Author Archives: AMARINBOOKS TEAM

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   มหาวิทยาลัยซอมบี้ 2 ตอนที่ 31   จังหวะที่หลินตี้เหล่ยกดปิดกระเป๋าเดินทาง ซ่งเฝ่ยก็กดปิดเพลงชั่วคราวแล้วหดมือเข้าไปปิดประตูทันที ภารกิจของเขาเสร็จสมบูรณ์แล้ว ส่วนสหายร่วมรบคนอื่นๆ เขามั่นใจว่าจะต้องกลับไปยังคลังหนังสือปิดได้อย่างแน่นอน ตอนมาที่นี่เขาแอบลัดเลาะเข้ามาทางระเบียง ขากลับจึงต้องย้อนกลับไปเส้นทางเดิม หลังจากล็อกหน้าจอและยัดโทรศัพท์มือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเรียบร้อยแล้ว ซ่งเฝ่ยก็หันกลับไป ขณะที่คิดจะพุ่งตัวไปด้านหน้านั้น พอเงยหน้าขึ้นปลายเท้ากลับหยุดชะงัก เดิมทีหน้าต่างปิดอยู่ แต่ตอนนี้กลับเปิดกว้าง อากาศแห้งเย็นแทรกผ่านเข้ามา ทำให้ห้องเก็บเอกสารที่แต่เดิมก็ไร้ซึ่งความอบอุ่นอยู่แล้วกลับยิ่งหนาวเหน็บขึ้นมาอีกหลายเท่า เขาจำได้แม่นว่าหลังจากตัวเองเข้ามาก็ปิดหน้าต่างแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ปิดสนิท เผื่อว่าหากปิดประตูไม่ทันแล้วมีซอมบี้พุ่งเข้ามาก็จะได้หลบหนีออกทางหน้าต่างได้อย่างทันท่วงที แต่ในวันที่ไม่มีลมเหมือนอย่างวันนี้ก็ไม่น่าจะพัดหน้าต่างที่มีน้ำหนักให้เปิดออกได้ ประตูอยู่ห่างจากหน้าต่างประมาณยี่สิบเมตร ระหว่างประตูกับหน้าต่างเป็นเพียงทางเดินแคบๆ ทั้งสองฝั่งอัดแน่นไปด้วยตู้เก็บเอกสารที่วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ตู้ทั้งหมดมีความสูงกว่าสองเมตร ทำให้ห้องที่แต่เดิมก็ไม่ค่อยสว่างเพราะเป็นวันที่มีเมฆมากอยู่แล้ว ยิ่งมืดมิดมากขึ้นไปอีก ซ่งเฝ่ยสัมผัสถึงจังหวะหัวใจของตนเองที่เต้นรัวเร็วขึ้นได้อย่างชัดเจน เขาพยายามสะกดความรู้สึกของตัวเองอย่างหนักหน่วงพลางเงี่ยหูฟัง […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 32   ครั้งที่สองของสงครามตู้ขายสินค้าอัตโนมัติ หนุ่มสาวกลุ่มเกรียงไกรไม่ย่อท้อห้องหนึ่งต่างเรียนรู้จากประสบการณ์ของซ่งเฝ่ย ขณะที่พุ่งตรงไปเบื้องหน้าจึงคอยระวังหลังด้วยเช่นเดียวกัน จนในที่สุดก็สามารถครอบครองพื้นที่ชั้นสามได้อย่างราบรื่น โดยดำเนินการตามแผนเดียวกับรอบแรกตลอดทั้งกระบวนการราวกับคัดลอกมาวางไว้ เหล่านักศึกษามีความมั่นใจมากขึ้น หลังจากหยุดพักระหว่างคาบเรียนในช่วงเวลาสั้นๆ จึงเริ่มลงมือปฏิบัติการครั้งที่สาม ลักษณะโครงสร้างของชั้นสองไม่เหมือนกับชั้นสามและชั้นสี่ ส่วนใหญ่เป็นห้องยืมหนังสือขนาดใหญ่และห้องอ่านหนังสือ ทุกคนมองโลกในแง่ดีเป็นอย่างมากว่าหากมีซอมบี้อยู่ในพื้นที่ที่มีความสำคัญเชิงกลยุทธ์ ให้กวาดล้างให้เรียบก่อน แต่หากกวาดล้างไม่ได้จริงๆ ค่อยเปลี่ยนไปใช้ห้องที่อยู่ใกล้เคียง อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ซ่งเฝ่ยยังเป็นผู้รับผิดชอบกลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาบุกฝ่าประจิม [1] พวกเขาที่เหลือก็มีพื้นที่กว้างพอให้หลบซ่อนตัวได้ทัน พวกเขาคิดถึงเรื่องเหนือความคาดหมายที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้ทั้งหมดแล้ว แต่กลับคำนวณพลาดไปเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นคือห้องฉายภาพยนตร์ที่เก็บรวบรวมสื่อต่างๆ เอาไว้บนชั้นสองซึ่งตั้งอยู่ในทิศตะวันตกเฉียงใต้ กะประมาณแล้วคือตั้งฉากกับตำแหน่งที่ซ่งเฝ่ยต่อสู้ในครั้งแรก แต่ผ้าม่านของห้องนี้มีความแตกต่างจากผ่าม่านของห้องเก็บเอกสารที่โปร่งแสง เนื่องจากห้องนี้มักใช้เครื่องฉายแสดงข้อมูล ผ้าม่านจึงถูกดึงลงมาปิดไว้ตลอดทั้งปี และผ้าม่านที่ใช้ก็ได้รับการคัดเลือกมาเป็นพิเศษ จึงมีน้ำหนักค่อนข้างมากและเกือบจะทึบแสง สถานที่แห่งนี้ไม่เปิดให้นักศึกษาใช้งานโดยพลการ […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ผมเลือกวันที่ไม่มีติวช่วงเย็นและไม่เป็นเวรทำความสะอาดเพื่อไปบริษัทพ่อเพราะคำพูดของน้า แล้วก็หลายวันก่อนตอนซักผ้ากับรีดเสื้อเชิ้ตขาวของพ่อก็คิดขึ้นมาได้ว่า เอาชุดสำรองไปทิ้งไว้ให้พ่อที่บริษัทสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ผมเอาเน็คไทกับเสื้อเชิ้ตขาวที่รีดอย่างเรียบร้อยประมาณสองชุดใส่ถุงกระดาษช็อปปิ้งแล้วเอาไปโรงเรียนด้วย พอเลิกเรียนก็ไปที่บริษัทพ่อทันที ตอนแรกบริษัทเริ่มจากสำนักงานเล็ก ๆ แต่ตอนนี้ใหญ่โตขึ้นจนใช้พื้นที่สองชั้นของตึกขนาดใหญ่ ผมแหงนหน้ามองตึกบริษัท จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่บริษัทของพ่อตั้งอยู่ “ตายจริง ใครกันเนี่ย” “สวัสดีครับ พี่ฮีซู” ถึงจะเรียกว่าพี่ แต่ที่จริงอายุห่างกันมาก เธอเป็นผู้หญิงที่ตอนนี้อายุเกินสามสิบแล้ว ทำงานกับพ่อมาตั้งแต่ช่วงแรกที่เริ่มเปิดบริษัทและอยู่มานานเกินเจ็ดปีแล้ว แม่สอนให้เรียกว่าพี่ตั้งแต่ตอนพบกันครั้งแรก ตอนนี้จะเปลี่ยนไปเรียกอย่างอื่นก็ยิ่งไม่ชิน ถึงพี่เขาจะเรียกแม่ว่าคุณผู้หญิง แต่ก็สนิทกันเหมือนเป็นพี่น้อง ผมเลยปฏิบัติกับพี่ฮีซูอย่างนอบน้อมเหมือนเป็นน้าคนหนึ่ง “ทำไมมาเวลานี้ล่ะ” “เอาเสื้อผ้ามาให้พ่อน่ะครับ” พอยกถุงใส่เสื้อผ้าที่ถืออยู่ขึ้นมา พี่ฮีซูก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจ “พ่ออยู่ในห้องรึเปล่าครับ” “อื้ม แต่เหมือนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นะ” ผมตั้งใจว่าแค่จะเอาถุงใส่เสื้อผ้ามาให้แล้วกลับเลย แต่เหมือนพ่อกำลังยุ่งเรื่องงาน ก็เลยลังเลว่ารอสักหน่อยแล้วค่อยเข้าไปดีไหม พี่ฮีซูเหมือนจะรู้ความคิดผมก็เลยถาม “เอาชาสักถ้วยไหม” “ไม่เป็นไรครับ ลำบากเปล่า ๆ […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   จำไม่ค่อยได้แล้วว่าไม่ได้เจอพ่อมานานเท่าไหร่ แม้แต่วันหยุดสุดสัปดาห์พ่อก็ออกไปข้างนอกตลอด แต่วันหยุดสุดสัปดาห์นี้คงจะไม่มีธุระอะไรก็เลยอยู่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ออกมาจากห้องนอนอยู่ดี คงจะทำอะไรสักอย่างอยู่ ก๊อก ๆ หลังจากเคาะประตูผมก็เปิดแง้มเข้าไป พ่อเงยหน้าขึ้นมาจากการมองบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ “ผมทำกับข้าวเสร็จแล้วครับพ่อ” “ลูกกินก่อนเลย พ่อยังไม่หิว” “ถึงไม่หิว แต่ก็ควรกิน…” แม้จะพูดเบา ๆ แต่พ่อก็หันมามอง พ่อยกสมุดโน้ตที่กำลังเขียนบางอย่างอยู่ขึ้นแล้วลุกจากเก้าอี้ ดึงลิ้นชักชั้นล่างสุดของโต๊ะเครื่องแป้งของแม่แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์หนังที่วางอยู่ในนั้นขึ้นมาเปิด ถึงไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นสมุดบัญชีที่พ่อเก็บซ่อนไว้รวมกับสิ่งของอื่น ๆ “ก็พ่อบอกว่ายังไม่หิว” พ่อคงจะรู้ว่าผมยังเปิดประตูยืนอยู่ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิดเล็กน้อย ผมตอบกลับว่าครับ แล้วปิดประตูห้องเบา ๆ พอเข้าไปในห้องครัวก็เห็นโต๊ะอาหารที่จัดเตรียมอาหารไว้อย่างง่าย ๆ เมื่อกี้ยังหิวอยู่เลย แต่ความหิวหายไปในพริบตา ไม่รู้ทำไมความหงุดหงิดกับความเสียใจถึงถาโถมเข้ามา ก็เลยปิดกล่องเครื่องเคียงเสียงดัง เอาเก็บเข้าตู้เย็นแล้วขึ้นไปชั้นสอง เข้าใจว่าพ่อยุ่ง เข้าใจว่ายังทำใจไม่ได้หลังจากแม่เสีย ปกติผมกับพ่อก็ไม่ได้คุยกันอย่างเปิดอกอยู่แล้ว แต่…ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ถึงยิ่งรู้สึกห่างเหินกับพ่อ […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ 3. เส้นแบ่งระหว่างความฝันกับความจริงนั้นไม่ชัดเจน ผมตื่นขึ้นมามองไปรอบ ๆ หลังจากแน่ใจแล้วว่านี่คือห้องนอนกับเตียงของตัวเอง ก็เดินออกไปที่ห้องนั่งเล่น เปิดทีวีเช็กวันที่ของวันนี้ จึงรู้ว่าที่นี่คือโลกความจริง ไม่ใช่ความฝัน ปัญหาคือฝันได้เหมือนจริงเกินไปจนทำให้รู้สึกถึงโลกความจริงน้อยลง ผมมองดูรอบ ๆ บ้านที่เงียบสงัด