Category Archives: ทดลองอ่าน

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 128 โถชักโครก   โถชักโครกกับตึกถล่ม   “เฮ้ย!” “อะไรวะเนี่ย” หวังตั๋วไม่ทันเห็นสิ่งที่อยู่ใต้ฝ่าเท้าจนเกือบสะดุดล้ม หานลี่ซึ่งอยู่ข้างๆ จึงส่องไฟฉายไปที่พื้น ทุกคนเห็นแล้วถึงกับผงะถอยหลัง…คนตาย ที่จริงถ้าเป็นศพคนตาย พวกเขาก็ไม่ได้หวาดกลัวอะไร เพราะต่างก็ฆ่าซอมบี้ เก็บกวาดซากศพซอมบี้มาไม่รู้ตั้งเท่าไรต่อเท่าไรแล้ว แต่ว่า… “ถูกฆ่าตั้งแต่ตอนที่ยังมีชีวิต” หลัวซวินตรวจดูสภาพศพ “น่าจะตายยังไม่ถึงเดือน ศพยังเน่าไม่เยอะ” เขาพูดพลางปัดไม้ปัดมือแล้วชี้ไปยังทางเดินอีกด้าน “คงขัดแย้งกันเอง ไม่ได้ถูกซอมบี้ฆ่าหรอก ไปกันเถอะ” ทุกคนต่างสั่นสะท้านในใจ พวกเขาหายใจเข้าลึกๆ แล้วรีบเดินอ้อมบริเวณนี้ไป พวกเขาช่วยกันยกโถชักโครกที่เป็นสินค้าตัวอย่างสองรุ่นนี้ไปที่โกดังด้วย…ควรออกมาทำภารกิจนอกฐานกับทีมที่เชื่อใจกันได้จริงๆ ไม่งั้นถ้าพวกเขาไปรวมกลุ่มกับทีมอื่นส่งเดช บางทีก็บอกไม่ได้ว่าจะต้องเจอกับสถานการณ์ถูกฆ่าตายข้างนอกเอาตอนไหน แบบนั้นสู้หางานทำอยู่แต่ในฐานที่มั่นเสียยังดีกว่า โกดังของที่นี่หลายคนในทีมโอตาคุก็เคยมากันแล้วครั้งหนึ่ง แต่ครั้งนั้นไม่เจอคลังเครื่องสุขภัณฑ์ ดังนั้นคราวนี้พวกเขาจึงเดินผ่านบริเวณที่พวกเขาเคยสำรวจไปแล้วเมื่อคราวก่อน เพื่อข้ามไปค้นหายังจุดอื่น แต่ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในนี้ก็อดรู้สึกไม่ได้ว่า ‘คนหมู่มากสร้างพลังที่ยิ่งใหญ่ได้โดยแท้’ ทุกสิ่งทุกอย่างที่คนสนใจอยากได้ […]

ยุคสมัยแห่งธิดาอ๋อง 王女韶华   溪畔茶 ซีพั่นฉา เขียน ภวิษย์พร แปล   — โปรย — มู่หยวนอวี๋ที่เติบใหญ่อยู่ในเมืองหลวง มาถึงวันที่ต้องเผชิญเหตุอับจนหนทาง จำต้องลี้ภัยกลับมาสู่มาตุถูมิในดินแดนใต้เพื่อรักษาชีวิต ผู้ที่ล่วงรู้ความลับสำคัญคือผู้ช่วยที่สำคัญ เขาคือผู้ที่เปิดโอกาสให้มู่หยวนอวี๋หลบหนีออกจากเมืองหลวง และเขายังเป็นผู้ฝาก “ขวดน้ำมันน้อย” ไว้กับมู่หยวนอวี๋ ชะตาชีวิตของมู่หยวนอวี๋ที่ต้องคิดหาวิธีล้างมลทิน รักษาชีวิตตัวเอง ค้นหาตัวผู้บงการซึ่งอยู่เบื้องหลังเหตุร้ายทั้งหมด และยังต้องดูแล “ขวดน้ำมันน้อย” จะเป็นอย่างไร _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   บทที่ 149   มู่หยวนอวี๋ไม่เข้าใจเลยสักนิด หลังจากผ่านวันปีใหม่ที่เงียบสงบมานางก็ค้นพบว่า โรคเหม่อลอยง่ายของนางไม่เพียงแต่ไม่หายไป กลับยังเพิ่มอาการใหม่เข้ามาเหนื่อยง่ายขึ้น นี่เป็นเรื่องที่น่าประหลาดยิ่งนัก ตามหลักแล้วนางกลับมาบ้าน ภายใต้การดูแลด้วยความรักและเอาใจใส่อย่างทั่วถึงของมารดาที่รักบุตรอย่างพระชายาเตียนหนิงอ๋อง ต่อให้เดิมทีจะเจ็บไข้ไม่สบายเล็กน้อยก็น่าจะหายดีเพราะได้รับความรักการดูแลแล้วถึงจะถูก แต่นี่กลับไม่เป็นเช่นนั้น ซ้ำร้ายยังกลายเป็นในทางตรงกันข้าม หากเป็นช่วงเวลาปกติ การแสดงออกทางร่างกายนี้คงไม่ชัดเจนนัก แต่หลังจากที่นางกลับมาก็ไม่เคยมีวันใดที่ได้หยุดพัก ทุกวันต้องสิ้นเปลืองพลังความคิดมหาศาลในการช่วยเตียนหนิงอ๋องลากดึงฐานที่มั่นที่น่าสงสัยของกากเดนราชวงศ์ก่อนในชายแดนใต้ออกมา พบผู้ใต้บังคับบัญชาของเตียนหนิงอ๋องแทนเขา อีกทั้งยังต้องแบ่งความสนใจส่วนหนึ่งไปไว้ที่หลิ่วฮูหยิน วิเคราะห์เส้นทางที่นางอาจจะหลบหนีจากข้อมูลที่มีอยู่ในตอนนี้แล้วคัดเลือกคน ก่อนจะส่งตัวคนไปตามจับอย่างเป็นความลับ ภายใต้การเผาผลาญพละกำลังกายใจอย่างสูงและถี่กระชั้นนี้ […]

​ เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล   “เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับข้า” เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายตาเย็นชา “แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ… ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไปอย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่” “เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว” เสิ่นเจ๋อชวนพูด “ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า” เซียวฉือเหย่พูด “เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ” เซียวฉือเหย่ไม่อ้อมค้อมกับเขาอีกตรงเข้าประเด็น “บัดนี้เป็นเจ้าที่ต้องการยืมอำนาจข้า ทว่าการเป็นพันธมิตรก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจึงจะสำเร็จได้” “พวกเรามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 48 ซ้อนแผน   หลี่เจี้ยนเหิงฝันร้าย เขาฝันถึงคืนวันฝนตกในลานล่าสัตว์หนานหลิน กิ่งไม้คมหวดตีใบหน้าเขา […]

​ เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล   “เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับข้า” เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายตาเย็นชา “แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ… ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไปอย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่” “เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว” เสิ่นเจ๋อชวนพูด “ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า” เซียวฉือเหย่พูด “เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ” เซียวฉือเหย่ไม่อ้อมค้อมกับเขาอีกตรงเข้าประเด็น “บัดนี้เป็นเจ้าที่ต้องการยืมอำนาจข้า ทว่าการเป็นพันธมิตรก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจึงจะสำเร็จได้” “พวกเรามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 49 ประกายเยียบเย็น   เซียวฉือเหย่ยังไม่ได้เข้าวัง เสิ่นเจ๋อชวนเข้าเฝ้าหลี่เจี้ยนเหิงในตำหนักหมิงหลี่ก่อนและได้รับแต่งตั้งเป็นเจิ้นฝู่กองกำลังองครักษ์เสื้อแพรยศขุนนางขั้นห้า ป้ายห้อยเอวของเขาถูกเปลี่ยนเป็นป้ายทองแดงเคลือบทองลายเซี่ยจื้อ[1]ก่ายเมฆ […]

