[ทดลองอ่าน] Drunk on You (th) เพราะนายคือ AWM ของฉัน ตอนที่ 6

AWM 绝地求生
Drunk on You (th) เพราะนายคือ AWM ของฉัน
 

 

漫漫何其多 ม่านม่านเหอฉีตัว เขียน
จิ้งจอกธารา แปล

 

— โปรย —

ฉีจุ้ย หรือ Drunk เทพแห่งวงการอีสปอร์ต
กัปตันทีมนักแม่นปืนผู้วางแผนเกมเป็นเลิศ
หากเขาได้ปืนสไนเปอร์ปีศาจอย่าง AWM มาครอบครอง
ศัตรูที่หมายตาย่อมไม่มีทางหลุดรอด
ทว่าอวี๋หยาง หรือ Youth หนุ่มนักแข่งอีสปอร์ตสุดน่ารัก
ผู้เป็นดุจปืน AWM หายากและเสนล้ำค่าของเทพฉี
กลับมาหลอกให้เขารักแล้วหักอกกันซะได้
แทนที่อีกฝ่ายทำร้ายใจเขาแล้วจะหนีไปให้ไกล
กลับพาตัวเองเข้ามาอยู่ในสโมสรเดียวกับเขาเสียอย่างนั้น
คราวนี้มีหรือฉีจุ้ยจะปล่อยให้อีกฝ่ายหลุดรอดไปได้
ไม่ว่าจะปืนหรือคนก็ต้องเป็นของเขาเพียงผู้เดียว

 

———————————————————–

 

ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing

…XOXO…

มาดามโรส

ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์

 

6

 

“ตัวสำรองงั้นเหรอ จะให้เขาเล่นแทนใคร” เฮ่อเสี่ยวซวี่หันไปมองสหาย Banana ผู้เล่นตำแหน่งจู่โจมของทีมหนึ่งโดยอัตโนมัติ พลางพึมพำเบาๆ ว่า “ไม่ดีมั้ง ยังไงน่าน่าก็เป็นเมียหลวง^[1]ของนาย แถมเขาเพิ่งอายุยี่สิบสอง ยังเล่นได้อีกตั้งสองปี…”

ปู่น่าน่าซึ่งกำลังดูสองคนตีกันอย่างสนุกสนาน คาดไม่ถึงว่าตัวเองจะพลอยโดนหางเลขไปด้วย เขามองฉีจุ้ยด้วยแววตาตื่นตระหนก มือมันย่องทั้งสองวาดไปในอากาศ กระเถิบเก้าอี้เกมมิ่งของตัวเองเข้าไปเบียดฉีจุ้ยเหมือนคนเป็นอัมพาต ปากคร่ำครวญไปด้วยว่า “กัปตัน! ฉันเคยรับกระสุนแทนนาย เคยหลั่งเลือดแทนนายนะ!”

“ไปให้พ้นเลย” ฉีจุ้ยกลัวปู่น่าน่าทำเสื้อยืดของเขาเปื้อน จึงเอี้ยวตัวหลบไปด้านหลัง “ไม่ได้หมายถึงนาย”

ปู่น่าน่าพลาดโอกาสหาที่เช็ดมือ ได้แต่หัวเราะชอบใจแล้วไถลเก้าอี้กลับไปประจำที่ของตัวเอง กินเนื้อย่างเสียบไม้ต่อ

“งั้นนายจะให้เขามาแทนใคร” ตอนนี้ในห้องซ้อมมีพวกเขาแค่สามคน เฮ่อเสี่ยวซวี่เหลียวซ้ายแลขวา ลดเสียงเบาลงโดยอัตโนมัติ “นายมีเรื่องไม่พอใจอวี๋เฉี่ยนซีอยู่ไม่ใช่เหรอ”

“ฉันไปไม่พอใจเขาเรื่องอะไร อีกอย่างทำไมนายเดาเป็นเรื่องคนอื่นตลอดเลย” ฉีจุ้ยนั่งลงพลางนวดข้อมือขวาอย่างเบามือ จากนั้นยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่แน่อาจจะมาแทนฉันก็ได้”

เฮ่อเสี่ยวซวี่ได้ยินดังนั้นก็เครียดขึ้นมาทันที หัวคิ้วขมวดมุ่น “อย่าพูดไปเรื่อยสิ!”

