Author Archives: AMARINBOOKS TEAM

THE WITCHER III ล้างบาปด้วยเปลวไฟ BAPTISM OF FIRE Andrzej Sapkowski เขียน ธนพร ภู่ทอง แปล ติดตามการวางจำหน่ายได้ที่เพจ แพรวสำนักพิมพ์ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)     กระนั้นแล้ว ผู้ทำนายจึงได้กล่าวกับวิทเชอร์ว่า “ข้าจะขอให้คำแนะนำเจ้าดังต่อไปนี้ จงสวมรองเท้าบู๊ตพื้นตอกตะปูและถือคทาเหล็กไว้ให้มั่น แล้วจงสวมรองเท้าคู่นั้นเดินทางไปจนสุดขอบโลก จงใช้คทาในมือเจ้าเคาะลงไปบนถนนเบื้องหน้า พลางปล่อยให้หยาดน้ำตาหลั่งริน จงข้ามผ่านเปลวไฟและสายน้ำ อย่าได้คิดหยุด อย่าได้เหลียวหลังกลับมา และเมื่อรองเท้าของเจ้าเก่าขาด เมื่อคทาในมือเจ้าชำรุดผุพัง เมื่อดวงตะวันและสายลมทำให้ดวงตาของเจ้าแห้งเหือดจนมิอาจหลั่งน้ำตาได้อีก เมื่อนั้น เจ้าอาจจะได้พบกับสิ่งที่เจ้าตามหา ได้พบสิ่งกับที่เจ้ารัก ณ ปลายสุดขอบโลก”  และวิทเชอร์ผู้นั้นก็ได้ก้าวข้ามผ่านเปลวไฟและสายน้ำไปโดยไม่หันหลังกลับมามองอีก ทว่าเขากลับไม่ได้นำรองเท้าบู๊ตพื้นตอกตะปูหรือคทาติดมือไปด้วย สิ่งที่เขานำติดตัวไปมีเพียงดาบของวิทเชอร์ เขาไม่เชื่อฟังคำทำนายของผู้พยากรณ์ ซึ่งก็ถือเป็นการกระทำที่ถูกต้องแล้ว เนื่องจากนางเป็นสตรีที่ชั่วร้ายยิ่งนัก – ตำนานและนิทานปรัมปรา โดย โฟลเรนส์ เดลานนอย     บทที่หนึ่ง   หมู่มวลวิหคส่งเสียงร้องลั่นอยู่ในดงกอไม้เตี้ย พื้นที่ลาดเอียงบริเวณลำห้วยปกคลุมไปด้วยพุ่มไม้หนามีหนามและพุ่มต้นบาร์เบอร์รียุ่งเหยิง นับเป็นสถานที่ที่เหมาะแก่การทำรังและการหากินเป็นอย่างยิ่ง มันไม่ใช่เรื่องน่าแปลก เนื่องจากบริเวณนี้มีนกอาศัยอยู่คับคั่ง […]

ช่วงเวลาดีๆ ที่มีแต่รัก 造作时光    เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง 月下蝶影 เขียน Hanza แปล   — โปรย — “ข้าไม่มีทางทิ้งให้คนที่ข้ารักต้องรอข้านานถึงเพียงนี้” “เวลาสามปีเท่ากับสามสิบหกเดือน ชั่วชีวิตของคนเราจะมีสามปีได้สักกี่ครั้ง” “ชีวิตคนเราสั้นนัก จะปล่อยให้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเสียเปล่าไปได้อย่างไร”   ฮวาหลิวหลี สตรีอ่อนแอขี้โรค แต่แท้จริงนางเข้มเเข็งจนน่าเกรงขามยิ่ง จีหยวนซู่ รัชทายาทรูปงาม ปากร้าย เจ้าคิดเจ้าแค้น เพื่อสตรีของตนแล้ว ไม่ว่าเรื่องใดเขาก็ทำได้อย่างหน้าไม่อาย   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   71   ข่าวที่รัชทายาทถูกลอบสังหารจนต้องหนีเข้าป่าลึกนั้นแพร่เข้าหูคนบางคนในเวลาอันรวดเร็ว “อันใดนะ รัชทายาทถูกลอบปลงพระชนม์หรือ” ครั้นสนมเสียนได้ยินข่าวนี้ก็ไม่ได้ดีใจ มีแต่ความกลัดกลุ้มกังวลใจ นางเรียกอิงอ๋องมาที่ตำหนัก ถอนหายใจเอ่ยว่า “พวกเราควรทำอย่างไรดี เสด็จพ่อของเจ้าโปรดรัชทายาทมากขนาดนั้น หากเกิดเรื่องกับเขาจริงๆ ในฐานะองค์ชายใหญ่อย่างเจ้าจะต้องเป็นตะปูตำตา เป็นหนามตำใจของเสด็จพ่อเจ้าเป็นแน่” “ถ้ารัชทายาทสิ้นพระชนม์ จะไม่ใช่เรื่องดีสำหรับลูกที่เป็นองค์ชายใหญ่หรือขอรับ” “นั่นแหละ ทุกคนรู้ว่านี่เป็นเรื่องดีสำหรับเจ้า […]

