Author Archives: AMARINBOOKS TEAM

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 49 ความร่วมมือในหมู่เพื่อนบ้าน   ดังนั้นเหยียนเฟยจึงไม่ต้องกังวลเลยว่าคนรักของตนจะถูกคนฉกไป   เมื่อได้ยินคำประท้วงจากหลัวซวิน เหยียนเฟยก็ซุกหน้ากับต้นคอเขาแล้วหัวเราะเบาๆ “นายจะให้ฉันทำตัวดีๆ แบบไหนล่ะ” พูดพลางดุนดันเจ้าตัวป่วนแนบชิดติดท้องน้อยของหลัวซวิน ตรงส่วนนั้นรู้สึกเหมือนถูกน้ำร้อนลวกอย่างไรอย่างนั้น หลัวซวินสั่นสะท้านจนไม่กล้าขยับตัวอีก เขาเองก็เริ่มตื่นตัวขึ้นมาเล็กน้อยแล้วเหมือนกัน ถ้าหมอนี่รู้เข้าต้องทำเรื่องหน้าไม่อายกับเขาแน่ หากเขายังไม่ได้เตรียมตัวให้ดีและยังไม่อาจมั่นใจได้ว่าตนจะเป็นฝ่ายรุกได้ ก็ควรหลีกเลี่ยงเรื่องพรรค์นี้ไปก่อนชั่วคราวถึงจะดีที่สุด ยิ่งอุณหภูมิในกายสูงขึ้นเท่าไร ความคิดที่เตลิดไปไกลก็ยิ่งคาดหวังเฝ้าคอยให้บางอย่างเกิดขึ้น จู่ๆ เหยียนเฟยก็เสนอออกมาด้วยน้ำเสียงเคร่งขรึมจริงจัง “พวกเรามาช่วยกันดีกว่า” เมื่อยังจับกินทันทีไม่ได้ แต่ก็ควรรีบชิงผลประโยชน์มาให้เร็วที่สุด เขาอุตส่าห์อดทนมาตั้งนานก็เพื่อสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ต่างฝ่ายต่างช่วยเหลือกัน ต่างฝ่ายต่างได้ประโยชน์… ไม่มีใครเสียเปรียบ ได้ปลดปล่อยด้วยกันทั้งคู่ ทันทีที่สายตาสบประสาน เหยียนเฟยก็โน้มตัวลงบรรจงจูบอย่างช้าๆ ก่อนที่หลัวซวินจะเผลอไผลกลับมีความคิดหนึ่งผุดขึ้นในหัวรางๆ… เมื่อคืนยังคิดอยู่เลยว่าไม่ควรใจเร็วด่วนได้ ต้องรักนวลสงวนตัวนี่นา แล้วความคิดนั้นหลุดลอยไปไหนแล้ว แต่ตัวเขาก็ไม่ใช่ผู้หญิงสักหน่อย จะหวงเนื้อหวงตัวไปทำไม คว้าประโยชน์ไว้ก่อน เรื่องอื่นค่อยว่ากันก็ได้มั้ง […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 48 ยั่วยวน   นี่คือสิ่งยั่วยวนโป๊ๆ ที่แสนเจิดจ้า!   เหยียนเฟยได้ยินคำถามของหานลี่ก็ยักไหล่ พลางตวัดตามองจางซู่แล้วเอ่ยว่า “ปิดทางเข้าออกแล้วจะไปข้างนอกไม่สะดวก ถ้านายมีธุระต้องลงไปข้างล่าง ไว้พวกฉันค่อยปิดทีหลังก็ได้” ปิดผนึกประตูเข้าออกในตอนเย็นของทุกวันก็ดีเหมือนกัน เพราะหลังจากเขาใช้พลังพิเศษมาได้สักพักก็ได้พบเรื่องน่าพอใจ ถึงเขาจะไม่มีคริสตัลช่วยฟื้นฟูพลัง แต่ทุกครั้งที่เขาใช้พลังพิเศษจนหมดเกลี้ยงและได้พักผ่อนเต็มที่แล้ว ก็รู้สึกเหมือนว่าพลังจิตของเขาจะเพิ่มขึ้นเล็กน้อย ซึ่งแม้จะเล็กน้อยมากๆ และช้ามากๆ แต่ก็เพิ่มขึ้นมาจริงๆ เหยียนเฟยไม่อาจมั่นใจได้ว่าหลังใช้คริสตัลแล้วจะเพิ่มระดับขั้นของพลังพิเศษได้แน่ๆ แต่เขากลับรู้สึกได้รางๆ ว่าหากใช้วิธีค่อยๆ เพิ่มพลังช้าๆ อย่างที่เขาทำอยู่ตอนนี้ สะสมพลังจิตไปเรื่อยๆ จนถึงจุดหนึ่งก็จะสร้างความเปลี่ยนแปลงให้เกิดการ ‘เพิ่มระดับขั้น’ ดังนั้นทางที่ดีก็คือ เขาต้องพยายามใช้พลังพิเศษให้หมดเกลี้ยงก่อนนอนทุกวัน โชคดีที่มีโลหะเก็บไว้ในบ้านเยอะมาก เขาจึงนำมาเล่นแร่แปรธาตุได้เต็มที่ จางซู่ยักไหล่ผายมือพลางพูดยิ้มๆ “ทั้งของกินของใช้ฉันมีครบหมดแล้ว และฉันยังต้องพักรักษาตัว คงไม่ออกไปไหนชั่วคราว” ถ้าไม่ใช่เพราะชีวิตข้างนอกฐานที่มั่นอยู่ยาก เขาก็คงไม่ออกไปหาเสบียงจนถูกเพื่อนหักหลัง เพราะที่จริงนิสัยส่วนตัวเขาก็เป็นคนค่อนข้างติดบ้าน […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา 二哈和他的白猫师尊   肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียน Bou Ptrn แปล   คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) : Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) : Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน) : child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) : coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) : corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) : death (การตาย) : depression (ภาวะซึมเศร้า) : explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย) : gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม) : genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) : gore […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 46  รับผิดชอบ?   เดี๋ยวนะ เรื่องนี้ใครควรเป็นฝ่ายรับผิดชอบใครกันแน่   เหยียนเฟยยืนอยู่ข้างหลัวซวิน เขาเห็นในแววตาของหลัวซวินเต็มไปด้วยความสุขและความพึงพอใจขณะมองดูรังนกกระทาที่ถูกคลุมด้วยที่ครอบโลหะและผ้าสีดำ ของเล็กน้อยแค่นี้ก็ทำให้พอใจได้แล้วหรือ ต่อให้ชีวิตไม่ได้สงบสุขเหมือนกับตอนก่อนวันสิ้นโลกและไม่ได้มีพลังพิเศษ แต่หลัวซวินก็รู้สึกพึงพอใจกับชีวิตที่ง่วนอยู่กับงานซึ่งต้องลงมือทำเองทุกอย่างแบบนี้น่ะหรือ แม้เหยียนเฟยจะรู้สึกว่าเป้าหมายชีวิตของหลัวซวินช่างน้อยนิดเสียเหลือเกิน แต่เขาก็รู้สึกได้ชัดเจนว่ามุมปากของตัวเองในเวลานี้กำลังยกยิ้มอย่างห้ามไม่อยู่ ขนาดตัวเขาเองยังต้องยอมรับเลยว่า