Author Archives: AMARINBOOKS TEAM

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เปิดตู้เสื้อผ้าเอาเสื้อไหมพรมกับกางเกงยีนส์ออกมาใส่ พอส่องกระจกก็เห็นว่าดูดีกว่าที่คิด คงเป็นเพราะเสื้อผ้าราคาแพงหรือเปล่านะ พูดแบบนี้ออกจากปากตัวเองคงไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ แต่คนใส่ดูดีก็มีผลมากเหมือนกัน ผมยิ้มอย่างพอใจ แต่พอก้มลงมองเท้าที่เห็นด้านล่างกางเกงยีนส์ก็เศร้าใจขึ้นมานิดหน่อย สลิปเปอร์ที่ใช้ในบ้านกลายเป็นจุดบอดขนาดใหญ่ของชุดที่สมบูรณ์แบบ แต่งตัวแบบนี้ ถ้าใส่สลิปเปอร์ออกไป อาจจะดูใกล้เคียงกับคนบ้าก็ได้ “ทำไมผมยังใส่สลิปเปอร์เหมือนเดิมเลยล่ะครับ” ครั้งก่อนก็ใส่สลิปเปอร์ เวลาน่าจะผ่านไปนานมากแล้ว แต่ทำไมรองเท้ายังส่งซักไม่เสร็จสักที ผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยกับคำถามของผม “…ไปซื้อรองเท้ากันก่อนดีไหม” พอเปิดประตูบ้านออกมาเขาก็จับมือผมเดินผ่านสวนแล้วพูด “รองเท้าแฟนแค่คู่เดียวป่านนี้ยังไม่ได้ซื้อให้ ที่ผ่านมาทำอะไรอยู่ครับเนี่ย แถมบอกว่าส่งรองเท้าไปซัก ไม่มีรองเท้าให้ใส่ก็เลยต้องใส่สลิปเปอร์” “เพราะถ้าซื้อรองเท้าให้ นายก็คงจะใส่แล้วหนีไป” “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงครับ ไม่ใช่ชุดนางฟ้าสักหน่อย” ตำนานเรื่องเล่าแบบนั้นดูไม่น่าสนใจ ผมส่งเสียงว่าเชอะออกมาสั้น ๆ แล้วมองค้อนใส่ผู้ชายคนนั้น “บอกมาเถอะครับว่าเสียดายเงินที่จะซื้อให้” “ไม่มีคำว่าเสียดายสำหรับอะไรก็ตามที่ให้นาย ร้านรองเท้าทั้งร้านฉันก็ซื้อให้ได้เพียงแค่นายเอ่ยปาก ขอแค่ใส่แล้วไม่หนีไป” ผู้ชายคนนั้นพูดจาน่าอายตั้งแต่เช้าเลยจริง ๆ “ต่อให้พูดแบบนั้นก็ไม่ได้คะแนนหรอกครับ เพราะถึงยังไงตอนนี้ที่ใส่อยู่ก็คือสลิปเปอร์” […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เขาเอาน้ำล้างตัวที่มีฟองติดอยู่ให้ผม เอาผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อแล้วอุ้มผมเหมือนเด็ก จากนั้นก็วางลงบนเตียง เอาชุดนอนชุดใหม่มาแล้วใส่ให้ ผมรับการปฏิบัติแบบนั้นอย่างเคอะเขินพร้อมกับเหลือบมองเขา พอรู้สึกว่าถูกมองเขาก็ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “นอนลงสิ” “ทำไม…เราถึงไม่นอนห้องเดียวกันครับ” ผมนอนบนที่นอนของเขา และหนุนหมอนนุ่ม ๆ มองเขาแล้วถาม “เหมือนคู่สามีภรรยาที่แยกห้องกันอยู่ทั้ง ๆ ที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน แถมยังทำเรื่องแบบนี้…” ผมพึมพำ ไม่กล้าพูดคำว่ามีเซ็กซ์ออกจากปาก ผู้ชายคนนั้นก็ตอบว่าไม่รู้สิ “เพราะนิสัยการนอนของนายแย่มาก” “ไม่มีทางครับ ผมไม่ได้มีนิสัยการนอนแย่แบบนั้นสักหน่อย” “เจ้าตัวย่อมไม่รู้นิสัยการนอนของตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” “แม่ผมบอกครับว่าผมนอนเรียบร้อยมาก นอนนิ่งเหมือนคนตายเลย” “นั่นไม่ใช่กำลังนอน แต่หมดสติไปแล้วละมั้ง” ผมพ่นลมทางจมูกดังฮึ่มกับการล้อเล่นที่ไม่ตลกเลยสักนิด จากที่นั่งหมิ่นขอบเตียงเขาก็ค่อย ๆ ขยับขึ้นมาด้านบน นอนลงข้าง ๆ ผม แขนของเขาเข้ามารองใต้คอ ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วพิงตัวไปหา […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เหตุผลที่เขาดื่มเหล้าเป็นเพราะแบบนั้นหรือเปล่า เพราะผมเปลี่ยนไปอย่างน่าแปลกในความฝันนี้ ซึ่งเป็นความจริงสำหรับเขา เป็นเพราะคาใจกับการกระทำที่ผิดปกติของผม เพราะแบบนั้นเขาก็เลยทิ้งให้ผมนอนหลับแล้วดื่มเหล้าอยู่คนเดียวหรือเปล่า “ดื่มเหล้าเพราะผมรึเปล่าครับ” “ทำไมคิดแบบนั้น” “ก็เพราะ…โดยปกติแล้วในวันแบบนี้น่าจะต้องนอนอยู่ข้าง ๆ กันไม่ใช่เหรอครับ แต่กลับออกไปนั่งดื่มเหล้าคนเดียว แล้วก็ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย” “…วันแบบนี้เหรอ” แม้แต่การพูดอ้อม ๆ ก็ยังยากแทบแย่ ทั้ง ๆ ที่เขาเข้าใจแต่ทำเป็นไม่เข้าใจแล้วยังถามอีก แค่ปล่อยผ่านไปไม่ได้หรือไงนะ ผมบุ้ยปากและมองค้อนด้วยหางตา “พอตื่นมาผมตกใจขนาดไหนรู้บ้างไหมครับ” พอผมละสายตาจากที่มองเขาไปตรงนิ้วมือแล้วพูดโพล่งออกมา เขาก็ถามกลับว่า “ทำไม” ทันที รู้สึกได้ว่าเขากำลังแกล้งผมก็เลยปิดปากเงียบไม่ตอบ “ยอง” พอได้ยินชื่อตัวเองที่ถูกเรียกอย่างอ่อนโยนเหมือนออดอ้อนต่างจากประโยคคำสั่งก่อนหน้านี้ หน้าผมก็แดง ใช้นิ้วขยุ้มผ้าปูที่นอนซึ่งไม่ได้ทำอะไรผิดและเม้มปากแน่น ส่วนเขานั่งคุกเข่าลงบนพื้น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วมองหน้าผม “ซอมุนยอง” มือที่กำลังบิดผ้าปูที่นอนจนยับย่นถูกคว้าไปจับไว้ เขาเรียกชื่อผมแล้วก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากบนหลังมืออย่างนุ่มนวล ทุกครั้งที่ชื่อของผมออกมาจากริมฝีปากของเขาก็รู้สึกว่ามุมหนึ่งในหัวใจจั๊กจี้จนแทบบ้า “ตอนผมตื่นมาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่เลย […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 36   ขณะที่เสียงร้องเพลงดังมาจากหน้าต่างชั้นหนึ่งของโรงอาหาร ซอมบี้ในซูเปอร์มาร์เก็ตก็เริ่มทยอยออกมาและเดินอย่างไร้จุดหมายอีกครั้ง บนใบหน้า เสื้อผ้า และมือของพวกมันมีโลหิตสีแดงเข้มทั้งคราบเลือดเก่าแห้งเกรอะกรัง ทั้งคราบเลือดใหม่ที่ยังอุ่นร้อนผสมกลมกลืน หน้าต่างห้องครัวอยู่ทางทิศเหนือ หันหน้าไปทางด้านหลังของโรงอาหาร และอยู่ตรงข้ามกับประตูทางเข้าหลักของซูเปอร์มาร์เก็ตพอดี จากตรงนั้นคนที่อยู่ด้านในจะไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าข้างนอกเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง ทางพวกโจวอีลวี่ทั้งสามคนจึงทำได้เพียงดำเนินการตามแผนเดิม หลังจากจัดการทำความสะอาดห้องครัวชั้นหนึ่งเสร็จก็ร้องเพลงดึงดูดความสนใจซอมบี้ที่อยู่ใต้ต้นไม้อีกครั้ง