Category Archives: ไม่มีหมวดหมู่

ปักรักลายบุปผา  繁花盛宴 เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง 月下蝶影 เขียน กระต่ายน้อยของอิงอิง แปล   _________________________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   _________________________________________   2   “ฮวาฮวา!” ถานหยวนมองฮวาจิ่นด้วยความตกใจ ช่วงนี้พวกเธอรับออร์เดอร์ที่มีราคาสูงมาสองสามงานแล้ว ลำพังแค่ปักลายตามออร์เดอร์พวกนั้น ก็ต้องทำงานถึงดึกดื่น ตอนนี้ยังจะรับออร์เดอร์ใหญ่ขนาดนี้มาอีก เวลาจะพอได้อย่างไร ชายวัยกลางคนเห็นสีหน้าถานหยวนแปลกไป ก็พอเดาได้ว่าอีกฝ่ายคงไม่อยากรับงานนี้ของเขา จึงค้อมไหล่ ประกบมือเข้าด้วยกัน พลางเอ่ยขอร้อง “ผม…ผมยอมเพิ่มเงินนะ ทำให้ผมได้มั้ยครับ…” “ฉันจะเอาอัลบั้มลายปักให้คุณดูนะคะ” ฮวาจิ่นส่งอัลบั้มให้ชายคนนั้นดู ไม่ได้บอกราคา แต่อธิบายกรรมวิธีปักลวดลายแต่ละแบบอย่างละเอียด รวมทั้งระยะเวลาที่ต้องใช้ ชายคนนั้นตั้งใจฟัง เขาพลิกดูแคตตาล็อกกับภาพถ่ายจริง ลังเลอยู่สักพัก สุดท้ายจึงเลือกงานผ้าปักที่สามารถทำเสร็จได้ภายในหนึ่งเดือนออกมา ตอนที่จ่ายเงินมัดจำ เขาล้วงกระเป๋าเงินเก่าๆ สกปรกออกมาจากกระเป๋าเสื้อโค้ต บนกระเป๋าประทับตราโลโก้แบรนด์ปลอมขนาดใหญ่ ระหว่างที่กำลังนับเงิน เขาก็พูดด้วยความกระดากใจว่า “ผมใช้มือถือจ่ายเงินไม่เป็น ได้ยินว่าในอินเทอร์เน็ตมีไวรัสเยอะ ไม่ทันระวัง เงินในมือถือก็จะถูกขโมยหมดเกลี้ยง” ได้ข่าวว่าเดี๋ยวนี้คนหนุ่มสาวในเมืองใหญ่ชอบใช้มือถือจ่ายเงิน แม้แต่ของกินเล็กๆ น้อยๆ ข้างทางก็ยังใช้มือถือสแกนจ่ายเงิน วิธีจ่ายเงินแบบเดิมอย่างเขาอาจทำให้คนค้าขายไม่ชอบใจนัก […]

ปักรักลายบุปผา  繁花盛宴 เยว่เซี่ยเตี๋ยอิ่ง 月下蝶影 เขียน กระต่ายน้อยของอิงอิง แปล   _________________________________________   ติดตามการวางจำหน่ายหนังสือได้ทางเพจ “บ้านอรุณ“ สำนักพิมพ์อรุณ   _________________________________________   1   เช้าตรู่เดือนมีนาคม อากาศที่เดิมอบอุ่นเปลี่ยนเป็นหนาวเย็น เสียงมีดทำครัวหั่นฉับๆๆ เสียงแป้งทอดในกระทะน้ำมันดังฉู่ฉ่า ยังมีเสียงแหลมสูงของผู้หญิงกำลังด่าลูกดังมาจากอาคารเก่าทรุดโทรม ฮวาจิ่นผลักประตูเปิดออก ตรงทางเดินตึกมีเด็กชายใส่ชุดนักเรียนสีน้ำเงินสะพายกระเป๋านักเรียนยืนคอตกอยู่ แม้จะได้ยินเสียงเปิดประตูก็ไม่เงยหน้าขึ้น หญิงที่กำลังตะคอกด่าลูกเห็นฮวาจิ่นออกมา เธอลูบผมที่เป็นลอนกระเซิง พลางพูดว่า “เสี่ยวฮวาไปทำงานเช้าจัง” ฮวาจิ่นทักทายเธอเล็กน้อย พี่ฉินติดนิสัยเอามือจับผมปัดแขนเสื้อบ่อยๆ ลูกของเธอยืนเงียบอยู่ข้างๆ ทำตัวลีบเหมือนหัวมันฝรั่งที่ไม่สะดุดตา