Category Archives: ทดลองอ่าน

เล่ห์รักประมุขพรรคมาร 杨书魅影 南风歌 หนานเฟิงเกอ เขียน เจ้าเจิน แปล นิยาย 3 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม) ** หมายเหตุ : ต้นฉบับที่สำนักพิมพ์ได้รับ เป็นฉบับ Uncensored TRIGGER WARNING : นิยายเรื่องนี้ NOT FOR EVERYONE * มีเนื้อหาเกี่ยวกับ mpreg (เพศชายตั้งครรภ์ได้) , among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) , angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) , coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) , corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) , death (การตาย) , depression (ภาวะซึมเศร้า) , gore (เนื้อหามีความโหดร้าย และรุนแรง) , massacre (การสังหารหมู่) , […]

ฝันรักในเงาเมฆ 别想打扰我暴富 เย่ว์หลิวกวง 月流光 เขียน สี่เมษา แปล Jadeline วาดปก นิยายเล่มเดียวจบ ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   _________________________    2 เริ่มต้นงานทนาย   ผูชิงชิงรู้สึกว่าตนเองนั้นน่าอนาถเกินไปจริงๆ แต่กลับคิดไม่ถึงว่าสิ่งที่น่าอนาถยิ่งกว่าจะเริ่มต้นหลังจากนี้ หลังจากที่เธอนอนหลับไปก็ได้ฝันถึงเรื่องหนึ่ง เธอฝันว่าตัวเองไปทำงานสาย และพอตื่นขึ้นมาก็รู้สึกว่าเธอสายแล้วจริงๆ! ไม่รู้ว่าเป็นเพราะนาฬิกาปลุกไม่ดัง หรือดังแล้วเธอไปปิด ผูชิงชิงไม่ทันได้ล้างหน้า สวมเสื้อผ้าแล้วก็รีบวิ่งออกไปทันที ไม่ง่ายเลยกว่าจะขึ้นรถไฟฟ้าใต้ดินได้ทันเวลา ผูชิงชิงไม่สนใจแม้กระทั่งฝูงชนมากมายที่รายล้อม ควักเครื่องสำอางออกมาได้ก็เริ่มแต่งหน้าทันที นี่เป็นกฎที่เจ้านายตั้งขึ้นตอนที่เธอเพิ่งเข้าทำงานในสำนักทนายความใหม่ๆ ถ้ามาสายหรือออกก่อนเวลาเลิกงาน หักเงินห้าสิบหยวน ไม่รับโทรศัพท์หักเงินห้าสิบหยวน ไม่แต่งหน้า ไม่สวมชุดทำงานหักเงินห้าสิบหยวน ช่วงที่เริ่มทำงานนั้น เธอก็แทบจะไม่ได้รับเงินเดือนเลย และก็เพราะเหตุผลนี้ผูชิงชิงจึงมีความสามารถในการแต่งหน้าได้ทุกที่ ไม่ว่าจะลงรองพื้น เขียนคิ้ว ทาลิปสติก ไม่ว่ารถจะส่ายแค่ไหน ผู้โดยสารจะเบียดเสียดกันขนาดไหน เธอก็มีวิธีแต่งหน้าให้เสร็จจนได้ พอออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน ผูชิงชิงก็ตรงไปยังอาคารซินเฉิงทันที เพราะกลัวว่าคนจะเยอะเกินไปจนต้องรอลิฟต์ เธอจึงกลั้นใจวิ่งขึ้นบันได เธอค้ำร่างไว้กับประตูก่อนที่จะโผล่มาจากทางหนีไฟ เมื่อเห็นว่าประตูกระจกของสำนักงานทนายความยังคงล็อกอยู่ จึงได้ผ่อนลมหายใจออกมายาวๆ เจ้านายยังไม่มา นี่เป็นข้อดีเพียงข้อเดียวของการทำงานในบริษัทที่มีพนักงานคนเดียว […]