ฉีจุ้ยยิ้มบาง “ล้อเล่นน่ะ”

“จะล้อเล่นก็ต้องดูความเหมาะสมด้วย โอเค้ สโมสรเราทั้งสโมสรต้องพึ่งนายเพื่อดึงสปอนเซอร์นะ” เฮ่อเสี่ยวซวี่แทบอยากจะหาม้วนหนังสือพิมพ์มาเคาะศีรษะฉีจุ้ย “รู้ไหมว่าหนึ่งแมตช์ที่นายไม่ขึ้นเล่น เงินสปอนเซอร์พวกเราหายไปเท่าไหร่

“อีกอย่างนะ!” พอพูดเรื่องเงิน สมองของเฮ่อเสี่ยวซวี่ก็แล่นเร็วเหมือนติดจรวด “ทีมสองรายได้ขั้นต่ำต่อปีคือสองแสนหยวน ส่วนทีมหนึ่งขั้นต่ำคือหนึ่งล้านหยวน ต่อให้เขาเป็นแค่ตัวสำรอง แต่ถ้าเข้าทีมหนึ่งก็ต้องเซ็นสัญญาตามระเบียบของทีมหนึ่ง แต่ละปีเราต้องจ่ายเพิ่มอย่างน้อยแปดแสนหยวน นี่ยังไม่นับเงินส่วนแบ่งเวลาชนะแข่ง เงินส่วนแบ่งสัญญาไลฟ์สตรีม สวัสดิการทีม…”

“ตอนนี้เขาดังมาก นายคิดว่าเงินแค่สองแสนจะรั้งเขาไว้ได้เหรอ” ฉีจุ้ยขัดคอเฮ่อเสี่ยวซวี่ “ด้วยทักษะของเขาแล้วก็…หน้าตาแบบนั้น ไม่ช้าก็เร็วต้องดังเป็นพลุแตกแน่ นายจะรอให้คนอื่นมาแย่งตัวเขาไปหรือไง”

เฮ่อเสี่ยวซวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง “เรื่องนี้มันก็…พูดตามตรงนะ ตอนนั้นพออวี๋เฉี่ยนซีมาคุยกับฉัน ที่ฉันตอบตกลงทันที เหตุผลหลักก็เพราะเขาหน้าตาดีนี่ละ ส่วนทักษะการเล่นดีไม่ดีมันก็…เราแค่จับมาโมใส่แพ็กเกจให้เรียบร้อย รอขายตัวเขาให้สโมสรอื่นก็ได้กำไรจากค่าย้ายสโมสรแล้ว ส่วนเขาเองก็ได้ค่าเซ็นสัญญา แฮปปีทั้งสองฝ่าย ไม่นึกว่า…คนที่เรารับตัวเข้ามาเพราะนึกว่าเป็นแจกันดอกไม้ ที่แท้คือระเบิดนิวเคลียร์ดีๆ นี่เอง”

ฉีจุ้ยยิ้ม

เฮ่อเสี่ยวซวี่นึกถึงเหตุการณ์ที่เขาเห็นตรงโถงทางเดินเมื่อครู่ แล้วนึกถึงรสนิยมทางเพศของฉีจุ้ย ก่อนจะพูดอย่างเหนื่อยหน่ายว่า “ไม่ว่านายจะชอบเขาแค่ไหน จู่ๆ จะยกตำแหน่งตัวสำรองให้เขาแบบนี้มันไม่ได้หรอกนะ”

