Author Archives: AMARINBOOKS TEAM

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 6 พอโดนแสงอาทิตย์มากเข้าก็อ่อนเพลีย จากที่มองนอกหน้าต่างอยู่ก็เผลอหลับพิงขอบหน้าต่างสัปหงก มีมือยื่นมาดึงตัวผมที่นอนแนบหน้าต่างอยู่ให้นั่งตรง ๆ อย่างระมัดระวังทำให้ผมลืมตา แล้วก็เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้น “ผมไม่ได้หลับนะครับ” “เช็ดน้ำลายก่อนค่อยพูด” ผมเช็ดขอบปากทันที แต่ไม่มีคราบน้ำลายเปื้อนเหมือนที่เขาพูด คนขี้โกหก ผมมองค้อนเล็กน้อย แล้วก็เหยียดแขนบิดขี้เกียจ “กินข้าวก่อนออกมาก็เลยง่วงน่ะครับ” “น่าจะนอนพักสักงีบ จะออกมาเลยทำไม…” แม้จะพูดเหมือนตำหนิแต่ก็มีความเป็นห่วงอยู่ในนั้น เป็นเพราะผมไม่สบายหรือเปล่า ไม่ว่าจะปวดหัวหรือเจ็บเท้า แต่ยังไงซะคนป่วยก็คือคนป่วย ผมกลั้นยิ้มที่กำลังจะเผยออกมาแล้วมองผู้ชายคนนั้น ทั้ง ๆ ที่เป็นห่วงผมมากขนาดนี้แต่ทำไมบางทีเขาก็โมโหใส่ผมโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ตัวผมก่อนความจำเสื่อมเคยทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ตัวผมที่อายุยังน้อยและไม่ค่อยมีความคิดเป็นผู้ใหญ่เคยยั่วโมโหจนเขาหมดความอดทนหรือเปล่า ผมเคยนิสัยเสียขนาดนั้นเลยเหรอ พอผมเอียงคอก็ถึงกับเบิกตากว้างเพราะเห็นภาพที่อยู่ด้านหลังผู้ชายคนนั้น ผมบอกเขาไปว่าเป็นหมู่บ้านไหน อยู่แถวไหน แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน แล้วระหว่างที่ผมผล็อยหลับไปชั่วขณะ เขาก็จอดรถตรงที่ที่ผมตั้งใจชวนมาได้อย่างถูกต้อง “เอ่อ…” ผมตกใจแล้วก็สับสนจนพูดไม่ออก ผู้ชายคนนั้นยิ้มเหมือนอ่านความคิดผมออก […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 5 ตึก ตึก ตึก ตึก แม่เดินและขยับตัวราวกับว่ากำลังเต้นรำอยู่บนเวทีที่มืดมิด แม่ใส่รองเท้าสีแดง ทั้งกระโดดขึ้นสูง ทั้งกางขากว้างแล้วกระโดดไปด้านหน้า ผมหยิกของแม่พลิ้วไหวไปพร้อมกับกระโปรงลายดอกไม้ แม่กำลังร้องไห้ ทุกครั้งที่น้ำตาไหล เครื่องสำอางที่ทาทับอยู่บนหน้าขาว ๆ ของแม่ก็จะเยิ้มเหลือเป็นคราบที่ดูไม่สวยงาม น้ำตาไหลลงมาเป็นสีดำ แม่ขยับปากเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง ประกบมือเหมือนกำลังขอพร จากนั้นก็อ้าแขนสองข้างออกกว้างและตะโกนเหมือนมีความปรารถนาบางอย่าง แต่ไม่มีเสียงออกมาจากปากของแม่เลย แสงไฟบนเวทีสว่างขึ้น แสงสปอตไลต์ส่องมาจากทางด้านหลังของแม่ไม่ใช่จากบนเวที เงาของแม่ยาวขึ้น เงาสีดำยาวขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่สิ้นสุดจนมาถึงปลายเท้าของผม แล้วผมก็ได้รู้ว่าแสงไฟสว่างจ้าที่ส่องแม่อยู่นั้นไม่ใช่สปอตไลต์ แต่เป็นไฟหน้ารถยนต์ หนีไป แม่ตะโกน หนีไป! เสียงตะโกนที่เหมือนเสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของแม่ที่อ้ากว้าง ผมกับแม่อยู่ห่างกันแค่ประมาณสองก้าว แม่กำลังวิ่งเข้ามาหาผม แต่ไม่ว่ายังไงระยะห่างระหว่างผมกับแม่ก็ไม่น้อยลงเลย หนีไป! น้ำตาของแม่ล่องลอยในอากาศ […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 