Category Archives: ไม่มีหมวดหมู่

งานเลี้ยงแห่งวสันตกาล 春日宴 ไป๋ลู่เฉิงซวง 白鹭成双 เขียน ม้าลาย แปล นิยาย 4 เล่มจบ   ___________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ บ้านอรุณ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ๖ คำหวานลวงหลอกที่พะเน้าพะนอจิตใจ   เจียงเสวียนจิ่นโกรธจนแทบคลั่ง เหตุใดจึงมีคนประเภทนี้อยู่ในใต้หล้า ไม่สำรวมกิริยามารยาทยังพอรับไหว แต่นี่ไม่มีกระทั่งเหตุผล! ชายชาตรีเช่นเขานอนอยู่ในอ้อมอกของสตรี สมควรแล้วหรือ! อีกอย่าง เขาเป็นถึงเจ้าเมืองจื่อหยางที่จักรพรรดิทรงแต่งตั้ง ผู้อื่นพบเจอเขามีหรือจะไม่พินอบพิเทา คนผู้นี้กล้าดีมาจากไหน “กายของท่านร้อนเหมือนมันเทศที่เพิ่งเผาเสร็จใหม่ๆ เลย” หลี่ไหวอวี้กดตัวเขาฝังลงในอ้อมอกพลางลูบเบาๆ เอ่ยปากอย่างกล้าหาญด้วยเสียงเจื้อยแจ้ว “ออกแรงดิ้นรนไปเถิด ดิ้นรนต่อไปท่านจะยิ่งเวียนหัว” เจียงเสวียนจิ่นร่างกายแข็งทื่อ ถลึงตามองนางด้วยนัยน์ตาที่เย็นเยียบราวกับลมพายุหิมะในเหมันตฤดู เป็นสายตาที่วาวโรจน์ด้วยรังสีสังหาร ทว่าหลี่ไหวอวี้ไม่ได้รู้สึกเกรงกลัวแม้แต่น้อย ซ้ำยังแสยะยิ้มชั่วร้ายตบกายเขาเบาๆ “เด็กดี นอนเสียหน่อย อีกไกลกว่าจะถึงโรงหมอ” “เจ้าเป็นพวกไม่กลัวตายหรือไร” เขาถามเสียงเย็น หลี่ไหวอวี้เลิกคิ้ว “ไยจึงกล่าวเช่นนี้เล่า” “หากไม่ใช่พวกไม่กลัวตาย จะก่อการอุกอาจเช่นนี้ได้เยี่ยงไร” เจียงเสวียนจิ่นหรี่ตา “อาศัยจังหวะที่ข้าไม่สบาย กระทำเรื่องไร้มารยาทเช่นนี้ต่อข้า เจ้าคิดถึงผลที่ตามมาหรือไม่” […]

งานเลี้ยงแห่งวสันตกาล 春日宴 ไป๋ลู่เฉิงซวง 白鹭成双 เขียน ม้าลาย แปล นิยาย 4 เล่มจบ   ___________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ บ้านอรุณ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ๕ จ้องจะจับเขาแล้ว หลี่ไหวอวี้จ้องมองสีหน้าของเขาอย่างพึงพอใจ นางรู้จักกับเจียงเสวียนจิ่นมาหลายปีแล้ว ทราบดีว่าคนผู้นี้หัวโบราณคร่ำครึ ดื้อรั้นไม่ฟังใคร ทั้งยังทำตัวน่าเบื่อ หากเป็นความปราดเปรื่องเรื่องฝีปาก อย่างไรก็ต่างจากนางราวฟ้ากับเหว กาลก่อนความคิดเห็นในการบริหารบ้านเมืองไม่ตรงกัน จุดยืนต่างกันโดยสิ้นเชิง ทั้งสองเจอหน้ากันทีไรเป็นอันต้องชักดาบโก่งคันศรใส่กันทุกที ปกติแล้วนางไม่สนใจจะเสวนากับเขามากนัก แต่ขณะนี้นางกลายเป็นอีกคนหนึ่ง นางกลับเกิดความคิดอยากจะสัพยอกหยอกล้อเขาขึ้นมา หึ จะว่าไปแล้วเมื่อใบหน้าไร้อารมณ์ของเจียงเสวียนจิ่นถมึงทึงขึ้นมา ก็ให้ความรู้สึกที่เป็นเอกลักษณ์มากทีเดียว นางอดยกมือเท้าคางชำเลืองมองเขามิได้ ใบหน้าที่สุขุมสำรวมมาตลอดยี่สิบกว่าปี ไม่ว่าเรื่องร้ายแรงใดๆ ก็ไม่เคยเปลี่ยนสีหน้า แต่ขณะนี้บูดบึ้งจนเกินต้านทาน จากเขียวคล้ำพลันหม่นลงเป็นสีม่วง จากนั้นกลับมาเขียวเข้มอีกครั้ง ท้ายสุดเผยให้เห็นใบหน้าแดงก่ำละม้ายแสงอาทิตย์ยามตะวันรอน “นั่นเป็นแค่อุบัติเหตุ” เจียงเสวียนจิ่นกล่าวอย่างแข็งทื่อ “ข้าไม่เก็บมาใส่ใจ เจ้าก็ไม่จำเป็นต้องเก็บมาใส่ใจเช่นกัน” “ไม่ได้!” หลี่ไหวอวี้สั่นศีรษะเป็นพัลวัน “ข้าเก็บมาใส่ใจแล้ว!” พูดจบก็ก้มตัวลงไปกอดคานรถม้าประหนึ่งคนเสเพลที่แม้ถูกโบยจนตายก็ไม่ยอมปล่อยมือ เจียงเสวียนจิ่นไม่เคยรับมือกับคนประเภทนี้มาก่อนจึงทำได้เพียงขมวดคิ้วมุ่นมองนาง ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ “แม่นาง” […]

งานเลี้ยงแห่งวสันตกาล 春日宴 ไป๋ลู่เฉิงซวง 白鹭成双 เขียน ม้าลาย แปล นิยาย 4 เล่มจบ   ___________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ บ้านอรุณ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ๓ รู้จักเขาหรือไม่   เสียงจ้อกแจ้กจอแจตามท้องถนนถูกเสียงตำหนิของเขาข่มจนเงียบเชียบลง คนคลุมหน้ายี่สิบกว่าคนแหงนมองเขา ผ่านไปครู่ใหญ่จึงนึกขึ้นได้ว่าต้องลงมือต่อ “หลีกไป!” คนคลุมหน้าที่อยู่ใกล้เขาที่สุดจ้องเขาด้วยความประหลาดใจระคนโทสะ “อย่ามาขวางการธำรงคุณธรรมแทนฟ้าดินของพวกข้า!” ธำรงคุณธรรมแทนฟ้าดินงั้นหรือ เขาหัวร่อเย้ยหยัน หันมากล่าวว่า “ก่อความวุ่นวายต่อหีบศพผู้อื่นมีโทษมหันต์” “ก่อความวุ่นวายต่อหีบศพผู้อื่นมีโทษมหันต์ แต่ที่อยู่ภายในนี้เป็นแค่เดรัจฉาน!” คนผู้นั้นกล่าวอย่างคับแค้นใจ “เจียงเสวียนจิ่น เจ้าก็รู้ว่านางบาปหนาเพียงใด ไยต้องขวางพวกข้าด้วย!” คนกลุ่มนี้เรียกขานชื่อของเขางั้นหรือ เจียงเสวียนจิ่นกระตุกคิ้วเล็กน้อย ยื่นมือออกไปฉีกผ้าไหมสีขาวที่กำลังลุกไหม้อยู่บนหีบศพ สะบัดใส่คนคลุมหน้าสองคนที่อยู่เบื้องหลังจนร่วงหล่นจากรถไป ด้านข้างยังมีคนปีนขึ้นมาเรื่อยๆ เขาตวัดสายตา ยกเท้าขึ้นเตะดาบในมือคนเหล่านั้นจนลอยไปไกล “เคร้ง” … คมดาบเย็นยะเยือกสะบั้นเสาศิลาเขียวหักเป็นสองส่วน ตัวดาบสั่นไหวแว่วเสียงสั่นสะเทือนเบาๆ อย่างไม่ขาดสาย ผู้ที่หมายจะปีนขึ้นมามองด้วยอาการประหวั่นพรั่นพรึง ไม่กล้าลงมืออีก หัวหน้าของพวกนั้นเริ่มไม่สบอารมณ์ ยกดาบชี้หน้าเขาและกล่าวอย่างเดือดดาลว่า “เจ้าไม่เลือกดื่มสุราคารวะ หรือปรารถนาจะดื่มสุราปรับโทษ!” […]