“เรื่องนี้ไม่เกี่ยวกับเขาหรอก” ฉีจุ้ยหุบยิ้ม “เหล่าล่าย[2]รู้ดี ตั้งแต่ปีก่อนตอน Youth ยังไม่มาเข้าทีมเรา ฉันก็เคยคุยกับเขาแล้วว่าทีมหนึ่งต้องการตัวสำรองหนึ่งคน เผื่อกรณีพวกเราสี่คนมีเหตุฉุกเฉินส่วนตัว อีกอย่างตอนนี้วีซ่าธุรกิจคัดกรองเข้มงวดมาก เกิดรอบไหนมีปัญหาตอนเดินทางไปแข่งต่างประเทศ…ใครติดขัดขึ้นมาสักคนก็เท่ากับหมดสิทธิ์แข่งทีมสี่คนเลยนะ ถ้าเกิดเหตุการณ์แบบนั้นนายจะทำยังไง”

เฮ่อเสี่ยวซวี่ลังเลอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะตอบว่า “ถึงอย่างนั้นก็ให้เขาเป็นตัวสำรองไม่ได้อยู่ดี เรื่องเขาไม่ผ่านการประเมินสภาพจิตใจนั่นยังไม่ต้องพูดถึง นี่สมาชิกสามคนของทีมสองยังไม่ได้ขึ้นมาเป็นตัวสำรองเลย จู่ๆ จะให้เขามาแทนได้ยังไง นายให้ฉันตัดสินใจแบบนี้ แล้วจะโน้มน้าวคนอื่นๆ ให้ยอมรับเรื่องนี้ได้เหรอ หลายคนในทีมสองอยู่กับพวกเรามานานแล้ว แถมยังซ้อมอย่างขยันขันแข็งสิบกว่าชั่วโมงทุกวัน…”

“วงการของพวกเราคัดคนจากความอาวุโสตั้งแต่เมื่อไหร่กัน” ฉีจุ้ยยิ้มบาง “ในโลกของอีสปอร์ต ความอ่อนหัดคือบาปกำเนิด[3]”

“ทีมสองไม่มีคนที่ฉันต้องการ ต่อให้ไม่มี Youth ฉันก็ไม่ให้พวกเขามาอยู่ทีมหนึ่ง” ฉีจุ้ยมองเฮ่อเสี่ยวซวี่ด้วยแววตาเรียบเฉย “จะตัดสินใจยังไงคือเรื่องของฉัน ส่วนจะโน้มน้าวคนอื่นให้ยอมรับได้หรือไม่ ขึ้นอยู่กับเขา”

รอยยิ้มบนใบหน้าเฮ่อเสี่ยวซวี่หายวับไปทันที “โอเค งั้นนายจะให้เขาโน้มน้าวทุกคนยังไง”

ฉีจุ้ยเงียบ

 

**********

 

“ตรงนี้…รอเดี๋ยวนะ”

            ล่ายหัวกดปุ่มหยุดเล่นวิดีโอ หยิบโทรศัพท์มือถือออกมาดูแวบหนึ่ง จากนั้นเงยหน้ามองอวี๋หยางอย่างไม่อยากเชื่อสายตา “นายกับฉีจุ้ย…เมื่อกี้นายสุ่มได้ทีมเดียวกับเขาเหรอ”

อวี๋หยางนั่งคร่อมบนเก้าอี้อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกลจากล่ายหัว กำลังก้มหน้าก้มตาจดข้อผิดพลาดในการเล่นของตัวเองอย่างละเอียด พอได้ยินคำถามของอีกฝ่ายก็เงยหน้าตอบว่า “ใช่ครับ ทำไมเหรอครับ”

“นาย…” ล่ายหัวมองหน้าอวี๋หยางด้วยแววตาเห็นใจ “รู้ไหมว่าเขาไลฟ์สตรีมอยู่”

อวี๋หยางตะลึงไปสิบวินาทีเต็ม ใบหูทั้งสองข้างพลันเปลี่ยนเป็นสีแดงจัด

“เขา…” อวี๋หยางเริ่มใจเต้นรัว พยายามเค้นคำพูดอย่างยากลำบาก “เขา…ไลฟ์…ไลฟ์สตรีมเหรอครับ”

“ใช่ เขาเปิดไลฟ์สตรีมทุกอย่างยกเว้นกล้อง เพราะงั้นไอดีของนาย รวมทั้งบทสนทนาในทีมของพวกนาย ทุกอย่าง…” ล่ายหัวกระแอมหน่อยหนึ่ง พยายามกลั้นยิ้มแล้วตีหน้าขึงขัง “พวกนายเจอคนเยอรมันด้วยใช่ไหม”

“ชะ…ใช่ครับ” อวี๋หยางงุนงงไปหมด “ทำไมเหรอครับ ผมว่าคนเยอรมันนั่นดูแปลกๆ นิดหน่อย…”

ล่ายหัวทนดูต่อไปไม่ได้ จึงถอนหายใจแล้วถามว่า “นายมีเวยปั๋วไหม จะให้ดูคลิปหนึ่ง”

อวี๋หยางได้ยินดังนั้นก็งุนงง “ไม่มีครับ”

“ไม่มีงั้นเรอะ” ล่ายหัวประหลาดใจมาก แต่ก็พยักหน้าน้อยๆ อย่างชอบใจ แล้วยื่นโทรศัพท์มือถือของตัวเองให้อีกฝ่าย “ดีมาก อย่ามัวเล่นเวยปั๋วทั้งวันเหมือนพวกนั้นเลย ใช้ของฉันดูก็ได้”

อวี๋หยางรับเวยปั๋วของโค้ชมากดเล่นคลิปวิดีโอ…

เลือดฝาดแดงเรื่อจากใบหูของอวี๋หยางค่อยๆ ลามเรื่อยไปจนถึงใบหน้าและลำคอ หัวใจเขาเต้นเร็วกว่าปกติมากจนรู้สึกร้อนผ่าว

พออวี๋หยางเห็นคำแปลที่ถูกฉีจุ้ยดัดแปลงอย่างแนบเนียน มือขวาที่พันผ้าก๊อซอยู่ถึงกับสั่นน้อยๆ แต่เขาไม่กล้าคิดเองเออเอง เด็กหนุ่มสูดหายใจเข้าลึกๆ เสียงแผ่วเบาตะกุกตะกักเล็กน้อย “เขาบอกว่า…เขาไม่ค่อยเก่งภาษาเยอรมันครับ…”

“ไม่เก่งบ้าอะไรล่ะ” ล่ายหัวตอบเสียงเย็น “หลายปีก่อนฉีจุ้ยกับปู่น่าน่าไปเข้าแคมป์ฝึกที่ยุโรป รวมๆ แล้วน่าจะอยู่เยอรมันสิบแปดเดือนได้ หลังจากนั้นพวกเรายังไปแข่งที่เยอรมันอีกสิบกว่ารอบ เพราะมีฉีจุ้ยอยู่ด้วย ทุกครั้งที่ไปเลยไม่เคยต้องจ้างล่าม นายคิดว่าภาษาเยอรมันเขาเป็นยังไงล่ะ”

แววตาของอวี๋หยางปรากฏประกายวูบไหว เขาอ้าปากเหมือนจะพูดอะไรบางอย่าง ในใจทั้งรวดร้าวและเจ็บแปลบในเวลาเดียวกัน “ภาษาเยอรมันเขา…ดี…มาก…เหรอครับ”

“เทียบกับระดับมืออาชีพคงไม่ได้ แต่การแปลระดับแค่นี้…” ล่ายหัวหยิบโทรศัพท์ของตัวเองคืน แล้วพูดความจริงโดยไม่รักษาน้ำใจ “ฉันรับประกันได้เลยว่าเขาไม่มีทางแปลผิดแน่ เว้นแต่ว่า…เขาจงใจ”

ล่ายหัวไม่รู้เบื้องลึกเบื้องหลังของเรื่องนี้ จึงนึกว่าฉีจุ้ยแค่ทำตัวเป็นเดรัจฉานเฒ่าไร้ยางอาย จงใจหาเรื่องแกล้งเด็กใหม่เอาสนุกเท่านั้น ทำเอาเขาหลุดหัวเราะอย่างกลั้นไม่อยู่ “ไงล่ะทีนี้ หลังจากนี้ถ้าได้ไปสัมภาษณ์ก็อย่าลืมนะว่า ครั้งหนึ่งนายเคยสารภาพต่อหน้าคนแปดล้านคนว่านายชอบฉีจุ้ย”

