[ทดลองอ่าน] ฝ่ากฎรักต่างโลก ตอนที่ 10

ฝ่ากฎรักต่างโลก

 Law of a Different World 

异世之万物法则

 

焦糖冬瓜 เจียวถังตงกวา เขียน

BlueFeather แปล

 

นิยาย 3 เล่มจบ

 

  ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing 

…XOXO… 

มาดามโรส

ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์

 

———————————————————–

 

บทที่ 10

 

“บอสอู๋เหรอ” อู๋อวิ้นชะงักไปสองวินาทีก่อนจะระเบิดเสียงหัวเราะออกมา จนลืมบังคับพวงมาลัยรถ

โชคดีที่โจวอวี้ที่นั่งอยู่ด้านข้างเอื้อมมือมาจับพวงมาลัยไว้แทน ไม่อย่างนั้นรถคงพุ่งชนกับต้นไม้สักต้นไปแล้ว

“หลี่เชียน ไหน ๆ ก็มาถึงนี่แล้ว ทำชีวิตให้สนุกเข้าไว้ดีกว่าน่า”

อู๋อวิ้นว่าจบก็เปิดเพลง IT IS A HEARTACHE ในรถอย่างสบายอารมณ์

สำหรับหลี่เชียนและหานลี่ที่ยังหวาดผวาไม่หาย เพลงนี้ช่างเหมือนกับเสียงของปีศาจร้ายที่หลอนประสาทพวกเขาให้เป็นบ้าได้

จู่ ๆ โจวชิงที่หลับมาตลอดทางคิ้วพลันขยับไหวขึ้น ดอกเตอร์แดเนียลจึงฉีดยาระงับให้เขาทันที

“นายตื่นแล้ว” โจวอวี้ที่มองผ่านกระจกหลังพูดขึ้น

“เกิดอะไรขึ้นเหรอครับ แล้วเรามาถึงนิเบลุงเกนหรือยัง” โจวชิงคลึงศีรษะตัวเอง

“ถึงแล้ว การเดินทางสำรวจนิเบลุงเกนของเราเริ่มต้นก่อนกำหนดล่ะ” อู๋อวิ้นยิ้มพลางชูสองนิ้ว

“เราไม่ได้อยู่ในฐานเหรอครับ” โจวชิงมองออกไปนอกรถ

ท้องฟ้าเริ่มมืดสลัว แสงอาทิตย์กำลังจะลาลับขอบฟ้า ทำให้ทุกอย่างเริ่มตกอยู่ในความมืด

ยามกลางคืนเป็นช่วงเวลาที่แตกต่างจากตอนกลางวันโดยสิ้นเชิง รัตติกาลอันมืดมิดเป็นแหล่งรวมอันตรายชั้นดี

ดอกเตอร์แดเนียลอธิบายสถานการณ์ให้โจวชิงฟังอย่างใจเย็น

โจวชิงหลับตาลงและพ่นลมหายใจออกมา

“ถ้าสามารถเก็บตัวอย่างพืชที่นี่ได้คงจะดีไม่น้อย เสียดายที่ไม่ได้พกอุปกรณ์มา”

“อะไรนะ” หลี่เชียนมองไปที่โจวชิงอย่างแปลกใจ “นายไม่กลัวเลยหรือไง ตอนนี้เรากำลังตกอยู่ในอันตรายนะ! จะตายเมื่อไรก็ได้!”

“ตอนที่ตอบรับคำเชิญจากจวี้ลี่กรุ๊ป ผมก็เตรียมใจไว้แล้ว ถึงสถานการณ์ตอนนี้จะไม่ได้ดีที่สุด แต่มันก็ไม่ได้เลวร้ายที่สุดเช่นกัน” โจวชิงตอบ

หลี่เชียนมองโจวชิง เขาได้ยินมาว่าผู้ชายคนนี้เป็นนักวิชาการที่เก่งกาจมาก แต่สิ่งที่เขาศึกษาคือพืชไม่ใช่สัตว์ แถมตัวยังผอมมาก ร่างกายก็ดูเหมือนจะไม่แข็งแรงนัก

“นี่ไม่ใช่สถานการณ์เลวร้ายที่สุดตรงไหน” หลี่เชียนถามกลับ

“หนึ่ง พวกเรายังมีชีวิตอยู่ สอง พวกเราไม่ได้อยู่ตัวคนเดียว สาม เราได้รับการคุ้มครองจากเจ้าหน้าที่หน่วยพิเศษมากประสบการณ์สองคน…”