พอพี่ฉินเห็นฮวาจิ่นมองลูกชายตัวเอง เธอก็หยุดสางผมแล้วเริ่มขุดข้อเสียของลูกออกมาด่า “พี่ฉิน” เธอตัดบทคำพูดน้ำไหลไฟดับของอีกฝ่าย ฮวาจิ่นหยิบมือถือขึ้นมาดูเวลา “ฉันจะไม่ทันรถไฟใต้ดินแล้ว เอาไว้พรุ่งนี้ค่อยคุยกันนะ” พูดจบก็รีบลงจากตึกไปอย่างรวดเร็ว จนแม้แต่เสียงฝีเท้าดังตึกตักๆ ก็ไม่ทำให้ไฟเซ็นเซอร์ตรงทางเดินตึกกะพริบเลยสักดวง พอลงมาถึงชั้นล่าง ก็ได้ยินเสียงพี่ฉินด่าลูกต่อ ฮวาจิ่นแวะกินมื้อเช้าที่ร้านข้างทาง ตอนเดินออกมาก็เจอลูกชายของพี่ฉินเดินก้มหน้าอยู่ข้างถนน เขาเดินช้ามาก เหมือนหอยทากที่ไม่ยอมออกมาจากเปลือก บนถนนมีรถวิ่งขวักไขว่ ยามเช้าที่ท้องฟ้าหม่นทึม แม้จะท้อแท้ไร้เรี่ยวแรง แต่ก็ยังต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อความอยู่รอด “เดินระวังรถด้วยสิ” ฮวาจิ่นรีบก้าวเข้าไปคว้าสายกระเป๋าสะพายของเด็กชาย […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา 二哈和他的白猫师尊 肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียน Bou Ptrn แปล คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) : Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) : Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน) : child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) : coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) : corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) : death (การตาย) : depression (ภาวะซึมเศร้า) : explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย) : gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม) : genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) : gore (เนื้อหามีความโหดร้าย และรุนแรง) […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เนื้อละลายในปาก แน่นอนว่าเนื้อฮันอูที่โอ้อวดค่าตัวแสนแพงนั้นมีรสชาติยอดเยี่ยมสมราคา ผมเป่าเนื้อฟู่ ๆ จิ้มเกลือ กินคู่กับเครื่องเคียงอย่างยำต้นหอมแล้วก็กิมจิผักกาดขาวด้วย ผู้ชายคนนั้นใช้ตะเกียบคีบเนื้อส่วนนั้นส่วนนี้มาใส่จานให้ ผมก็กินหมดจนท้องจะแตก แถมยังกินบะหมี่เย็นที่ออกมาเสิร์ฟเป็นอย่างสุดท้าย อิ่มจนลุกไม่ขึ้น ก็เลยต้องนั่งมองนอกหน้าต่างสักพัก “อร่อยมากเลย” “นายกินอย่างเอร็ดอร่อยจริง ๆ ไม่คิดว่านายจะชอบกินเนื้อขนาดนี้” “ไม่รู้เหรอครับว่าผมชอบกินเนื้อมาก” แปลกแฮะ ถ้าอยู่ด้วยกันก็ไม่น่าจะไม่รู้ว่าผมชอบกินเนื้อที่สุด พอผมเอียงคอ เขาก็ลุกจากเก้าอี้ทันที แล้วใส่เสื้อสูทตัวนอกที่ถอดวางไว้ “อิ่มจนเหมือนจะเดินไม่ไหวเลยครับ” “ให้ขี่คอเอาไหม” ถ้าเป็นคนอื่นพูดคงคิดว่าล้อเล่น