ช่วงเวลาดีๆ ที่มีแต่รัก 造作时光    เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง 月下蝶影 เขียน Hanza แปล   — โปรย — “ข้าไม่มีทางทิ้งให้คนที่ข้ารักต้องรอข้านานถึงเพียงนี้” “เวลาสามปีเท่ากับสามสิบหกเดือน ชั่วชีวิตของคนเราจะมีสามปีได้สักกี่ครั้ง” “ชีวิตคนเราสั้นนัก จะปล่อยให้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเสียเปล่าไปได้อย่างไร”   ฮวาหลิวหลี สตรีอ่อนแอขี้โรค แต่แท้จริงนางเข้มเเข็งจนน่าเกรงขามยิ่ง จีหยวนซู่ รัชทายาทรูปงาม ปากร้าย เจ้าคิดเจ้าแค้น เพื่อสตรีของตนแล้ว ไม่ว่าเรื่องใดเขาก็ทำได้อย่างหน้าไม่อาย   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   73   ฮวาอิ้งถิงฉงนยิ่งนัก หากเขายังปฏิเสธเรื่องนี้อีก ในใจของฮ่องเต้คงเห็นเขาเป็นบิดาตัวร้ายที่ปฏิบัติต่อบุตรีอย่างเข้มงวดเป็นแน่ เขาถอนหายใจ ก่อนเอ่ยอย่างจนใจว่า “ฝ่าบาท เรื่องนี้…กระหม่อมคงตัดสินใจเพียงคนเดียวไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ” เสียงที่ฮ่องเต้ชางหลงโน้มน้าวฮวาอิ้งถิงอย่างเมามันขาดห้วงกะทันหัน เขาเดินไปตรงหน้าแล้วตบไหล่ฮวาอิ้งถิงเบาๆ “อิ้งถิง เราเข้าใจความลำบากใจของเจ้า เพื่อความสุขของลูกเจ้าแล้ว ต้องพยายามหว่านล้อมแม่ทัพเว่ยให้ได้” ฮวาอิ้งถิง “…” เขายังไม่ได้กล่าวอันใดสักคำ […]

ช่วงเวลาดีๆ ที่มีแต่รัก 造作时光    เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง 月下蝶影 เขียน Hanza แปล   — โปรย — “ข้าไม่มีทางทิ้งให้คนที่ข้ารักต้องรอข้านานถึงเพียงนี้” “เวลาสามปีเท่ากับสามสิบหกเดือน ชั่วชีวิตของคนเราจะมีสามปีได้สักกี่ครั้ง” “ชีวิตคนเราสั้นนัก จะปล่อยให้ช่วงเวลาที่ดีที่สุดในชีวิตเสียเปล่าไปได้อย่างไร”   ฮวาหลิวหลี สตรีอ่อนแอขี้โรค แต่แท้จริงนางเข้มเเข็งจนน่าเกรงขามยิ่ง จีหยวนซู่ รัชทายาทรูปงาม ปากร้าย เจ้าคิดเจ้าแค้น เพื่อสตรีของตนแล้ว ไม่ว่าเรื่องใดเขาก็ทำได้อย่างหน้าไม่อาย   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   72   น่าจะต้อง…น่าจะต้องเป็นเพราะคืนนี้ แสงจันทร์สว่างกระจ่างตาเกินไปทำเขาตาลาย ถ้ารัชทายาทไม่พอใจที่เขาทำอันใด ปกติจะต้องพูดประชดแล้ว มีหรือจะแค่ถลึงตาใส่เขาเช่นนี้ ต้องเป็นเขาที่คิดมากเกินไปเป็นแน่ พอเขาเห็นร่างที่เต็มไปด้วยโลหิตของฮวาหลิวหลีนอนอยู่บนกองใบไม้ที่ทับถมกันแล้วก็สะดุ้งตกใจ นี่ไม่ใช่คนแล้ว เป็นมนุษย์เลือดชัดๆ เขารับเสื้อคลุมที่องครักษ์นำมาด้วย ก้าวยาวๆ รวบสามก้าวเป็นสองก้าวมาตรงหน้ารัชทายาท ส่งเสื้อคลุมให้รัชทายาทตัวหนึ่ง ขณะที่เขาก้มตัวลงคิดจะห่มเสื้อคลุมให้ฮวาหลิวหลีนั้น รัชทายาทแย่งเสื้อคลุมไปจากมือของเขาก่อนเอ่ยเสียงเย็นว่า “พี่ใหญ่ […]