เล่ห์รักประมุขพรรคมาร 杨书魅影 南风歌 หนานเฟิงเกอ เขียน เจ้าเจิน แปล นิยาย 3 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม) ** หมายเหตุ : ต้นฉบับที่สำนักพิมพ์ได้รับ เป็นฉบับ Uncensored TRIGGER WARNING : นิยายเรื่องนี้ NOT FOR EVERYONE * มีเนื้อหาเกี่ยวกับ mpreg (เพศชายตั้งครรภ์ได้) , among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) , angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) , coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) , corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) , death (การตาย) , depression (ภาวะซึมเศร้า) , gore (เนื้อหามีความโหดร้าย และรุนแรง) , massacre (การสังหารหมู่) , […]

ฝันรักในเงาเมฆ 别想打扰我暴富 เย่ว์หลิวกวง 月流光 เขียน สี่เมษา แปล Jadeline วาดปก   นิยายเล่มเดียวจบ ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   _________________________   1 เที่ยวบินล่าช้า   เมฆดำก่อตัวหนาอยู่ภายนอกอาคารผู้โดยสารขาออก เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าดังเข้ามาภายใน เสียงฝนกระทบหน้าต่างกระจกของตัวอาคารฟังดูเหมือนเสียงกลองชัยที่ดังในสนามรบ นกเหล็กที่ได้ชื่อว่าเป็นสิ่งก้าวล้ำของโลกสามารถทนแดดทนฝน แต่ไม่อาจต้านทานอารมณ์หงุดหงิดที่กำลังขยายตัวเสียอย่างนั้น “ล่าช้า ล่าช้า ล่าช้าอีกแล้ว สิบครั้งต้องมีแปดครั้งสินะที่บอกว่าเครื่องล่าช้า! นี่เวลาไหนกันแล้ว เดี๋ยวก็เปลี่ยนเวลาขึ้นเครื่องไปมา ตกลงว่าจะได้บินตอนไหนกันแน่ ถ้าบินไม่ได้ก็ยกเลิกไปตั้งแต่แรกสิ อย่าให้พวกเรามานั่งรอโง่ๆ แบบนี้” “จะมาอ้างเรื่องสภาพอากาศแล้วไม่จ่ายเงินชดเชยอย่างนั้นเหรอ ครั้งก่อนฉันยังได้อยู่เลย รถกับโรงแรมอะไรฉันก็จองไว้หมดแล้ว แล้วค่าเสียหายพวกนี้ใครจะรับผิดชอบ จ่ายค่าชดเชยมา!” “ใช่ จ่ายค่าชดเชย! จ่ายมา!” “ขอร้องละ ช่วยหาวิธีหน่อยได้ไหม ตอนนี้พ่อฉันอยู่โรงพยาบาล บางทีนี่อาจจะเป็นครั้งสุดท้ายที่…” พนักงานรูปร่างผอมบางถูกผู้โดยสารที่กำลังเร่งรีบและโกรธเกรี้ยวยืนล้อมไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์ประตูผู้โดยสารขาออก พนักงานได้รับการฝึกฝนมาเป็นพิเศษ ไม่ว่าผู้โดยสารจะพูดอย่างไร เธอก็ยังรักษารอยยิ้มของอาชีพบริการไว้ได้เป็นอย่างดี หรือถ้าถูกกดดันจริงๆ ก็จะพูดเพียงว่า “ท่านสามารถขอคืนตั๋วหรือเปลี่ยนเที่ยวบินได้ ท่านสามารถโทร.