ยุคสมัยแห่งธิดาอ๋อง 王女韶华   溪畔茶 ซีพั่นฉา เขียน ภวิษย์พร แปล   — โปรย — มู่หยวนอวี๋ที่เติบใหญ่อยู่ในเมืองหลวง มาถึงวันที่ต้องเผชิญเหตุอับจนหนทาง จำต้องลี้ภัยกลับมาสู่มาตุถูมิในดินแดนใต้เพื่อรักษาชีวิต ผู้ที่ล่วงรู้ความลับสำคัญคือผู้ช่วยที่สำคัญ เขาคือผู้ที่เปิดโอกาสให้มู่หยวนอวี๋หลบหนีออกจากเมืองหลวง และเขายังเป็นผู้ฝาก “ขวดน้ำมันน้อย” ไว้กับมู่หยวนอวี๋ ชะตาชีวิตของมู่หยวนอวี๋ที่ต้องคิดหาวิธีล้างมลทิน รักษาชีวิตตัวเอง ค้นหาตัวผู้บงการซึ่งอยู่เบื้องหลังเหตุร้ายทั้งหมด และยังต้องดูแล “ขวดน้ำมันน้อย” จะเป็นอย่างไร _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   บทที่ 150   บางทีอาจเป็นเพราะ การพาขวดน้ำมันน้อย[1]กลับมาจาก เมืองหลวงอยู่นอกเหนือแผนการของมู่หยวนอวี๋อย่างสิ้นเชิง พอนางล้มตัว ลงนอนบนเตียงจึงอดพลิกไปพลิกมาไม่ได้…แต่ครู่เดียวก็หลับสนิท ตอนนี้ร่างกายที่เหนื่อยง่ายเหม่อลอยง่ายนี้ไม่ค่อยเชื่อฟังคำสั่ง ของนางสักเท่าไหร่ และนางเองก็จนปัญญาเหมือนกัน หลับฝันหวานไปตื่นหนึ่งก็ตื่นขึ้นมา จางหมัวหมัวได้ยินเสียงความเคลื่อนไหวจึงเข้ามาปรนนิบัตินางสวมเสื้อผ้า เพียงไม่นานพระชายาเตียนหนิงอ๋องก็ตามเข้ามาด้วย พระชายาเตียนหนิงอ๋องพยายามกล่อมตัวเองให้ยอมรับ แต่ถึงอย่างไร ก็ไม่อาจปล่อยวางได้เร็วขนาดนั้น พอเข้ามาแล้วก็ดึงตัวนางมาซักถาม อีกคำรบ “อวี๋เอ๋อร์ เจ้ากับเขามีความสัมพันธ์กันวันไหน หลังจากนั้นระดู […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 126 ครอบครัวกับผลประโยชน์   ชีวิตของคนอย่างเหยียนเฟยไม่ได้ไร้ค่าขนาดนั้น   ราวกับว่าโลหะใต้ฝ่ามือเหยียนเฟย มีชีวิตเคลื่อนไหวเองได้ เหล็กเส้นแต่ละเส้นประกอบร่างขึ้นช้า ๆ เป็นโครงสะพานขนาดใหญ่ งาน สร้างสะพานสายนี้ของพวกเขาเสร็จไปแล้วประมาณเจ็ดสิบเปอร์เซ็นต์ เหลือเพียงช่วงสุดท้ายอีกหนึ่งช่วงกับการเก็บงานตกแต่งขั้นสุดท้าย งาน ก็จะเสร็จสมบูรณ์ แต่ตอนเริ่มต้นกับตอนจบท้ายนี่แหละที่ยากกว่าช่วง กลางหลายเท่า ใครใช้ให้สะพานนี่มีขนาดสูงใหญ่มหึมาขนาดนี้กันเล่า การเชื่อมทางขึ้นลงและทางแยกต่างระดับให้มีความลาดชันที่เหมาะสมจำเป็น ต้องทำวงแหวนและทางโค้งจำนวนมาก จึงต้องอาศัยความแม่นยำที่สูงอย่างยิ่ง เมื่อพวกเขาสร้างโครงหลักของสะพานตามแบบที่กำหนดไว้แข็งแรงมั่นคงดีแล้ว สองสามวันมานี้ผู้มีพลังพิเศษธาตุดินจึงเข้ามารับช่วงต่อ โดยเติมส่วน ‘เนื้อ’ ของตัวสะพาน แน่นอนว่ากว่าจะสร้างสะพานเสร็จสมบูรณ์ยังมีขั้นตอนอื่น ๆ อีกหลายอย่าง แต่ขั้นตอนเหล่านั้นไม่ใช่ส่วนที่พวกเหยียนเฟยต้องไปสนใจ หลังจากวันนี้เก็บงานเสร็จทุกคนต่างเก็บข้าวของเตรียมจะขึ้นรถ เพื่อเดินทางกลับไปที่ค่ายทหาร ขณะที่กำลังออกจากจุดพักชั่วคราวเพื่อเตรียมขึ้นรถ ก็บังเอิญเห็น ตรงบริเวณปากทางเข้าพื้นที่ก่อสร้างนอกจากจะมีรถบรรทุกที่พวกเขานั่งมา