ยุคสมัยแห่งธิดาอ๋อง 王女韶华   溪畔茶 ซีพั่นฉา เขียน ภวิษย์พร แปล   — โปรย — มู่หยวนอวี๋มาอยู่ในเมืองหลวงได้สามปีแล้ว แม้จะต้องเผชิญอุปสรรปัญหา ล้วนฝ่าฟัน เอาตัวรอดมาได้ทั้งสิ้น แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันพลันบังเกิด มู่หยวนอวี๋ประสบเหจุร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความลับที่พยายามเก็บรักษามาตลอดชีวิตกลับมีคนล่วงรู้ ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเหตุร้ายทั้งหมดนี้คือใคร มู่หยวนอวี๋จะรับมือกับเหตุการณ์ต่างๆ และรักษาชีวิตอยู่ในเมืองหลวงได้ตลอดไปหรือไม่ … _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   บทที่ 100   จูจิ่นเซินตัดสินใจเรียบร้อยแล้วก็ไม่ให้ความสนใจเรื่องนี้อีก แต่ทางฝ่ายฮ่องเต้กลับต้องเจอคลื่นมรสุมเล็กๆจากวังหลัง เสิ่นฮองเฮาอึ้งงันเบื้อใบ้ไปอย่างสิ้นเชิง นางสับสนงุนงงไปหมดแล้ว ไม่เข้าใจเลยว่าตัวเองกำลังเผชิญหน้ากับคู่ต่อสู้แบบไหนกันแน่ จูจิ่นเซินหายป่วยออกนอกจวน สำหรับนางแล้วนี่เป็นข่าวที่แย่ที่สุด ยังดีที่นางเตรียมการรับมือไว้บ้างแล้ว เมื่อรวบรวมกำลังกายกำลังใจทั้งหมดได้แล้วก็เตรียมพร้อมสำหรับการรับศึก ทว่ายังไม่ได้ทันได้ใช้สักกระบวนท่า คู่ต่อสู้กลับทำเหมือนพ่ายแพ้ไปก่อนทั้งที่ยังไม่ทันได้ต่อสู้ ต่อให้นางคิดจนหัวแตกก็ยังไม่เข้าใจว่านี่มันเรื่องอะไรกันแน่ จึงได้แต่ไปถามฮ่องเต้ ฮ่องเต้กล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเรื่อย “ร่างกายของเอ้อร์หลางไม่ถือว่าหายดี ยังจำเป็นต้องใช้เวลาพักฟื้นอีกช่วงหนึ่ง” เสิ่นฮองเฮาบ่นเบาๆ “เอ้อร์หลางไม่รู้จักหนักเบาเสียเลย ถึงขนาดพูดเรื่องแบบนี้ออกมาต่อหน้าผู้คน จะส่งผลต่อชื่อเสียงของเขาอย่างไร ฝ่าบาทน่าจะห้ามปรามเขาสักหน่อย” “เขาจะพูด […]