งานเลี้ยงแห่งวสันตกาล 春日宴 ไป๋ลู่เฉิงซวง 白鹭成双 เขียน ม้าลาย แปล นิยาย 4 เล่มจบ   ___________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ บ้านอรุณ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ๔ ร่ำสุราหนึ่งจอกขับขานเพลงหนึ่งบท ยังไม่ทันขบคิดจนกระจ่าง ทันใดนั้นมีคนมาคุกเข่าอยู่เบื้องหน้า “ท่านเจ้าเมืองโปรดอภัย!” แม่ทัพรักษาพระองค์กล่าวด้วยอาการประหม่า “ข้าน้อยเตรียมการป้องกันสะเพร่า บกพร่องต่อการอารักขาดวงพระวิญญาณ ทำให้ท่านเจ้าเมืองตกอยู่ในอันตราย…” เจียงเสวียนจิ่นเรียกสติคืนมา กล่าวตอบเขาว่า “ไม่ต้องมาแถลงโทษต่อข้า เรื่องนี้ฝ่าบาทจะเป็นผู้ตัดสินโทษด้วยพระองค์เอง” เมื่อได้ยินถ้อยคำนี้ แม่ทัพรักษาพระองค์มีเหงื่อเย็นผุดพรายทั่วร่าง “ท่านเจ้าเมือง…” “ข้าแค่ผ่านมา ยังมีธุระอื่นต้องไปสะสาง ตรงนี้ฝากเจ้าจัดการต่อด้วย” เขาสะบัดแขนเสื้อพลางจัดประคำที่สวมอยู่บนข้อมือให้เป็นระเบียบ ก่อนจะเดินจากไปพร้อมกับเฉิงซวี “ช้าก่อน” หลี่ไหวอวี้ที่ยืนอยู่อีกฟากของหีบศพตะโกนเรียกเขา “พวกมันหนีกันไปหมดแล้ว! พวกท่านไม่ส่งคนไปตามจับหรือ” เจียงเสวียนจิ่นชำเลืองมองนางเล็กน้อยแล้วเดินต่อไปโดยไม่โต้ตอบอะไร เฉิงซวีเก็บดาบเข้าฝักแล้วเดินมาหยุดที่ข้างกายนาง ประสานมือคารวะและกล่าวว่า “แม่นาง นายท่านเชิญท่านไปเสวนาที่โรงน้ำชาด้านข้าง” หลี่ไหวอวี้รู้สึกประหลาดใจยิ่ง มองแผ่นหลังของเจียงเสวียนจิ่นแล้วหันมามองคนตรงหน้า “นายท่านของเจ้ายังมิได้เอ่ยคำ เจ้ารู้ได้อย่างไรว่าเขาต้องการเสวนากับข้า” เฉิงซวีเม้มริมฝีปากและกล่าวตอบว่า “นี่เป็นเจตนาของนายท่าน” เขาแสดงเจตนารมณ์ตั้งแต่เมื่อไรกัน […]

งานเลี้ยงแห่งวสันตกาล 春日宴   ไป๋ลู่เฉิงซวง 白鹭成双 เขียน ม้าลาย แปล   นิยาย 4 เล่มจบ   ___________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ บ้านอรุณ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ๒ มองดูพิธีแห่ศพของตนเอง   นางกำมือแน่นจนเรียวนิ้วซีดขาว หลี่ไหวอวี้ก้มมองคนที่อยู่ใต้ร่าง ยื่นมือไปวางบนคอของเขาตามสัญชาตญาณ นิ้วมือทั้งห้ากางออกเล็กน้อย เพียงใช้แรงรวบเข้าหากันก็สามารถฝากริ้วรอยดุจมาลีงามสะพรั่งไว้บนลำคอของเขาได้! ทว่าเฉิงซวี