เพื่อช่วยเหลือสหายบนต้นไม้ที่มีหน้าที่ล่อซอมบี้ “หากพวกเรากำลังสบายจงตบมือพลัน~~แปะ แปะ แปะ! หากพวกเรากำลังสบายจงตบมือพลัน~~แปะ แปะ แปะ!!!” พลังเสียงสอดประสานของชายหนุ่มทั้งสามดุจดั่งสายรุ้ง ไม่เพียงซอมบี้ใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป แม้แต่ซ่งเฝ่ยและหลินตี้เหล่ยที่กำลังจมจ่อมอยู่กับความหมองเศร้าบนหลังคาก็ยังตกใจ และแล้วท่อนเพลงต้นฉบับที่ควรจะเป็นเสียงปรบมือก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงคำรามลั่นแทน เสียงปรบมือสามครั้งท่ามกลางน้ำเสียงแหบแห้งของพวกเขาเป็นจังหวะจะโคนมีชีวิตชีวา มีความเป็นบีทบ็อกซ์ [1] ที่ค่อนข้างล้ำสมัย และมีสไตล์แบบตะวันตก คนทั้งสองบนหลังคาจ้องมองซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ทางใต้ […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 35 ท่วงทำนองอันเร้าใจทำให้ซอมบี้จำนวนหนึ่งที่อยู่ใต้ต้นไม้รู้สึกกระปรี้กระเปร่า จากนั้นก็เริ่มมีซอมบี้ทยอยออกมาจากประตูทางทิศตะวันตกของโรงอาหาร หนึ่ง สอง ห้า สิบ…เมื่อมองเห็นกองหน้าใกล้จะถึงต้นไม้ต้นแรก สองขาของเฉียวซือฉีก็หนีบรอบกิ่งไม้แน่น แล้วชูสองแขนแกว่งไกวไปมาเหมือนคอนดักเตอร์ส่งสัญญาณให้หยุด! เสียงของต้นไม้ต้นที่หนึ่งและต้นที่สองหยุดลงทันที! ต้นที่ห้ายังคงร้องเพลงต่อด้วยน้ำเสียงที่กังวานสดใส ถึงขั้นร้องกันอย่างเมามันพลางส่งพลังแบบที่แม้จะต้องตกนรกก็ขอปลดปล่อยอย่างดุเดือดด้วยการจัดการนายให้ตายก่อนให้ได้ ซอมบี้ที่วิ่งมายังต้นไม้ต้นแรกคิดว่าตนเองได้ยินผิดไป หลังจากช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่เกิดความสับสนก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปทางต้นที่ห้าที่ยังคงร้องเพลงอยู่ สหายที่อยู่บนต้นแรกและต้นที่สองจ้องมองไปยังประตูทางทิศตะวันตก เห็นว่าซอมบี้ที่วิ่งออกมามีจำนวนน้อย ก่อนเพิ่มจำนวนมากขึ้น จากนั้นจึงค่อยๆ ลดน้อยลงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าซอมบี้ออกมาพอประมาณแล้ว จึงตัดสินใจกระโดดลงจากต้นไม้อย่างเงียบเชียบ! หลัวเกิงเหยียบถึงพื้นเป็นคนแรก จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในโรงอาหาร กระเป๋าเดินทางที่หนักอึ้งดูเบาเป็นพิเศษเมื่ออยู่ภายใต้การโอบอุ้มที่ทรงพลังของเขา จากนั้นโจวอีลวี่และเฉียวซือฉีก็รีบตามไปติดๆ ขณะที่วิ่งตามไปก็นึกอิจฉาความแข็งแกร่งของสหายหลัว ทางด้านต้นไม้ต้นที่สอง ซ่งเฝ่ยเหยียบพื้นดินเป็นคนแรก จากนั้นรอรับหลินตี้เหล่ยและหลี่จิ่งอวี้ กระทั่งคนทั้งสามถึงพื้นแล้ว […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   “กลับดึกจังเลยนะครับ เป็นเวลาเกินเที่ยงคืนแล้ว ผมหันไปพูดกับเงาที่เปิดประตูเข้ามาเงียบ ๆ ท่าทางของพ่อที่เดินเข้ามาอย่างไร้เรี่ยวแรง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเห็นใจว่าพ่อจะเหนื่อยมากขนาดไหนกัน