Category Archives: ไม่มีหมวดหมู่

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 36   ขณะที่เสียงร้องเพลงดังมาจากหน้าต่างชั้นหนึ่งของโรงอาหาร ซอมบี้ในซูเปอร์มาร์เก็ตก็เริ่มทยอยออกมาและเดินอย่างไร้จุดหมายอีกครั้ง บนใบหน้า เสื้อผ้า และมือของพวกมันมีโลหิตสีแดงเข้มทั้งคราบเลือดเก่าแห้งเกรอะกรัง ทั้งคราบเลือดใหม่ที่ยังอุ่นร้อนผสมกลมกลืน หน้าต่างห้องครัวอยู่ทางทิศเหนือ หันหน้าไปทางด้านหลังของโรงอาหาร และอยู่ตรงข้ามกับประตูทางเข้าหลักของซูเปอร์มาร์เก็ตพอดี จากตรงนั้นคนที่อยู่ด้านในจะไม่มีทางรับรู้ได้เลยว่าข้างนอกเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้นบ้าง ทางพวกโจวอีลวี่ทั้งสามคนจึงทำได้เพียงดำเนินการตามแผนเดิม หลังจากจัดการทำความสะอาดห้องครัวชั้นหนึ่งเสร็จก็ร้องเพลงดึงดูดความสนใจซอมบี้ที่อยู่ใต้ต้นไม้อีกครั้ง เพื่อช่วยเหลือสหายบนต้นไม้ที่มีหน้าที่ล่อซอมบี้ “หากพวกเรากำลังสบายจงตบมือพลัน~~แปะ แปะ แปะ! หากพวกเรากำลังสบายจงตบมือพลัน~~แปะ แปะ แปะ!!!” พลังเสียงสอดประสานของชายหนุ่มทั้งสามดุจดั่งสายรุ้ง ไม่เพียงซอมบี้ใต้ต้นไม้ที่อยู่ไกลออกไป แม้แต่ซ่งเฝ่ยและหลินตี้เหล่ยที่กำลังจมจ่อมอยู่กับความหมองเศร้าบนหลังคาก็ยังตกใจ และแล้วท่อนเพลงต้นฉบับที่ควรจะเป็นเสียงปรบมือก็ถูกแทนที่ด้วยเสียงคำรามลั่นแทน เสียงปรบมือสามครั้งท่ามกลางน้ำเสียงแหบแห้งของพวกเขาเป็นจังหวะจะโคนมีชีวิตชีวา มีความเป็นบีทบ็อกซ์ [1] ที่ค่อนข้างล้ำสมัย และมีสไตล์แบบตะวันตก คนทั้งสองบนหลังคาจ้องมองซูเปอร์มาร์เก็ตที่อยู่ทางใต้ […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 35 ท่วงทำนองอันเร้าใจทำให้ซอมบี้จำนวนหนึ่งที่อยู่ใต้ต้นไม้รู้สึกกระปรี้กระเปร่า จากนั้นก็เริ่มมีซอมบี้ทยอยออกมาจากประตูทางทิศตะวันตกของโรงอาหาร หนึ่ง สอง ห้า สิบ…เมื่อมองเห็นกองหน้าใกล้จะถึงต้นไม้ต้นแรก สองขาของเฉียวซือฉีก็หนีบรอบกิ่งไม้แน่น แล้วชูสองแขนแกว่งไกวไปมาเหมือนคอนดักเตอร์ส่งสัญญาณให้หยุด! เสียงของต้นไม้ต้นที่หนึ่งและต้นที่สองหยุดลงทันที! ต้นที่ห้ายังคงร้องเพลงต่อด้วยน้ำเสียงที่กังวานสดใส