Category Archives: ทดลองอ่าน

ฮวาปู๋ชี่ นางนี้ที่ฝากรัก 小女花不弃 จวงจวง 桩桩 เขียน เสี่ยวหวา แปล   — โปรย — เมื่อขอทานสาวในยุคปัจจุบันทะลุมิติไปเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง จนต้องกลายเป็นขอทานและถูกเลี้ยงดูโดยแม่สุนัข ชีวิตเดิมในภพปัจจุบันว่ายากลำบากแล้ว ชีวิตใหม่ในภพใหม่กลับขัดสนกว่าเดิม ทั้งที่เป็นขอทานตัวน้อย กลับมีแต่คนหมายจะสังหารนาง หรือไม่ก็จะใช้นางเป็นหมาก แท้จริงแล้วชาติกำเนิดของนางเป็นอย่างไร เหตุใดชีวิตถึงพัวพันยุ่งเหยิงอย่างนี้เล่า   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ” สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   45 จับมือร่วมมือกัน เสียงกีบเท้าม้าที่ย่ำเข้าป่าหินสะท้อนความกว้างโล่ง เฉินอวี้จ้องรอยแยกของหินนั่นแล้วลูกตาดำหดลงราวกับรูเข็ม นางไม่มีทางวิ่งไปซ่อนที่อื่นโดยไร้เหตุผล นางอยู่ที่ใด หรือโจรทะเลทรายเจอตัวนางแล้ว การคาดเดาต่างๆ ทำใจเขาสับสนว้าวุ่น เส้นโลหิตที่หน้าผากเขาจู่ๆ ก็กระตุก นางทำร้ายหม่าต้าเคราครึ้มจนบาดเจ็บ หากถูกโจรทะเลทรายเจอตัว นางจะต้องตายอย่างแน่นอน เฉินอวี้หันหัวม้าตรงเข้าทะเลทรายโดยไม่ลังเล บาดแผลที่แผ่นหลังประหนึ่งดาบแหลมคมที่แทงเข้าร่างกาย ทุกครั้งที่ม้าสั่นสะเทือนจะนำพาความเจ็บปวดทิ่มแทงหัวใจมาด้วย สติสัมปชัญญะบอกเขาว่าสมควรไปหาองครักษ์ที่รออยู่นอกป่าหิน แต่ความรู้สึกกลับไม่ให้เขาทอดทิ้งนาง หลังออกจากป่าหินแล้ว ทะเลทรายสีเหลืองเบื้องหน้าทอดยาวติดต่อกัน เขายืนอยู่ข้างป่าหิน จ้องใจกลางทะเลทรายพลางเม้มริมฝีปากแน่น ก่อนแทะโสมภูเขาเหมือนกับหัวผักกาด สายตาแค้นเคืองค่อยๆ […]

เมื่อผมเป็นเจ้าของสวนสัตว์ 我开动物园那些年   ลาเหมียนฮวาถังเตอะทู่จื่อ เขียน 拉棉花糖的兔子   Himazan แปล   ติดตามกำหนดการวางขายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   +++++++++++++++++++   ตอนที่ 42.1   ผึ้งจำนวนหนึ่งหมื่นกว่าตัวหากจะสร้างรังสักรังหนึ่งใช้เวลาเพียงสามถึงห้าวันก็เสร็จเรียบร้อย หากไม่ย้ายรังผึ้งออกไป ตู้ของบ้านนั้นก็คงจะพังแน่ ๆ แต่ผึ้งมีสัญชาตญาณระวังภัยสูงมาก หากไม่ใช้มืออาชีพมาจัดการก็ยากที่จะย้ายรังผึ้งได้อย่างปลอดภัย เมืองตงไห่ไม่มีผู้เชี่ยวชาญทางด้านนี้ แม้จะได้ยินมาว่ามีฟาร์มผึ้งอยู่ในเขตเมืองตอนล่าง แต่พวกชาวบ้านไม่อยากเสียเงินจ้างคนมาจัดการ เลยคิดว่าจะยกรังผึ้งพวกนั้นให้หลิงโย่ว แต่ไม่รู้ว่าทางหลิงโย่วจะต้องการหรือไม่ ต้วนเจียเจ๋อสนใจน้ำผึ้งมาก แต่หลิงโย่วไม่มีมนุษย์ที่เป็นผู้เชี่ยวชาญด้านผึ้งเลย ดังนั้นเขาจึงไปหาสัตว์เทพที่เชี่ยวชาญทางด้านนี้แทน “เสี่ยวสง คุณชอบดื่มน้ำผึ้งไหมครับ” ต้วนเจียเจ๋อกอดคอสงซือเชียนพลางเอ่ยถาม สงซือเชียนรีบผละออกมาก่อนจะพูดขึ้นด้วยความตื่นเต้น “แน่นอน ข้าชอบ!” จากนั้นก็ตามมาด้วยน้ำเสียงเศร้าหมอง “แต่ที่อาณาจักรธรรมของพระโพธิสัตว์กวนอิมไม่มีรังผึ้ง ข้าเลยไม่ได้กินมาหลายร้อยปีแล้ว หากท่านไม่พูดถึง ข้าก็แทบจะจำรสชาติของน้ำผึ้งไม่ได้แล้ว…” พูดจบสงซือเชียนก็รู้สึกเสียใจขึ้นมา เพราะที่อาณาจักรธรรมอันสูงส่งของพระโพธิสัตว์กวนอิมมีแค่บ่อเลี้ยงปลากับสวนปลูกต้นไผ่เท่านั้น ต้วนเจียเจ๋อเริงร่า “แล้วน้ำผึ้งป่าชอบไหมครับ อยู่ที่หมู่บ้านข้าง ๆ นี้เอง ฝูงผึ้งมันย้ายรังลงมาจากภูเขาทำให้กระทบต่อวิถีชีวิตของชาวบ้าน […]

ฮวาปู๋ชี่ นางนี้ที่ฝากรัก 小女花不弃 จวงจวง 桩桩 เขียน เสี่ยวหวา แปล   — โปรย — เมื่อขอทานสาวในยุคปัจจุบันทะลุมิติไปเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง จนต้องกลายเป็นขอทานและถูกเลี้ยงดูโดยแม่สุนัข ชีวิตเดิมในภพปัจจุบันว่ายากลำบากแล้ว ชีวิตใหม่ในภพใหม่กลับขัดสนกว่าเดิม ทั้งที่เป็นขอทานตัวน้อย กลับมีแต่คนหมายจะสังหารนาง หรือไม่ก็จะใช้นางเป็นหมาก แท้จริงแล้วชาติกำเนิดของนางเป็นอย่างไร เหตุใดชีวิตถึงพัวพันยุ่งเหยิงอย่างนี้เล่า   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ” สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   43 ไปทะเลทรายเกอปี้ด้วยกัน บนภูเขาไร้เดือน สายลมต้นเหมันตฤดูพัดผ่านเส้นทางคับแคบระหว่างหุบเขา ฮวาปู๋ชี่หนาวเหน็บจนตัวสั่น นางมองเส้นทางภูเขาที่มืดมิด ถามจูโซ่วว่า “เหตุใดทุกครั้งที่ข้าขึ้นเขามักรู้สึกไม่ดี ก่อนหน้านี้ที่ด่านเทียนเหมินก็เป็นอย่างนี้ เพียงไม่ได้สูงชันเต็มไปด้วยอันตรายเหมือนที่นี่ ตอนไปวั่งจิงปีนเขาซิ่งหลงก็รู้สึกไม่ค่อยสบายใจ มืดจนมองไม่เห็นอันใด โซ่วโซ่ว ข้ากลัวนิดหน่อย” จูโซ่วผ่อนลมหายใจกล่าวว่า “คุณหนู พวกเราหันหลังกลับกันดีหรือไม่ ตงฟางสือหาพวกเราสองคนเจอก็ไม่เป็นไร เขาชอบไล่ตามแบบนี้อยู่แล้ว ถือว่ามีผู้คุ้มกันเพิ่มอีกคน” ฮวาปู๋ชี่ยิ้มขื่น “ข้าขโมยของของเขามา” นางล้วงป้ายหยกออกจากอกเสื้อยื่นให้จูโซ่ว ป้ายหยกล้ำค่าเปล่งแสงโปร่งใสเล็กน้อย จูโซ่วพลิกป้ายหยกเห็นอักษรคำว่าจวนเฉิงอ๋องพลันขมวดคิ้วกล่าวว่า […]

