Category Archives: ไม่มีหมวดหมู่

鱼香四溢 ปลาน้อยของท่านเทพ 抹茶曲奇 หมั่วฉาฉวี่ฉี เขียน สี่เมษา แปล   — โปรย — อาเหลียนเป็นปลาฮวาเหลียนตัวน้อยธรรมดาๆ ที่มีตบะบำเพ็บเพียงสามร้อยปี นางมีความปรารถนาหนึ่ง ชีวิตนี้นางปรารถนาที่จะเป็นอาหารจานหลักของหรงหลิน เทพสงครามผู้สูงส่ง รูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า ซึ่งครองตนบริสุทธิ์ผุดผ่องมาสามหมื่นปี อาเหลียนพยายามฝึกเซียนเพื่อให้ได้ใกล้ชิปดเขา และขุนตนเองให้อวบขาว กระทั่งในที่สุดก็สามารถนำไปปรุงอาหารได้แล้ว อาเหลียน “ซ่างเสิน ท่านชอบปลาน้ำแดงหรือปลานึ่งเจ้าคะ” หรงหลิน “…ข้าเป็นมังสวิรัติ”   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ทดลองอ่านนี้ไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   2 ปลาโง่ตัวหนึ่งที่ชอบก่อเรื่อง (2)   ได้ของติดมือกลับมา งานเลี้ยงอภิเษกสมรสครั้งนี้ถือว่าไปไม่เสียเที่ยว ค่ำคืนวันที่สาม หรงหลินนำกระโปรงและรองเท้าไปที่สระคลื่นมรกต คิดว่าไม่เจอกันสองวัน ภูตปลาน้อยตนนั้นเมื่อเห็นเขาแล้วต้องตื่นเต้นดีใจจนกระโจนเข้าใส่เป็นแน่ หรงหลินเงยหน้ามองจันทรา คิดในใจ เขาคิดถึงขนมถั่วเขียวที่นางทำเช่นกัน แสงจันทร์สาดส่อง เงาร่างสูงใหญ่ของหรงหลินทอดยาวที่ริมฝั่งสระคลื่นมรกต เขาเกิดมาพร้อมกับกลิ่นอายสูงศักดิ์หยิ่งทระนง ค่ำคืนเงียบเหงาเปล่าเปลี่ยว อยู่ตัวคนเดียวเช่นนี้ ต่อให้สูงศักดิ์เพียงใด ยามนี้มองแล้วก็ยังดูโดดเดี่ยวอ้างว้างอยู่บ้างเช่นกัน […]

모든 악당은 멍청이다 Every Villainis Lemon ตัวร้ายไม่ได้เรื่องทุกราย   จังนยัง เขียน ตรองสิริ แปล โปรย ปีเตอร์ เจ้าหน้าที่ซีไอเอได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมภารกิจ ‘พ่อมด’ ไม่รู้ว่าโลกกลมหรือเป็นคราวซวย เมื่อเป้าหมายการจับกุมในภารกิจครั้งนี้กลับเป็นคนรักเก่าของเขา ไลนัส ทายาทธุกิจไอทียักษ์ใหญ่ คนรักเก่าของปีเตอร์ ตกเป้นผู้ต้องสงสัยว่าผลิตอาวุธสงคราม แถมยังเป็นผู้ป่วยจิตเวชขึ้นรุนแรง นับเป็นบุคคลอันตรายระดับที่ก่อให้เกิดสงครามโลกครั้งที่สามได้ ทว่าในความทรงจำของปีเตรอ์ ไลนัสดูไม่เหมือนคนบ้าคลั่งแบบนั้นแม้แต่น้อย ตลอดแปดปีที่ไม่ได้พบกัน เกิดอะไรขึ้นกับไลนัสกันนะ แล้วทำไมพบกันคราวนี้อีกฝ่ายดันทำเหมือนยังรักปีเตอร์มาตลอดล่ะ “ฉันยินดีโกหกคนทั้งโลก ขอเพียงให้ได้นายมา” “ทุกคำที่ฉันเคยพูดกับนายคือใจจริงของฉัน ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม”   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   1.1   นึกว่าทำงานซีไอเอ[1]แล้วชีวิตจะตื่นเต้นเร้าใจแบบในหนัง แต่ถ้าไม่ใช่เจ้าหน้าที่ปฏิบัติการภาคสนาม ก็เหมือนพนักงานบริษัทธรรมดาดี ๆ นี่เอง เว้นแต่ว่าในสำนักงานมีคนหน้าตาดูเป็นตัวอันตรายอยู่เต็มไปหมด “เมื่อวานมีงานเหรอครับ” ‘ปีเตอร์ […]