4 เมื่อได้มองอีกทีบ้านของเขาก็น่าทึ่งจริง ๆ ตอนออกมาฟ้ายังมืดอยู่เลยไม่รู้ แต่พอสว่างถึงเห็นความหรูหราของสวนในบ้านเขาเต็มตา ต้นไม้ในสวนได้รับการบำรุงอย่างดี สนามหญ้าก็ดูเหมือนไม่มีวัชพืชสักต้น ทางเดินในสวนไม่มีใบไม้ร่วงสักใบ ถ้าจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่มีสวนที่ดูแลดีอย่างนี้ ก็ต้องมีเงินมากพอถึงขนาดที่จ้างคนดูแลสวนสักสองคนแล้วก็ยังมีเงินเหลือเฟือ “ดูแลสวนดีมากเลยนะครับ” “เพราะคุณพ่อชอบ” เขาพูดต่ออีกว่า “ไร้ประโยชน์” “ที่บ้านผมก็มีสวนเหมือนกัน แต่แน่นอนว่าไม่กว้างขนาดนี้ แม่ชอบสวนนั้นมาก ตอนไปดูบ้านก่อนที่จะย้ายบ้านเมื่อประมาณสิบปีก่อน แม่ชอบสวนมาก ต่อให้ราคาเกินกำลังนิดหน่อยก็อยากซื้อ พ่อเหมือนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ แต่แม่ดูแลตกแต่งสวนอย่างดีก็เลยมีดอกไม้กับต้นไม้เล็ก ๆ เยอะมาก แม่ปลูกต้นไม้ใหญ่ไว้หนึ่งต้นเพื่อเป็นที่ระลึกในการย้ายบ้านด้วยครับ ต้นใหญ่มาก” ระหว่างเดินผ่านสวนเขาไม่ตอบอะไรแต่ก็ตั้งใจฟังที่ผมพูด สิ่งที่เป็นเครื่องยืนยันก็คือเขาพยักหน้าเป็นระยะขณะที่ผมพูด “ตรงโน้นคือบ้านหลักเหรอครับ” “ถูกต้อง ตรงโน้นคือบ้านหลัก ส่วนทางนี้คิดซะว่าเป็นบ้านรองก็ได้” “แล้วใครอยู่ที่บ้านหลักเหรอครับ” “คุณพ่อ พี่ชายกับภรรยาของพี่ แล้วก็คนใช้” คิดอยู่เหมือนกันว่าคงจะต้องมีคนงานประมาณสามหรือสี่คนเพื่อดูแลบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 3 เมื่อสี่ปีก่อนผมก็เคยยืนมองแม่จากตรงนี้หรือเปล่า สุสานของแม่เป็นเนินขึ้นมา ไม่มีทางมองออกเลยว่าเป็นหลุมศพของแม่จริง ๆ หรือเปล่า ถ้าไม่ใช่เพราะตัวอักษรสามตัว ‘คิมซุกจา’ ที่อยู่บนป้ายหลุมฝังศพ ก็คงไม่รู้ว่าเป็นสุสานของแม่ สุสานไม่ได้รับการดูแลให้เรียบร้อย บอกให้รู้ว่าไม่เคยมีคนแวะเวียนมาเลย ผมจ้องมองสุสานที่มีวัชพืชขึ้นสูงยื่นออกมาเงียบๆ หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก จึงสูดหายใจเข้าลึกจนหน้าอกพองตัวแล้วหายใจออก แต่ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมาจนน่าแปลกใจ เพราะอะไรกันนะ ทั้ง ๆ ที่เจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกฉีกกระชากขนาดนี้ แต่ทำไมน้ำตาไม่ไหลออกมา แม้จะคิดว่าน่าแปลก แต่ก็ไม่รู้เหตุผล ไม่รู้สึกเลยว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเรื่องจริง อย่างน้อยที่ที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ เวลานี้ ก็ไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับผม “สงสัยสมองผมจะมีปัญหาจริง ๆ ละมังครับ” ผมพูดกับผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังโดยไม่พูดอะไรสักคำมาตลอดทาง หลังพาผมออกมาจากโรงพยาบาลแล้วก็ให้ผมขึ้นรถเพื่อพามาที่นี่โดยไม่ได้บอกก่อนว่าจะไปไหน ถึงเขาจะดูหงุดหงิดแล้วก็เหนื่อยหน่ายกับคำร้องขอที่กะทันหันและคำพูดไร้สาระของผมที่ต่อเนื่องมาตั้งแต่ตอนเช้ามืด แต่พอลองคิดดูเขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง เป็นคนที่เข้าใจยากจริง ๆ […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 2 ถนนช่วงเช้ามืดโล่งทำให้ขับได้เร็วจึงใกล้ถึงโรงพยาบาลในไม่ช้า พอลงจากรถที่จอดตรงลานจอดถึงเพิ่งรู้ตัวว่ามาเท้าเปล่า เมื่อลงไปเหยียบพื้นช้า ๆ ความเย็นก็แล่นขึ้นมาใต้ฝ่าเท้า “ทำอะไรน่ะ” ผู้ชายคนนั้นลงจากรถเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วพูดเหมือนตะคอก ไม่มีรองเท้าก็ต้องเดินเท้าเปล่าอยู่แล้วนี่ ไม่รู้ว่าจะเสียงดังทำไม ผมเม้มปากแน่น ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็อุ้มผมขึ้นเหมือนตอนออกมาจากบ้าน “ปล่อยผมลงเถอะครับ” “จะเดินไปด้วยสภาพแบบนี้ แถมยังเท้าเปล่างั้นเหรอ” แต่ถึงยังไงก็ดีกว่าถูกผู้ชายด้วยกันอุ้มไปที่นั่นที่นี่อยู่ดี พอดิ้นสะบัดขา เขาก็ใช้ฝ่ามือตีก้นผมดังเพียะ “อยู่นิ่ง ๆ” ไม่ได้ตีแรงก็จริง แต่ไม่รู้ว่าเพราะชุดนอนบางไปหรือเปล่าถึงได้แสบก้นมาก พอผมหยุดดิ้นเขาก็เดินต่อ โชคดีที่เป็นช่วงรุ่งสางจึงไม่ค่อยมีคนมาที่โรงพยาบาล ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เดินไปยังอาคารที่มีสถานที่จัดงานศพ แต่เดินไปยังอาคารหลักของโรงพยาบาล ผมใช้กำปั้นทุบบ่าของเขาเหมือนเป็นการประท้วง เขาจึงพูดคล้ายข่มขู่อีกครั้งว่าให้อยู่นิ่ง ๆ “ที่จัดงานศพอยู่ทางโน้นครับ” “ที่จัดงานศพไม่หนีไปไหนหรอก ทำแผลที่เท้าก่อนแล้วค่อยไป” ถ้าผมกำลังเดินด้วยเท้าตัวเองอยู่คงเมินคำพูดนั้นไปแล้ว แต่คนกำหนดทิศทางคือผู้ชายที่อุ้มผมอยู่ เขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน วางผมลงบนเตียงคนไข้ พยาบาลที่เดินเข้ามาฟังคำอธิบายสั้น […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา二哈和他的白猫师尊 肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียนBou Ptrn แปล หลังจากฆ่าตัวตาย โม่หราน ราชันเหยียบเซียนแห่งโลกบำเพ็ญเพียรที่ผู้คนกล่าวขานว่าโหดเหี้ยมอำมหิต ก็กลับย้อนอดีตมาอยู่ในร่างตัวเองช่วงอายุสิบหกปีเป็นช่วงเวลาที่ความชั่วร้ายเลวทราม ทั้งหมดในชีวิตเขายังไม่เกิดขึ้น และคนสมควรตายที่เขาแสนเกลียดชังผู้นั้นก็ยังอยู่ ฉู่หว่านหนิง ยังเป็นอาจารย์ของเขาเช่นเดิม เริ่มแรกที่ย้อนหลับมาเขายังโกรธแค้นอาจารย์อย่างมาก และพยายามหาทางเอาคืนทุกขณะ แต่การณ์กลับกลายเป็นว่ายิ่งอยู่ไปยิ่งไม่เหมือนเมื่อก่อนกับฉู่หว่านหนิงผู้นี้ โม่หรานเกลียดชังเขานัก แต่นอกจากความเกลียดชังแล้ว ไม่รู้เพราะเหตุใดมักระคนด้วยความรู้สึกซับซ้อนบางอย่าง คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา): Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน): Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน): child abuse (การทารุณกรรมเด็ก): coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ): corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย): death (การตาย): depression (ภาวะซึมเศร้า): explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย): gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม): genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์): gore (เนื้อหามีความโหดร้าย […]