ฮวาปู๋ชี่ นางนี้ที่ฝากรัก 小女花不弃 จวงจวง 桩桩 เขียน เสี่ยวหวา แปล   — โปรย — เมื่อขอทานสาวในยุคปัจจุบันทะลุมิติไปเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง จนต้องกลายเป็นขอทานและถูกเลี้ยงดูโดยแม่สุนัข ชีวิตเดิมในภพปัจจุบันว่ายากลำบากแล้ว ชีวิตใหม่ในภพใหม่กลับขัดสนกว่าเดิม ทั้งที่เป็นขอทานตัวน้อย กลับมีแต่คนหมายจะสังหารนาง หรือไม่ก็จะใช้นางเป็นหมาก แท้จริงแล้วชาติกำเนิดของนางเป็นอย่างไร เหตุใดชีวิตถึงพัวพันยุ่งเหยิงอย่างนี้เล่า   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ” สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   42 วงล้อเฟิงสุ่ย   ออกจากเขตปกครองซูโจวไปทางตะวันตก ฮวาปู๋ชี่ดั่งวิหคที่ถูกปลดปล่อยออกจากกรง นางใส่ชุดบ่าวรับใช้ คลุมทับด้วยเสื้อกันหนาว สวมหมวกผ้า ราวกับหวนคืนสู่ช่วงเวลาอิสระยามเป็นขอทานน้อยที่ตำบลเย่าหลิง รอยยิ้มประดับหน้ายามขี่ม้าไม่เคยเลือนหาย เสื้อคลุมผ้าไหมปักลายผกาเป็นวงกลมยิ่งขับเน้นให้ไขมันหน้าท้องของจูโซ่วเด่นชัดขึ้น มือขาวผุดผ่องดุจหยกกุมเชือกบังเหียน มองปราดเดียวคล้ายคุณชายผู้ดีที่ใช้ชีวิตมีเกียรติมั่งคั่งร่ำรวย รอยยิ้มสดใสของฮวาปู๋ชี่ทำเขาอารมณ์ดีตามไปด้วย ทิ้งการค้าขายของสกุลจูออกท่องเที่ยวอย่างสบายใจ จูโซ่วรู้สึกว่าได้ติดตามคุณหนูก็มีข้อดีเหมือนกัน เขาอายุยังไม่ถึงยี่สิบห้า กลับอวบอ้วนไปสักหน่อย ถ้ามองแค่หน้าตาก็ดูดีพอสมควร ตาชั้นเดียวของเสี่ยวเซียนั้นน่าดึงดูด ขณะที่ตาชั้นเดียวของเขาเป็นรอยเล็กๆ บนใบหน้ากลม ไม่ยิ้มก็เหมือนกำลังยิ้ม ดูน่ารักดีเหมือนกัน ตลอดชีวิตของฮวาปู๋ชี่นี่เป็นครั้งแรกที่พกเงินทองพาผู้คุ้มกันออกเดินทาง […]

ฮวาปู๋ชี่ นางนี้ที่ฝากรัก 小女花不弃 จวงจวง 桩桩 เขียน เสี่ยวหวา แปล   — โปรย — เมื่อขอทานสาวในยุคปัจจุบันทะลุมิติไปเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง จนต้องกลายเป็นขอทานและถูกเลี้ยงดูโดยแม่สุนัข ชีวิตเดิมในภพปัจจุบันว่ายากลำบากแล้ว ชีวิตใหม่ในภพใหม่กลับขัดสนกว่าเดิม ทั้งที่เป็นขอทานตัวน้อย กลับมีแต่คนหมายจะสังหารนาง หรือไม่ก็จะใช้นางเป็นหมาก แท้จริงแล้วชาติกำเนิดของนางเป็นอย่างไร