แต่ตอนนี้มองเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากไม่ได้อยากกลับมาบ้าน “ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน” พ่อถามพลางลูบหน้าอก คงจะตกใจ “จะทำอะไรได้ครับ ก็กำลังรอพ่อกลับมาเพราะไม่ได้เห็นหน้ามานาน แล้วจะไปนอนไงครับ” “แล้วรู้เหรอว่าจะกลับมาเมื่อไหร่” “นั่นน่ะสิครับ เพราะไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ก็เลยรอมาจนถึงป่านนี้” ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เป็นแบบนี้ จะไม่แสดงออก แต่น้ำเสียงที่พูดออกไปแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกว่าเย็นชามากเหลือเกิน พ่อก็คงรู้สึกได้เหมือนกันเลยมองผมด้วยสีหน้าตกใจ “พ่อ” “ดึกแล้ว รีบขึ้นไปนอนเถอะ” “งานที่บริษัทยุ่งมากจนกลับมาบ้านไม่ได้เลยเหรอครับ” “…รู้แล้วยังจะถามทำไม” ผมนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ไม่มีความคิดที่จะเดินขึ้นไป แล้วถามคำถาม ผมคงจะดูแปลกไป พ่อจึงมีสีหน้าสับสนเล็กน้อยแล้วตอบมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พ่อก็คงจะเหนื่อย ควรไปพักผ่อนเหมือนกัน ถ้าเป็นไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผมคงจะคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้เริ่มคิดว่าพ่อไม่อยากเห็นหน้าผมหรือเปล่า ไม่อยากแม้แต่จะคุยกับผมเลยเหรอ “ผมมีเรื่องจะถามพ่อครับ” “เอาไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้เถอะ” […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 33   แสงจันทร์พร่างพราว ปาร์ตี้วันปีใหม่ของกลุ่มเกรียงไกรไม่ย่อท้อห้องหนึ่งเริ่มจากเสียงดังอึกทึก ก่อนกลับสู่ความเงียบสงบ ช่วงสุดท้ายก่อนหมดวันปีใหม่ยังเหลืออีกสิบสามนาที ร่างกายส่งสัญญาณเป็นความง่วงงุนเพื่อบอกว่าควรพักผ่อนได้แล้ว แต่สมองกลับยังคงจมดิ่งอยู่ในห้วงความปีติยินดีที่หลงเหลืออยู่ จนแทบไม่รู้สึกอยากจะดับเครื่องเลย เฉียวซือฉีและโจวอีลวี่เล่นโกโมคุ [1] อีกครั้ง คราวก่อนเฉียวซือฉีพ่ายแพ้ยับเยิน จึงสาบานว่าคราวนี้จะต้องล้างอายให้ได้ ทางด้านหลี่จิ่งอวี้กำลังเดินอ้อยอิ่งอยู่แถวชั้นวางหนังสือ สำหรับนักศึกษาหลี่ผู้รักหนังสือยิ่งชีพ หนังสือทุกเล่มในคลังหนังสือปิดจึงเปรียบเสมือนสมบัติล้ำค่าที่เปล่งประกายระยิบระยับ ปรากฏว่าขณะที่เพิ่งดึงหนังสือออกมาหนึ่งเล่ม ยังไม่ทันจะได้พลิกดูชื่อเรื่องด้วยซ้ำ กลับถูกหลัวเกิงดึงตัวออกมาเสียก่อน หลัวเกิงดึงดันจะสอนมวยทหารให้เขาตอนกลางดึกให้จงได้ แต่จู่ๆ หลี่จิ่งอวี้กลับพูดความในใจอย่างตรงไปตรงมา “นายชื่นชมศิลปะการต่อสู้ ส่วนฉันเทิดทูนตำราภาษาศาสตร์ อุดมการณ์ต่าง มิอาจร่วมทาง” หลัวเกิงขมวดคิ้วจนกลายเป็นรูปเข็มนาฬิกาชี้เวลา 20.20 น. “หนังสือมีอะไรน่าอ่าน” […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 