ถึงขั้นร้องกันอย่างเมามันพลางส่งพลังแบบที่แม้จะต้องตกนรกก็ขอปลดปล่อยอย่างดุเดือดด้วยการจัดการนายให้ตายก่อนให้ได้ ซอมบี้ที่วิ่งมายังต้นไม้ต้นแรกคิดว่าตนเองได้ยินผิดไป หลังจากช่วงระยะเวลาสั้นๆ ที่เกิดความสับสนก็ตัดสินใจมุ่งหน้าไปทางต้นที่ห้าที่ยังคงร้องเพลงอยู่ สหายที่อยู่บนต้นแรกและต้นที่สองจ้องมองไปยังประตูทางทิศตะวันตก เห็นว่าซอมบี้ที่วิ่งออกมามีจำนวนน้อย ก่อนเพิ่มจำนวนมากขึ้น จากนั้นจึงค่อยๆ ลดน้อยลงอีกครั้ง เมื่อเห็นว่าซอมบี้ออกมาพอประมาณแล้ว จึงตัดสินใจกระโดดลงจากต้นไม้อย่างเงียบเชียบ! หลัวเกิงเหยียบถึงพื้นเป็นคนแรก จากนั้นก็ลากกระเป๋าเดินทางเข้าไปในโรงอาหาร กระเป๋าเดินทางที่หนักอึ้งดูเบาเป็นพิเศษเมื่ออยู่ภายใต้การโอบอุ้มที่ทรงพลังของเขา จากนั้นโจวอีลวี่และเฉียวซือฉีก็รีบตามไปติดๆ ขณะที่วิ่งตามไปก็นึกอิจฉาความแข็งแกร่งของสหายหลัว ทางด้านต้นไม้ต้นที่สอง ซ่งเฝ่ยเหยียบพื้นดินเป็นคนแรก จากนั้นรอรับหลินตี้เหล่ยและหลี่จิ่งอวี้ กระทั่งคนทั้งสามถึงพื้นแล้ว […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   “กลับดึกจังเลยนะครับ เป็นเวลาเกินเที่ยงคืนแล้ว ผมหันไปพูดกับเงาที่เปิดประตูเข้ามาเงียบ ๆ ท่าทางของพ่อที่เดินเข้ามาอย่างไร้เรี่ยวแรง ถ้าเป็นเมื่อก่อนผมคงเห็นใจว่าพ่อจะเหนื่อยมากขนาดไหนกัน แต่ตอนนี้มองเป็นอย่างอื่นไม่ได้นอกจากไม่ได้อยากกลับมาบ้าน “ทำอะไรอยู่ ทำไมยังไม่นอน” พ่อถามพลางลูบหน้าอก คงจะตกใจ “จะทำอะไรได้ครับ ก็กำลังรอพ่อกลับมาเพราะไม่ได้เห็นหน้ามานาน แล้วจะไปนอนไงครับ” “แล้วรู้เหรอว่าจะกลับมาเมื่อไหร่” “นั่นน่ะสิครับ เพราะไม่รู้ว่าจะกลับมาเมื่อไหร่ก็เลยรอมาจนถึงป่านนี้” ตั้งใจไว้ว่าจะไม่เป็นแบบนี้ จะไม่แสดงออก แต่น้ำเสียงที่พูดออกไปแม้แต่ตัวเองยังรู้สึกว่าเย็นชามากเหลือเกิน พ่อก็คงรู้สึกได้เหมือนกันเลยมองผมด้วยสีหน้าตกใจ “พ่อ” “ดึกแล้ว รีบขึ้นไปนอนเถอะ” “งานที่บริษัทยุ่งมากจนกลับมาบ้านไม่ได้เลยเหรอครับ” “…รู้แล้วยังจะถามทำไม” ผมนั่งนิ่งอยู่ที่โซฟา ไม่มีความคิดที่จะเดินขึ้นไป แล้วถามคำถาม ผมคงจะดูแปลกไป พ่อจึงมีสีหน้าสับสนเล็กน้อยแล้วตอบมาด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด พ่อก็คงจะเหนื่อย ควรไปพักผ่อนเหมือนกัน ถ้าเป็นไม่กี่วันก่อนหน้านี้ผมคงจะคิดแบบนั้น แต่ตอนนี้เริ่มคิดว่าพ่อไม่อยากเห็นหน้าผมหรือเปล่า ไม่อยากแม้แต่จะคุยกับผมเลยเหรอ “ผมมีเรื่องจะถามพ่อครับ” “เอาไว้ค่อยคุยพรุ่งนี้เถอะ” […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 33   แสงจันทร์พร่างพราว ปาร์ตี้วันปีใหม่ของกลุ่มเกรียงไกรไม่ย่อท้อห้องหนึ่งเริ่มจากเสียงดังอึกทึก ก่อนกลับสู่ความเงียบสงบ ช่วงสุดท้ายก่อนหมดวันปีใหม่ยังเหลืออีกสิบสามนาที ร่างกายส่งสัญญาณเป็นความง่วงงุนเพื่อบอกว่าควรพักผ่อนได้แล้ว แต่สมองกลับยังคงจมดิ่งอยู่ในห้วงความปีติยินดีที่หลงเหลืออยู่ จนแทบไม่รู้สึกอยากจะดับเครื่องเลย เฉียวซือฉีและโจวอีลวี่เล่นโกโมคุ [1] อีกครั้ง คราวก่อนเฉียวซือฉีพ่ายแพ้ยับเยิน จึงสาบานว่าคราวนี้จะต้องล้างอายให้ได้ ทางด้านหลี่จิ่งอวี้กำลังเดินอ้อยอิ่งอยู่แถวชั้นวางหนังสือ สำหรับนักศึกษาหลี่ผู้รักหนังสือยิ่งชีพ หนังสือทุกเล่มในคลังหนังสือปิดจึงเปรียบเสมือนสมบัติล้ำค่าที่เปล่งประกายระยิบระยับ ปรากฏว่าขณะที่เพิ่งดึงหนังสือออกมาหนึ่งเล่ม ยังไม่ทันจะได้พลิกดูชื่อเรื่องด้วยซ้ำ กลับถูกหลัวเกิงดึงตัวออกมาเสียก่อน หลัวเกิงดึงดันจะสอนมวยทหารให้เขาตอนกลางดึกให้จงได้ แต่จู่ๆ หลี่จิ่งอวี้กลับพูดความในใจอย่างตรงไปตรงมา “นายชื่นชมศิลปะการต่อสู้ ส่วนฉันเทิดทูนตำราภาษาศาสตร์ อุดมการณ์ต่าง มิอาจร่วมทาง” หลัวเกิงขมวดคิ้วจนกลายเป็นรูปเข็มนาฬิกาชี้เวลา 20.20 น. “หนังสือมีอะไรน่าอ่าน” […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 34 ชีเหยียนตื่นจากฝันร้ายที่ถูกผีกดไว้กับเตียง เมื่อเขาลืมตาขึ้น สิ่งแรกที่สัมผัสได้คือท้องฟ้ายังคงมืดมิด แต่หลังจากนั้นไม่นานเขาก็พบว่าฟ้าสว่างแล้ว เพียงแต่ท้องฟ้าไม่แจ่มใส ไม่ค่อยมีแดด แม้แต่แสงในห้องสมุดก็ยังมืดสลัว ชีเหยียนยกต้นขาของโจวอีลวี่ที่พาดทับอยู่บนหน้าท้องของตนออกโดยปราศจากความอ่อนโยนใดๆ นักศึกษาโจวขมวดคิ้วก่อนพลิกตัว เขาส่งเสียงอู้อี้ออกมาไม่ดังนัก แล้วจมดิ่งสู่ห้วงนิทราต่อ ชีเหยียนลุกขึ้นนั่ง เสื้อขนเป็ดที่คลุมร่างกายร่นไปอยู่ที่หน้าขา