อวี๋หยางเผลอเม้มปากโดยไม่รู้ตัว พลางพยักหน้าน้อยๆ

“ไม่ต้องหนักใจหรอกนะ” ล่ายหัวเก็บโทรศัพท์มือถือ ดูจะไม่ใส่ใจเรื่องที่เกิดขึ้นมากนัก “ตาเฒ่าเวอร์จิ้นพวกนี้มีแต่พวกหน้าไม่อาย เวลาซ้อมทำเป็นป้อแป้ไม่มีแรง แต่เรื่องแกล้งคนละเก่งนัก เดี๋ยวก็ชิน ไม่ต้องคิดมาก”

อวี๋หยางหลุบตาต่ำ คลื่นลมถาโถมปั่นป่วนอยู่ในใจ ไม่ใช่ ‘ไม่ต้อง’ แต่เขา ‘ไม่กล้าคิดมาก’ ต่างหาก

 

**********

 

ภายในห้องซ้อมชั้นสาม เฮ่อเสี่ยวซวี่ถอนใจเฮือกใหญ่ด้วยความอึดอัดใจ จากนั้นลุกขึ้นเดินวนรอบห้อง หลังนิ่งคิดอยู่พักใหญ่ก็พูดว่า “ได้ ถ้าพวกนายต้องการสมาชิกตัวสำรอง ย่อมได้”

ฉีจุ้ยรอฟังประโยคถัดไป เพราะเขารู้ดีว่าเฮ่อเสี่ยวซวี่ไม่มีทางยอมอ่อนข้อง่ายๆ แบบนี้

“สุดสัปดาห์หน้า แพลตฟอร์มไลฟ์สตรีมกับสปอนเซอร์ที่เป็นคู่ค้าของพวกเราจะจัดแข่งออนไลน์ ยอดเงินรางวัลแค่สองแสนกว่าหยวน เพราะงั้นทีมหนึ่งไม่ได้ลงเล่นอยู่แล้ว เดี๋ยวฉันจะติดต่อแพลตฟอร์มแล้วขอโควต้านักแข่งให้ทีมสองกับ Youth” เฮ่อเสี่ยวซวี่มองหน้าฉีจุ้ย “ในการแข่งเดี่ยวของงานรอบนี้ ถ้าใครคว้าอันดับหนึ่งมาได้ จะได้รับสิทธิ์เข้าเป็นตัวสำรองของทีมหนึ่งทันที”

ฉีจุ้ยหัวเราะประชดประชัน “ทีมเราไม่ร่วม แปลว่าทีมหนึ่งของสโมสรอื่นต้องไม่ร่วมด้วยรึไง เขาจะไปสู้จิ้งจอกเฒ่าเจ้าเล่ห์พวกนั้นได้ยังไง…”

“ถ้าสู้ไม่ได้ก็แปลว่าเขาเก่งไม่พอ” เฮ่อเสี่ยวซวี่ตัดบทฉีจุ้ย “จะเห็นคำพูดของฉันเป็นแค่ลมตดก็ได้ นายไม่จำเป็นต้องเชื่อฟังฉันอยู่แล้วนี่ จะยกเก้าอี้เขาขึ้นมาไว้บนนี้ตอนนี้เลยก็ได้นะ ฉันห้ามนายไม่ได้อยู่แล้ว แต่ว่า…นายคงไม่อยากให้เขาถูกทุกคนในทีมเกลียดขี้หน้าหรอกมั้ง”

ริมฝีปากฉีจุ้ยขยับเล็กน้อย แต่ไม่ได้ตอบโต้

เฮ่อเสี่ยวซวี่สูดหายใจเข้าเต็มปอด น้ำเสียงโอนอ่อนกว่าเดิม “ถือว่าเปิดโอกาสให้คนอื่นๆ ในทีมสอง และจะได้พิสูจน์ให้ทุกคนเข้าใจเหตุผลของเราด้วย ฉันเองก็ชอบ Youth มากเหมือนกัน มูลค่าเชิงพาณิชย์เขาสูงมาก แต่กฎก็คือกฎ เราต้องมีความรับผิดชอบต่อทุกคนในสโมสร”