แต่พอเห็นหน้าตาจริงจังของเขาที่ดูเหมือนจะพูดจริงจนเริ่มหวั่นใจ ผมก็ส่ายหน้าไปมา พยายามลุกจากเก้าอี้อย่างยากลำบากแล้วตบพุงที่กินอิ่ม “ดูนี่สิครับ พุงป่องออกมาเลย” “น่ารักแฮะ” ผมยื่นพุงออกไปแล้วพูด เขาก็มองมาพลางยิ้มมุมปาก สายตาที่เหมือนกำลังมองภรรยาที่ตั้งท้องนั่นมันคืออะไรกันนะ ตั้งใจจะพูดเล่น แต่กลับไม่ได้ผลลัพธ์ตามที่คิด แถมกลายเป็นเขินอายอยู่ฝ่ายเดียว ก็เลยรีบเปิดประตูแล้วใส่รองเท้า “ผมกินไปเยอะมาก […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา 二哈和他的白猫师尊 肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียน Bou Ptrn แปล คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) : Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) : Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน) : child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) : coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) : corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) : death (การตาย) : depression (ภาวะซึมเศร้า) : explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย) : gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม) : genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) : gore (เนื้อหามีความโหดร้าย และรุนแรง) […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์     “ตอนนี้ดีขึ้นไหม” ผู้ชายคนนั้นซื้อน้ำเย็นมา เอาแตะที่แก้มผมแล้วถาม “ผมดูเหมือนคนบ้าใช่ไหมครับ” “นายคือซอมุนยอง” “นั่นคือคำตอบของคำถามที่ว่าผมเหมือนคนบ้ารึเปล่าเหรอครับ” “ฉันหมายความว่า ไม่ว่านายจะพูดอะไรหรือทำตัวแบบไหนฉันก็ไม่สน แค่นายคือซอมุนยอง ฉันก็พอใจแล้ว” รู้สึกอยากร้องไห้ออกมาอย่างบอกไม่ถูก ไม่ว่าจะเป็นความฝัน ฝันบอกเหตุหรืออนาคต ทั้งหมดเป็นเรื่องไร้สาระ ผมอาจจะบ้าไปแล้วจริง ๆ ก็ได้ นั่นดูเหมือนจะเป็นคำตอบที่เป็นความจริงที่สุดแล้ว “ผมไม่รู้ว่าอะไรเป็นอะไรแล้ว” “ไม่เป็นไร” เขาลูบหน้าผากที่ชุ่มไปด้วยเหงื่อของผมและยิ้มบาง ๆ “ไม่ว่าจะเป็นความฝันหรืออะไรก็ตาม นายแค่คิดตามที่อยากคิดก็พอ” “เพราะผมคือซอมุนยองเหรอครับ” “ใช่” เมื่อกี้ในหัวยังสับสนวุ่นวายราวกับเส้นด้ายพันกันยุ่งเหยิงอยู่เลย แต่หัวใจที่สั่นไหวราวพายุพัดกระหน่ำเริ่มสงบลงเพราะการปลอบโยนของผู้ชายคนนั้น “ทำไมถึงเป็นแบบนี้ล่ะครับ เหมือนผมไม่ปกติเลย” “ต่างจากที่ฉันคิดนิดหน่อยแฮะ ฉันว่าปกติมากเลยละ” เป็นการปลอบโยนหรือคำพูดล้อเล่นกันแน่นะ น้ำตาเหมือนจะทะลักออกมาได้ในทันที แต่กลับหัวเราะเพราะ คำพูดของเขา เอาแก้มถูกับมือใหญ่ […]

