แฟ้มคดีกรมปราบปีศาจ 步天纲 (Bu Tian Gang) 梦溪石 เมิ่งซีสือ เขียน ลลิตา ธ. แปล นิยาย 6 เล่มจบ วางจำหน่ายแยกเล่ม —.—.—.—.—.—.—.—.—.— ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ บทที่ 116 หลงเซิน! ตงจื้อเบิกตาโพลง เขาแทบลืมสภาพจนตรอกใกล้ตายของตน จับจ้องไปยังร่างที่ปรากฏขึ้นกะทันหันแน่วนิ่ง หลงเซินชูกระบี่ขึ้นสูง ฟันฉับลงที่ด้านหลังของปีศาจฟ้า! แสงกระบี่ฟาดผ่าลงมาจากขอบฟ้าดุจคมดาบสวรรค์ ประกายไฟสีม่วงบดบังดวงอาทิตย์ คลื่นยักษ์ถาโถมรุนแรง ราวกับตัดสินความผิดฐานก่ออาชญากรรมของปาปียัสโทษฐานที่ออกจากขุมอเวจีมาโดยพลการในนามของกฎสวรรค์ ตอนนี้ลำคอของตงจื้อถูกมือข้างหนึ่งของปีศาจฟ้าบีบแน่นทำให้ขยับตัวไม่ได้ เขารู้สึกว่าลมหายใจของตนใกล้ขาดห้วง สติล่องลอยไปมาระหว่างเขตแดนหยินกับหยาง แยกไม่ออกระหว่างความจริงกับภาพมายา เขาไม่รู้ว่าหลงเซินที่ตัวเองเห็นคือหลงเซินตัวจริงที่รอดตายมาได้ หรือเป็นภาพมายาก่อนเขาจะตายกันแน่ แต่ภาพดังกล่าวสวยงามมากจนเขาไม่อยากกะพริบตาเลย ตงจื้อกัดฟันพลางสะบัดข้อมือทีหนึ่ง พลังปราณผสานกับตัวกระบี่ เขาออกแรงยกกระบี่ฉางโส่วที่หนักขึ้นเป็นล้านกิโลสำหรับตน มือซ้ายทำมุทรา ร่ายคาถาเรียกอสนีที่ท่องจำจนขึ้นใจนานแล้วทีละพยางค์ ไม่จำเป็นต้องปูค่ายยันต์ใด ๆ “ผู้รู้แจ้งสี่ธรรมยิ่งใหญ่ ฟ้าดินเป็นสามัญ โองการจักรพรรดิหยกอวี้ตี้ คืนสุขสงบแก่สามภพ ราชันเทพกระบี่เกรียงไกร โค่นมารดับรอย เมฆาม่วงล่องนภา แสงขอบฟ้าฉายฉาน กลืนมารกินปีศาจ แทรกร่างดื่มเวหา เพียงเปล่งเสียงบัญชาอสนี ผีสางเทวดาหมื่นลี้ขวัญกระเจิง!” โฉมหน้าที่งดงามของปาปียัสเปรียบเสมือนผีร้ายจากขุมนรกในสายตาเขา ไม่อาจล่อลวงและสั่นคลอนได้แม้แต่นิดเดียว ทันใดนั้นบริเวณเหนือศีรษะก็พลันสว่างเรืองรอง ท่ามกลางเมฆอสนีเลื่อนลั่น ปราณกระบี่ที่กดทับลงมาดุจภูเขาไท่ซานของหลงเซินก็มาถึง! ในที่สุดปีศาจฟ้าก็เปลี่ยนสีหน้าเล็กน้อย จังหวะที่ตงจื้อใช้แรงเฮือกสุดท้ายจากทั่วทั้งลำตัวเสียบกระบี่ฉางโส่วทะลุร่างปีศาจฟ้า เขาก็ถูกเหวี่ยงออกไปไกลราวกับหุ่นเชิด ภาพสุดท้าย ตงจื้อเห็นแสงอสนีกับแสงกระบี่ประสานรวมเป็นหนึ่ง พร่างพราวไปด้วยสีขาวเจิดจ้าผสมประกายสีม่วง เมฆมารวมตัวกันจากทั่วทุกสารทิศ เรียงตัวซ้อนกันเป็นชั้น ๆ ส่งผลให้ท้องฟ้าลดต่ำลงมา อำนาจของเมฆหนาที่รวมกับอสนีสวรรค์ได้ปกคลุมปีศาจฟ้าที่อยู่เบื้องล่างเอาไว้ แสงสีขาวถักทอเป็นพายุไซโคลนขนาดใหญ่โดยมีปีศาจฟ้าเป็นศูนย์กลาง ฝุ่นผงปลิวว่อน กลิ่นอายผสมปนเป แม้แต่ร่างของสวรรค์ ลูกศิษย์สนที่เหลืออยู่ก็ถูกกวาดเข้าไปและสลัดออกมาจากอีกด้านหนึ่ง ตกลงไปในแม่น้ำที่อยู่ข้าง ๆ ก่อนถูกกระแสน้ำเชี่ยวกรากพัดหายไปอย่างรวดเร็ว เป็นครั้งแรกที่เขาได้รู้ว่าเวลาที่แสงสว่างต้องการปลดปล่อยตัวเองอย่างแท้จริงนั้น มันกลืนกินความมืดมิดทั้งหมดทั้งมวล ภายใต้แสงสว่างรุ่งโรจน์ ไม่มีเงาดำหลงเหลืออีกเลย! วินาทีต่อมาเขาร่วงหล่นไปที่พื้นอย่างแรง กระดูกทั่วร่าง แขนขาทั้งสี่ ไม่มีส่วนไหนเลยที่ไม่ปวดแปลบ บริเวณลำคอเหมือนหักไปแล้วก็ไม่ปาน ไม่รับรู้ถึงความเจ็บปวดอีกต่อไป เขาหลับตาลง ปล่อยให้ตัวเองตกอยู่ในความมืดมิดไร้ขอบเขต […]