องครักษ์ที่ยืนอยู่ข้างๆ เคลื่อนไหวเร็วกว่านางมากนัก ขยับดาบจ่อที่คอระหงของนาง และตะคอกถามอย่างกราดเกรี้ยวว่า “เจ้าทำอันใด!” หลี่ไหวอวี้ชะงักงันอย่างตื่นตระหนก นัยน์ตาสีนิลของบุรุษผู้อยู่เบื้องล่างจับจ้องนางนิ่ง ไม่มีท่าทีจะต่อต้านใดๆ มิใช่ว่าไม่อาจต่อต้าน แต่ด้วยสภาพของนางในยามนี้คงไม่อาจสร้างภัยคุกคามใดๆ แก่เขาได้ มือของนางแนบชิดลำคอของเขา กิริยานี้ช่างอันตรายยิ่ง เฉิงซวีที่ยืนอยู่มีสีหน้าเหี้ยมเกรียม ราวกับเมื่อนางเคลื่อนไหวเพียงเล็กน้อย ดาบของเขาก็จะเฉือนลำคอนางทันที! สถานการณ์ไม่เป็นใจเท่าที่ควร หลี่ไหวอวี้กลอกตาพลันผ่อนคลายสีหน้าลง กรงเล็บที่แหลมคมแปรเปลี่ยนเป็นมือคู่น้อยที่อ่อนนุ่มในพริบตา ลูบไล้จากลำคอลงมายังแผ่นอกของเขา กะพริบตาและเอ่ยพูด “คุณชายท่านนี้รูปงามเสียนี่กระไร” “…” เดิมทีเจียงเสวียนจิ่นมีสีหน้าเรียบเฉย พอถูกนางลูบไล้อย่างไร้ยางอาย ก็สติขาดผึง […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學 顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม) ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 6   ชั่วอึดใจเดียวซ่งเฝ่ยก็วิ่งกลับมาถึงหอพัก สิ่งแรกที่เขาทำคือล็อกประตูห้อง ไม่กล้าแม้แต่จะพิงประตู แล้วรีบวิ่งเข้าไปด้านในสุดของประตูระเบียงบานเลื่อน รู้สึกแข้งขาอ่อนแรง ก่อนทรุดตัวลงบนพื้น ช่วงเวลาที่ก้นแนบพื้น ความรู้สึกไม่สมจริงที่ราวกับเหยียบอยู่บนปุยฝ้ายก็ค่อยๆ เบาบางลง เตียงนอน โต๊ะหนังสือ เสื้อผ้าสกปรกที่วางกองอยู่บนเก้าอี้ ชามบะหมี่สำเร็จรูปที่กินเสร็จแล้วแต่ยังไม่ได้ล้าง…ใช่ นี่คือห้องของเขา สถานที่ที่เขาร่ำเรียนและใช้ชีวิตมามากกว่าหนึ่งปี แต่ข้างนอกนั่นคืออะไร ซ่งเฝ่ยไม่รู้ ผู้ก่อการร้ายโจมตีหรือเรซิเดนต์อีวิล [1] ระหว่างการสอบจู่ๆ ก็มีสัตว์ประหลาดคลุ้มคลั่งบุกเข้ามา จากนั้นก็ไม่ต้องสอบแล้ว ทุกคนวิ่งหนีกันหัวซุกหัวซุน…ฮ่าๆ นี่คือพันหนึ่งราตรี [2] สินะ จากนั้นขาของเขาก็เริ่มเป็นตะคริว ทุกสิ่งล้วนเคยไม่ใช่เรื่องจริง แต่ทุกสิ่งก็ล้วนเป็นเรื่องจริงขึ้นมาแล้ว ซ่งเฝ่ยฝืนทนอาการปวดขาพลางใช้ฝ่ามือตบตนเองฉาดใหญ่! เยี่ยม ปวดน่องพอๆ […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學 顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม) ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 5   คืนก่อนวันสอบวัดระดับสี่ ทั้งหอพักจะถูกตัดอินเทอร์เน็ต ซ่งเฝ่ยกำลังสนใจคลิปวิดีโอผีของสถานีแห่งหนึ่งเป็นอย่างยิ่ง เพื่อไม่เป็นการรบกวนเพื่อนหวังและเพื่อนเริ่นที่กำลังอ่านหนังสืออย่างหนักหน่วง เขาจึงสวมหูฟัง ตอนแรกเขาไม่ทันสังเกต จนกระทั่งวิดีโอหยุดลง พอกดเล่นใหม่กลับเปิดไม่ได้ เขาคิดว่ามีบางอย่างไม่ถูกต้อง จึงเหลือบมองมุมขวาล่างของหน้าจอโน้ตบุ๊ก พบว่ามีเครื่องหมายอัศเจรีย์ปรากฏขึ้นบนสถานะการเชื่อมต่อเครือข่าย ความไม่เสถียรของเครือข่ายอินเทอร์เน็ตในมหาวิทยาลัยก็เหมือนกับการเช็กชื่อของอาจารย์วิชาเลือก ที่รู้ว่ามีอยู่ แต่ไม่รู้ว่าจะมาตอนไหน ความละเอียดของภาพในตอนแรกคมชัด จึงเห็นการตายที่แตกต่างกันของแต่ละคน แต่ความละเอียดของภาพในภายหลังแทบไม่ต้องพูดถึง แยกการตายและเลือดของแต่ละคนไม่ออกสักนิด ซ่งเฝ่ยชินชาเสียแล้ว เขาถอดหูฟังไร้ประโยชน์ออก แล้วก็เป็นไปตามคาด มีเสียงก่นด่าดังมาจากโถงทางเดินนอกประตูจริงๆ “เน็ตดับอีกแล้วเหรอ” เซี่ยงหยางที่เพิ่งเสร็จสิ้นจากการเดตนอกสถานที่ผลักประตูเดินเข้ามา ซ่งเฝ่ยแบมือสองข้างยักไหล่ ทำเหมือนไม่ใส่ใจ “แน่นอน ไม่ดับก็ไม่ใช่เน็ตมหาวิทยาลัย” “จงทำใจซะเถอะ” เซี่ยงหยางเดินไปถึงใต้เตียง เขาถอดเสื้อผ้าพลางพูดต่อว่า “พวกเราเน็ตดับแค่หนึ่งหรือสองชั่วโมง […]

งานเลี้ยงแห่งวสันตกาล 春日宴 ไป๋ลู่เฉิงซวง 白鹭成双 เขียน ม้าลาย แปล นิยาย 4 เล่มจบ   ___________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ บ้านอรุณ สำนักพิมพ์อรุณ (ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์)   ๑ องค์หญิงใหญ่ตันหยางผู้สมควรตาย   “ไยจึงมีธงขาวเต็มสองข้างทาง หึ เหล่าเชื้อพระวงศ์ คาดผ้าขาวไว้ที่เอวเพื่อการใด” “เจ้าไม่ได้ออกจากเรือนมากี่วันจึงไม่รู้กระทั่งเรื่องนี้ องค์หญิงใหญ่ผู้พิทักษ์แผ่นดิน [1] สิ้นพระชนม์แล้ว! ทั่วแคว้นต่างไว้อาลัยอย่างไรเล่า!” “องค์หญิงใหญ่ผู้พิทักษ์แผ่นดินงั้นหรือ เจ้าหมายถึงองค์หญิงตันหยางใช่หรือไม่ นางสิ้นพระชนม์แล้วมิใช่เรื่องมงคลหรอกหรือ สมควรตีฆ้องลั่นกลองเฉลิมฉลองถึงจะถูก” “ชู่…หากทางการได้ยินถ้อยคำนี้เข้า คงได้จับเจ้าเข้าเรือนจำเป็นแน่” แขกเหรื่อในร้านน้ำชานั่งกันอยู่โต๊ะละสามคนบ้าง สองคนบ้าง มองกระดาษเงินกระดาษทองที่ปลิวว่อนอยู่ด้านนอก คำวิพากษ์วิจารณ์มีมามิขาดสาย หากเอ่ยถึงองค์หญิงใหญ่ตันหยางพระองค์นี้ นางเป็นหนอนชอนไชราชวงศ์เป่ยเว่ยมานานกว่าสิบสองปี