ไม่จำเป็นต้องมีคฤหาสน์หรูหราใหญ่โต ไม่จำเป็นต้องมีคู่ชีวิตที่สวยหยาดเยิ้ม ไม่จำเป็นต้องมีเงินฝากในธนาคารถึงขนาดที่ว่าใช้ทั้งชาติก็ไม่หมด ไม่จำเป็นต้องใช้ของแบรนด์เนมไฮเอนด์ชื่อดังระดับโลก แค่มีบ้านหลังหนึ่งที่อบอุ่นและเลี้ยงดูตัวเองได้ สามารถจัดการดูแลทุกอย่างตามที่ใจตัวเองปรารถนา มีคนที่อยู่ด้วยแล้วผ่อนคลาย อบอุ่นใจ หวานชื่น คอยแบ่งปันความสุขและความสบายใจให้กันได้สักคน เวลาที่คนทั้งสองได้คบหาและใช้ชีวิตอยู่ด้วยกันแบบนั้นก็คือสิ่งที่มีความสุขที่สุดแล้ว เหยียนเฟยยกแขนโอบไหล่หลัวซวิน “เรียบร้อยแล้วใช่ไหม ขึ้นห้องไปพักได้แล้วนะ พรุ่งนี้ต้องตื่นแต่เช้าอีก” หลัวซวินตัวแข็งทื่อเล็กน้อย ก่อนจะพยักหน้าแล้วเดินขึ้นไปยังชั้นลอยพร้อมกับเขา แขนที่วางบนบ่าทำให้หลัวซวินเกิดความประหม่าจนไม่เป็นตัวของตัวเอง เขาตัดสินใจเด็ดขาดแล้วว่าเมื่อขึ้นไปบนห้องนอนจะเปิดอกพูดกับอีกฝ่าย ไม่อย่างนั้นมัวแต่ประวิงเวลาไปเรื่อยๆ แบบนี้เขารับไม่ไหวแล้ว เพราะถ้าคืนนี้ฝันเพ้อเจ้ออีก พรุ่งนี้เช้าเขาต้องตื่นสายอีกแน่ “เอ่อ […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 47  เพื่อนบ้านคนใหม่   หนุ่มหล่อมาแล้ว…อยู่ข้างบ้านเรานี่เอง   เมื่อตื่นนอน ล้างหน้าแปรงฟันแล้วเปลี่ยนเสื้อผ้า จู่ๆ เหยียนเฟยก็คิดว่าเขาควรเปิดอกคุยเรื่องนี้กับหลัวซวินให้กระจ่างตั้งแต่แรก เพราะถึงหลัวซวินจะหน้าบาง แต่ไม่ใช่คนกระบิดกระบวน เมื่อทั้งคู่ได้พูดคุยตกลงกันเรื่องความสัมพันธ์อย่างชัดเจนแล้ว หลัวซวินก็ไม่ปฏิเสธการกระทำเล็ก ๆ น้อย ๆ อย่างการจูบ ลูบไล้ หรือแตะเนื้อต้องตัวของเหยียนเฟย สรุปคือ เวลาเหยียนเฟยเข้าไปคลอเคลียใกล้ๆ อย่างมากหลัวซวินก็แค่อยู่นิ่งๆ ไม่จงใจหลีกเลี่ยงเบี่ยงตัวหลบเหมือนแต่ก่อน แถมไม่ถือสาเวลาที่เขาจับมือหรือจูบนิดจูบหน่อย ดังนั้นเหยียนเฟยจึงรู้สึกเสียดายอย่างมากที่เคลียร์ใจกันช้าไป แต่ยังดีที่ทั้งคู่ไม่ได้ปล่อยให้เวลาล่วงเลยไปนานนัก เหยียนเฟยคิดว่าถ้าได้คลอเคลียใกล้ชิดแบบนี้อีกไม่กี่วัน ก็น่าจะจับอีกฝ่ายกินได้อย่างราบรื่นแล้ว อืม คงต้องเร่งมือหน่อย เมื่อคืนเปิดเรื่องนี้ด้วยบรรยากาศที่ดีมากไว้แล้ว จะมัวโอ้เอ้อีกไม่ได้ หลัวซวินไม่ได้รู้เนื้อรู้ตัวเลยว่ามีคนกำลังเล็งบั้นท้ายตัวเองอยู่ หลังกินข้าวเสร็จเขาก็ไปเคาะประตูห้อง 1601 เพื่อบอกพวกนักศึกษา “พวกเราจะเอาแผ่นเหล็กออกไปก่อน รอเพื่อนบ้านคนใหม่มาแล้วค่อยดูสถานการณ์อีกทีว่าจะปิดต่อไหม […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา 二哈和他的白猫师尊   肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียน Bou Ptrn แปล   คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) : Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) : Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน) : child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) : coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) : corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) : death (การตาย) : depression (ภาวะซึมเศร้า) : explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย) : gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม) : genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) : gore […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 44  แผ่นเหล็ก   ฉึกๆๆ   ริมถนนมีแผงขายเครื่องครัวสเตนเลสอยู่บ้าง แต่ของพวกนี้ซื้อใบเดียวก็เสียเปรียบ ซื้อรวมกับของอื่นๆ ก็ไม่คุ้ม แถมของมีน้อยเกินไป หลัวซวินมองดูอยู่สองสามร้านแล้วจึงเดินต่อไปข้างหน้า ฝ่ายเหยียนเฟยไม่ได้อยากเดินดูของเลยสักนิด เขารู้อยู่แล้วว่าบ้านหลัวซวินมีครบหมดทุกอย่าง ตอนนี้พวกเขาต้องการแค่โลหะเท่านั้น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงตลาดถนนคนเดินที่สภาพเหมือนตลาดนัดของมือสองอย่างในตอนนี้ที่ทำให้เหยียนเฟยผู้คุ้นชินกับความเป็นระเบียบสะอาดสะอ้านเกิดความรู้สึกไม่รู้จะวางมือวางไม้ไว้ตรงไหนดี อย่างรถขายกางเกงชั้นในกับเสื้อซับในเมื่อกี้ ถึงเขาจะต้องการซื้อ แต่เมื่อเห็นคนอื่นยืนมุงรุมเลือกกันเต็มไปหมด เขาก็ไม่อยากเบียดเข้าไปแย่งซื้อกับคนพวกนั้น ไม่รู้ว่าของเหล่านั้นถูกใครจับใครเลือกมาบ้าง เจอสิ่งสกปรกมาแล้วมากน้อยแค่ไหน ขนาดกางเกงชั้นในกล่องใหญ่ที่เจอในซูเปอร์มาร์เก็ตพร้อมกับพวกหลี่เถี่ยก่อนหน้านี้ เหยียนเฟยยังรู้สึกว่าสะอาดกว่าของพวกนี้เป็นไหนๆ จู่ๆ ก็มีเสียงร้องไห้ดังแว่วมาจากทางด้านหน้า ทั้งสองจึงเงยขึ้นมองด้วยความสนใจใคร่รู้ พวกเขาเห็นผู้หญิงคนหนึ่งกำลังตีลูกตัวเอง ปากก็ต่อว่า “บอกแล้วใช่ไหมว่าให้กินแค่ครึ่งเดียวพอ ถ้างั้นก็กินไปเลยไป! กินให้หมดเลยนะ!” อีกด้านหนึ่งก็มีลูกค้ากำลังทะเลาะกับคนขาย “ของแค่นี้มันคุ้มกับบิสกิตครึ่งถุงเหรอ หิวจนเป็นบ้าไปแล้วหรือยังไง” หลัวซวินถอนหายใจแล้วเปรยขึ้นประโยคหนึ่ง “ตอนนี้ก่อสร้างกำแพงรอบนอกอยู่ไม่ใช่เหรอ ทำไมผู้คนถึงมาอยู่ที่ตลาดกันเยอะนัก” “น่าจะเป็นพวกคนที่เพิ่งย้ายมาใหม่ในช่วงวันสองวันนี้” […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 45 ไม่ควรแตะต้องตัวกัน[1]   ตกลงเขารู้หรือเปล่าว่าชายชายไม่ควรแตะต้องตัวกัน!   หลัวซวินนึกหวั่นใจ ตอนพวกเขาลงมาข้างล่างแค่เหลือบมองหลังแผ่นเหล็กที่ปิดลิฟต์ตัวหนึ่งไว้เท่านั้น ครั้นเห็นว่าไม่มีประกาศอะไรปิดไว้ก็ลงมายังชั้นล่างอย่างวางใจ ลืมไปว่าในตึกมีลิฟต์สองตัวและทางเข้าบันไดหนึ่งทาง! เจ้าหน้าที่ทหารคนนั้นส่ายหน้าอย่างเอือมระอา “ชั้นที่พวกคุณอยู่ยังมีห้องว่างอีกห้องไม่ใช่เหรอ ช่วงสองสามวันมานี้มีคนเข้ามาในฐานที่มั่นเพิ่มขึ้นเยอะมาก ทางการจึงเตรียมจัดสรรที่อยู่ให้พวกเขา ปรากฏว่าพอขึ้นไปบนชั้นนั้นกลับเข้าไปไม่ได้ เราเลยต้องจัดคนไปอยู่ที่อื่นแทน” พวกหลี่เถี่ยรู้สึกโล่งอก รีบยิ้มปะเหลาะเจ้าหน้าที่คนนั้น “พอดีตรงทางเดินมีของกองอยู่เยอะครับ กลัวว่าจะไม่ปลอดภัยก็เลยปิดทางเข้าออกไว้ก่อน คราวหน้าถ้าคุณจะจัดคนมาอยู่ก็เคาะประตูเรียกได้เลยครับ หลังจากนี้พวกผมอยู่ห้องทุกวันแน่นอน” หวังตั๋วพูดพลางยิ้มประจบ “ว่าแต่ช่วยจัดสาวๆ เข้ามาอยู่ได้ไหมครับ” เจ้าหน้าที่คนนั้นถลึงตามองเขาอย่างไม่สบอารมณ์ “คนที่จะย้ายเข้าไปอยู่วันนี้เป็นผู้หญิงหมดเลย แถมสวยมากด้วย ทีแรกว่าจะจัดให้อยู่ใกล้กับพวกคุณ เห็นเป็นวัยรุ่นด้วยกันน่าจะคุยกันรู้เรื่อง แต่ตอนนี้สายไปแล้ว รอคราวหน้าก็เหลือแต่ผู้ชายแล้วละ” หวังตั๋วหน้าคว่ำทันตา หันไปมองสองคนในรถด้วยสายตากล่าวโทษ เหยียนเฟยหน้านิ่งไร้อารมณ์ ไม่มีทีท่าว่าจะสงสารเห็นใจเขาสักนิด ส่วนหลัวซวินไม่แม้แต่จะชายตามองเขา… อยากได้สาวๆ เหรอ […]

ท่านประมุขหลงลืมฟื้นรัก 教主走失记   Yishihuashang 一世华裳 เขียน RML แปล   โปรย เย่โย่ว ตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองได้รับบาดเจ็บจากการถูกไฟคลอก ทั้งยังสูญเสียความทรงจำ ไม่สามารถจดจำผู้ใดได้ สิ่งที่มีติดตัวมีเพียงป้ายหยกของเหวินเหรินเหิง เจ้าสำนักฝ่ายธรรมะ ซ้ำฝ่ายนั้นยังอ้างว่าเขาคือศิษย์น้องที่หายสาบสูญไปอีกด้วย ระหว่างสืบหาตัวตนของตนเอง กลับเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมากมาย เย่โย่วสงสัยว่าตนอาจเป็นประมุขลัทธิมาร และทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอาจเป็นแผนการของเขาเอง