ฉีจุ้ยเหลือบตาขึ้นมองอีกฝ่าย “ถึงนายจะรู้อยู่แก่ใจว่า Youth เก่งกว่าคนในทีมสองเนี่ยนะ”

“นักแข่งอาชีพเก่งหรือไม่เก่ง ไม่ได้พิสูจน์ด้วยปากเปล่า” เฮ่อเสี่ยวซวี่ปรายตามองฉีจุ้ยแวบหนึ่ง ก่อนจะเสริมอีกประโยคว่า “ต่อให้คนพูดคือ Drunk ก็ไม่ได้”

ฉีจุ้ยทำหน้าเฉยชา มือคว้าทิชชูม้วนหนึ่งเขวี้ยงใส่เฮ่อเสี่ยวซวี่

“ฟู่ว์” เฮ่อเสี่ยวซวี่เอามือรับกระดาษทิชชูที่ถูกขว้างใส่ท้องเขาแล้วโยนคืนให้ฉีจุ้ย ยิ้มแล้วพูดไปด้วยว่า “นายเป็นคนพูดเองว่า ในโลกของอีสปอร์ตความอ่อนหัดคือบาปกำเนิด เขาเก่งหรือไม่ โน้มน้าวให้ทุกคนยอมรับความสามารถได้หรือไม่ ทางเดียวที่จะพิสูจน์ได้คือคะแนนในการแข่ง”

ฉีจุ้ยถือม้วนทิชชูไว้ในมือ อึดใจหลังจากนั้นก็ยอมรับความเห็นของอีกฝ่ายแต่โดยดี

“มันต้องแบบนี้สิ!” ปู่น่าน่าเห็นสองคนทะเลาะกันจบแล้วก็หัวเราะร่วน “เอาน่าๆ ฉันสั่งอาหารมาตั้งหลายอย่าง มาๆๆ กินข้าวๆๆ กินอิ่มแล้วจะได้นอน”

“กินบ้าอะไรล่ะ” ด้วยสถานการณ์ตอนนี้ อวี๋หยางถูกเฮ่อเสี่ยวซวี่ใช้อำนาจในฐานะผู้จัดการยับยั้งไม่ให้ได้ตำแหน่งในทีมหนึ่งแบบกลายๆ ฉีจุ้ยจึงไม่มีอารมณ์กินข้าว “ฉันไปนอนละ”

ฉีจุ้ยคว้าเสื้อแจ็กเก็ตจากเก้าอี้ นิ่งคิดอยู่อึดใจก่อนจะพูดว่า “พรุ่งนี้บอกให้เซี่ยเฉินมาหาฉันหน่อย ฉันมีเรื่องจะถามเขา”

เซี่ยเฉินคือนักจิตวิทยาการปรึกษาประจำสโมสร HOG เป็นนักจิตวิทยาขั้นสองในระดับประเทศ[4] เนื่องจากตอนนี้ไม่ใช่ฤดูกาลแข่ง เขาไม่มีงานอะไรจึงไม่ค่อยอยู่ที่แคมป์

เฮ่อเสี่ยวซวี่พยักหน้ารับคำ ฝ่ายฉีจุ้ยก้าวออกไปข้างนอกไม่กี่ก้าวก็หันกลับมา เขามองหน้าเฮ่อเสี่ยวซวี่แล้วพูดว่า “นี่เป็นการแข่งอย่างเป็นทางการครั้งแรกของ Youth หลังจากเข้ามาอยู่ในสโมสร นายใช้รางวัลแบบนี้เป็นเหยื่อล่อ บีบให้เขาเข้าร่วมการแข่งที่มีทีมระดับแนวหน้าเยอะขนาดนี้ ถ้าเขาแพ้ เตรียมวางแผนเรื่องปรับสภาพจิตใจหลังแข่งไว้ด้วย…”