กับรถขนส่งโลหะสำหรับใช้สร้างสะพานจอดอยู่หลายคันแล้ว ยังมีรถจี๊ป ติดป้ายกองทัพจอดเทียบอยู่ใกล้ […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 127 หลีกห่างวงซุบซิบ   ชาตินี้ไม่ซุบซิบนินทาใคร ไม่มุงดูเรื่องชาวบ้าน ไม่เพียงคุณภาพชีวิตของเขาจะดีขึ้นมาก ยังไม่ต้องเจอเรื่องยุ่งยากและเรื่องเสี่ยงอันตรายใดๆ ด้วย   หลัวซวินเดินขึ้นชั้นบนพร้อมกับจับพุ่มหางฟูๆ ของเจ้าตัวเล็กเล่นไปด้วย แม้ตอนนี้มันจะตัวใหญ่กลายเป็น ‘เจ้าตัวโต’ แล้วก็ตาม แต่เรื่องชื่อ…ก็เป็นชื่อเฉพาะนี่นา ไม่ต้องไปสนใจรายละเอียดมากก็ได้ สองคนกับหนึ่งสุนัขกลับเข้ามาในบ้าน หลัวซวินและเหยียนเฟยเปลี่ยนเสื้อผ้าเตรียมจะอาบน้ำ เจ้าตัวเล็กวิ่งตื๋อไปที่เบาะนุ่มของมันตรงมุมโซฟาในห้องรับแขก แล้วพาดหัวไว้บนก้อนหินซึ่งเป็นผลึกใสแวววาวขนาดใหญ่พอๆ กับลูกวอลเลย์บอล นี่คือคริสตัลที่อยู่ในหัวเป็ดยักษ์ที่พวกเขาล่ามาได้เมื่อเดือนก่อน ไม่รู้ว่าทำไมตั้งแต่เอาคริสตัลกลับมาเจ้าตัวเล็กถึงได้ชอบเดินป้วนเปี้ยนวนรอบเจ้าสิ่งนี้นัก ขนาดตอนนอนก็ไม่มาเซ้าซี้นอนเกยตักเจ้านายทั้งสองแทนหมอนหนุนแล้ว แต่กลับหนุนคริสตัลก้อนนี้แทน หรือไม่ก็จะคอยวนเวียนอยู่รอบๆ มัน ตามที่หลัวซวินเปรยไว้ว่า ‘ให้มันเอาไว้นอนกอดละกัน ถึงยังไงเจ้าหินก้อนนี้ก็ยังเอาไปทำประโยชน์อะไรไม่ได้ในเวลานี้ ไม่แน่ถ้าเจ้าตัวเล็กนอนกอดไปกอดมาอาจมีพลังพิเศษขึ้นมาก็ได้’ ด้วยเหตุนี้พวกหลัวซวินจึงไม่ได้สนใจคริสตัลอีก แต่ยกให้เจ้าตัวเล็กใช้เป็นของเล่นหรือหมอนกอดไปก่อน ตอนช่วงหัวค่ำ หลังจากทุกคนกินข้าวเย็นเสร็จแล้วก็มารวมตัวเพื่อประชุมกันอีกครั้ง คนทั้งกลุ่มนั่งล้อมรอบโต๊ะแล้วเริ่มหารือกันว่า พรุ่งนี้จะไปล่าคริสตัลหรือจะไปหาโรงงานผลิตกระดาษทิชชู่ดี… ใช่แล้ว […]

​ เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล   “เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับข้า” เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายตาเย็นชา “แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ… ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไปอย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่” “เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว” เสิ่นเจ๋อชวนพูด “ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า” เซียวฉือเหย่พูด “เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ” เซียวฉือเหย่ไม่อ้อมค้อมกับเขาอีกตรงเข้าประเด็น “บัดนี้เป็นเจ้าที่ต้องการยืมอำนาจข้า ทว่าการเป็นพันธมิตรก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจึงจะสำเร็จได้” “พวกเรามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 47 แย่งชิง   หลี่เจี้ยนเหิงสะบัดขาอย่างลนลานและถีบหัวคนออกไป เขาไม่สนใจภาพลักษณ์ของตัวเองอีกแล้ว ยามนี้อยากจะซุกตัวเข้าไปในบัลลังก์มังกร […]