ความจริงสหายคนอื่นๆ ยังคงนอนหลับสนิทด้วยท่าทางสงบนิ่ง สวยหวาน กังวล และ…ตะกละ ชีเหยียนเผลอชื่นชมน้ำลายที่ไหลลงมาราวสามพันฟุต [1] ของนักศึกษาซ่งอย่างเพลิดเพลิน ต่อมาเขาก็ตระหนักได้ว่าออกจะดูโรคจิตไปสักหน่อย จึงถอนสายตาไปอย่างไม่เต็มใจนัก เขากดโทรศัพท์มือถือของโจวอีลวี่ บนหน้าจอที่ล็อกอยู่แสดงตัวเลข 8.01 น. ตามเวลาปักกิ่ง นับตั้งแต่ไม่มีโทรศัพท์มือถือ ตารางการใช้ชีวิตและพักผ่อนของชีเหยียนก็ยุ่งเหยิงมาก […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   “พอคุณผู้หญิงเสีย ระหว่างที่พี่คิดว่าควรบอกเรื่องนี้กับเธอดีไหม พี่ก็ตัดสินใจลาออก หลังจากที่ผู้หญิงคนนั้นเข้าออกที่บริษัทบ่อย ๆ ท่านประธานก็แปลกไปด้วย ถ้าไม่ได้เจอเธอวันนี้ พี่ก็คงจะเก็บเรื่องนี้ไว้ แล้วออกจากงานไปเงียบ ๆ” “ไม่อยากจะเชื่อเลยครับ” “พี่แค่อยากบอกให้เธอรู้เอาไว้” ผมพูดว่าเป็นไปไม่ได้พร้อมกับส่ายหน้า พี่ฮีซูตบบ่าผมเบา ๆ “เธอเองก็ไม่ใช่เด็กแล้ว อีกอย่าง จำที่ผู้หญิงคนนั้นพูดเมื่อกี้ได้ไหม ที่บังคับให้พี่เรียกเขาว่า คุณผู้หญิง” “ถ้างั้นคำว่าคุณผู้หญิงนั่นก็…” “ผู้หญิงคนนั้นมาที่บริษัทบ่อย ๆ โดยไม่มีความเกรงใจตั้งแต่ก่อนคุณผู้หญิงจะเสียแล้ว มาที่นี่แล้วก็ทำตัวอวดเบ่งบอกว่าอีกไม่นานตัวเองจะได้เป็นภรรยาของท่านประธาน เรียกตัวเองว่าคุณผู้หญิง ตอนนั้นพี่ยังคิดเลยว่าท่านประธานเจอผู้หญิงแปลกๆ เข้ามาวุ่นวายคงจะลำบากแย่ แต่มันไม่ใช่แบบนั้น พอคุณผู้หญิงเสียก็ยิ่งหนักขึ้น ท่านประธานบอกว่างานที่บริษัทยุ่งก็เลยไม่ค่อยได้กลับบ้านใช่ไหม” “ใช่ครับ ช่วงนี้พ่อไม่ค่อยได้กลับบ้านเลยเพราะงานยุ่ง พี่ก็รู้ไม่ใช่เหรอครับ บางทีวันหยุดสุดสัปดาห์ก็ไม่ได้กลับบ้าน…” “ช่วงนี้ท่านประธานเลิกงานตรงเวลา หลังจากไปที่รูมซาลอนของผู้หญิงคนนั้นก็เลิกงานตรงเวลาตลอด บางทีเข้างานสายแล้วเลิกเร็วก็มี” […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   มหาวิทยาลัยซอมบี้ 2 ตอนที่ 31   จังหวะที่หลินตี้เหล่ยกดปิดกระเป๋าเดินทาง ซ่งเฝ่ยก็กดปิดเพลงชั่วคราวแล้วหดมือเข้าไปปิดประตูทันที ภารกิจของเขาเสร็จสมบูรณ์แล้ว ส่วนสหายร่วมรบคนอื่นๆ เขามั่นใจว่าจะต้องกลับไปยังคลังหนังสือปิดได้อย่างแน่นอน ตอนมาที่นี่เขาแอบลัดเลาะเข้ามาทางระเบียง ขากลับจึงต้องย้อนกลับไปเส้นทางเดิม หลังจากล็อกหน้าจอและยัดโทรศัพท์มือถือเข้าไปในกระเป๋ากางเกงเรียบร้อยแล้ว ซ่งเฝ่ยก็หันกลับไป ขณะที่คิดจะพุ่งตัวไปด้านหน้านั้น พอเงยหน้าขึ้นปลายเท้ากลับหยุดชะงัก เดิมทีหน้าต่างปิดอยู่ แต่ตอนนี้กลับเปิดกว้าง อากาศแห้งเย็นแทรกผ่านเข้ามา ทำให้ห้องเก็บเอกสารที่แต่เดิมก็ไร้ซึ่งความอบอุ่นอยู่แล้วกลับยิ่งหนาวเหน็บขึ้นมาอีกหลายเท่า เขาจำได้แม่นว่าหลังจากตัวเองเข้ามาก็ปิดหน้าต่างแล้ว ถึงแม้จะไม่ได้ปิดสนิท เผื่อว่าหากปิดประตูไม่ทันแล้วมีซอมบี้พุ่งเข้ามาก็จะได้หลบหนีออกทางหน้าต่างได้อย่างทันท่วงที แต่ในวันที่ไม่มีลมเหมือนอย่างวันนี้ก็ไม่น่าจะพัดหน้าต่างที่มีน้ำหนักให้เปิดออกได้ ประตูอยู่ห่างจากหน้าต่างประมาณยี่สิบเมตร ระหว่างประตูกับหน้าต่างเป็นเพียงทางเดินแคบๆ ทั้งสองฝั่งอัดแน่นไปด้วยตู้เก็บเอกสารที่วางเรียงรายอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย ตู้ทั้งหมดมีความสูงกว่าสองเมตร ทำให้ห้องที่แต่เดิมก็ไม่ค่อยสว่างเพราะเป็นวันที่มีเมฆมากอยู่แล้ว ยิ่งมืดมิดมากขึ้นไปอีก ซ่งเฝ่ยสัมผัสถึงจังหวะหัวใจของตนเองที่เต้นรัวเร็วขึ้นได้อย่างชัดเจน เขาพยายามสะกดความรู้สึกของตัวเองอย่างหนักหน่วงพลางเงี่ยหูฟัง […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學   顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล   นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม)   ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 32   ครั้งที่สองของสงครามตู้ขายสินค้าอัตโนมัติ หนุ่มสาวกลุ่มเกรียงไกรไม่ย่อท้อห้องหนึ่งต่างเรียนรู้จากประสบการณ์ของซ่งเฝ่ย ขณะที่พุ่งตรงไปเบื้องหน้าจึงคอยระวังหลังด้วยเช่นเดียวกัน จนในที่สุดก็สามารถครอบครองพื้นที่ชั้นสามได้อย่างราบรื่น โดยดำเนินการตามแผนเดียวกับรอบแรกตลอดทั้งกระบวนการราวกับคัดลอกมาวางไว้ เหล่านักศึกษามีความมั่นใจมากขึ้น หลังจากหยุดพักระหว่างคาบเรียนในช่วงเวลาสั้นๆ จึงเริ่มลงมือปฏิบัติการครั้งที่สาม