เดินไปที่ห้องนอนใหญ่แล้วเคาะประตู ถึงจะไม่มีสัญญาณว่ามีคนอยู่แต่ผมก็เปิดประตูอย่างระวัง ในห้องมีแต่ไอเย็นแผ่กระจายกับความเงียบยึดครองพื้นที่อยู่ ดูท่าพ่อคงไม่ได้กลับบ้านอีกแล้ว ไม่ใช่ว่าไม่เข้าใจสภาพจิตใจที่รู้สึกเหนื่อยล้าเพราะแม่ไม่อยู่แล้วและความรู้สึกเหมือนถูกทิ้งไว้ข้างหลัง แต่ในเวลาแบบนี้ อย่างน้อยถ้าพ่ออยู่ข้าง ๆ ก็คงดี ได้ยินมาว่าไม่ได้ไปบริษัทหลายวันเพราะงานศพของแม่ และช่วงนี้สถานการณ์ที่บริษัทก็ไม่ดี ทำให้ผมไม่กล้าเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองออกไป… เพราะความจริงเป็นแบบนี้ก็เลยฝันแบบนั้นหรือเปล่า พอนึกถึงผู้ชายคนนั้นที่ไม่อยากอยู่ห่างผมแม้ชั่วขณะเดียวก็หัวเราะออกมา ผู้ชายที่ในความเป็นจริงคือคนที่เคยเห็นหน้าแค่ครั้งเดียวเท่านั้น แต่ความประทับใจแรก ผมคงถูกมองว่าเป็นคนบ้าไปแล้วแน่นอน จินตนาการไม่ออกเลยว่าสี่ปีหลังจากนี้ความสัมพันธ์กับผู้ชายคนนั้นจะกลายเป็นแบบนั้นไปได้ ผมบิดขี้เกียจแล้วเดินไปที่ห้องครัว ถึงจะขี้เกียจยังไงก็ต้องทำข้าวเช้ากินแล้วไปโรงเรียน ผมตักข้าวที่หุงด้วยฝีมือที่ไม่ชำนาญ หยิบเครื่องเคียงในตู้เย็นออกมา พยายามข่มกลั้นความเศร้าที่เอ่อล้นขึ้นมา เป็นแบบนี้อยู่เสมอ ทั้งตอนใส่ผ้าที่จะซักเข้าไปในเครื่องซักผ้าแล้วปั่น ตอนกินข้าวที่หุงเองคนเดียว […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   “เมื่อวานได้ยินเรื่องจากหมอยุนว่าอาการของเธอแปลกนิดหน่อย” หมอยุน คงจะหมายถึงคุณหมอที่เจอเมื่อวาน ที่บอกว่าอาการแปลกคือยังไง ผมเอียงคอด้วยความสงสัย สายตาของชายสูงวัยเปลี่ยนเป็นเยือกเย็นภายในพริบตา “อายุฉันไม่ใช่น้อย ๆ แล้ว มีชีวิตอยู่มานาน พบเจอเรื่องมากมาย เห็นคนมาเยอะ แล้วก็ได้รู้อะไรเยอะแยะ ตอนนี้บางทีก็มองอนาคตออกคร่าว ๆ โดยที่ไม่ต้องเคยเห็นหรือเคยประสบมาก่อน เธอ…อยู่กับเจ้าลูกชายฉันไม่ได้หรอก เพราะเห็นชัดว่าเธอจะเกาะเจ้านั่นกินแน่ ๆ ไม่ใช่ความผิดของเธอซะทีเดียว เป็นความผิดของเจ้าจูโดด้วยเหมือนกัน แต่เจ้านั่นเคยฟังฉันที่ไหน” ไม่รู้ว่าชายสูงวัยพูดด้วยจุดประสงค์อะไรก็เลยฟังเงียบ ๆ อย่างเดียว แต่รู้ได้ว่าสิ่งที่เขาพูดตอนนี้ไม่ใช่ความหมายที่ดีแน่นอน ดูออกชัดเจนว่าผมจะเกาะผู้ชายคนนั้นกินงั้นเหรอ เป็นสถานการณ์ที่พามาอยู่ที่บ้านด้วย แต่ครอบครัวของผู้ชายคนนั้นไม่ต้อนรับหรือเปล่า “คนเราน่ะนะ” ชายสูงวัยพูดออกมาอย่างยากลำบากเหมือนกับกำลังคิดบางอย่างอยู่ “คนเรา… ระหว่างใช้ชีวิตก็ทำผิดพลาดเสมอ ต่อให้ย้อนเวลากลับไปอีกครั้ง