ร้องเรียน […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 6 พอโดนแสงอาทิตย์มากเข้าก็อ่อนเพลีย จากที่มองนอกหน้าต่างอยู่ก็เผลอหลับพิงขอบหน้าต่างสัปหงก มีมือยื่นมาดึงตัวผมที่นอนแนบหน้าต่างอยู่ให้นั่งตรง ๆ อย่างระมัดระวังทำให้ผมลืมตา แล้วก็เห็นใบหน้าของผู้ชายคนนั้น “ผมไม่ได้หลับนะครับ” “เช็ดน้ำลายก่อนค่อยพูด” ผมเช็ดขอบปากทันที แต่ไม่มีคราบน้ำลายเปื้อนเหมือนที่เขาพูด คนขี้โกหก ผมมองค้อนเล็กน้อย แล้วก็เหยียดแขนบิดขี้เกียจ “กินข้าวก่อนออกมาก็เลยง่วงน่ะครับ” “น่าจะนอนพักสักงีบ จะออกมาเลยทำไม…” แม้จะพูดเหมือนตำหนิแต่ก็มีความเป็นห่วงอยู่ในนั้น เป็นเพราะผมไม่สบายหรือเปล่า ไม่ว่าจะปวดหัวหรือเจ็บเท้า แต่ยังไงซะคนป่วยก็คือคนป่วย ผมกลั้นยิ้มที่กำลังจะเผยออกมาแล้วมองผู้ชายคนนั้น ทั้ง ๆ ที่เป็นห่วงผมมากขนาดนี้แต่ทำไมบางทีเขาก็โมโหใส่ผมโดยที่ตัวเองก็ไม่รู้ตัวด้วยซ้ำ ตัวผมก่อนความจำเสื่อมเคยทำให้เขาเป็นได้ถึงขนาดนี้เลยเหรอ ตัวผมที่อายุยังน้อยและไม่ค่อยมีความคิดเป็นผู้ใหญ่เคยยั่วโมโหจนเขาหมดความอดทนหรือเปล่า ผมเคยนิสัยเสียขนาดนั้นเลยเหรอ พอผมเอียงคอก็ถึงกับเบิกตากว้างเพราะเห็นภาพที่อยู่ด้านหลังผู้ชายคนนั้น ผมบอกเขาไปว่าเป็นหมู่บ้านไหน อยู่แถวไหน แต่ไม่ได้บอกว่าจะไปที่ไหน แล้วระหว่างที่ผมผล็อยหลับไปชั่วขณะ เขาก็จอดรถตรงที่ที่ผมตั้งใจชวนมาได้อย่างถูกต้อง “เอ่อ…” ผมตกใจแล้วก็สับสนจนพูดไม่ออก ผู้ชายคนนั้นยิ้มเหมือนอ่านความคิดผมออก […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 5 ตึก ตึก ตึก ตึก แม่เดินและขยับตัวราวกับว่ากำลังเต้นรำอยู่บนเวทีที่มืดมิด แม่ใส่รองเท้าสีแดง ทั้งกระโดดขึ้นสูง ทั้งกางขากว้างแล้วกระโดดไปด้านหน้า ผมหยิกของแม่พลิ้วไหวไปพร้อมกับกระโปรงลายดอกไม้ แม่กำลังร้องไห้ ทุกครั้งที่น้ำตาไหล เครื่องสำอางที่ทาทับอยู่บนหน้าขาว ๆ ของแม่ก็จะเยิ้มเหลือเป็นคราบที่ดูไม่สวยงาม น้ำตาไหลลงมาเป็นสีดำ แม่ขยับปากเหมือนกำลังพูดอะไรบางอย่าง ประกบมือเหมือนกำลังขอพร จากนั้นก็อ้าแขนสองข้างออกกว้างและตะโกนเหมือนมีความปรารถนาบางอย่าง แต่ไม่มีเสียงออกมาจากปากของแม่เลย แสงไฟบนเวทีสว่างขึ้น