ลักษณะโครงสร้างของชั้นสองไม่เหมือนกับชั้นสามและชั้นสี่ ส่วนใหญ่เป็นห้องยืมหนังสือขนาดใหญ่และห้องอ่านหนังสือ ทุกคนมองโลกในแง่ดีเป็นอย่างมากว่าหากมีซอมบี้อยู่ในพื้นที่ที่มีความสำคัญเชิงกลยุทธ์ ให้กวาดล้างให้เรียบก่อน แต่หากกวาดล้างไม่ได้จริงๆ ค่อยเปลี่ยนไปใช้ห้องที่อยู่ใกล้เคียง อย่างไรก็ตาม ตราบใดที่ซ่งเฝ่ยยังเป็นผู้รับผิดชอบกลยุทธ์ส่งเสียงบูรพาบุกฝ่าประจิม [1] พวกเขาที่เหลือก็มีพื้นที่กว้างพอให้หลบซ่อนตัวได้ทัน พวกเขาคิดถึงเรื่องเหนือความคาดหมายที่มีโอกาสเกิดขึ้นได้ทั้งหมดแล้ว แต่กลับคำนวณพลาดไปเพียงเรื่องเดียวเท่านั้น นั่นคือห้องฉายภาพยนตร์ที่เก็บรวบรวมสื่อต่างๆ เอาไว้บนชั้นสองซึ่งตั้งอยู่ในทิศตะวันตกเฉียงใต้ กะประมาณแล้วคือตั้งฉากกับตำแหน่งที่ซ่งเฝ่ยต่อสู้ในครั้งแรก แต่ผ้าม่านของห้องนี้มีความแตกต่างจากผ่าม่านของห้องเก็บเอกสารที่โปร่งแสง เนื่องจากห้องนี้มักใช้เครื่องฉายแสดงข้อมูล ผ้าม่านจึงถูกดึงลงมาปิดไว้ตลอดทั้งปี และผ้าม่านที่ใช้ก็ได้รับการคัดเลือกมาเป็นพิเศษ จึงมีน้ำหนักค่อนข้างมากและเกือบจะทึบแสง สถานที่แห่งนี้ไม่เปิดให้นักศึกษาใช้งานโดยพลการ […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ผมเลือกวันที่ไม่มีติวช่วงเย็นและไม่เป็นเวรทำความสะอาดเพื่อไปบริษัทพ่อเพราะคำพูดของน้า แล้วก็หลายวันก่อนตอนซักผ้ากับรีดเสื้อเชิ้ตขาวของพ่อก็คิดขึ้นมาได้ว่า เอาชุดสำรองไปทิ้งไว้ให้พ่อที่บริษัทสักหน่อยก็ดีเหมือนกัน ผมเอาเน็คไทกับเสื้อเชิ้ตขาวที่รีดอย่างเรียบร้อยประมาณสองชุดใส่ถุงกระดาษช็อปปิ้งแล้วเอาไปโรงเรียนด้วย พอเลิกเรียนก็ไปที่บริษัทพ่อทันที ตอนแรกบริษัทเริ่มจากสำนักงานเล็ก ๆ แต่ตอนนี้ใหญ่โตขึ้นจนใช้พื้นที่สองชั้นของตึกขนาดใหญ่ ผมแหงนหน้ามองตึกบริษัท จากนั้นก็ขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นที่บริษัทของพ่อตั้งอยู่ “ตายจริง ใครกันเนี่ย” “สวัสดีครับ พี่ฮีซู” ถึงจะเรียกว่าพี่ แต่ที่จริงอายุห่างกันมาก เธอเป็นผู้หญิงที่ตอนนี้อายุเกินสามสิบแล้ว ทำงานกับพ่อมาตั้งแต่ช่วงแรกที่เริ่มเปิดบริษัทและอยู่มานานเกินเจ็ดปีแล้ว แม่สอนให้เรียกว่าพี่ตั้งแต่ตอนพบกันครั้งแรก ตอนนี้จะเปลี่ยนไปเรียกอย่างอื่นก็ยิ่งไม่ชิน ถึงพี่เขาจะเรียกแม่ว่าคุณผู้หญิง แต่ก็สนิทกันเหมือนเป็นพี่น้อง ผมเลยปฏิบัติกับพี่ฮีซูอย่างนอบน้อมเหมือนเป็นน้าคนหนึ่ง “ทำไมมาเวลานี้ล่ะ” “เอาเสื้อผ้ามาให้พ่อน่ะครับ” พอยกถุงใส่เสื้อผ้าที่ถืออยู่ขึ้นมา พี่ฮีซูก็พยักหน้าเหมือนเข้าใจ “พ่ออยู่ในห้องรึเปล่าครับ” “อื้ม แต่เหมือนกำลังคุยโทรศัพท์อยู่นะ” ผมตั้งใจว่าแค่จะเอาถุงใส่เสื้อผ้ามาให้แล้วกลับเลย แต่เหมือนพ่อกำลังยุ่งเรื่องงาน ก็เลยลังเลว่ารอสักหน่อยแล้วค่อยเข้าไปดีไหม พี่ฮีซูเหมือนจะรู้ความคิดผมก็เลยถาม “เอาชาสักถ้วยไหม” “ไม่เป็นไรครับ ลำบากเปล่า ๆ […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   จำไม่ค่อยได้แล้วว่าไม่ได้เจอพ่อมานานเท่าไหร่ แม้แต่วันหยุดสุดสัปดาห์พ่อก็ออกไปข้างนอกตลอด แต่วันหยุดสุดสัปดาห์นี้คงจะไม่มีธุระอะไรก็เลยอยู่บ้าน แต่ถึงอย่างนั้นก็ไม่ออกมาจากห้องนอนอยู่ดี คงจะทำอะไรสักอย่างอยู่ ก๊อก ๆ หลังจากเคาะประตูผมก็เปิดแง้มเข้าไป พ่อเงยหน้าขึ้นมาจากการมองบางอย่างที่วางอยู่บนโต๊ะ “ผมทำกับข้าวเสร็จแล้วครับพ่อ” “ลูกกินก่อนเลย พ่อยังไม่หิว” “ถึงไม่หิว แต่ก็ควรกิน…” แม้จะพูดเบา ๆ แต่พ่อก็หันมามอง พ่อยกสมุดโน้ตที่กำลังเขียนบางอย่างอยู่ขึ้นแล้วลุกจากเก้าอี้ ดึงลิ้นชักชั้นล่างสุดของโต๊ะเครื่องแป้งของแม่แล้วหยิบกระเป๋าสตางค์หนังที่วางอยู่ในนั้นขึ้นมาเปิด ถึงไม่แน่ใจว่าคืออะไร แต่ก็พอเดาได้ว่าเป็นสมุดบัญชีที่พ่อเก็บซ่อนไว้รวมกับสิ่งของอื่น ๆ “ก็พ่อบอกว่ายังไม่หิว” พ่อคงจะรู้ว่าผมยังเปิดประตูยืนอยู่ก็เลยพูดด้วยน้ำเสียงปนหงุดหงิดเล็กน้อย ผมตอบกลับว่าครับ แล้วปิดประตูห้องเบา ๆ พอเข้าไปในห้องครัวก็เห็นโต๊ะอาหารที่จัดเตรียมอาหารไว้อย่างง่าย ๆ เมื่อกี้ยังหิวอยู่เลย แต่ความหิวหายไปในพริบตา ไม่รู้ทำไมความหงุดหงิดกับความเสียใจถึงถาโถมเข้ามา ก็เลยปิดกล่องเครื่องเคียงเสียงดัง เอาเก็บเข้าตู้เย็นแล้วขึ้นไปชั้นสอง เข้าใจว่าพ่อยุ่ง เข้าใจว่ายังทำใจไม่ได้หลังจากแม่เสีย ปกติผมกับพ่อก็ไม่ได้คุยกันอย่างเปิดอกอยู่แล้ว แต่…ไม่รู้ทำไมช่วงนี้ถึงยิ่งรู้สึกห่างเหินกับพ่อ […]