모든 악당은 멍청이다 Every Villainis Lemon ตัวร้ายไม่ได้เรื่องทุกราย   จังนยัง เขียน ตรองสิริ แปล โปรย ปีเตอร์ เจ้าหน้าที่ซีไอเอได้รับมอบหมายให้เข้าร่วมภารกิจ ‘พ่อมด’ ไม่รู้ว่าโลกกลมหรือเป็นคราวซวย เมื่อเป้าหมายการจับกุมในภารกิจครั้งนี้กลับเป็นคนรักเก่าของเขา ไลนัส ทายาทธุกิจไอทียักษ์ใหญ่ คนรักเก่าของปีเตอร์ ตกเป้นผู้ต้องสงสัยว่าผลิตอาวุธสงคราม แถมยังเป็นผู้ป่วยจิตเวชขึ้นรุนแรง นับเป็นบุคคลอันตรายระดับที่ก่อให้เกิดสงครามโลกครั้งที่สามได้ ทว่าในความทรงจำของปีเตรอ์ ไลนัสดูไม่เหมือนคนบ้าคลั่งแบบนั้นแม้แต่น้อย ตลอดแปดปีที่ไม่ได้พบกัน เกิดอะไรขึ้นกับไลนัสกันนะ แล้วทำไมพบกันคราวนี้อีกฝ่ายดันทำเหมือนยังรักปีเตอร์มาตลอดล่ะ “ฉันยินดีโกหกคนทั้งโลก ขอเพียงให้ได้นายมา” “ทุกคำที่ฉันเคยพูดกับนายคือใจจริงของฉัน ไม่ว่านายจะเชื่อหรือไม่ก็ตาม”   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   1.2   ปีเตอร์ขยำถ้วยกาแฟเปล่าโยนทิ้งถังขยะแล้วมุ่งหน้าไปทางห้องประชุม เจ้าห้องประชุมหมายเลขหนึ่งซึ่งอยู่ติดกับห้องผู้อำนวยการไม่ใช่ที่ที่เขาจะได้เข้าไปบ่อย ๆ เสียด้วยสิ “แล้วไงต่อ เธอประหลาดมากไหม นายเกือบโดนยิงปะ เธอใช้ค้อน […]

鱼香四溢 ปลาน้อยของท่านเทพ 抹茶曲奇 หมั่วฉาฉวี่ฉี เขียน สี่เมษา แปล   — โปรย — อาเหลียนเป็นปลาฮวาเหลียนตัวน้อยธรรมดาๆ ที่มีตบะบำเพ็บเพียงสามร้อยปี นางมีความปรารถนาหนึ่ง ชีวิตนี้นางปรารถนาที่จะเป็นอาหารจานหลักของหรงหลิน เทพสงครามผู้สูงส่ง รูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า ซึ่งครองตนบริสุทธิ์ผุดผ่องมาสามหมื่นปี อาเหลียนพยายามฝึกเซียนเพื่อให้ได้ใกล้ชิปดเขา และขุนตนเองให้อวบขาว กระทั่งในที่สุดก็สามารถนำไปปรุงอาหารได้แล้ว อาเหลียน “ซ่างเสิน ท่านชอบปลาน้ำแดงหรือปลานึ่งเจ้าคะ” หรงหลิน “…ข้าเป็นมังสวิรัติ”   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ทดลองอ่านนี้ไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   1 ปลาโง่ตัวหนึ่งที่อยากตอบแทนบุญคุณ   อาเหลียนยืนนิ่งอึ้งอยู่นอกจิ่วเซียวเก๋อที่สว่างเรืองรองท่ามกลางเมฆหมอก แม้ก่อนหน้านี้นางจะเตรียมใจมาบ้างแล้ว แต่ก็ยังอดตะลึงกับความโอ่อ่างดงามของสถานที่ตรงหน้าไม่ได้ สมแล้วที่เป็นจิ่วเซียวเก๋อ! จิ่วเซียวเก๋อเป็นดินแดนศักดิ์สิทธิ์สำหรับฝึกเซียนที่ดีที่สุดในสามแดน[1] เดิมสถานที่แห่งนี้จะรับเฉพาะศิษย์จากแดนสวรรค์เท่านั้น ยามนี้ทั้งสามแดนล้วนอยู่ร่วมกันอย่างปรองดอง จึงค่อยๆ เปิดออกสู่ภายนอก ยอมรับแม้กระทั่งศิษย์จากแดนปีศาจ แม้เป็นเช่นนี้ เงื่อนไขข้อนี้ก็ยังค่อนข้างเข้มงวด ต้องรู้ว่าหากปีศาจตนใดเข้าจิ่วเซียวเก๋อได้ เช่นนั้นจะถือได้ว่าเข้าใกล้ความเป็นเซียนแล้วก้าวใหญ่ อาเหลียนเป็นปลาฮวาเหลียน[2]ในทะเลสาบต้งเจ๋อ แต่ละครั้งจิ่วเซียวเก๋อจะรับศิษย์จากภายนอกจำนวนไม่มาก สำหรับสถานที่เล็กๆ […]