“เดี๋ยว ๆ คนที่มีประสบการณ์น่ะฉันคนเดียว ไม่รวมเขานะ” อู๋อวิ้นชี้ไปยังโจวอวี้ที่นั่งอยู่ด้านข้าง

โจวอวี้คล้ายกับจะไม่ได้ยินคำพูดนั้น ขณะที่โจวชิงพูดต่อ “สี่ เราฉีดยาระงับไปแล้ว ลดความเสี่ยงที่จะโดนสิ่งมีชีวิตโจมตีได้ถึงเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ภายในสี่สิบแปดชั่วโมง”

น้ำเสียงของโจวชิงทั้งกระจ่างใสและเรียบนิ่ง เส้นประสาทที่ตึงเครียดของหลี่เชียนจึงค่อย ๆ ผ่อนคลายลงอย่างน่าประหลาด

“พอได้ยินนายพูดอย่างนี้แล้ว ดูเหมือนสถานการณ์มันก็ไม่ได้แย่ขนาดนั้นจริง ๆ นั่นแหละ” หลี่เชียนถอนหายใจออกมา

“ก็แค่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์” อู๋อวิ้นกล่าวเตือน

ทันใดนั้นอู๋อวิ้นก็หยุดรถกะทันหัน

“หวังว่าโชคของเรา…จะยังไม่หมดนะ”

อู๋อวิ้นปิดไฟหน้ารถ

หลี่เชียนจับมือหานลี่แน่น ความตึงเครียดแผ่ปกคลุมไปทั่วทั้งคันรถ

ท่ามกลางความมืด พวกเขาพลันมองเห็นเงาร่างที่เคลื่อนไหวอย่างเอื่อยเฉื่อย

ยามที่เงาขาเป็นข้อปล้องขยับผ่านรถของพวกเขา คนทั้งหมดต่างเงียบสนิทไม่มีใครกล้าพูดหรือส่งเสียงอะไรออกมา

สัตว์ประหลาดสองหน้าแนบใบหน้าติดกับกระจกหน้ารถ เผยให้เห็นดวงตามากมายนับไม่ถ้วน

“ทารันทูล่าสองหัว” โจวชิงเอ่ยเสียงเบา

ชื่อของมันทำให้หลี่เชียนและหานลี่กอดกันกลม

ดอกเตอร์แดเนียลมองไปที่สัตว์ประหลาดแล้วอ้าปากค้าง

“ตามหลักแล้วทารันทูล่าสองหัวไม่ควรจะมาเดินอยู่ที่นี่” อู๋อวิ้นกำพวงมาลัย “โชคของฉันนี่มันห่วยจริง ๆ พับผ่าสิ”

ทารันทูล่าสองหัวคือสัตว์ที่มีความผิดปกติในสายตาของมนุษย์ พวกมันมีสมองสองอันในร่างเดียว สมองทั้งสองและร่างของมันสามารถสื่อสารถึงกันได้อย่างน่าอัศจรรย์

ทารันทูล่าสองหัวมีขาทั้งหมดสิบสองขา แต่ละขาล้วนคมกริบ สามารถแทงทะลุเหล็กธรรมดาได้อย่างง่ายดาย แตกต่างจากแมงมุมธรรมดาในโลกของพวกโจวอวี้ พวกมันมีสองเพศและผสมพันธุ์ในตัวเอง

“เจ้านี่จะกินพวกเราหรือเปล่า” ดอกเตอร์แดเนียลถาม

“ทารันทูล่าสองหัวเป็นสิ่งมีชีวิตระดับบีที่มีการมองเห็น ความหวาดกลัวที่ส่งออกมาจากเหยื่อทำให้สิ่งมีชีวิตของที่นี่สามารถตัดสินได้ว่าอีกฝ่ายเป็นเหยื่อของมันหรือไม่ เป็นการเปรียบเทียบว่าสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งกว่าจะไม่กลัวพวกมัน แต่ถ้าคุณหวาดกลัวและส่งสัญญาณนี้ให้พวกมันรู้ พวกมันก็จะเข้าใจว่าพวกมันแข็งแกร่งกว่าคุณและตัดสินว่าคุณเป็นเหยื่อ นั่นคือสัญชาตญาณของสิ่งมีชีวิตในนิเบลุงเกน พวกมันมีลำดับชั้นที่เข้มงวดกว่าโลกของเรามาก” อู๋อวิ้นตอบ

ทันใดนั้นทารันทูล่าสองหัวก็ยกขาขึ้นมาข้างหนึ่งกระแทกเข้าที่กระจกหน้ารถอย่างแรง จนตัวรถสั่นสะเทือนไปทั้งคัน

หานลี่หลับตาปี๋ฝังศีรษะเข้ากับอกของหลี่เชียน หลี่เชียนเองก็ก้มหน้าลง ตัวแข็งค้างไม่กล้าขยับเขยื้อนแม้แต่นิดเดียว

แรงของมันเยอะมาก แต่กระจกหน้ากลับไม่โดนกระแทกจนแตกอย่างที่นึกกลัว

“อย่าดูถูกจวี้ลี่กรุ๊ป ถ้าพวกยานพาหนะที่ใช้ออกภาคสนามโดนทุบเละได้ง่าย ๆ งานวิจัยอะไรก็ไม่ต้องทำกันแล้ว” อู๋อวิ้นสูดลมหายใจเข้า ขณะที่เขากำลังจะใช้ปืนกลเด็ดหัวพวกมัน ทารันทูล่าสองหัวก็พ่นของเหลวออกมาใส่ปากกระบอกปืนโดยที่ไม่มีใครคาดคิด

“แม่ง ไอ้ตัวนี้มันจะฉลาดเกินไปแล้ว!”

ของเหลวนั่นแข็งตัวอย่างรวดเร็วจนปากกระบอกปืนและแท่นหมุนถูกปิดตาย

“โชคของนายห่วยแตกชะมัด” โจวอวี้ว่า

“มัน…มันต้องการอะไร” ดอกเตอร์แดเนียลถาม “ในเมื่อพวกเราทุกคนไม่มีใครปล่อยกลิ่นความกลัวออกมา มันก็ต้องคิดว่าเราไม่ใช่เหยื่อสิ! แล้วทำไมมันถึงโจมตีเราล่ะ…”

“มันกำลังอยู่ในช่วงฤดูผสมพันธุ์” โจวชิงที่นั่งอยู่ข้างแดเนียลเอ่ยขึ้น

“อะไรนะ ช่วงฤดูผสมพันธุ์เหรอ”

“ลายตรงท้องของมันควรจะเป็นเส้นตรง แต่ตอนนี้เป็นลายคลื่นแสดงว่ามันมีไข่ และตอนนี้มันก็กำลังหาสารอาหารที่เหมาะสมมาวางไข่ ปริมาณโปรตีนของมนุษย์อย่างเราแตกต่างจากสิ่งมีชีวิตของที่นี่ เรียกได้ว่ามี ‘สารอาหาร’ อย่างมากสำหรับพวกมันทีเดียว” โจวชิงตอบ

“คุณรู้ได้ยังไง ไม่ใช่ว่าคุณวิจัยเรื่องพืชอยู่เหรอ” อู๋อวิ้นที่นั่งอยู่ด้านหน้าหันไปถาม

“ผมศึกษาสิ่งมีชีวิตทั้งหมดของนิเบลุงเกนมาแล้ว”

“คุณจำได้ด้วยเหรอเนี่ย” อู๋อวิ้นพูดอย่างไม่อยากจะเชื่อ เท้าของทารันทูล่าสองหัวกระแทกลงที่กระจกหน้ารถอีกครั้งจนเกิดเป็นเสียงดังสนั่นจนแทบจะทำให้คนหัวใจวาย แต่อู๋อวิ้นไม่คิดจะหันไปสนใจเลยสักนิด

“น้องชายฉันความจำดีมาก สิ่งไหนที่เขาได้อ่านไปแล้วครั้งหนึ่งจะไม่มีวันลืม” โจวอวี้ตอบ

“ตอนนี้ไม่ใช่เวลามาชื่นชมศาสตราจารย์โจวนะ หา…หาทางทำอะไรสักอย่างกับไอ้แมงมุมสองหัวนี้สักทีสิ!” หานลี่ร้องตะโกน