ฮัสกี้หน้าโง่กับอาจารย์เหมียวขาวของเขา 二哈和他的白猫师尊 肉包不吃肉 โร่วเปาปู้ชือโร่ว เขียน Bou Ptrn แปล คำเตือน!! นิยายเรื่องนี้เหมาะสมกับผู้ที่อายุ 21 ปีขึ้นไป โดยมีเนื้อเรื่องเกี่ยวข้องกับ… : among other immoralities (การผิดศีลธรรมจรรยา) : Angst (มีความรุนแรงในอารมณ์ บีบคั้นกดดัน) : Cannibalism (การกินเนื้อเผ่าพันธุ์เดียวกัน) : child abuse (การทารุณกรรมเด็ก) : coercion (การใช้อำนาจที่เหนือกว่าบังคับให้คนอื่นทำในสิ่งที่ไม่อยากทำ) : corporal punishment (การลงโทษทางร่างกาย) : death (การตาย) : depression (ภาวะซึมเศร้า) : explicit sex (การร่วมเพศแบบเปิดเผย) : gang-rape (การข่มขืนเป็นกลุ่ม) : genocide (การฆ่าล้างเผ่าพันธุ์) : gore (เนื้อหามีความโหดร้าย และรุนแรง) […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เปิดตู้เสื้อผ้าเอาเสื้อไหมพรมกับกางเกงยีนส์ออกมาใส่ พอส่องกระจกก็เห็นว่าดูดีกว่าที่คิด คงเป็นเพราะเสื้อผ้าราคาแพงหรือเปล่านะ พูดแบบนี้ออกจากปากตัวเองคงไม่ค่อยเหมาะเท่าไหร่ แต่คนใส่ดูดีก็มีผลมากเหมือนกัน ผมยิ้มอย่างพอใจ แต่พอก้มลงมองเท้าที่เห็นด้านล่างกางเกงยีนส์ก็เศร้าใจขึ้นมานิดหน่อย สลิปเปอร์ที่ใช้ในบ้านกลายเป็นจุดบอดขนาดใหญ่ของชุดที่สมบูรณ์แบบ แต่งตัวแบบนี้ ถ้าใส่สลิปเปอร์ออกไป อาจจะดูใกล้เคียงกับคนบ้าก็ได้ “ทำไมผมยังใส่สลิปเปอร์เหมือนเดิมเลยล่ะครับ” ครั้งก่อนก็ใส่สลิปเปอร์ เวลาน่าจะผ่านไปนานมากแล้ว แต่ทำไมรองเท้ายังส่งซักไม่เสร็จสักที ผู้ชายคนนั้นยิ้มด้วยสีหน้าลำบากใจเล็กน้อยกับคำถามของผม “…ไปซื้อรองเท้ากันก่อนดีไหม” พอเปิดประตูบ้านออกมาเขาก็จับมือผมเดินผ่านสวนแล้วพูด “รองเท้าแฟนแค่คู่เดียวป่านนี้ยังไม่ได้ซื้อให้ ที่ผ่านมาทำอะไรอยู่ครับเนี่ย แถมบอกว่าส่งรองเท้าไปซัก ไม่มีรองเท้าให้ใส่ก็เลยต้องใส่สลิปเปอร์” “เพราะถ้าซื้อรองเท้าให้ นายก็คงจะใส่แล้วหนีไป” “จะเป็นแบบนั้นได้ยังไงครับ ไม่ใช่ชุดนางฟ้าสักหน่อย” ตำนานเรื่องเล่าแบบนั้นดูไม่น่าสนใจ ผมส่งเสียงว่าเชอะออกมาสั้น ๆ แล้วมองค้อนใส่ผู้ชายคนนั้น “บอกมาเถอะครับว่าเสียดายเงินที่จะซื้อให้” “ไม่มีคำว่าเสียดายสำหรับอะไรก็ตามที่ให้นาย ร้านรองเท้าทั้งร้านฉันก็ซื้อให้ได้เพียงแค่นายเอ่ยปาก ขอแค่ใส่แล้วไม่หนีไป” ผู้ชายคนนั้นพูดจาน่าอายตั้งแต่เช้าเลยจริง ๆ “ต่อให้พูดแบบนั้นก็ไม่ได้คะแนนหรอกครับ เพราะถึงยังไงตอนนี้ที่ใส่อยู่ก็คือสลิปเปอร์” […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เขาเอาน้ำล้างตัวที่มีฟองติดอยู่ให้ผม เอาผ้าขนหนูผืนใหญ่ห่อแล้วอุ้มผมเหมือนเด็ก