Author Archives: AMARINBOOKS TEAM

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล “เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่” เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม้และนั่งลง เห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา “ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง” “ต้องไม่เลวอยู่แล้ว” เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ “นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า” เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า “อืม” อย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นถามต่อ “เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียนปั๋วด้วยกระมัง ที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว” เซียวฉือเหย่ย้อนถาม “นาง?” เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจ เซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าว เซียวฟางซวี่หรี่ตา “เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ” เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงง จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง “เซียวฉือเหย่!” เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง” เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง “เป็นผู้ชาย!” “หา?” เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิด ถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง “ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!” แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความหม่นหมองเมื่อวานออกไป เจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย “บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!” พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล “เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่” เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม้และนั่งลง เห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา “ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง” “ต้องไม่เลวอยู่แล้ว” เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ “นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า” เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า “อืม” อย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นถามต่อ “เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียนปั๋วด้วยกระมัง ที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว” เซียวฉือเหย่ย้อนถาม “นาง?” เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจ เซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าว เซียวฟางซวี่หรี่ตา “เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ” เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงง จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง “เซียวฉือเหย่!” เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง” เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง “เป็นผู้ชาย!” “หา?” เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิด ถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง “ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!” แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความหม่นหมองเมื่อวานออกไป เจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย “บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!” พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล “เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่” เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม้และนั่งลง เห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา “ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง” “ต้องไม่เลวอยู่แล้ว” เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ “นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า” เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า “อืม” อย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นถามต่อ “เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียนปั๋วด้วยกระมัง ที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว” เซียวฉือเหย่ย้อนถาม “นาง?” เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจ เซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าว เซียวฟางซวี่หรี่ตา “เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ” เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงง จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง “เซียวฉือเหย่!” เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง” เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง “เป็นผู้ชาย!” “หา?” เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิด ถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง “ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!” แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความหม่นหมองเมื่อวานออกไป เจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย “บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!” พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล “เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่” เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม้และนั่งลง เห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา “ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง” “ต้องไม่เลวอยู่แล้ว” เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ “นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า” เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า “อืม” อย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นถามต่อ “เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียนปั๋วด้วยกระมัง ที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว” เซียวฉือเหย่ย้อนถาม “นาง?” เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจ เซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าว เซียวฟางซวี่หรี่ตา “เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ” เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงง จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง “เซียวฉือเหย่!” เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง” เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง “เป็นผู้ชาย!” “หา?” เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิด ถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง “ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!” แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความหม่นหมองเมื่อวานออกไป เจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย “บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!” พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล “เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่” เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม้และนั่งลง เห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา “ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง” “ต้องไม่เลวอยู่แล้ว” เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ “นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า” เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า “อืม” อย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นถามต่อ “เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียนปั๋วด้วยกระมัง ที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว” เซียวฉือเหย่ย้อนถาม “นาง?” เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจ เซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าว เซียวฟางซวี่หรี่ตา “เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ” เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงง จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง “เซียวฉือเหย่!” เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง” เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง “เป็นผู้ชาย!” “หา?” เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิด ถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง “ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!” แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความหม่นหมองเมื่อวานออกไป เจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย “บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!” พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> […]

เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล “เกราะแขนอันนั้นไม่เลวนี่” เซียวฟางซวี่เหยียบราวกั้นไม้และนั่งลง เห็นเซียวฉือเหย่หันกลับมา จึงเบี่ยงตัวมองสีหน้าของเขา “ทำจากที่ใด ไม่ใช่แบบของฉี่ตง” “ต้องไม่เลวอยู่แล้ว” เซียวฉือเหย่ทำท่าเหมือนกำลังพูดความลับ “นั่นเป็นยันต์คุ้มภัยของข้า” เซียวฟางซวี่ตอบรับว่า “อืม” อย่างไม่ใส่ใจนัก จากนั้นถามต่อ “เป็นคนที่ใด คงมิได้ถูกเจ้าพาไปอยู่ค่ายเปียนปั๋วด้วยกระมัง ที่นั่นมีแต่ผู้ชายหยาบกระด้าง นางอายุเท่าไรแล้ว” เซียวฉือเหย่ย้อนถาม “นาง?” เซียวฟางซวี่ฟังไม่เข้าใจ เซียวฉือเหย่ถอยไปหลายก้าว เซียวฟางซวี่หรี่ตา “เจ้าคงมิได้พาบุตรสาวสกุลฮวากลับมาด้วยหรอกนะ” เซียวฉือเหย่ถอยหลังต่อไป พอเห็นบิดาทำหน้างุนงง จู่ๆ เขาก็หัวเราะออกมา มือปลดดาบหลางลี่และโยนไปด้านข้าง “เซียวฉือเหย่!” เซียวฟางซวี่ตระหนักถึงความผิดปกติ “เจ้าบอกข้ามาตามตรง” เซียวฉือเหย่พลันพูดเสียงดัง “เป็นผู้ชาย!” “หา?” เซียวฟางซวี่สงสัยว่าตัวเองฟังผิด ถึงกับเอียงหูฟังอีกครั้ง “ข้าหาผู้ชายกลับมาให้ท่าน!” แสงแดดสาดส่องใบหน้าเซียวฉือเหย่ ขับไล่ความหม่นหมองเมื่อวานออกไป เจ้าหนุ่มผู้นี้นิสัยเสียยิ่งนัก ตะโกนอย่างท้าทาย “บุรุษที่งดงามที่สุดในต้าโจวก็คือภรรยาข้า!” พูดจบก็ไม่รอให้เซียวฟางซวี่ตอบ หันหลังโกยอ้าวทันที —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> […]

THE WITCHER IV หอคอยนางแอ่น / THE TOWER OF SWALLOW Andrzej Sapkowski เขียน ธนพร ภู่ทอง แปล ติดตามการวางจำหน่ายได้ที่เพจ แพรวสำนักพิมพ์ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)    เขามาเยือนดุนดาเรกลางราตรี โดยที่มีวิทเชอร์สาวเป็นเป้าหมาย หมู่บ้านล้วนถูกพวกมันล้อมเอาไว้ และปิดตายด้วยรั้วกั้นทุก ๆ ด้าน   เป้าหมายคือใช้กลโกงจับตัวนาง แต่แผนพรางที่วางไว้กลับไร้ผล ก่อนอรุณเบิกฟ้าบนถนน เหล่าโจรปล้นต่างถูกฆ่าทั้งสามโหล   บทเพลงขอทานเกี่ยวกับเหตุฆาตกรรมหมู่อันแสนน่าสะพรึงกลัวซึ่งเกิดขึ้นที่หมู่บ้านดุนดาเรในคืนก่อนวันซาวิน     “ข้าบันดาลให้ได้ทุกสิ่งที่เจ้าปรารถนา” หมอดูกล่าว “ทั้งทรัพย์สินเงินทอง พลังอำนาจ และอิทธิพล ทั้งชื่อเสียง และชีวิตอันยืนยาวและผาสุก จงเลือกเสีย”             “ข้าไม่ต้องการทรัพย์สินเงินทองหรือชื่อเสียงใด ๆ ไม่ต้องการพลังอำนาจหรืออิทธิพล” วิทเชอร์สาวตอบกลับ “ข้าปรารถนาแค่เพียงม้าที่ว่องไวและมีสีดำราวกับลมพายุในยามค่ำคืน ข้าปรารถนาแค่เพียงดาบที่เจิดจ้าและคมกริบราวกับแสงจันทร์ ข้าอยากควบม้าสีดำของข้าท่องไปทั่วโลก ผ่านราตรีกาลสีดำทะมึน ข้าอยากทุบทำลายพลังอำนาจแห่งความชั่วร้ายและความมืดมิดด้วยดาบประกายแสงของข้า นี่แหละคือสิ่งที่ข้าต้องการ”             “ข้าจะมอบม้าตัวหนึ่งให้กับเจ้า เป็นม้าที่มีดำทะมึนยิ่งกว่าราตรีและรวดเร็วยิ่งกว่าลมกลางคืนเสียอีก” […]

