โอตาคุวันสิ้นโลก 重生宅男的末世守则 暖荷 หน่วนเหอ เขียน เมิ่งเหวิน เเปล นิยาย 7 เล่มจบ ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์ ____________________________________ บทที่ 8 ความเปลี่ยนแปลงภายในบ้านหลังเกิดเหตุวันสิ้นโลก …ถึงตอนนี้ สัตว์น้ำในบ้านสกุลหลัวตายเรียบ ในคืนเดียวกัน เหยียนเฟยกำลังนั่งฟังบรรดาลูกน้องหลายคนถกเถียงกันเรื่องโปรเจ็กต์ด้วยสีหน้าเย็นชาอยู่ในห้องประชุม ชายหนุ่มเบือนหน้ามองออกไปนอกหน้าต่างโดยไม่ตั้งใจ ครั้นเห็นจุดแสงสีเขียวจำนวนมากก็เลิกคิ้วขึ้น ดวงตายาวรีเหมือนกลีบดอกท้อฉายแววประหลาดใจวูบหนึ่ง “เลิกประชุม” “หา?” “ทะ…ท่านประธานเหยียน?” “มีเรื่องอะไรพรุ่งนี้ค่อยว่ากัน” ความรู้สึกบางอย่างที่ยากจะอธิบายผุดขึ้นในใจ เหยียนเฟยรู้สึกว่ามีบางอย่างไม่ปกติ เป็นความรู้สึกอันตรายที่แฝงมาด้วย…การรอคอย? เหมือนมีบางอย่างกำลังจะเปลี่ยนแปลงในไม่ช้า เปลี่ยนแปลงความฟอนเฟะและเสื่อมทรามนี้ แต่เขาเองก็ไม่มั่นใจว่ามันจะเปลี่ยนไปในทิศทางที่ดีขึ้น…หรือจมดิ่งสู่ห้วงเหวที่หดหู่และไร้สิ้นหนทางยิ่งกว่าเดิม แสงแดดยามเช้าสาดส่องกระทบใบหน้า ปลุกผู้ที่หลับใหลในห้วงนิทราให้ตื่นขึ้นอย่างไม่ปรานี เปลือกตาหลัวซวินขยับไหวไปมาสองสามทีก่อนลืมตาขึ้น เขามองหน้าต่างขาวโพลนอย่างงงงวยเล็กน้อย ก่อนจะกระเด้งตัวลุกขึ้นนั่ง วันสิ้นโลก! วันสิ้นโลกมาถึงแล้ว! ในชาติที่แล้วเขาไม่ได้เห็นท้องฟ้าในคืนวันสิ้นโลกเองกับตา แต่ได้ยินได้ฟังจากผู้ร่วมชะตากรรมคนอื่นๆ พูดถึงเรื่องนี้ตอนกำลังหนีภัย จนถึงตอนนี้เขายังจำได้แม่น คนคนนั้นกล่าวโทษตัวเองพร้อมกับก่นด่า ‘ถ้ารู้ว่านั่นคือโลกาวินาศ ตอนนั้นฉันก็คงเตรียมตัวรับมือไปแล้ว! ตอนนั้นฉันมันโง่เง่า เวลาไหนแล้วยังมัวแต่นั่งจีบสาวในเกมอยู่อีก นี่ยังนึกว่าตัวเองตาลายเห็นจุดแสงสีเขียวบนท้องฟ้าเพราะจ้องหน้าจอนานเกินไปซะอีก […]