ยุคสมัยแห่งธิดาอ๋อง 王女韶华   溪畔茶 ซีพั่นฉา เขียน ภวิษย์พร แปล   — โปรย — มู่หยวนอวี๋มาอยู่ในเมืองหลวงได้สามปีแล้ว แม้จะต้องเผชิญอุปสรรปัญหา ล้วนฝ่าฟัน เอาตัวรอดมาได้ทั้งสิ้น แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันพลันบังเกิด มู่หยวนอวี๋ประสบเหจุร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความลับที่พยายามเก็บรักษามาตลอดชีวิตกลับมีคนล่วงรู้ ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเหตุร้ายทั้งหมดนี้คือใคร มู่หยวนอวี๋จะรับมือกับเหตุการณ์ต่างๆ และรักษาชีวิตอยู่ในเมืองหลวงได้ตลอดไปหรือไม่ … _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)     บทที่ 101   ผ่านไปอีกสองเดือน เมื่อภัยแล้งที่ส่านซีและกานซู่ผ่านพ้นไป ข่าวที่ว่าจูจิ่นยวนจะเลือกพระชายาถึงได้ประกาศออกมาอย่างเป็นทางการ ถือว่าจูจิ่นยวนได้ใบบุญจากจูจิ่นจื้อ หากไม่เพราะสภาพการณ์ที่พิเศษของจูจิ่นจื้อ และฮ่องเต้ยอมแบกรับแรงกดดัน ฝืนกฎเกณฑ์ยกระดับเรื่องชาติกำเนิดของผู้ที่จะมาเป็นพระชายาขององค์ชายใหญ่ให้สูงขึ้นแล้ว เมื่อถึงคราวของจูจิ่นยวน เขาก็คงไม่มีทางได้คุณหนูจากตระกูลขุนนางอย่างเหวยเหยาเป็นชายา สำหรับเรื่องนี้จูจิ่นยวนพึงพอใจอย่างมาก โดยเฉพาะการที่เหวยเหยามีความเกี่ยวข้องกับทั้งทางฝ่ายเหวินกั๋วกงและเจี้ยนอันโหว แม้ว่าจะไม่ใช่ญาติทางฝั่งบิดาที่มีความใกล้ชิดสนิทสนม แต่เมื่อมีความเกี่ยวข้องกับสองตระกูลนี้ ถึงอย่างไรก็มีหน้ามีตายิ่งกว่าตระกูลเล็กๆยากจนมากนัก โชคดีที่หาได้ยากนี้ใช่ว่าจะได้มาง่ายๆ นับว่าเสด็จแม่ของเขาพยายามทำเพื่อเขามากจริงๆ เมื่อนึกถึงจูจิ่นเซินว่าต้องรออีกห้าปีเขาถึงจะแต่งภรรยาได้ ถึงเวลานั้นใบบุญของจูจิ่นจื้อก็จะผ่านเลยไป และจูจิ่นเซินก็คงจะได้แต่งงานกับสตรีผู้เป็นชาวบ้านจากตระกูลธรรมดาตามกฎที่บรรพบุรุษตั้งไว้เท่านั้น ภรรยาของจูจิ่นเซินจะเป็นเพียงสตรีที่รู้จักตัวหนังสือแค่ไม่กี่ตัว ออกจากบ้านทีก็กล้าๆกลัวๆ […]

ยุคสมัยแห่งธิดาอ๋อง 王女韶华   溪畔茶 ซีพั่นฉา เขียน ภวิษย์พร แปล   — โปรย — มู่หยวนอวี๋มาอยู่ในเมืองหลวงได้สามปีแล้ว แม้จะต้องเผชิญอุปสรรปัญหา ล้วนฝ่าฟัน เอาตัวรอดมาได้ทั้งสิ้น แต่แล้วเหตุการณ์ไม่คาดฝันพลันบังเกิด มู่หยวนอวี๋ประสบเหจุร้ายจนเกือบเอาชีวิตไม่รอด ความลับที่พยายามเก็บรักษามาตลอดชีวิตกลับมีคนล่วงรู้ ผู้บงการที่อยู่เบื้องหลังเหตุร้ายทั้งหมดนี้คือใคร มู่หยวนอวี๋จะรับมือกับเหตุการณ์ต่างๆ และรักษาชีวิตอยู่ในเมืองหลวงได้ตลอดไปหรือไม่ … _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   บทที่ 99   เสียนเฟยคิดผิดแล้ว จูจิ่นเซินเคยชินเสียแล้วกับการทำอะไรไม่เหมือนกับชาวบ้านชาวช่อง ตอนที่เขาเข้าวังตรงกับช่วงเลิกการประชุมใหญ่พอดี ขุนนางนับร้อยจับกลุ่มกันสองสามคนเดินแยกกันออกมาจากประตูของฝ่ายบุ๋นและฝ่ายบู๊ พอเห็นเขาปรากฏตัวกะทันหัน คนส่วนใหญ่ก็อึ้งตะลึง จูจิ่นเซินไม่ได้สนใจสายตาที่พุ่งตรงมาที่ตนเอง หลังจากทักทายกับขุนนางสำคัญที่เดินมาด้านหน้าสุดสองสามคำก็เดินมุ่งหน้าไปด้านใน พวกขุนนางมองแผ่นหลังที่ทั้งคุ้นเคยและแปลกตาของเขาด้วยความรู้สึกเหม่อลอยยังไม่คืนสติ ซ่งจ่งเสี้ยน[1] เจ้ากรมการตรวจตราฝ่ายซ้ายส่ายศีรษะ พูดข้อความที่แฝงความหมายลึกล้ำประโยคหนึ่ง “ลมน่าจะเปลี่ยนทิศแล้ว” ขุนนางศาลต้าหลี่ที่ยืนอยู่ข้างกายเขารับคำว่า “เปลี่ยนไปทางไหน” “บ้างออกบ้างตก บ้างเหนือบ้างใต้” ซ่งจ่งเสี้ยนพูดเสร็จก็สะบัดชายแขนเสื้อเดินหน้าต่ออีกครั้ง ขุนนางศาลต้าหลี่ไล่ตามเขาไป “เจ้าพูดก็เหมือนไม่ได้พูด!” “เจ้านั่นแหละที่รู้ดีแต่ก็ยังจะถาม มุมมืดที่ขาดแสงดาวได้รับการชดเชยแล้ว […]