《妻恩浩蕩》 โฉมตรูคู่หทัย   จี้ชิว เขียน เหมยชมจันทร์ & เชาว์เหลียน แปล   — โปรย — เฟิงจื่ออี จากเด็กหญิงตัวน้อยในครอบครัวที่กุมความลับบางอย่างจนถูกปองร้าย ต้องกลายสถานะมาเป็นหญิงรับใช้ของ ฉีเทียนเฮ่า เจ้าเมืองจูเช่ว์ วันเวลาในจวนเหล่านั้นนางอยู่เย็นเป็นสุข ด้วยทุกคนในจวนรักนางประหนึ่งคนในครอบครัวเดียวกัน แต่แล้ววันหนึ่งเพื่อช่วยขจัดภัยพาลและตามล่าหาสมบัติ เพลงกล่อมเด็กที่มารดาเคยสอนร้องครั้งเยาว์วัยกลับกลายเป็นลายแทงขุมทรัพย์!   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   4   “ไม่นะ! ข้าไม่อยากถูกขายเข้าหอคณิกา…ปล่อยข้า! คนที่ติดเงินท่านคือพ่อเลี้ยงของข้า ไม่ใช่ข้า…ท่านรีบปล่อยข้านะ…อย่าลากข้า…” ในเมืองที่มีผู้คนพลุกพล่าน จู่ๆ ก็มีเสียงร่ำไห้อย่างตื่นตระหนกของสตรีดังขึ้น เสียงดังลั่นทำให้ผู้คนหยุดเดินพร้อมกับถามเซ็งแซ่ว่าเกิดเรื่องใดขึ้น เห็นเพียงชายฉกรรจ์วัยกลางคนกำยำล่ำสัน ใบหน้าเต็มไปด้วยรอยเหี่ยวย่นผู้หนึ่งทำท่าทางคล้ายหิ้วลูกไก่ เขาใช้แขนที่หนาราวกับท่อนไม้ฉุดกระชากแม่นางที่สวมเสื้อผ้าเก่าๆ ขาดๆ และร้องไห้น้ำตานองหน้าให้เดินตามเขาไปข้างหน้า แม้ผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาจะชี้ไม้ชี้มือไปยังชายฉกรรจ์ ทว่ากลับไม่มีผู้ใดยอมออกหน้าขัดขวางพฤติกรรมเลวทรามของชายดุร้ายผู้นั้นสักคน “จะร้องหาอันใด! ติดหนี้ก็ต้องคืน นี่ยุติธรรมที่สุดแล้ว เจ้าตามข้าไปดีๆ จะได้ไม่ต้องเจ็บตัว เป็นหญิงคณิกาแล้วทำไม จะได้มีเงินมีทองใช้ ดีออกจะตาย […]

《妻恩浩蕩》 โฉมตรูคู่หทัย   จี้ชิว เขียน เหมยชมจันทร์ & เชาว์เหลียน แปล   — โปรย — เฟิงจื่ออี จากเด็กหญิงตัวน้อยในครอบครัวที่กุมความลับบางอย่างจนถูกปองร้าย ต้องกลายสถานะมาเป็นหญิงรับใช้ของ ฉีเทียนเฮ่า เจ้าเมืองจูเช่ว์ วันเวลาในจวนเหล่านั้นนางอยู่เย็นเป็นสุข ด้วยทุกคนในจวนรักนางประหนึ่งคนในครอบครัวเดียวกัน แต่แล้ววันหนึ่งเพื่อช่วยขจัดภัยพาลและตามล่าหาสมบัติ เพลงกล่อมเด็กที่มารดาเคยสอนร้องครั้งเยาว์วัยกลับกลายเป็นลายแทงขุมทรัพย์!   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   5   คุณชายใหญ่…คำเรียกขานที่ห่างหายไปนาน ในที่สุดใจของฉีเทียนเฮ่าก็รู้สึกว่ากลับถึงบ้านสักที หลังเขารับตำแหน่งเจ้าเมือง ช่วงแรกคนในครอบครัวยังไม่ได้เปลี่ยนคำเรียกขาน ทว่านานวันเข้าทุกคนก็เปลี่ยนคำเรียกขานเขาเกือบหมด แม้แต่คนที่ไม่เต็มใจเรียกที่สุดอย่างอนุฟาง เมื่อเจอเขาก็ต้องเรียกอย่างเคารพว่า “ท่านเจ้าเมือง” อย่างเลี่ยงมิได้เช่นกัน มีเฟิงจื่ออีเพียงผู้เดียวที่ยังทำตัวเสมอต้นเสมอปลาย ยามอารมณ์ดีนางจะเรียกเขาว่า “ท่าน ท่าน ท่าน” ไม่หยุด ยามห่างเหินจะเรียกอย่างประชดประชันว่า “คุณชายใหญ่” ส่วนยามโกรธนางจะเรียกเขาทั้งชื่อและแซ่ว่า “ฉีเทียนเฮ่า” เขาอดคาดการณ์มิได้ว่านางจะเรียกชื่อของเขาเมื่อใด แม้เขาจะดีใจที่ได้พบกันอีกครั้งหลังห่างกันไปเนิ่นนาน แต่เมื่อนัยน์ตาสุกใสที่เต็มไปด้วยความขุ่นเคืองจ้องมองมา ก็มิได้สบายใจเท่าใดนัก […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   — โปรย — การย้ายบ้านออกมานอกเขตกำแพงแกร่งกร้าวของฐานที่มั่น ตะวันตกเฉียงใต้ ทำให้ทีมโอตาคุต้องผจญกับโลกกว้างใหญ่ ที่ถึงจะมีอิสรภาพ แต่ก็มีอุปสรรค และบททดสอบมากมายรออยู่ ไหนจะสัตว์กลายพันธุ์แปลกๆ ที่สื่อสารกันไม่เข้าใจ ไหนจะกลุ่มคนที่จ้องจะหาประโยชน์เอารัดเอาเปรียบ ไหนจะความหลงระเริงส่วนตัว พากันเล่นสนุกกันอย่างเมามัน… เอ๋ มันเกิดอะไรกันขึ้นกับทีมโอตาคุกันล่ะเนี่ย! ชาติที่แล้วหลัวซวินใช้เวลาร่วมสิบปี เก็บเกี่ยวประสบการณ์ ในยุควันสิ้นโลกมาพลิกชะตาชีวิตของชาตินี้ได้ใหม่ แต่ความเปลี่ยนแปลงที่ส่งผลกระทบต่อๆไป ทำให้หลายเหตุการณ์ ต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง แต่การฝ่าฟันอุปสรรคร่วมกับทีมโอตาคุ หลายต่อหลายครั้งได้พิสูจน์ให้เขามั่นใจแล้วว่า อนาคตข้างหน้าจะเป็นอย่างไร… ก็มาดิค้าบ~   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 220 ธรรมชาติของโอตาคุ   นี่แหละโอตาคุขนานแท้   แม้ในอาคารที่เหลือจะมีสินค้ากระจายเกลื่อนกลาด แต่กลับยังเจอของสภาพดีอยู่จำนวนไม่น้อย ยิ่งไปกว่านั้นพวกเขายังเจอโกดังหลังห้างนี้อีกด้วย พวกหลี่เถี่ยชอบเก็บตุนให้เยอะๆ ไว้ก่อนอยู่แล้ว เพราะคิดเสมอว่าถ้าเกิดวันหน้ามีอุปกรณ์ชิ้นไหนเสีย จะได้มีสำรองไว้เปลี่ยนได้ ดังนั้นจึงพยายามหอบทุกอย่างไปยัดขึ้นรถให้ได้มากที่สุด! จวบจนพวกเขาขนกล้องวงจรปิดและอุปกรณ์อิเล็กทรอนิกส์ต่างๆ ไปได้เยอะพอสมควรแล้ว จึงรีบตรงไปยังชั้นใต้ดินชั้นหนึ่งของอาคารใหญ่อีกแห่งเพื่อหยิบโทรศัพท์มือถือมาอีกหลายเครื่อง รวมถึงเครื่องเล่นเกมต่างๆ หลากหลายรูปแบบกลับไปด้วย […]