ความผิดพลาดนั้นก็จะเกิดขึ้นซ้ำอยู่ดี การตัดสินใจที่ถูกต้องเป็นเรื่องยาก ดังนั้นสุดท้ายก็เลือกเดินเข้าไปในทางที่มองเห็นในตอนนั้น ทางที่ไม่ถูกต้องและทางที่ง่าย […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   “ทางนี้ครับ” เด็กคนนั้นเดินไปตามทางเดิน หลังจากผ่านห้องนั่งเล่นมา พอเดินขึ้นบันไดที่อยู่ตรงด้านหนึ่งของบ้าน ก็เจอห้องนั่งเล่นของชั้นสอง รอบด้านเป็นกระจก ข้างหน้าต่างห้องนั่งเล่นมีเปียโนใสเหมือนคริสตัลตั้งอยู่ “ว้าว” มีบ้านที่มีเปียโนแบบนี้อยู่จริงๆ ด้วยแฮะ เปียโนโปร่งใสที่มองเข้าไปเห็นข้างในชัดเจนนั้นเปล่งประกายระยิบระยับเมื่อโดนแสง และคงจะทำความสะอาดไว้อย่างดีมากถึงไม่มีฝุ่นเกาะอยู่บนเปียโนเลยแม้แต่เม็ดเดียว “นี่ของนายเหรอ” “เปียโนของแม่ครับ บอกไปแล้วนี่ครับว่าผมไม่เล่นเปียโน” เด็กคนนั้นพูดด้วยน้ำเสียงหงุดหงิดเล็กน้อย “ผมไปล้างมือก่อนนะครับ” เด็กคนนั้นเดินหายไปอย่างรวดเร็ว ห้องนั่งเล่นเงียบลง ผมยืนนิ่งมองเปียโน แล้วก็นั่งลงบนเก้าอี้อย่างระมัดระวัง เปิดฝาครอบตรงคีย์บอร์ด พอกดปุ่มคีย์บอร์ดก็เกิดเสียงใส ๆ ดังออกมา ถึงไม่รู้ว่าแม่ของเด็กคนนั้นทะนุถนอมเปียโนมากขนาดไหน แต่ก็เหมือนจะดูแลรักษาอย่างดี พอลองกดคีย์บอร์ดอย่างระมัดระวังก็เช็กดูว่ามีคนกำลังขึ้นมาที่ชั้นสองหรือเปล่า จากนั้นก็นั่งหลังตรง วางมือบนคีย์บอร์ด ถอนหายใจออกมาเล็กน้อย แล้วกดเสียงแรกอย่างแผ่วเบา อากาศก็ดี เปียโนก็สวย ถ้าจะให้เข้ากับวันแบบนี้อย่างน้อยก็คงต้องเป็นเพลงประมาณนี้ ท่วงทำนองอันแผ่วเบา หลังจากงานศพของแม่ ก็ไม่มีความสบายใจพอจะเล่นเปียโนเลย […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา 二哈和他的白猫师尊 肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียน Bou Ptrn แปล   คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) : Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) : Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน) : child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) : coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) : corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) : death (การตาย) : depression (ภาวะซึมเศร้า) : explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย) : gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม) : genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) : gore (เนื้อหามีความโหดร้าย […]