鱼香四溢 ปลาน้อยของท่านเทพ   抹茶曲奇 หมั่วฉาฉวี่ฉี เขียน สี่เมษา แปล   — โปรย — อาเหลียนเป็นปลาฮวาเหลียนตัวน้อยธรรมดาๆ ที่มีตบะบำเพ็บเพียงสามร้อยปี นางมีความปรารถนาหนึ่ง ชีวิตนี้นางปรารถนาที่จะเป็นอาหารจานหลักของหรงหลิน เทพสงครามผู้สูงส่ง รูปโฉมงดงามเป็นหนึ่งในใต้หล้า ซึ่งครองตนบริสุทธิ์ผุดผ่องมาสามหมื่นปี อาเหลียนพยายามฝึกเซียนเพื่อให้ได้ใกล้ชิปดเขา และขุนตนเองให้อวบขาว กระทั่งในที่สุดก็สามารถนำไปปรุงอาหารได้แล้ว อาเหลียน “ซ่างเสิน ท่านชอบปลาน้ำแดงหรือปลานึ่งเจ้าคะ” หรงหลิน “…ข้าเป็นมังสวิรัติ”   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ทดลองอ่านนี้ไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   1 ปลาโง่ตัวหนึ่งที่อยากตอบแทนบุญคุณ (2)   กลับมาถึงก็ดึกดื่นค่อนคืนแล้ว แต่อาเหลียนก็ยังนำพัสตราภรณ์ของซ่างเสินมาซักอย่างพิถีพิถันสามรอบด้วยความตั้งใจ สุดท้ายก็ยังถามเถียนหลัวว่า “ยังได้กลิ่นคาวปลาอยู่หรือไม่” เถียนหลัวเข้าใจความรู้สึกของอาเหลียนดี รีบดมอย่างให้ความร่วมมือ ก่อนพูดว่า “ไม่ได้กลิ่นคาวปลาแล้ว ซ้ำยังมีกลิ่นหอมนิดๆ ด้วย” ครั้งหน้าหากเจอซ่างเสินจะต้องคืนเสื้อผ้าชุดนี้ให้เขา นางย่อมต้องซักชุดจนสะอาดไม่หลงเหลือกลิ่นอายของตน พอได้ยินถ้อยคำของเถียนหลัว อาเหลียนก็ค่อยๆ พรูลมหายใจ […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 131 หิมะตกหนัก   บรรดาผู้น่าสงสารที่ถูกดึงเข้าไปข้องเกี่ยวกับการแย่งชิงอำนาจ   การต่อเติมห้องเป็นเรื่องง่ายดายฉันใด การปรับปรุงโถงทางเดินก็ไม่ใช่เรื่องยากฉันนั้น ส่วนการวางระบบน้ำระบบไฟมายังบริเวณทางเดินยิ่งเป็นเรื่องง่ายเข้าไปใหญ่ หากเปรียบเทียบกัน การเพาะกล้ายังกินเวลามากกว่าเลย แต่โชคดีที่พวกเขาก็ไม่ได้รีบร้อนอะไร แม้ว่าตอนนี้โรงอาหารของกองทัพจะต้องการผักใบเขียวจำนวนมาก แต่พวกเขาก็ไม่ได้ถูกบีบคั้นจนต้องร้อนรนขนาดนั้น ส่วนเรื่องที่ทีมอื่นอยากรับซื้อผักจากพวกเขา…ตอนนี้พวกเขายังหาคู่ค้าดีๆ ที่เหมาะสมไม่ได้ ยิ่งไม่รู้สึกทุกข์ร้อนเข้าไปใหญ่ ไม่รู้ว่าใครไปปล่อยข่าวเรื่องที่พวกเขามาส่งผักที่โรงอาหาร เช้าของอีกสองวันต่อมา พวกหลัวซวินขนผักไปส่งที่โรงอาหารอีกครั้ง ในขณะที่ยังวนหาที่จอดรถเหมาะๆ ไม่ได้ จู่ๆ ก็ถูกคนมาดักขอซื้อผักกลางทางเสียก่อน… แน่นอนว่าผักล็อตนี้ถูกจองไว้แล้ว อีกฝ่ายยังคงท่าทางเกรงอกเกรงใจ แต่คนที่มารอบนี้ไม่ใช่คนของทีมเดียวกับคราวที่แล้ว ทว่ามีเป้าหมายเดียวกัน หลัวซวินกับเหยียนเฟยได้แต่คุยด้วยเล็กน้อยและขอเบอร์โทรศัพท์ติดต่ออีกฝ่ายไว้ จากนั้นก็แยกย้ายไปทำธุระของตัวเองต่อ สิ่งที่น่าดีใจก็คือเวลานี้ทุกคนอยู่ในอาณาเขตของป้อมปราสาทดำทะมึนของค่ายทหาร ฉะนั้น คนที่เข้ามาตามหาพวกเขาได้ อย่างน้อยต้องเป็นคนที่มีความเกี่ยวข้องกับทางกองทัพ ย่อมไม่กล้าทำอะไรบุ่มบ่ามที่นี่เด็ดขาด หลัวซวินกับเหยียนเฟยวิเคราะห์ได้ว่า คนที่ขายข่าวเรื่องที่ ‘พวกเขาสองคนส่งผักที่ไม่กลายพันธุ์ให้กองทัพ’ ไม่น่าใช่หัวหน้าหลี่แน่นอน […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 130 รายได้พิเศษ?   