จากนั้นก็วางลงบนเตียง เอาชุดนอนชุดใหม่มาแล้วใส่ให้ ผมรับการปฏิบัติแบบนั้นอย่างเคอะเขินพร้อมกับเหลือบมองเขา พอรู้สึกว่าถูกมองเขาก็ยิ้มบาง ๆ ที่มุมปาก “นอนลงสิ” “ทำไม…เราถึงไม่นอนห้องเดียวกันครับ” ผมนอนบนที่นอนของเขา และหนุนหมอนนุ่ม ๆ มองเขาแล้วถาม “เหมือนคู่สามีภรรยาที่แยกห้องกันอยู่ทั้ง ๆ ที่อยู่บ้านหลังเดียวกัน แถมยังทำเรื่องแบบนี้…” ผมพึมพำ ไม่กล้าพูดคำว่ามีเซ็กซ์ออกจากปาก ผู้ชายคนนั้นก็ตอบว่าไม่รู้สิ “เพราะนิสัยการนอนของนายแย่มาก” “ไม่มีทางครับ ผมไม่ได้มีนิสัยการนอนแย่แบบนั้นสักหน่อย” “เจ้าตัวย่อมไม่รู้นิสัยการนอนของตัวเองอยู่แล้วไม่ใช่เหรอ” “แม่ผมบอกครับว่าผมนอนเรียบร้อยมาก นอนนิ่งเหมือนคนตายเลย” “นั่นไม่ใช่กำลังนอน แต่หมดสติไปแล้วละมั้ง” ผมพ่นลมทางจมูกดังฮึ่มกับการล้อเล่นที่ไม่ตลกเลยสักนิด จากที่นั่งหมิ่นขอบเตียงเขาก็ค่อย ๆ ขยับขึ้นมาด้านบน นอนลงข้าง ๆ ผม แขนของเขาเข้ามารองใต้คอ ผมทำเป็นไม่รู้เรื่องแล้วพิงตัวไปหา […]

Time Mover 타임무버   야스 ยาสึ เขียน พัชรวดี ประเสริฐไพบูลย์ แปล   ติดตามกำหนดการวางจำหน่ายได้ที่เพจ Rose Publishing …XOXO… มาดามโรส ยังไม่ใช่ต้นฉบับที่เสร็จสมบูรณ์   เหตุผลที่เขาดื่มเหล้าเป็นเพราะแบบนั้นหรือเปล่า เพราะผมเปลี่ยนไปอย่างน่าแปลกในความฝันนี้ ซึ่งเป็นความจริงสำหรับเขา เป็นเพราะคาใจกับการกระทำที่ผิดปกติของผม เพราะแบบนั้นเขาก็เลยทิ้งให้ผมนอนหลับแล้วดื่มเหล้าอยู่คนเดียวหรือเปล่า “ดื่มเหล้าเพราะผมรึเปล่าครับ” “ทำไมคิดแบบนั้น” “ก็เพราะ…โดยปกติแล้วในวันแบบนี้น่าจะต้องนอนอยู่ข้าง ๆ กันไม่ใช่เหรอครับ แต่กลับออกไปนั่งดื่มเหล้าคนเดียว แล้วก็ดูอารมณ์ไม่ค่อยดีด้วย” “…วันแบบนี้เหรอ” แม้แต่การพูดอ้อม ๆ ก็ยังยากแทบแย่ ทั้ง ๆ ที่เขาเข้าใจแต่ทำเป็นไม่เข้าใจแล้วยังถามอีก แค่ปล่อยผ่านไปไม่ได้หรือไงนะ ผมบุ้ยปากและมองค้อนด้วยหางตา “พอตื่นมาผมตกใจขนาดไหนรู้บ้างไหมครับ” พอผมละสายตาจากที่มองเขาไปตรงนิ้วมือแล้วพูดโพล่งออกมา เขาก็ถามกลับว่า “ทำไม” ทันที รู้สึกได้ว่าเขากำลังแกล้งผมก็เลยปิดปากเงียบไม่ตอบ “ยอง” พอได้ยินชื่อตัวเองที่ถูกเรียกอย่างอ่อนโยนเหมือนออดอ้อนต่างจากประโยคคำสั่งก่อนหน้านี้ หน้าผมก็แดง ใช้นิ้วขยุ้มผ้าปูที่นอนซึ่งไม่ได้ทำอะไรผิดและเม้มปากแน่น ส่วนเขานั่งคุกเข่าลงบนพื้น ยื่นหน้าเข้ามาใกล้แล้วมองหน้าผม “ซอมุนยอง” มือที่กำลังบิดผ้าปูที่นอนจนยับย่นถูกคว้าไปจับไว้ เขาเรียกชื่อผมแล้วก้มหน้าลงมาประทับริมฝีปากบนหลังมืออย่างนุ่มนวล ทุกครั้งที่ชื่อของผมออกมาจากริมฝีปากของเขาก็รู้สึกว่ามุมหนึ่งในหัวใจจั๊กจี้จนแทบบ้า “ตอนผมตื่นมาไม่ได้ใส่เสื้อผ้าอยู่เลย […]