TEAM

จากเด็กยากจนสู่ CEO ระดับโลก เหรินเจิ้งเฟย คือใคร..? เหรินเจิ้งเฟย ผู้ก่อตั้งและแม่ทัพของหัวเว่ย เป็นชาวมณฑลเจ้อเจียง เกิดเมื่อปี 1944 ในอำเภอเจิ้นหนิง เขตอ่านซุ่น เมืองกุ้ยโจว ซึ่งเป็นเขตภูเขา เป็นที่อาศัยของชนกลุ่มน้อยและยากจน พ่อของ เหรินเจิ้งเฟย ชื่อเหรินโมซุ่น ทำงานเป็นครูสอนหนังสือที่เมืองติ้งไห่ มณฑลเจ้อเจียง และเมืองหนานจิง มณฑลเจียงซู  ส่วนแม่ชื่อเฉิงหย่วนเจา แม้จะมีความรู้เพียงระดับมัธยมปลายแต่ด้วยอิทธิพลจากสามี จึงพยายามศึกษาด้วยตนเองจนได้เป็นอาจารย์สอนคณิตศาสตร์มัธยมปลายผู้มีชื่อเสียง ติดตามสามีสู่เขตภูเขากุ้ยโจวที่แร้นแค้นเพื่อมอบชีวิตให้กับเด็กยากจน เป็นผู้ขยันอดทน จิดใจดีงาม และประหยัดมัธยัสถ์ เหรินเจิ้งเฟยมีพี่น้องเจ็ดคน เขาเป็นคนโต ครอบครัวทั้งเก้าคนต้องยังชีพด้วยเงินเดือนอันน้อยนิดของพ่อแม่ เมื่อลูกเจ็ดคนโตขึ้นทุกวัน เสื้อผ้าก็สั้นลงทุกวัน และเด็กต้องเรียนหนังสือ รายจ่ายครอบครัวสูงมาก เหรินเจิ้งเฟยจำได้ว่าทุกวันเปิดเทอมต้องจ่ายค่าเล่าเรียนสองถึงสามหยวน แม่ก็จะกลุ้มใจ ทุกครั้งพอสิ้นเดือนแม่ต้องขอยืมเงินจากเพื่อนบ้านเพื่อประทังความหิว  บางครั้งก็หายืมไม่ได้  เหรินเจิ้งเฟยตอนก่อนจบมัธยมจึงไม่เคยสวมชุดนักเรียน แม้อากาศร้อนก็ยังคงสวมเสื้อหนาๆ เพื่อนนักเรียนก็ยุให้เขาขอเสื้อใหม่จากแม่ แต่เขาบอกว่าไม่กล้า เพราะรู้ดีว่าแม่ทำไม่ได้   หลังสอบเข้ามหาวิทยาลัย แม่ให้เสื้อเชิ้ตแก่เขาสองตัว ยามนั้นเขาอยากจะร้องไห้ เพราะ “ถ้าฉันได้ น้องๆ ก็ต้องลำบากแน่”   เหรินเจิ้งเฟียในวัย […]

Continue reading →
31
ต.ค.
Fiction, นิยายสืบสวน

5 เรื่องหดหู่ที่มีแค่ในหนังสือ ‘เมื่อพ่อของฉันถูกฆ่า’ เท่านั้น

Posted on by AMARINBOOKS TEAM

ภาพยนตร์ที่สร้างจากหนังสือ บางครั้งก็ไม่สามารถเก็บรายละเอียดได้หมด ด้วยข้อจำกัดทางด้านระยะเวลาของหนัง แม้ผู้เขียนบทและผู้กำกับจะถ่ายทอดออกมาได้อย่างไร้ที่ติ ทั้งในเรื่องฉาก แสง สี ตัวละคร และอื่นๆ ก็ตาม แต่หากอยากเก็บทั้งรายละเอียด และความรู้สึกร่วมให้ครบ การอ่านหนังสือจะทำให้คุณอิ่มและอินกับเรื่องราวนั้นๆ ได้มากขึ้นกว่าเดิม…โดยเฉพาะจากหนังสือ เมื่อพ่อของฉันถูกฆ่า   เมื่อพ่อของฉันถูกฆ่า (First They Killed My Father) เรื่องจริงของเด็กหญิงชาวกัมพูชาในเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ ที่โหดเหี้ยมที่สุดในคริสต์ศตวรรษที่ 20   หนังสือเล่มนี้ถูกนำไปสร้างเป็นภาพยนตร์กำกับโดยแองเจลิน่า โจลี่ เขียนบทโดยโจลี่ ร่วมกับหลง อึ้ง ผู้เขียนหนังสือ และผู้ที่อยู่ในเหตุการณ์ครั้งนั้น ฉายทางแอพพลิเคชั่น Netflix คนที่อ่อนแอจะไม่สามารถอยู่รอดได้ในกัมพูชา   ในหนังสือเมื่อพ่อของฉันถูกฆ่า ผู้เขียนบรรยายฉากต่างๆ ได้อย่างละเอียด และเห็นภาพความเลวร้ายและความหดหู่ที่เกิดขึ้นกับชาวกัมพูชา แม้กระทั่งฉากที่ไม่หดหู่ก็สะเทือนใจได้เช่นกัน [su_quote]“…เนื้อเน่าและสิ่งปฏิกูลจากมนุษย์ส่งกลิ่นเหม็นขณะที่ฉันเดินผ่านหมู่บ้าน ชาวบ้านพากันล้มป่วยจากเชื้อโรคและความอดอยาก บางบ้าน สมาชิกทั้งครอบครัวนอนเหยียดยาวอยู่ในกระท่อม ไม่มีแรงทำอะไรทั้งสิ้น ใบหน้าซูบตอบ บอกได้เลยว่าพวกเขาจะมีสภาพอย่างไรหลังจากที่เนื้อบนใบหน้าเน่าเปื่อยไปแล้ว ใบหน้าบางคนก็บวมฉึ่งเป็นเงาวาวเหมือนขี้ผึ้ง ดูเหมือนพระสังกัจจายน์ เพียงแต่ว่าไม่ยิ้มเท่านั้น แขนขาของพวกเขาผอมแห้งเหลือแต่กระดูก มีนิ้วมือนิ้วเท้าที่ไร้เนื้อหนังติดอยู่ แต่ละคนนอนนิ่งเหมือนจากโลกนี้ไปแล้ว […]

Continue reading →