เหตุใดชีวิตถึงพัวพันยุ่งเหยิงอย่างนี้เล่า   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ” สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   40 ตงผิงจวิ้นอ๋อง   พื้นที่ราบทางตะวันตกของแคว้นต้าเว่ยค่อยๆ กลายเป็นเนินเขา หลังผ่านทะเลทรายเกอปี้[1]ไปก็จะเป็นภูเขาสือว่าน แม่น้ำหลายพันสายที่อยู่มาเป็นร้อยล้านปีได้กัดเซาะภูเขาใหญ่จนกลายเป็นร่องน้ำและที่ราบลุ่มขนาดเล็กนับไม่ถ้วน ด้านหลัง-v’เขตปกครองซีฉู่โจวติดกับภูเขาสือว่าน ตะวันออกเฉียงเหนือติดกับทะเลทรายเกอปี้ ตะวันตกเฉียงใต้ติดกับหุบเขาของแม่น้ำต้าเจียง มีชายแดนสำคัญของเมืองสือเฉิงคุมเชิงกับพวกชนเผ่าซยงหนูตะวันตก ซีฉู่โจวอยู่ไกลโพ้นและรกร้างกันดาร ขณะเดียวกันก็เป็นประตูสู่ตะวันตกของแคว้นต้าเว่ย เนื่องจากเป็นประตูสู่ตะวันตก ฮ่องเต้จึงไม่ได้ยกซีฉู่โจวให้เป็นที่ดินศักดินาของเหล่าอนุชา พอเฉินอวี้ได้รับแต่งตั้งให้เป็นตงผิงจวิ้นอ๋อง ก็นับเป็นพระบรมวงศ์ที่มีศักดิ์ฐานะสูงที่สุดในซีฉู่โจว ขุนนางบุ๋นของซีฉู่โจว8nvข้าหลวงตู้หยวนเฮ่า ขุนนางบู๊8nvแม่ทัพกวนเหยี่ยที่มีทหารในมือยี่สิบหมื่นนาย หลายปีที่ผ่านมาทั้งสองต่างรู้ว่าน้ำบ่อไม่ยุ่งกับน้ำคลอง[2] แต่ยังร่วมกันดูแลซีฉู่โจวอย่างสงบสุข การมาของตงผิงจวิ้นอ๋องทำให้คนทั้งสองไม่สบายใจ ได้รับความไว้วางใจจากฮ่องเต้แล้วอย่างไร ผู้มาเป็นบุตรชายของซิ่นชินอ๋อง ใครๆ […]

ฮวาปู๋ชี่ นางนี้ที่ฝากรัก 小女花不弃 จวงจวง 桩桩 เขียน เสี่ยวหวา แปล   — โปรย — เมื่อขอทานสาวในยุคปัจจุบันทะลุมิติไปเป็นทารกที่ถูกทอดทิ้ง จนต้องกลายเป็นขอทานและถูกเลี้ยงดูโดยแม่สุนัข ชีวิตเดิมในภพปัจจุบันว่ายากลำบากแล้ว ชีวิตใหม่ในภพใหม่กลับขัดสนกว่าเดิม ทั้งที่เป็นขอทานตัวน้อย กลับมีแต่คนหมายจะสังหารนาง หรือไม่ก็จะใช้นางเป็นหมาก แท้จริงแล้วชาติกำเนิดของนางเป็นอย่างไร เหตุใดชีวิตถึงพัวพันยุ่งเหยิงอย่างนี้เล่า   _______________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ” สำนักพิมพ์อรุณ   (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   41 เล่ห์เหลี่ยมแพรวพราว   การเดินทางเข้าเขตปกครองซีฉู่โจวจะต้องผ่านทะเลทรายเกอปี้ มีโจรโหดเหี้ยมอาศัยอยู่ในทะเลทรายมาช้านาน ได้ยินว่าหัวหน้าโจรมีสายเลือดชนเผ่าซยงหนูตะวันตก ใบหน้ารกไปด้วยหนวดเครา จึงได้รับฉายาว่าเจ้าหม่าต้าเคราครึ้ม