34 ชีเหยียนตื่นจากฝันร้ายที่ถูกผีกดไว้กับเตียง เมื่อเขาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือท้องฟ้ายังคงมืดมิด แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พบว่าฟ้าสว่างแล้ว เพียงแต่ท้องฟ้าไม่แจ่มใส ไม่ค่อยมีแดด แม้แต่แสงในห้องสมุดก็ยังมืดสลัว ชีเหยียนยกต้นขาของโจวอีลวี่ที่พาดทับอยู่บนหน้าท้องของตนออกโดยปราศจากความอ่อนโยนใดๆ นักศึกษาโจวขมวดคิ้วก่อนพลิกตัว เขาส่งเสียงอู้อี้ออกมาไม่ดังนัก แล้วจมดิ่งสู่ห้วงนิทราต่อ ชีเหยียนลุกขึ้นนั่ง เสื้อขนเป็ดที่คลุมร่างกายร่นไปอยู่ที่หน้าขา ความจริงสหายคนอื่นๆ ยังคงนอนหลับสนิทด้วยท่าทางสงบนิ่ง สวยหวาน กังวล และ…ตะกละ ชีเหยียนเผลอชื่นชมน้ำลายที่ไหลลงมาราวสามพันฟุต [1] ของนักศึกษาซ่งอย่างเพลิดเพลิน ต่อมาเขาก็ตระหนักได้ว่าออกจะดูโรคจิตไปสักหน่อย จึงถอนสายตาไปอย่างไม่เต็มใจนัก เขากดโทรศัพท์มือถือของโจวอีลวี่ บนหน้าจอที่ล็อกอยู่แสดงตัวเลข 8.01 น. ตามเวลาปักกิ่ง นับตั้งแต่ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ตารางการใช้ชีวิตและพักผ่อนของชีเหยียนก็ยุ่งเหยิงมาก […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   “พอคุณผู้หญิงเสีย ระหว่างที่พี่คิดว่าควรบอกเรื่องนี้กับเธอดีไหม พี่ก็ตัดสินใจลาออก หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าออกที่บริษัทบ่อย ๆ ท่านประธานก็แปลกไปด้วย ถ้าไม่ได้เจอเธอวันนี้ พี่ก็คงจะเก็บเรื่องนี้ไว้ แล้วออกจากงานไปเงียบ ๆ” “ไม่อยากจะเชื่อเลยครับ” “พี่แค่อยากบอกให้เธอรู้เอาไว้” ผมพูดว่าเป็นไปไม่ได้พร้อมกับส่ายหน้า พี่ฮีซูตบบ่าผมเบา ๆ “เธอเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว อีกอย่าง จำที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเมื่อกี้ได้ไหม ที่บังคับให้พี่เรียกเขาว่า คุณผู้หญิง” “ถ้างั้นคำว่าคุณผู้หญิงนั่นก็…” “ผู้หญิงคนนั้นมาที่บริษัทบ่อย ๆ โดยไม่มีความเกรงใจตั้งแต่ก่อนคุณผู้หญิงจะเสียแล้ว มาที่นี่แล้วก็ทำตัวอวดเบ่งบอกว่าอีกไม่นานตัวเองจะได้เป็นภรรยาของท่านประธาน เรียกตัวเองว่าคุณผู้หญิง ตอนนั้นพี่ยังคิดเลยว่าท่านประธานเจอผู้หญิงแปลกๆ เข้ามาวุ่นวายคงจะลำบากแย่ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น พอคุณผู้หญิงเสียก็ยิ่งหนักขึ้น ท่านประธานบอกว่างานที่บริษัทยุ่งก็เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านใช่ไหม” “ใช่ครับ ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยเพราะงานยุ่ง พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ บางทีวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ไม่ได้กลับบ้าน…” “ช่วงนี้ท่านประธานเลิกงานตรงเวลา หลังจากไปที่รูมซาลอนของผู้หญิงคนนั้นก็เลิกงานตรงเวลาตลอด บางทีเข้างานสายแล้วเลิกเร็วก็มี” […]