เป็นหายนะอันยิ่งใหญ่ที่ผู้คนในราชสำนักทั้งเบื้องล่างและเบื้องสูงต่างหวาดผวา แม้เป็นสตรีเพศ ทว่าไร้ความละอายต่อบาป เลี้ยงชายบำเรอไว้ในตำหนักหลายสิบคน สมคบคิดกับขุนนางชั่ว ท้าทายขุนนางสูงศักดิ์ ใช้เล่ห์เหลี่ยมกลโกงให้ร้ายขุนนางผู้ซื่อสัตย์! นางย่างกรายไปแห่งหนใดก็มักบังเกิดศพนอนเรียงรายกลาดเกลื่อน ปวงประชามิอาจสงบสุข พฤติกรรมชั่วช้านานัปการของนางมากมายเกินกว่าจะบันทึกได้! หากต้องเขียนชีวประวัติขององค์หญิงใหญ่ตันหยาง คงมีขุนนางในราชสำนักจำนวนมากเสนอตัวร่วมเรียงร้อยถ้อยคำอำมหิตเพื่อตรึงองค์หญิงพระองค์นี้ไว้บนเสาแห่งความอัปยศอดสูของประวัติศาสตร์ไปตลอดกาล มิอาจได้ผุดได้เกิดตราบชั่วนิจนิรันดร์! […]

มหาวิทยาลัยซอมบี้ Zombies in College  喪病大學 顏涼雨 เหยียนเหลียงอวี่ เขียน Jpolly Wu แปล นิยาย 4 เล่มจบ (วางขายเเยกเล่ม) ———————————————————– ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายหนังสือได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   ตอนที่ 4 สุดท้ายชีเหยียนก็ได้อันดับสอง ส่วนอันดับหนึ่งตกเป็นของคณะอักษรศาสตร์ ตอนแรกไม่มีใครเห็นเด็กหนุ่มหน้าตาอัปลักษณ์คนนั้นอยู่ในสายตา แต่ตอนวิ่งห้ารอบสุดท้าย เขาและชีเหยียนอยู่ไล่เลี่ยกัน ก่อนจะถูกอีกฝ่ายทิ้งห่างอย่างสมบูรณ์ ชีเหยียนรูปร่างสูงยาวเข่าดี ระยะก้าวก็ยาว จังหวะคงที่ ผู้ชายคนนั้นก้าวสั้นกว่าชีเหยียนหนึ่งช่วงตัว เสียเปรียบเรื่องระยะก้าว แต่ได้เปรียบในการซอยขาถี่ๆ จึงวิ่งด้วยความเด็ดเดี่ยวหนักแน่น ซ่งเฝ่ยไถโทรศัพท์มือถือ แต่ช่วงครึ่งหลังสายตาของเขากลับจดจ้องบนสนามไม่ละไปไหน เขาดูออก ชีเหยียนพยายามอย่างเต็มที่แล้ว แต่สุดท้ายก็ยังตามหลังอีกฝ่ายที่พุ่งเข้าเส้นชัยก่อนสามก้าว มีเสียงประกาศยินดีกับคณะอักษรศาสตร์ที่ได้อันดับหนึ่ง คณะชีววิทยาศาสตร์ได้อันดับสอง รวมถึงประกาศชื่อของนักกีฬา แต่ซ่งเฝ่ยไม่ได้ฟัง ความสนใจทั้งหมดของเขาจดจ่ออยู่ที่ชีเหยียน ผู้ชายคนนั้นก้มงอตัวจับเข่า หอบหายใจหนักหน่วง ซ่งเฝ่ยรู้ว่าเขาเหนื่อยล้าสุดขีด การวิ่งรอบสุดท้ายคือการเอาชนะขีดจำกัดของตัวเอง ซ่งเฝ่ยคิดว่าหากเป็นเขา จะต้องทิ้งตัวนอนกางแขนกางขาบนพื้นอย่างไม่สนใจใครทั้งนั้น แต่นั่นคือชีเหยียน ที่ต้องรักษาภาพลักษณ์อยู่ตลอดเวลา ไม่รู้ว่าระเบียบวินัยของเขาที่เกือบจะดูเป็นบ้าแบบนี้ เป็นแต่กำเนิดหรือได้รับการสั่งสอนมา […]