โจรกลุ่มนี้มักออกปล้นสะดมกลุ่มพ่อค้าบ่อยครั้ง มารวดเร็วดุจสายลมไม่เห็นแม้กระทั่งเงา ทำใต้เท้าตู้ของซีฉู่โจวปวดเศียรเวียนเกล้า กองกำลังทหารพ่ายแพ้ในการสู้รบหลายครา แน่นอนว่าเฉินอวี้เลือกเจ้าหม่าต้าเคราครึ้มเป็นเป้าหมายของเขา “หานเย่ ไปจวนของผู้ว่า บอกผู้ว่าให้ร่วมมือกับข้ารับซื้อใบชาเกาซานต้าจำนวนมาก” เขาคิดว่าร้านชาของสกุลจูแห่งเจียงหนานจะต้องดีใจมากแน่ เขาอดคิดไม่ได้ว่าปู๋ชี่จะต้องดีใจมากเช่นกัน เขตตงผิงเป็นเขตยากจน เนื่องจากการสัญจรไม่สะดวก พวกโจรปรากฏตัวบ่อยครั้ง ใบชาเกาซานต้าแทบจะไม่เคยส่งออกไปขายต่างถิ่น ส่วนใหญ่มีไว้ให้คนท้องถิ่นหรือคนในโรงน้ำชาดื่ม ของหายากมักมีราคาแพง เหล่าขุนนาง […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 76 ประสิทธิภาพ   ประสิทธิผลของการใช้แผ่นเหล็กฟาดซอมบี้   เสียงหวีดร้องของซอมบี้เหล่านั้นจากเบาก็ค่อยๆ ดังขึ้นเรื่อยๆ จากตามบ้านลามไปถึงตามท้องถนนและที่ติดอยู่ตามหลืบมุมต่างๆ ขอเพียงอยู่ในทิศทางลมและระยะห่างไม่ไกลจนเกินไปซอมบี้พวกนี้ล้วนมีปฏิกิริยาตอบสนองทั้งสิ้น ซอมบี้แต่ละตัวต่างชูไม้ชูมือปรี่มาทางนี้ด้วยความตื่นเต้น ฝูงแรกที่แน่ใจในทิศทางของกลิ่นคาวเลือด และมั่นใจว่ายังมีคนเป็นๆ อยู่แถวนี้ ก็แห่แหนมากันอย่างกระเหี้ยนกระหือรือในทันที พร้อมกับส่งเสียงร้องคำราม ทิ้งคราบน้ำลายสกปรกเรี่ยราดมาเป็นทางที่พุ่งตรงมาหาพวกเขา “ระวังตัวด้วย จางซู่ สวีเหมย ตอนนี้ต้องพึ่งเหล่าผู้มีพลังพิเศษแล้ว” หลัวซวินพูดเสียงเรียบ พลางใช้มือสองข้างยกหน้าไม้ตั้งท่าเล็งไปทางฝูงซอมบี้ที่ดาหน้ากันมา ถ้าไม่มีผู้มีพลังพิเศษสามคนนี้อยู่ด้วย ตีให้ตายหลัวซวินก็ไม่กล้ายืนจังก้าประจันหน้ากับซอมบี้ฝูงใหญ่แบบนี้แน่ เหตุใดในยุควันสิ้นโลกผู้คนถึงต้องระวังเป็นพิเศษเพื่อไม่ให้ตัวเองมีแผลและเลือดออกน่ะเหรอ ด้านหนึ่งเพื่อป้องกันการติดเชื้อที่ไม่อาจรักษาได้ อีกด้านหนึ่งเพราะกังวลว่าอาจสัมผัสถูกสิ่งสกปรกที่ทำให้ติดเชื้อไวรัสซอมบี้เข้าโดยบังเอิญ ส่วนเหตุผลประการสุดท้ายก็คือ กลิ่นเลือดสดๆ ดึงดูดฝูงซอมบี้ได้ ก่อนที่พวกหลัวซวินจะเลือกมาตรงทางแยกนี้ เขาได้สำรวจดูแล้ว ละแวกนี้มีซอมบี้อยู่ไม่มากเพราะเพิ่งผ่านการกวาดล้างรอบสองมาหมาดๆ แต่ที่จริงแล้วจำนวนซอมบี้ที่อยู่โดยรอบไม่ได้ลดลงไปเท่าไรนัก ดังนั้นพอมีคนเลือดไหลหรือเลือดออกแม้เพียงนิดเดียว ก็ทำให้ซอมบี้ออกอาละวาดได้แล้ว ด้วยเหตุนี้ หากยังไม่มีวิธีการโจมตีแบบหมู่และเขตการโจมตีที่กว้างขวางเสียก่อน […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 78 สวนปลูกผักแห่งใหม่   ฉันจะปลูกธัญพืชให้เต็มห้องนอนไปเลย!   