เขาจะเชื่อใจผู้ใดได้บ้าง หรือเชื่อไม่ได้เลยแม้กระทั่งตนเอง ความลับที่ถูกเปิดโปงในครานี้ จะต้องสั่นสะเทือนไปทั้งยุทธภพเป็นแน่   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์     บทที่ 5   ​  เหวินเหรินเหิงพันผ้าพันแผลบนศีรษะให้เย่โย่วด้วยตนเองอย่างประณีตบรรจง เว้นบริเวณตา จมูก และปากไว้ ในขณะที่พันปิดส่วนอื่นอย่างแน่นหนา เมื่อมองแวบแรกจะดูคล้ายเย่โย่วมีโคมไฟสีขาวราวหิมะอยู่บนคอ เมื่อเดินเข้าประตูไปจึงดึงดูดทุกสายตาในห้องโถงใหญ่ เย่โย่วรู้สึกคุ้นเคยฉากที่มีใครหลายคนจับจ้องอยู่เล็กน้อย ไม่เพียงไม่อึดอัด แต่ยังรู้สึกสงบ ไม่สะทกสะท้านแต่อย่างใด เพียงมองไปที่ศิษย์พี่อย่างใจเย็น เถ้าแก่ร้านอยู่ใกล้พวกเขามากที่สุด จึงได้ยินเสียง “เจ้าศีรษะโคมไฟ” พูดอย่างชัดเจน […]

ท่านประมุขหลงลืมฟื้นรัก 教主走失记   Yishihuashang 一世华裳 เขียน RML แปล   โปรย เย่โย่ว ตื่นขึ้นมาพบว่าตนเองได้รับบาดเจ็บจากการถูกไฟคลอก ทั้งยังสูญเสียความทรงจำ ไม่สามารถจดจำผู้ใดได้ สิ่งที่มีติดตัวมีเพียงป้ายหยกของเหวินเหรินเหิง เจ้าสำนักฝ่ายธรรมะ ซ้ำฝ่ายนั้นยังอ้างว่าเขาคือศิษย์น้องที่หายสาบสูญไปอีกด้วย ระหว่างสืบหาตัวตนของตนเอง กลับเกิดเหตุไม่คาดฝันขึ้นมากมาย เย่โย่วสงสัยว่าตนอาจเป็นประมุขลัทธิมาร และทุกเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นอาจเป็นแผนการของเขาเอง เขาจะเชื่อใจผู้ใดได้บ้าง หรือเชื่อไม่ได้เลยแม้กระทั่งตนเอง ความลับที่ถูกเปิดโปงในครานี้ จะต้องสั่นสะเทือนไปทั้งยุทธภพเป็นแน่   —.—.—.—.—.—.—.—.—.—   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ >> Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์     บทที่ 6   ​  หลังจากเหวินเหรินเหิงออกจากโรงเตี๊ยม เขากางร่มเดินไปที่โรงเตี๊ยมอีกแห่งบนถนนสายเดียวกัน เมื่อเทียบกับที่อื่นๆ โคมไฟด้านนอกโรงเตี๊ยมแห่งนี้ดูไม่ปกตินัก ทั้งชั้นสองมืดสนิท มีเพียงแสงเทียนริบหรี่ในห้องโถง ส่วนที่เหลือถูกกลืนหายไปในราตรีกาล ตั้งตระหง่านอย่างเงียบงันท่ามกลางสายฝน เผยให้เห็นถึงความเจ็บปวดและความอ้างว้างเดียวดายอยู่หลายส่วน เหวินเหรินเหิงกวาดตามองครู่หนึ่ง ก่อนจะเดินเข้าไป ลูกน้องของเขากำลังรออยู่ก่อนแล้ว จึงออกมาต้อนรับทันที ชายตรงหน้าอายุราวสามสิบปี ใบหน้าธรรมดาอย่างมาก เป็นคนประเภทที่จะถูกลืมเลือนทันทีเมื่อถูกโยนเข้าไปในกลุ่มคน […]