​ เชิญร่ำสุรา 將進酒   ถังจิ่วชิง 唐酒卿 กอหญ้า แปล   “เจ้าก้าวเข้ามาในถิ่นของข้าทีละก้าว ปล่อยให้ข้าหยั่งเชิงเจ้าครั้งแล้วครั้งเล่า จุดประสงค์ก็เพื่อค่ำคืนนี้ เพื่อลงเรือลำเดียวกับข้า” เซียวฉือเหย่โน้มตัวไปข้างหน้าช้าๆ สายตาเย็นชา “แต่หากคืนนี้ข้าสืบไม่ได้ว่าผู้บงการเบื้องหลังคือ… ไม่ล่วงรู้จุดประสงค์ของเจ้า เจ้าก็จะเหยียบข้าลงไปอย่างแท้จริง ใช้ข้าเป็นแท่นเพื่อก้าวขึ้นไปใช่หรือไม่” “เจ้าเป็นหมาป่าจมูกไว” เสิ่นเจ๋อชวนพูด “ไฉนจึงพูดเหมือนตัวเองน่าสงสารเช่นนั้นเล่า หากข้ามิใช่ข้า เจ้าไม่มีทางเปิดโอกาสให้ข้าเหยียบย่างเข้ามา พวกเราจะไม่มีแม้กระทั่งการสนทนากันด้วยซ้ำ เจ้ากับข้าเป็นคนประเภทนี้แหละ แทนที่จะมาคาดคั้นข้า ไยจึงไม่ถามตัวเจ้าเองดูก่อนเล่า” เซียวฉือเหย่พูด “เจ้าต่างหากที่เป็นสารเลว” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ “สารเลวที่มีเป้าหมายเดียวกันหาไม่ง่ายนะ” เซียวฉือเหย่ไม่อ้อมค้อมกับเขาอีกตรงเข้าประเด็น “บัดนี้เป็นเจ้าที่ต้องการยืมอำนาจข้า ทว่าการเป็นพันธมิตรก็ต้องมีข้อแลกเปลี่ยนบางอย่างจึงจะสำเร็จได้” “พวกเรามีสุขร่วมเสพ มีทุกข์ร่วมต้าน” เสิ่นเจ๋อชวนตอบ   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   บทที่ 46 งานเลี้ยง   ฮวาเซียงอีอายุน้อยกว่าชีจู๋อินจริงๆ นางอ่อนกว่าชีจู๋อินสองปี หลายปีมานี้ถูกเลี้ยงดูในวัง […]

ยุคสมัยแห่งธิดาอ๋อง 王女韶华   溪畔茶 ซีพั่นฉา เขียน ภวิษย์พร แปล   — โปรย — มู่หยวนอวี๋ที่เติบใหญ่อยู่ในเมืองหลวง มาถึงวันที่ต้องเผชิญเหตุอับจนหนทาง จำต้องลี้ภัยกลับมาสู่มาตุถูมิในดินแดนใต้เพื่อรักษาชีวิต ผู้ที่ล่วงรู้ความลับสำคัญคือผู้ช่วยที่สำคัญ เขาคือผู้ที่เปิดโอกาสให้มู่หยวนอวี๋หลบหนีออกจากเมืองหลวง และเขายังเป็นผู้ฝาก “ขวดน้ำมันน้อย” ไว้กับมู่หยวนอวี๋ ชะตาชีวิตของมู่หยวนอวี๋ที่ต้องคิดหาวิธีล้างมลทิน รักษาชีวิตตัวเอง ค้นหาตัวผู้บงการซึ่งอยู่เบื้องหลังเหตุร้ายทั้งหมด และยังต้องดูแล “ขวดน้ำมันน้อย” จะเป็นอย่างไร _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ตอนที่ 147   จากคำอธิบาย อย่างมีอารมณ์แต่ไร้กำลังของเตียนหนิงอ๋อง มู่หยวนอวี๋จึงได้รู้รายละเอียดตอนที่หลิ่วฮูหยินหนีไป อันที่จริงก็ไม่ต่างจากที่นางคิดไว้สักเท่าไหร่ เพียงแต่ว่าแตกต่างกัน ตรงจุดเชื่อมโยงเรื่องราว หลิ่วฮูหยินไม่ได้ถูกเตียนหนิงอ๋องตรวจสอบ เจอว่ามีความเกี่ยวข้องกับคนของราชวงศ์ก่อน แต่เป็นตัวหลิ่วฮูหยินเอง ที่สัมผัสได้ล่วงหน้าว่าอีกไม่นานเบาะแสจะถูกสาวมาถึงตัว จึงใช้กลยุทธ์ จักจั่นลอกคราบ ชิงหลบหนีไปก่อน จะว่าไปแล้วนี่ก็เป็นเพราะความประมาทของเตียนหนิงอ๋องเอง เดิมที หลิ่วฮูหยินก็เหมือนนกน้อยที่ถูกกักขังอยู่ในกรงทองขนาดใหญ่อย่าง จวนเตียนหนิงอ๋องแห่งนี้ ทว่านับตั้งแต่ที่นางให้กำเนิดมู่หยวนเจิ้น แม้ […]