ปรับปรุงโถงทางเดินครั้งใหญ่   เดือนพฤศจิกายนสภาพอากาศเปลี่ยนเป็นเย็นลงอย่างเห็นได้ชัดแล้ว โชคดีที่บ้านพวกหลัวซวินผ่านพ้นฤดูกาลทำการเกษตรที่เหนื่อยหนักไปได้ในที่สุด พืชผลส่วนใหญ่ล้วนเก็บเกี่ยวเสร็จหมดแล้ว ที่ควรจัดการก็จัดการไว้อย่างเรียบร้อย แม้แต่ดอกทานตะวันที่ปลูกไว้ตรงระเบียงก็ตัดมาเคาะเมล็ดออกหมดแล้ว พวกเขาแบ่งเมล็ดดิบบางส่วนไว้ทำเป็นเมล็ดพันธุ์เพื่อปลูกใหม่ในรอบต่อไป ส่วนที่เหลือก็นำมากระเทาะล่อนเปลือก และนำไปสกัดเป็นน้ำมันเมล็ดทานตะวันไว้ใช้ประกอบอาหาร ส่วนถั่วลิสงกับถั่วเหลืองก็เก็บเกี่ยวได้แล้วเช่นกัน จึงจัดการด้วยวิธีคล้ายคลึงกัน… ถั่วลิสงนำมาบดทำเป็นเนยถั่วก็เป็นของดีมาก เก็บไว้ทาหมั่นโถวกินก็อร่อยดี ส่วนถั่วเหลืองนอกจากจะเอาไปสกัดทำเป็นน้ำมันแล้ว ยังเอาไปตากแห้งแล้วหมักเป็นเต้าหู้ได้อีกด้วย! อุปกรณ์ที่ใช้ในการบดก็คือหินโม่แป้งชุดเล็กที่หลัวซวินซื้อมาตั้งแต่ก่อนวันสิ้นโลก ขนาดไม่ใหญ่แถมเป็นสินค้ามือสอง แต่นับว่าใช้งานได้ดีมากทีเดียว เวลาว่างจากการทำงานเกษตร สองสาวก็เล่นกับอวี๋ซินหรันไปพร้อมกับทำงานเหล่านี้ได้ แม้จะมีปริมาณถั่วไม่มากแต่ก็สามารถสกัดน้ำมันออกมาได้เยอะพอสมควร เพียงพอให้สมาชิกทีมแต่ละบ้านแบ่งไปใช้กันได้สักระยะ ต้องบอกก่อนว่าทางฐานที่มั่นแทบไม่มีน้ำมันสำหรับใช้ในการบริโภคออกมาจำหน่ายเลย ไม่รู้เป็นเพราะว่าไม่ได้ปลูกพืชสำหรับสกัดน้ำมันไว้เลย หรือปลูกแล้วแต่กลายพันธุ์ไปหมดจนเอามาใช้ประโยชน์อะไรไม่ได้กันแน่ อย่างไรก็ตาม หลังจากค้นพบสถานการณ์นี้สมาชิกในทีมโอตาคุจึงยิ่งตื่นตัวในการสกัดน้ำมันพืชใช้เอง และใช้น้ำมันทุกหยดอย่างรู้คุณค่า   ภาพถ่ายจากดาวเทียมถูกส่งมาอีกกองใหญ่ ทำเอาสายตาทุกคู่ดูแล้วตื่นตรกหนกตกใจอีกครั้ง กลุ่มผู้นำระดับสูงของฐานที่มั่นนั่งล้อมรอบโต๊ะกลมตัวใหญ่ พูดอะไรไม่ออกอยู่นานสองนาน ต่างฝ่ายต่างมองหน้ากันไปมา […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล   “เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับข้า” เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายตาเย็นชา “แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ… ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไปอย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่” “เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว” เสิ่นเจ๋อชวนพูด “ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า” เซียวฉือเหย่พูด “เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ” เซียวฉือเหย่ไม่อ้อมค้อมกับเขาอีกตรงเข้าประเด็น “บัดนี้เป็นเจ้าที่ต้องการยืมอำนาจข้า ทว่าการเป็นพันธมิตรก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจึงจะสำเร็จได้” “พวกเรามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 51 จอมทัพ   เซียวฉือเหย่ใช้นิ้วโป้งเช็ดมุมปากในความมืด ตรงนั้นยังหลงเหลือคราบสุราอยู่ เขาพูด […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล   “เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับข้า” เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายตาเย็นชา “แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ… ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไปอย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่” “เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว” เสิ่นเจ๋อชวนพูด “ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า” เซียวฉือเหย่พูด “เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ” เซียวฉือเหย่ไม่อ้อมค้อมกับเขาอีกตรงเข้าประเด็น “บัดนี้เป็นเจ้าที่ต้องการยืมอำนาจข้า ทว่าการเป็นพันธมิตรก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจึงจะสำเร็จได้” “พวกเรามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 50 ลงเรือลำเดียวกัน   “การหยั่งเชิงเป็นเพียงการโยนหินถามทาง” เซียวฉือเหย่แววตาเย็นชา “การเปิดเผยอย่างจริงใจเปรียบเหมือนการเปลื้องอาภรณ์ […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 129 ความแค้น   ได้สัมผัสอย่างใกล้ชิดอีกครั้ง ยังคงรู้สึกเพียงแค่เจอกันแต่ไม่รู้จักกัน   หลัวซวินกับเหยียนเฟยเปิดประตูกลับเข้าบ้านตัวเอง แต่ยังไม่ทันได้กดสวิตช์ไฟบนผนัง ทั้งสองก็เห็นแสงไฟจากดวงตาคู่หนึ่งพุ่งมาทางพวกเขา ถ้าไม่เพราะได้ยินเสียงหายใจ ‘แฮ่ๆ’ ปนมากับเสียงคราง ทั้งสองก็เกือบจะโจมตีใส่มันเพราะนึกว่าเป็นสัตว์ประหลาดอะไรสักอย่างไปแล้ว “ช้าๆ หน่อย ค่อยๆ… ไหนให้ฉันดูลูกตาแกหน่อยซิ ทำไมมันสว่างแบบนั้น ทำคนอื่นตกอกตกใจหมด เมื่อก่อนไม่เห็นเป็นแบบนี้เลยนี่นา” หลัวซวินพูดพลางเอื้อมมือไปเปิดไฟ เจ้าตัวเล็กกำลังยืนด้วยสองขาหลังตะกายอยู่ด้านข้างตัวเขา มันใช้สองขาหน้าเกาะก่าย และใช้หัวดุนๆ มุดๆ เข้าหาอ้อมกอดเจ้านาย ซุกไซ้อย่างออดอ้อน หลัวซวินสังเกตลักษณะท่าทางของมันอย่างละเอียด ทุกอย่างยังเหมือนเดิมไม่มีอะไรแตกต่างจากเมื่อก่อนเลยสักนิด เพียงแต่… “เมื่อกี้ตาของมันสว่างขึ้นได้ยังไง เหมือนกับสะท้อนแสงได้เลย” เมื่อครู่เหยียนเฟยก็เห็นเหมือนกัน เขาหันกลับไปมองโถงทางเดินหน้าห้องอีกครั้งโดยอัตโนมัติ “บางทีอาจเป็นแสงสะท้อนจากโถงทางเดินล่ะมั้ง” วันนี้พวกเขากลับดึกมาก จึงเปิดไฟไว้ให้พืชที่ปลูกอยู่ตรงโถงทางเดินไว้ใช้สังเคราะห์แสงทิ้งไว้ตั้งแต่ออกไปข้างนอก แถมเมื่อกี้เจ้าตัวเล็กก็อยู่แถวหน้าประตูพอดี […]