แสงสปอตไลต์ส่องมาจากทางด้านหลังของแม่ไม่ใช่จากบนเวที เงาของแม่ยาวขึ้น เงาสีดำยาวขึ้นเรื่อย ๆ อย่างไม่สิ้นสุดจนมาถึงปลายเท้าของผม แล้วผมก็ได้รู้ว่าแสงไฟสว่างจ้าที่ส่องแม่อยู่นั้นไม่ใช่สปอตไลต์ แต่เป็นไฟหน้ารถยนต์ หนีไป แม่ตะโกน หนีไป! เสียงตะโกนที่เหมือนเสียงกรีดร้องดังออกมาจากปากของแม่ที่อ้ากว้าง ผมกับแม่อยู่ห่างกันแค่ประมาณสองก้าว แม่กำลังวิ่งเข้ามาหาผม แต่ไม่ว่ายังไงระยะห่างระหว่างผมกับแม่ก็ไม่น้อยลงเลย หนีไป! น้ำตาของแม่ล่องลอยในอากาศ […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 4 เมื่อได้มองอีกทีบ้านของเขาก็น่าทึ่งจริง ๆ ตอนออกมาฟ้ายังมืดอยู่เลยไม่รู้ แต่พอสว่างถึงเห็นความหรูหราของสวนในบ้านเขาเต็มตา ต้นไม้ในสวนได้รับการบำรุงอย่างดี สนามหญ้าก็ดูเหมือนไม่มีวัชพืชสักต้น ทางเดินในสวนไม่มีใบไม้ร่วงสักใบ ถ้าจะอาศัยอยู่ในบ้านหลังใหญ่ที่มีสวนที่ดูแลดีอย่างนี้ ก็ต้องมีเงินมากพอถึงขนาดที่จ้างคนดูแลสวนสักสองคนแล้วก็ยังมีเงินเหลือเฟือ “ดูแลสวนดีมากเลยนะครับ” “เพราะคุณพ่อชอบ” เขาพูดต่ออีกว่า “ไร้ประโยชน์” “ที่บ้านผมก็มีสวนเหมือนกัน แต่แน่นอนว่าไม่กว้างขนาดนี้ แม่ชอบสวนนั้นมาก ตอนไปดูบ้านก่อนที่จะย้ายบ้านเมื่อประมาณสิบปีก่อน แม่ชอบสวนมาก ต่อให้ราคาเกินกำลังนิดหน่อยก็อยากซื้อ พ่อเหมือนไม่ค่อยใส่ใจเท่าไหร่ แต่แม่ดูแลตกแต่งสวนอย่างดีก็เลยมีดอกไม้กับต้นไม้เล็ก ๆ เยอะมาก แม่ปลูกต้นไม้ใหญ่ไว้หนึ่งต้นเพื่อเป็นที่ระลึกในการย้ายบ้านด้วยครับ ต้นใหญ่มาก” ระหว่างเดินผ่านสวนเขาไม่ตอบอะไรแต่ก็ตั้งใจฟังที่ผมพูด สิ่งที่เป็นเครื่องยืนยันก็คือเขาพยักหน้าเป็นระยะขณะที่ผมพูด “ตรงโน้นคือบ้านหลักเหรอครับ” “ถูกต้อง ตรงโน้นคือบ้านหลัก ส่วนทางนี้คิดซะว่าเป็นบ้านรองก็ได้” “แล้วใครอยู่ที่บ้านหลักเหรอครับ” “คุณพ่อ พี่ชายกับภรรยาของพี่ แล้วก็คนใช้” คิดอยู่เหมือนกันว่าคงจะต้องมีคนงานประมาณสามหรือสี่คนเพื่อดูแลบ้านหลังใหญ่ขนาดนี้ […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 3 เมื่อสี่ปีก่อนผมก็เคยยืนมองแม่จากตรงนี้หรือเปล่า สุสานของแม่เป็นเนินขึ้นมา ไม่มีทางมองออกเลยว่าเป็นหลุมศพของแม่จริง ๆ หรือเปล่า ถ้าไม่ใช่เพราะตัวอักษรสามตัว ‘คิมซุกจา’ ที่อยู่บนป้ายหลุมฝังศพ ก็คงไม่รู้ว่าเป็นสุสานของแม่ สุสานไม่ได้รับการดูแลให้เรียบร้อย บอกให้รู้ว่าไม่เคยมีคนแวะเวียนมาเลย ผมจ้องมองสุสานที่มีวัชพืชขึ้นสูงยื่นออกมาเงียบๆ หัวใจเจ็บปวดอย่างมาก รู้สึกเหมือนหายใจไม่ออก จึงสูดหายใจเข้าลึกจนหน้าอกพองตัวแล้วหายใจออก แต่ถึงอย่างนั้นน้ำตาก็ไม่ได้ไหลออกมาจนน่าแปลกใจ เพราะอะไรกันนะ ทั้ง ๆ ที่เจ็บปวดเหมือนหัวใจถูกฉีกกระชากขนาดนี้ แต่ทำไมน้ำตาไม่ไหลออกมา แม้จะคิดว่าน่าแปลก แต่ก็ไม่รู้เหตุผล ไม่รู้สึกเลยว่าสถานการณ์ตอนนี้เป็นเรื่องจริง อย่างน้อยที่ที่ผมยืนอยู่ตอนนี้ เวลานี้ ก็ไม่ใช่เรื่องจริงสำหรับผม “สงสัยสมองผมจะมีปัญหาจริง ๆ ละมังครับ” ผมพูดกับผู้ชายคนนั้นที่ยืนอยู่ด้านหลังโดยไม่พูดอะไรสักคำมาตลอดทาง หลังพาผมออกมาจากโรงพยาบาลแล้วก็ให้ผมขึ้นรถเพื่อพามาที่นี่โดยไม่ได้บอกก่อนว่าจะไปไหน ถึงเขาจะดูหงุดหงิดแล้วก็เหนื่อยหน่ายกับคำร้องขอที่กะทันหันและคำพูดไร้สาระของผมที่ต่อเนื่องมาตั้งแต่ตอนเช้ามืด แต่พอลองคิดดูเขาไม่เคยปฏิเสธเลยสักครั้ง เป็นคนที่เข้าใจยากจริง ๆ […]

Time Mover 타임무버 야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   Time Mover ตอนที่ 2 ถนนช่วงเช้ามืดโล่งทำให้ขับได้เร็วจึงใกล้ถึงโรงพยาบาลในไม่ช้า พอลงจากรถที่จอดตรงลานจอดถึงเพิ่งรู้ตัวว่ามาเท้าเปล่า เมื่อลงไปเหยียบพื้นช้า ๆ ความเย็นก็แล่นขึ้นมาใต้ฝ่าเท้า “ทำอะไรน่ะ” ผู้ชายคนนั้นลงจากรถเดินเข้ามาหาด้วยสีหน้าไม่พอใจแล้วพูดเหมือนตะคอก ไม่มีรองเท้าก็ต้องเดินเท้าเปล่าอยู่แล้วนี่ ไม่รู้ว่าจะเสียงดังทำไม ผมเม้มปากแน่น ทันใดนั้นผู้ชายคนนั้นก็อุ้มผมขึ้นเหมือนตอนออกมาจากบ้าน “ปล่อยผมลงเถอะครับ” “จะเดินไปด้วยสภาพแบบนี้ แถมยังเท้าเปล่างั้นเหรอ” แต่ถึงยังไงก็ดีกว่าถูกผู้ชายด้วยกันอุ้มไปที่นั่นที่นี่อยู่ดี พอดิ้นสะบัดขา เขาก็ใช้ฝ่ามือตีก้นผมดังเพียะ “อยู่นิ่ง ๆ” ไม่ได้ตีแรงก็จริง แต่ไม่รู้ว่าเพราะชุดนอนบางไปหรือเปล่าถึงได้แสบก้นมาก พอผมหยุดดิ้นเขาก็เดินต่อ โชคดีที่เป็นช่วงรุ่งสางจึงไม่ค่อยมีคนมาที่โรงพยาบาล ผู้ชายคนนั้นไม่ได้เดินไปยังอาคารที่มีสถานที่จัดงานศพ แต่เดินไปยังอาคารหลักของโรงพยาบาล ผมใช้กำปั้นทุบบ่าของเขาเหมือนเป็นการประท้วง เขาจึงพูดคล้ายข่มขู่อีกครั้งว่าให้อยู่นิ่ง ๆ “ที่จัดงานศพอยู่ทางโน้นครับ” “ที่จัดงานศพไม่หนีไปไหนหรอก ทำแผลที่เท้าก่อนแล้วค่อยไป” ถ้าผมกำลังเดินด้วยเท้าตัวเองอยู่คงเมินคำพูดนั้นไปแล้ว แต่คนกำหนดทิศทางคือผู้ชายที่อุ้มผมอยู่ เขาเข้าไปในห้องฉุกเฉิน วางผมลงบนเตียงคนไข้ พยาบาลที่เดินเข้ามาฟังคำอธิบายสั้น […]