ปฐมบทการผจญภัยสุดตื่นเต้นเร้าใจ ของวิทเชอร์เกรอลท์แห่งริเวียที่ต้องห้ำหั่นกับเหล่าสัตว์ประหลาดซึ่งเป็นภัยต่อมนุษย์ ————————————————————- เกรอลท์คือวิทเชอร์ผู้มีพลังเวทอันกล้าแกร่งการฝึกฝนอย่างหนักหน่วงและการดื่มน้ำอมฤตปริศนาทำให้เขากลายเป็นนักสู้ผู้ไร้เทียมทานและเป็นนักฆ่าที่ไร้ความปรานีทว่าเขาผู้นี้ไม่ใช่ฆาตกร เป้าหมายของเขาเพียงหนึ่งเดียวเท่านั้นคือทำลายล้างเหล่าสัตว์ประหลาดที่กัดกินโลกใบนี้ให้หมดสิ้น แต่ใช่ว่าปีศาจที่มีหน้าตาน่าเกลียดน่ากลัวจะร้ายกาจ และทุกสิ่งที่ดูงดงามจะดีจริงเสมอไป…และในนิทานทุกเรื่องนั้น ย่อมมีเศษเสี้ยวแห่งความจริงซ่อนอยู่ มหากาพย์นิยายแฟนตาซีจากปลายปากกาของ Andrzej Sapkowskiที่มียอดขายกว่า 17 ล้านเล่มทั่วโลกและแปลแล้วกว่า 37 ภาษา *หมายเหตุ ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์

[ทดลองอ่าน] จงหลับใหล Sleeping Beautyผลงานสุดเร้าอารมณ์เเละน่าทึ่งจากความร่วมมือกันของสองพ่อลูกสตีเวน คิง เเละ โอเวน คิง   ผีเสื้อกลางคืนตัวนั้นทำให้อีวีหัวเราะ มันร่อนลงมาเกาะบนปลายแขนเปลือยเปล่าข้างหนึ่ง เธอไล้นิ้วชี้ไปบนลายคลื่นสีน้ำตาลปนเทาที่แต่งแต้มปีกของมัน “หวัดดี ผีเสื้อแสนสวย” เธอบอกผีเสื้อกลางคืนตัวนั้น มันบินหนี สูงขึ้นไป สูงขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วเจ้าผีเสื้อกลางคืนก็ถูกกลืนหายไปในลำแสงตะวันที่เต้นวิบวับท่ามกลางใบไม้สีเขียวแวววาวสูงขึ้นไปยี่สิบฟุตจากจุดที่อีวียืนอยู่ท่ามกลางแขนงรากมากมายบนพื้นดิน ลำตัวยาวเหมือนเส้นเชือกสีทองแดงไหลออกมาจากโพรงสีดำตรงใจกลางของลำต้นและลดเลื้อยไประหว่างแผ่นเปลือกไม้ อีวีไม่ไว้ใจเจ้างู แน่อยู่แล้ว เธอเคยมีเรื่องกับมันมาก่อน ผีเสื้อกลางคืนของเธอกับตัวอื่นๆ อีกนับหมื่นโผบินจากยอดไม้ไปเป็นกลุ่มก้อนสีน้ำตาลหม่นพร้อมเสียงดังพึ่บพั่บ พวกมันทั้งฝูงบินข้ามท้องฟ้าไปทางดงต้นสนแคระแกร็นซึ่งกำลังฟื้นตัวขึ้นมาใหม่อยู่ที่อีกด้านของทุ่งหญ้า เธอพยายามลุกเพื่อจะตามไป กิ่งก้านไม้แตกหักภายใต้ฝีเท้าและต้นหญ้าสูงเทียมเอวขีดข่วนเนื้อตัวเปลือยเปล่า ขณะที่เธอเดินเข้าสู่ป่าอันซึมเศร้าที่ซึ่งไม้มีค่าถูกตัดโค่นไปเกือบหมด เธอได้กลิ่นสารเคมีชุดแรก—ทั้งแอมโมเนีย เบนซีน ปิโตรเลียม และอื่นๆ อีกมาก สังเกตเห็นรอยบาดเล็กๆ นับหมื่นรอยบนผิวกายส่วนหนึ่ง—แล้วก็ละวางความหวังที่เธอไม่รู้ตัวว่าเก็บซ่อนมันเอาไว้ เส้นใยแผ่กระจายจากรอยเท้าเหล่านั้นของเธอและทอประกายในแสงอรุณ ————————————————————-   ภาคหนึ่ง สามเหลี่ยมแท่งเก่า ในเรือนจำหญิงแห่งนั้น มีนักโทษรวมกันเจ็ดสิบคน ฉันหวังจะได้อยู่ร่วมกับพวกเธอทุกคน แล้วแท่งสามเหลี่ยมเก่านั่น ส่งเสียงสั่นก๊องๆ เลียบแนวลำคลองของรอยัลคาแนล  —เบรนดัน เบฮัน บทที่ 1 รีถามเจเน็ตต์ว่าเคยมองดูแสงรูปสี่เหลี่ยมจากช่องหน้าต่างไหม เจเน็ตต์ตอบว่าไม่ รีอยู่ที่เตียงชั้นบน ส่วนเจเน็ตต์อยู่ที่เตียงชั้นล่าง […]