“เฮ้ อย่าส่งเสียงดังสิ ผมปวดหัวนะ” อู๋อวิ้นโบกปืนของตัวเองและนั่นก็ทำให้หานลี่เงียบลงทันที

“เราควรจะทำยังไง” โจวอวี้ถาม

“รอ ไว้มันเหนื่อยเมื่อไรเดี๋ยวมันก็ไปเองแหละ” อู๋อวิ้นคลำกระเป๋าตัวเอง ท่าทางคล้ายกับตั้งใจจะจุดบุหรี่สูบฆ่าเวลา

“ฮะ? ว่าไงนะ?” คนที่นั่งด้านหลังประสานเสียงร้องถามออกมา

“ไม่ต้องรอให้มันกระแทกทั้งคืนหรอก แค่กระแทกย้ำ ๆ ที่จุดจุดเดียวมากกว่าสามร้อยครั้งมันก็เจาะทะลุหน้าต่างรถได้แล้ว” โจวชิงกล่าว

“อะไรนะ” คนที่นั่งเบาะหลังร้องเสียงหลงออกมาอย่างพร้อมเพรียงกันอีกครั้ง

“ถอยรถ” โจวอวี้พูดอย่างเย็นชา

อู๋อวิ้นหัวเราะออกมานิดๆ “โอเค ฟังคู่หูฉันแล้วกัน”

รถพลันเร่งเครื่องขึ้นและถอยหลังไปอย่างรวดเร็ว

ทารันทูล่าสองหัวที่ไม่ทันได้ตั้งตัวล้มลงกับพื้น ทว่ามันก็ลุกขึ้นมาอย่างว่องไว

ฝีมือการขับรถของอู๋อวิ้นดีมากจริง ๆ ชนิดที่ว่าหมุนถอยหลังไปเกือบครึ่งโค้งก็ยังไม่ชนต้นไม้เลยสักต้น ขณะที่ข้างหน้ามีทารันทูล่าสองหัวไล่ตามมาอย่างดุเดือด

“ทำไมมันถึงยังไล่ตามเราอยู่อีกล่ะ เราไม่ได้กลัวมันแล้วไม่ใช่เหรอ”

“เป็นเพราะไข่ในท้องของมัน ถ้ามันหาสารอาหารให้ไม่ได้ ไข่ของมันจะตาย พวกเราที่ไม่ได้ปล่อยกลิ่นความกลัวออกมาแต่ก็ไม่ได้แสดงพลังที่เหนือกว่าให้มันเห็น ในสายตาของทารันทูล่าสองหัว ถึงจะเสี่ยงแต่ก็น่าลอง” โจวชิงยกมือขึ้นจับราวที่ติดอยู่กับหลังคารถ

“บอกแล้วว่าลดความเสี่ยงได้แค่เจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์! ส่วนตอนนี้เราก็อยู่ในสามสิบเปอร์เซ็นต์ที่เหลือในฤดูผสมพันธุ์ของสิ่งมีชีวิตแบบมัน!” ดูเหมือนชีวิตและความตายจะไม่ได้อยู่ในสายตาของอู๋อวิ้นเลย

ทารันทูล่าสองหัวที่เกรี้ยวกราดจนแทบไม่ระวังสิ่งใด ชนกระแทกต้นไม้โบราณจนสั่นคลอน

“ปกป้องดูแลลูกของตัวเอง ไม่ว่าจะโลกของเราหรือที่นี่ ดูเหมือนจะไม่ได้มีความแตกต่างกันเลย” ดอกเตอร์แดเนียลทอดถอนใจ

“ถ้าอย่างนั้นเราก็ทำได้แค่เพียงรอจนกว่าไข่ของมันจะตายงั้นเหรอ” หานลี่กัดฟันถาม

อู๋อวิ้นไม่มีเวลาตอบเธอ เขาฉวยโอกาสตอนที่ทารันทูล่าสองหัวยังไม่หันกลับมา กลับรถก่อนจะเหยียบคันเร่งจมมิดพุ่งทะยานออกไป

ทารันทูล่าสองหัวยังไม่ยอมแพ้ ไล่ตามหลังมาอย่างสุดชีวิตด้วยความเร็วที่มากกว่าเดิม เพื่อแยกแยะสิ่งกีดขวางด้านหน้าอู๋อวิ้นจึงเปิดไฟหน้ารถขึ้นมาอีกครั้ง