หลัวซวินเห็นว่าหัวหน้ากัวสั่งงานเสร็จแล้ว ทุกคนต่างก็แยกย้ายกันไปเริ่มลงมือศึกษาแบบแปลน เขาจึงขยับเข้าไปกระซิบกับหัวหน้ากัว “วันหยุดงั้นเหรอ” หัวหน้ากัวอึ้งไปชั่วขณะก่อนคิดตามครู่หนึ่ง จะว่าไปก็จริง พวกเขาทำงานตัวเป็นเกลียวแบบนี้ทุกวัน ใครจะไปทนไหว อย่าว่าแต่หลัวซวินกับเหยียนเฟยเลย แม้แต่พวกทหารคนอื่นๆ ที่ต้องทำงานติดต่อกันมานานก็รับไม่ไหวกันทั้งนั้น “คุณคิดว่าควรหยุดทุกๆ กี่วันดี” ครั้นเห็นว่าหัวหน้ากัวไม่ได้เอ่ยปากปฏิเสธ หลัวซวินจึงรีบบอก “เดือนละครั้งก็ได้ครับ เหมือนเมื่อสองวันก่อนที่ได้หยุดสองวันสุดท้ายของเดือนก็ได้ พวกผมรู้ว่างานในฐานที่มั่นยุ่งมาก แต่ถ้าทำงานต่อเนื่องไปนานๆ โดยไม่ได้หยุดพักผ่อนทุกคนจะรับไม่ไหวได้นะครับ” นี่เป็นวันที่พวกเขาตกลงกับพวกหลี่เถี่ยและจางซู่ไว้ ถ้าหัวหน้าหน่วยของตัวเองเห็นด้วยตามนี้ก็ดีสุดๆ เลย หัวหน้ากัวคิดอยู่สักพักแล้วจึงพยักหน้า “เรื่องนี้ผมคงต้องไปปรึกษากับคนอื่นดูก่อน แต่เดาว่าไม่น่าใช่ปัญหาใหญ่ เอาละ รีบไปทำงานกันก่อนเถอะ” ก่อนหน้านี้เพราะเป็นภารกิจที่สำคัญมาก ทุกคนต่างต้องสร้างกำแพงให้แล้วเสร็จอย่างเร่งด่วน จึงไม่ได้คิดถึงวันหยุดกันเลย แต่เวลานี้งานคืบหน้าไปมาก ทั้งยังไม่ต้องเร่งสร้างกำแพงชั้นนอกอีกแล้ว […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 77 เผาเห็ด   เห็ดบ้านฉันงอกเป็นสีแดงอีกแล้ว   “เฮ้อ พระเจ้า เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว” หลังจากเหอเฉียนคุนเข้าไปในพื้นที่กักตัวซึ่งล้อมเป็นวงกลมแล้ว เขาก็ทิ้งตัวลงนอนกับพื้นทันที ไม่ว่าใครจะดันอย่างไรเขาก็ไม่ไหวติง พวกหลี่เถี่ยจนปัญญา ได้แต่นั่งล้อมตัวเขาแล้วใช้พุงเขาแทนโต๊ะ นั่งจิ้มเล่นๆ มันก็เด้งดึ๋งไม่เลวเลย “นั่นสิ ทีแรกนึกว่ารถพวกเขาจะดึงดูดซอมบี้มาแค่นิดเดียว ที่ไหนได้ ข้างหลังดันตามมาอีกเป็นพรวน พวกเราฆ่าไปสองวันแล้วยังไม่หมดเลย เคราะห์ดีที่เราผลัดเวรกันนอนคนละตื่น ไม่งั้นวันนี้พวกเราคงไม่มีชีวิตกลับมาแหงๆ” หลี่เถี่ยว่าแล้วก็ถอนหายใจเฮือกใหญ่ หลัวซวินยิ้มจนตาหยีแล้วเอ่ยถามว่า “เป็นไง เดือนหน้าจะออกไปอีกไหม” นักศึกษาทั้งห้าคนมองหน้ากันแล้วพยักหน้ารัวๆ “ออกสิพี่ ไม่ออกได้ไง ยังไงก็ออกไปแค่เดือนละครั้งอยู่แล้ว” เมื่อได้ยินเสียงของพวกเขา ผู้คนรอบข้างต่างหันมามองด้วยสายตาดูถูก…ออกไปนอกฐานที่มั่นแค่เดือนละครั้งเนี่ยนะ…นี่มันทีมกากๆ เรอะ สงสัยความกล้าหาญของพวกเขาคงมีแค่เดือนละครั้งสินะ เมื่อเห็นว่าในทีมของพวกเขาไม่ได้มีแค่กลุ่มนักศึกษาหน้าอ่อน แต่ยังมีผู้หญิงอีกสองคน นอกจากนี้ยังมีชายหนุ่มหน้าสวยโดดเด่นสะดุดตามากกว่าผู้หญิงอีกหนึ่งคน ซึ่งนั่นหมายถึงจางซู่ […]

โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则   暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล   นิยาย 7 เล่มจบ   ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ____________________________________   บทที่ 74 หัวขโมย   หมาบ้านฉันกินผักเป็น!   ทั้งสองยืนมองหน้ากันอยู่ตรงระเบียงสักพัก ทันใดนั้นหลัวซวินก็เดินไปทางบันได “ฉันจะไปเอาแล็ปท็อปมาก่อน ในบ้านมีกล้องยูเอสบีอยู่ตัวหนึ่ง พรุ่งนี้ฉันจะวางมันไว้ที่ชั้นปลูกผักตรงระเบียงให้มันจับภาพไว้ทั้งวันเลย” หลัวซวินอยากรู้มากว่าใบผักพวกนี้ของเขาหายไปอย่างไร้ร่องรอยได้อย่างไร! เจ้าตัวเล็กนอนหมอบอยู่ข้างตู้นกกระทาที่เป็นกระจกใส หลับตาพริ้มคล้ายกำลังหลับอยู่ แต่ปลายหูแหลมๆของมันกระดิกดิ๊กๆ ดูเหมือนว่ามันจะชอบเล่นกับพวกนกกระทามาก ดังนั้นหลัวซวินจึงเอาเบาะนุ่มมาวางไว้ให้มันข้างตู้นกกระทา เพื่อที่ระหว่างวันมันจะได้ไม่ต้องนอนหมอบกับพื้น หลัวซวินกำลังเล็งหาตำแหน่งที่เหมาะสมสำหรับวางแล็ปท็อป เหยียนเฟยจึงเสนอขึ้นว่า เขาจะทำโต๊ะเหล็กตัวเล็กๆ ไว้ให้ใช้ชั่วคราว หลังจากนั้นหลัวซวินก็ลากสายไฟมาเสียบแล็ปท็อปเพื่อเชื่อมต่อกับกล้อง จากนั้นก็ปรับโหมดเป็นบันทึกวิดีโอ หลัวซวินปัดไม้ปัดมือ ในตาฉายแววขุ่นเคือง “ฉันอยากเห็นว่า ‘ผี’ ตัวไหนมันแอบเข้ามาขโมยกินผักในบ้านเรา” เขามั่นใจได้ว่านี่ไม่ใช่ฝีมือพวกหลี่เถี่ยแน่นอน อย่างแรกคือ เวลาไม่สอดคล้อง ส่วนอย่างที่สอง พวกหลี่เถี่ยก็ปลูกผักไว้ในบ้านเหมือนกัน ต่อให้ผักที่พวกเขาปลูกยังไม่โต แต่ถ้านึกอยากกินผักสดก็มาขอจากพวกตนโดยตรงได้ คงไม่ทำเรื่องผิดศีลธรรมแบบนี้หรอก เหยียนเฟยก็พยักหน้าน้อยๆ เขาก็รู้สึกว่าใบผักพวกนี้เหมือนถูก […]