เมื่อผมเป็นเจ้าของสวนสัตว์我开动物园那些年 ลาเหมียนฮวาถังเตอะทู่จื่อ เขียน拉棉花糖的兔子 Himazan แปล ติดตามกำหนดการวางขายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing…XOXO…มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ +++++++++++++++++++ 1 ยามเช้าตรู่ ไอหมอกบางๆ ปกคลุมยอดเขาไหเจี่ยวและบริเวณที่อยู่ใกล้เคียงราวกับจมอยู่ท่ามกลางทะเลเมฆ สิ่งอำนวยความสะดวกต่างๆ กลางสวนสาธารณะไหเจี่ยวที่ตั้งอยู่ระหว่างเนินเขาและพื้นที่ราบนั้นก็ปรากฏออกมาจากพุ่มไม้น้อยใหญ่ให้เห็นเป็นบางส่วน สิ่งก่อสร้างเหล่านี้คงอยู่มาราวๆ ยี่สิบปี ทำให้สวนสาธารณะแห่งนี้กลายเป็นสถานที่ที่สร้างความทรงจำในวัยเด็กให้กับชาวตงไห่ไม่น้อย และในตอนนี้ก็มีมาผู้เยี่ยมชมอยู่เพียงไม่กี่คน ต้วนเจียเจ๋อลากกระเป๋าเดินทางมาหยุดอยู่ที่หน้าสวนสาธารณะ เขากวาดสายตามองไปยังชิงช้าสวรรค์ จากนั้นก็ละสายตามองไปที่ลุงยามซึ่งกำลังนอนอ้าปากหาวอยู่ และในที่สุดก็เบนสายตามองไปที่สวนสัตว์ไหเจี่ยวที่ทั้งเล็กและทรุดโทรมซึ่งอยู่ห่างออกไปไม่ถึงร้อยเมตร บนใบหน้าที่งดงามเผยให้เห็นถึงสีหน้าที่ยากเกินจะบรรยายออกมา ถึงแม้พวกเขาจะเรียกที่นี่ว่า “ไหเจี่ยว” แต่สวนสัตว์แห่งนี้ก็ไม่ได้มีความเกี่ยวข้องอะไรกับสวนสาธารณะไหเจี่ยวเลยสักนิดเดียว ต้วนเจียเจ๋อจำได้รางๆ ว่าสวนสัตว์แห่งนี้สร้างขึ้นยังไม่ถึงห้าปี และเป็นของเอกชน ส่วนชื่อก็ตั้งตามความนิยมของสวนสาธารณะไหเจี่ยว สื่อท้องถิ่นได้มีการประชาสัมพันธ์สวนสัตว์แห่งนี้อยู่หลายต่อหลายครั้ง แต่ดูเหมือนว่าการบริหารงานจะไปได้ไม่สวย ธุรกิจเลยไม่เดินหน้าไปไหน และต้วนเจียเจ๋อเองก็เป็นเหมือนกับคนส่วนใหญ่ที่ไม่เคยมีประสบการณ์ด้านนี้ พอมองดูแล้วในขณะนี้ก็ไม่มีพนักงานให้เห็นเลยแม้แต่คนเดียว แผ่นป้ายปกคลุมไปด้วยฝุ่นละออง ประตูใหญ่—ซึ่งชื่อที่ถูก ควรเรียกว่า “ประตูเล็ก” มากกว่า ก็มีสนิมขึ้นเกรอะกรัง ด้านหน้าประตูเต็มไปด้วยเศษกิ่งไม้และใบไม้แห้งกองอยู่เต็มพื้น ยิ่งไปกว่านั้นตามมุมกำแพงก็ยังมีหยากไย่เต็มไปหมด สมกับที่ว่า “บริหารได้แย่” สามคำนี้จริงๆ ในขณะที่ต้วนเจียเจ๋อกำลังคิดว่านอตบนป้ายแผ่นนั้นมันหลวม “โครม” เสียงป้ายร่วงตกลงมาบนพื้น ฝุ่นฟุ้งกระจายไปทั่ว ทำให้ฉากที่อยู่ตรงหน้าดูเศร้าสลดยิ่งกว่าเดิมเข้าไปอีก ต้วนเจียเจ๋อ “…” […]