รถทั้งคันกระแทกกระทั้นไปตามเส้นทางและแล่นไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว ตามกิ่งก้านที่สูงขึ้นไปของต้นไม้โบราณมีบางสิ่งคล้ายกับเมือกสีอำพันแขวนอยู่ ยามที่ถูกแสงไฟจากรถส่องผ่านก็พลันเผยให้เห็นใบหน้าที่ว่างเปล่าฝังอยู่ภายใน เจ้าสิ่งนั้นก็คือของเหลวที่ทารันทูล่าสองหัวหลั่งออกมาห่อตัวมนุษย์ โดยร่างทุกร่างล้วนมีไข่ของทารันทูล่าสองหัวติดอยู่เพื่อดูดซับสารอาหาร

“ฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้น! ฉันไม่อยากเป็นอย่างนั้น!” หานลี่กรีดร้องออกมาราวกับคนเสียสติ

“ทำให้เธอหุบปากทีเถอะ!” อู๋อวิ้นตะโกน

“ไม่มีเวลา” โจวอวี้ตอบ

บนร่างของคนเหล่านั้นยังสามารถมองเห็นเสื้อคลุมนักวิจัยหรือชุดลายพรางได้เลือนราง

คาดว่าหลังจากที่ฐานระเบิด พวกเขาคงคิดจะผ่านป่าโบราณแห่งนี้ไปยังฐานที่ใกล้ที่สุด ทว่าพวกเขาดันโชคร้ายต้องมาเจอกับทารันทูล่าสองหัวและตกเป็นสารอาหารสำหรับการขยายเผ่าพันธุ์ของมันเสียก่อน

ทันทีที่ทารันทูล่าสองหัวเคลื่อนเข้ามาใกล้พวกเขามากขึ้น มันก็พ่นของเหลวออกมาใส่ล้อหลัง

รถยนต์ส่งเสียงดังตูมและหยุดชะงักทันที

“บ้าเอ๊ย!” อู๋อวิ้นสบถออกมาเสียงไม่ดังนัก

ชั่วเวลานั้นโจวอวี้พลันเปิดประตูรถ ในขณะที่ทารันทูล่าสองหัวแสยะเขี้ยวมาถึงประตูที่เปิดกว้างพอดี เขาก็ชักปืนที่เหน็บอยู่ตรงเอวออกมารัวยิงใส่มันไม่ยั้ง

ทารันทูล่าสองหัวที่ถูกยิงส่งเสียงกรีดร้อง ก่อนโจวอวี้จะปิดประตูกลับเข้าไปในรถ น้ำเหลืองของมันพุ่งออกมาชนิดที่เรียกได้ว่าเฉียดตัวโจวอวี้ไปแค่เส้นยาแดงผ่าแปด

ทุกสิ่งทุกอย่างพลันตกอยู่ในความเงียบ

อู๋อวิ้นหันหน้าไปมองโจวอวี้ที่อยู่ด้านข้าง เห็นอีกฝ่ายเก็บปืนกลับเข้าไปในซองข้างเอว

ปืนนั้นเป็นปืนที่อู๋อวิ้นพบในฐานที่ถูกทำลายไปแล้ว เขากับโจวอวี้แบ่งกันพกคนละกระบอก โดยตัวกระสุนเป็นนิวโรทอกซินที่ทำขึ้นมาเป็นพิเศษ

ทารันทูล่าสองหัวสิ้นฤทธิ์ พวกมันทิ้งตัวลงที่ท้ายรถอย่างเหมาะเจาะ หนวดยั้วเยี้ยมากมายนับไม่ถ้วนภายในปากที่อ้าออกกว้างแนบชิดติดกระจกหลัง

ดอกเตอร์แดเนียลเบี่ยงตัวบังโจวชิงไว้ “อย่าหันไปมอง ศาสตราจารย์โจว”

หลี่เชียนยกมือขึ้นปิดปากตัวเองเพื่อกลั้นน้ำดีที่ตีขึ้นมาถึงคอ

“เฮ้ ๆ จะบอกให้นะ…ถ้าพวกนายคนไหนอยากอ้วกละก็ ออกไปข้างนอกโน่น” อู๋อวิ้นโบกปืนของตัวเองขึ้นขู่อีกครั้ง

หลี่เชียนจำต้องกลืนสิ่งที่จุกอยู่ในลำคอกลับลงไป