“พวกเขาจะไม่ลงแข่งก็ย่อมได้ เพราะตอนแรกฉันไม่ได้วางแผนให้สโมสรของเราลงแข่งรอบนี้ด้วยซ้ำ อีกอย่างสภาพจิตใจที่พร้อมรับความท้าทายก็เป็นคุณสมบัติพื้นฐานที่นักแข่งอาชีพควรมี ถ้าแรงกดดันแค่นี้ยังรับไม่ได้ วันข้างหน้าถ้าส่งไปแข่งที่ญี่ปุ่น เกาหลีใต้ ยุโรป อเมริกาเหนือ เขาจะทำยังไง เอ่อ…” เฮ่อเสี่ยวซวี่เห็นฉีจุ้ยทำหน้าถมึงทึงก็หัวเราะแห้งแล้วรีบเปลี่ยนคำพูด “วางใจเถอะน่า เขาเป็นถึงลูกรักของโค้ชล่ายเชียวนะ ฉันไม่มีทางกล้าทำลายอนาคตของเขาอยู่แล้ว เดี๋ยวฉันจะไปอธิบายสถานการณ์ให้เขาเข้าใจแต่เนิ่นๆ โอเคไหม”

ฉีจุ้ยตอบเสียงเย็น “ทำให้จริงเถอะ”

 

**********

 

เที่ยงวันรุ่งขึ้น ฉีจุ้ยล้างหน้าแปรงฟันเสร็จก็นวดเบ้าตาที่ปวดแปลบอยู่เล็กน้อย จากนั้นหยิบแจ็กเก็ตเดินไปที่ห้องซ้อมชั้นสาม

“พี่ฉี” เฮ่อเสี่ยวซวี่อยู่ในห้องซ้อมก่อนแล้ว เขาถือเอกสารลงสมัครฉบับหนึ่งไว้ในมือพลางโบกไปมาให้ฉีจุ้ยเห็น “ฉันอธิบายให้ Youth ฟังแล้วนะว่าการแข่งรอบนี้มีที่มาที่ไปยังไง”

ฉีจุ้ยขมวดคิ้ว “เขาว่ายังไง”

“Youth ไม่ลังเลเลยแม้แต่นิดเดียว” เฮ่อเสี่ยวซวี่ยิ้ม “เขาบอกว่าจะลงแข่ง”

 

^[1] เฮ่อเสี่ยวซวี่เล่นคำเพื่อสื่อว่าปู่น่าน่าเป็นสมาชิกทีมที่เล่นคู่กับฉีจุ้ยมาเป็นเวลานาน เหมือนเป็นเมียหลวงที่แต่งงานเข้ามาคนแรก มีฐานะอยู่เหนือสมาชิกหรืออนุคนอื่นๆ

[2] คำเรียกรุ่นพี่ที่สนิทสนมกัน โดยใช้เรียกนำหน้าแซ่

[3] ในศาสนาคริสต์คำว่า ‘บาปกำเนิด’ หมายถึงบาปที่ติดตัวมนุษย์มาตั้งแต่เกิด ซึ่งตกทอดมาจากบาปที่อาดัมและเอวาก่อไว้ ในที่นี้ใช้เปรียบเทียบว่าในวงการเกม คนที่เล่นเกมไม่เก่งถือเป็นเรื่องที่ช่วยไม่ได้และไม่ได้รับการยอมรับ

[4] กระทรวงทรัพยากรมนุษย์และประกันสังคมของจีนมีการแบ่งระดับความชำนาญในวิชาชีพแต่ละด้านเป็นลำดับขั้นต่างๆ เพื่อเป็นเกณฑ์ชี้วัดและรับรองคุณสมบัติในการประกอบอาชีพ สำหรับอาชีพนักจิตวิทยาการปรึกษาจะแบ่งเป็นสามลำดับขั้น คือ ขั้นสาม ขั้นสอง และขั้นหนึ่ง แต่ในปัจจุบันขั้นสูงสุดที่เปิดสอบคือขั้นสอง จึงถือเป็นขั้นสูงสุดในสายอาชีพนี้